80-100%

De maandag nadat we voor een hoorzitting bij het UWV naar Alkmaar waren gegaan, belde de echtgenoot me op. Hij was op zijn werk en ik op het mijne (dat wil zeggen, thuis aan de eetkamertafel). ‘Ik ben net gebeld door onze juriste van ARAG’.
Of ik zat, vroeg hij. Ja hoor, braaf achter de computer. De uitspraak was namelijk bekend: ik was opnieuw voor 80 tot 100% afgekeurd en kreeg mijn uitkering gewoon weer terug. En ook de reiskosten die we hadden gemaakt om naar Alkmaar te kunnen komen. Dat was dus het eerste wat ik zei: ‘Oh, dan krijg je je reiskosten terug’. Maar dat was natuurlijk niet het enige, het betekende ook dat ik het geld van 3 maanden op een houtje bijten alsnog terug kreeg (helaas niet met een schadevergoeding en/of welgemeende excuses, maar je kunt niet alles hebben). Dat betekende ook geld hebben om weer naar de yogales en de osteopaat te gaan en voedingssupplementen te kopen bij de gezondheidswinkel, om maar een paar dingen te noemen.
Het betekent ook erkenning van het feit dat er echt iets aan de hand is. Dat er een arts is die geluisterd heeft naar mijn verhaal en toen heeft gezegd ‘ja, jij bent ziek’. En ik was dat natuurlijk liever niet geweest, maar ik heb zelf al jaren geleden moeten toegeven dat ik ziek ben. Te ziek om te werken zoals het UWV dat voor zich ziet.
Ik kán wel iets: ik kan stukjes tikken op mijn computer thuis. Ik kan niet reizen. Tenminste, niet als het móet en ik daarna scherp genoeg moet zijn om te werken. Het aantal uren dat ik werken kan is ook beperkt.
En dat is mijn enige bezwaar tegen de beslissing: daar staat in dat ik 4 uren achter elkaar werken kan. Dat kan ik misschien een dag, maar niet structureel en er zijn veel dagen waarop ik zo moe ben dat ik geen woord kan tikken zonder een typfout te maken.
Maar volgens de juriste kunnen we dát niet aanvechten omdat ik geen procesbelang heb. Ik ben namelijk voor 80 tot 100% afgekeurd en meer dan dat kan niet. Dit is dus de beste uitslag die we hadden kunnen krijgen.
Ik weet niet of het ons gelukt was zonder de juriste die al vaker met een vergelijkbaar bijltje gehakt had en heel goed wist hoe alles werkte bij het UWV. Ik zou dan ook iedereen die chronisch ziek is adviseren om een rechtsbijstandsverzekering te nemen. Mocht je ‘m niet nodig hebben voor een conflict met je werkgever dan is het altijd nog verstandig om je te verzekeren voor een conflict met een overheidsinstelling die er zou moeten zijn om je te helpen… 

Read Full Post »

Wat doen we hier?

Op bevrijdingsdag togen de echtgenoot en ik naar Alkmaar, want daar vond de hoorzitting bij het UWV plaats. Een ongelukkige datum maar een eerdere was er niet en ik zat al drie maanden zonder WIA-uitkering. Onderweg kwamen we langs het stadion van AZ dat nu AFAS-stadion heet. Zo’n naam zou bij mij de verwachting wekken dat ik mijn vuile vaat mee zou kunnen nemen, maar dat kan aan mij liggen.
Volgens Google maps heet het Victoriestadion en dat vind ik een veel betere naam. Van Alkmaar de victorie. Ik leg aan de echtgenoot uit dat die uitdrukking uit de 80-jarige oorlog komt en hoop stiekem dat dat voor mij ook geldt: van Alkmaar de victorie.
Op het UWV kantoor wacht de juriste van ARAG op ons. Aan de balie krijgen we nog te horen dat we, als we in het gelijk worden gesteld, de reiskosten vergoed krijgen. We vinden dat vrij apart en maken daar nog wat grappen over. Daarna treffen we de juriste die met ons nog even doorneemt wat we kunnen verwachten. We zullen het gesprek hebben met 2 mensen: de voorzitter en een verzekeringsarts. Onze juriste zal eerst het woord nemen, ik kan haar daarna zonodig aanvullen en daarna zullen mij waarschijnlijk wat vragen gesteld worden. Het kan zijn dat de arts me daarna nog wil onderzoeken.
We hoeven niet lang te wachten op de heren met wie wet het gesprek hebben. Ik zie in één oogopslag dat deze verzekeringsarts waarschijnlijk ruim 40 jaar meer ervaring heeft dan de vorige die ik sprak. Ik hoop dat hij ook beter kan luisteren.
Onze juriste zet duidelijk uiteen wat mijn klachten zijn, refereert naar de brief die mijn MDL-arts heeft geschreven en legt uit waarom de ‘mogelijk functies’ die door het UWV zijn geopperd nergens op slaan. Nou ja, ze zegt iets in de trant van ‘niet passend’ maar ik hoor dat ze vindt dat ze nergens op slaan.
Ik meen te zien dat beide heren een blik wisselen die zoveel wil zeggen als ‘wat doen we hier?’, maar dat kan verbeelding zijn. De arts stelt nog wat vragen die op mij overkomen als geïnteresseerd en die mijn geenszins het idee geven dat hij geen flauw benul heeft waar hij het over heeft, bemoedigend. Tot slot vraagt de voorzitter of ik nog iets wil zeggen. Ik vertel hem dat de ‘bevindingen’ van de vorige arts mij het gevoel gaven als een aansteller te worden neergezet en dat het feit dat ik een eigen tekstbureau ben begonnen zou kunnen worden gezien als een teken dat ik écht wel wil werken en mijn best doe om een eigen inkomen te generen maar dat ik toch echt niet meer kan dan ik nu doe.
Ik zei het iets minder welbespraakt dan ik het nu opschrijf, maar ik kreeg het idee dat hij me wel begreep.
‘Dat was een goede arts’, zei onze juriste na het gesprek. ‘Het UWV heeft nu 6 weken de tijd om tot een beslissing te komen maar ze mogen binnen die termijn ook nog verlenging aanvragen’.
We hopen daar natuurlijk niet op want ik zit al 3 maanden zonder inkomen.
Hoop doet leven want we krijgen de maandag erop (4 dagen later) al antwoord.

Read Full Post »

Integer

Waar ‘Hallo witte mensen’ het boek van de afgelopen week was, was ‘integer’ het woord van de afgelopen week. Er was namelijk weer een akkefietje bij de VVD. Ik zou willen schrijven ‘schandaal’, want dat had het moeten zijn, maar bij de VVD vonden ze het geen enkel probleem. Ze schaamden zich er niet voor dat hun partijvoorzitter een bedrijf heeft overgenomen voor een bedrag dat ongeveer 19 miljoen ónder de marktwaarde lag. We kunnen er een miljoentje naast zitten. Partijvoorzitter Keizer vond niet dat hij niet-integer gehandeld had en ook demissionair premier Rutte vond het geen probleem en niets om je voor te schamen.
Om met mijn oud-professor te spreken: ‘moet kunnen’.*
Wat blijkbaar ook moet kunnen is een chronisch zieke op bevrijdingsdag laten komen opdraven voor een hoorzitting omdat ze het er niet mee eens is dat ze ‘niet ziek’ is verklaard en daardoor haar uitkering is stopgezet. En hoe vervelend de datum ook is, toch maar akkoord gaat omdat dit de eerste mogelijkheid is: drie maanden na het decreet van het UWV. Drie maanden waarin ze (ik dus) geen uitkering krijgt.
Wat volgens de demissionair MinPres ook moet kunnen is je hardop afvragen waarom mensen met een uitkering eigenlijk vakantiegeld krijgen. Nou, allereerst wordt vakantiegeld gewoon ingehouden van je loon of uitkering, het is dus geen eindejaarsbonus of 13e maand (met die begrippen is hij vast beter bekend) of ander ‘gratis geld’. En ten tweede is mei, de vakantiegeld-maand de maand, waarin mensen met een uitkering eindelijk hun medicijnen op durven halen bij de apotheek, naar de fysiotherapeut of de kapper kunnen of hun schuld bij de zorgverzekering kunnen afbetalen.
De opmerking kunnen we zien als de zoveelste poging van de VVD om iedereen die een uitkering heeft verdacht en belachelijk te maken. Want, zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Iedereen die een uitkering heeft zal wel proberen misbruik te maken van de voorzieningen. Terwijl, als je naar de cijfers kijkt, het percentage uitkeringsfraude te verwaarlozen is. Zet je daar bedrijfsfraude of witwassen tegenover dan wordt al snel duidelijk dat daar veel meer te halen valt. Maar ja, dat is fraude die wordt gepleegd door de achterban van de VVD. Wat zeg ik…door de partijtop. Want als ik me niet vergis betaal je méér belasting als je een duurder bedrijf overneemt. Dus het verschil in belasting over die 19 miljoen….daar kun je makkelijk mijn piepkleine uitkerinkje tot in lengte van dagen van betalen. En met mij dat van vele anderen.
Ik denk dat wel duidelijk is wat ik wél en niet vind kunnen. 

 

 

*’Moet kunnen’  is de titel van een bundeling essays van Herman Pleij over de Nederlandse volksaard.

Read Full Post »

Column Crohniek voorjaar 2017

Read Full Post »

See you in court

‘SEE YOU IN COURT!’ twitterde de oranje pad nadat zijn travel ban onwettig was verklaard door…juist: de rechtbank. Ik moest gelijk weer terugdenken aan mijn gesprek bij de arbeidsdeskundige, die had ook zijn mond vol van ‘court’.
Ik had een gesprek gehad met een arts die niet goed luisterde (en naar bleek, ook niet echt een keuringsarts was) en op het verslag dat die had geschreven baseerde de arbeidsdeskundige dat ik wel werken kon. In een bedrijf. Ergens. Hoe ik daar komen moest als ik niet kan fietsen en geen rijbewijs heb, daar hoefde hij geen antwoord op te geven. Dan schermde hij met rechtszaak. Op mijn voorzichtige vraag of de arts wel het juiste dossier voor zich had gehad toen ze het verslag schreef lachte hij schamper. Ik benadrukte dat ik een serieuze vraag stelde maar op alle vragen en kanttekeningen die we hadden was zijn standaardantwoord: dan moet u maar een rechtszaak aanspannen.
Op de opmerking van echtgenoot dat hij graag mijn volledige dossier zou willen ontvangen werd geantwoord dat we dat, na aanvraag, ergens in Groningen of een andere vorm van ‘Verweggistan’ zouden mogen inzien.
Een paar weken geleden hadden we een afspraak bij de jurist van ARAG. Zij heeft mijn zaak aangenomen en dient namens mij bezwaar in tegen de beslissing van het UWV om mijn WIA-uitkering te beëindigen.
Voor haar ligt mijn complete dossier van het UWV. Niks niet ‘inzien op een locatie ver weg’, het kan blijkbaar gewoon worden opgestuurd.
Wat ook niet waar is, is de bewering van de arbeidsdeskundige dat onze enige manier om tegen de beslissing van het UWV in te gaan het aanspannen van een rechtszaak is. We tekenen, met behulp van de jurist, bezwaar aan. Onderdeel van deze bezwaarprocedure is, op ons verzoek, een hoorzitting. Daarná kunnen we eventueel in beroep bij een bestuursrechter.
Hij blies dus hoog van de toren en vertelde onwaarheden (of zou hij ze ‘alternative facts’ noemen?). Was het de bedoeling dat we ons daardoor af zouden laten schrikken en ons maar monddood zouden schikken in ons lot? Werkt dit bij de meeste arbeidsgehandicapten wier uitkering zomaar wordt stopgezet?
En mag dit zomaar? Mag iemand in een machtspositie leugens verspreiden om anderen te intimideren en naar zijn pijpen laten dansen? Als ik naar het nieuws kijk ben ik bang dat ik het antwoord weet. 

Read Full Post »

Het populairste van 2016

Het jaar loopt op z’n einde (gelukkig maar, dan houden we hopelijk nog wat muzikanten over…), dus overal is het tijd voor jaaroverzichten. Die van mij wil ik jullie natuurlijk niet onthouden, dus bij dezen de top 10 van meestgelezen blogposts van 2016. Ik ben benieuwd welke jullie favoriet is.

1. Vier-en-halve kilometer

2. Echt goed ziek

3. Terugbellen

4. Zwarte bonen in je brownie 

5.Echt goed ziek #2

6. sociaal lastig

7. Begrijpend lezen 

8. verstopt 

9.By..de deur

10. Bloemschikken  

Read Full Post »

Fraudeparadijs

OxfamNovib is een campagne gestart tegen de regels die het mogelijk maken dat Nederland een belastingparadijs is voor grote internationale bedrijven. Deze bedrijven richten een brievenbusfirma op in Nederland en weten zo miljarden aan belasting te ontduiken. Hiervan zijn met name arme landen de dupe, maar ook Nederland loopt jaarlijks ruim € 5,5 miljard aan inkomsten mis door deze internationale belastingwedloop.
En het frappante is: daar hoor je bijna nooit iets over. Waar je wél iets over hoort, zelfs heel veel, is uitkeringsfraude. De media-aandacht voor zulke zaken is vele malen hoger dan die voor, ik noem maar iets, bedrijfsfraude, belastingfraude en faillissementsfraude. Het gevolg? Iedereen met een uitkering wordt behandeld als een fraudeur (ik zou hier willen schrijven potentiële fraudeur, maar dat is helaas niet waar: je wordt door het UWV behandeld als een oplichter als je gebruikt maakt van hun ‘voorzieningen’ (lees: schamele uitkering)). En rechts-stemmend Nederland denkt dat het terecht is want er wordt zoveel gefraudeerd (en hoe de waard is vertrouwt ie zijn gasten).
Maar de cijfers liegen niet: uitkeringsfraude zou neerkomen op 86 miljoen per jaar. Natuurlijk, elke euro frauderen is er één te veel en ik zou willen dat iedereen gewoon netjes en eerlijk was, maar het moge duidelijk zijn dat de grote fraudeurs niet de mensen zijn die aankloppen bij het UWV want belastingontduiking kost de staat 8,3 miljard per jaar. Spookfacturen komen op 1 miljard en witwassen doet met voor 18.5 miljard per jaar. (bron)
En welke vorm van fraude wordt het meest opgespoord? Juist, uitkeringsfraude (70%). Terwijl slechts 2% van álle fraudezaken wordt opgespoord.
Wat dat betreft is het natuurlijk heel slim om media-aandacht te geven aan de uitkeringsfraude want díe wordt heel vaak ‘opgespoord’  (soms bijvoorbeeld omdat de vermeende fraudeur gewoon zelf het UWV heeft gebeld, maar dat is een heel ander verhaal en neemt niet weg dat er ‘gewoon’ boetes moeten worden betaald), maar zet dat nou echt zoden aan de dijk? En zijn die ‘fraudeurs’ nu echt de kippen waar je van wil plukken?
Dat lijkt me niet. Het lijkt me beter als er meer menskracht werd besteed aan het opsporen van belastingfraude witwassen en verzekeringsfraude. Met het geld dat dan ineens de schatkist in stroomt kan het basisinkomen worden ingevoerd zodat minder mensen de neiging hebben te ‘frauderen’ als ze moeten rondkomen van een uitkering.
De huidige regering zal dat natuurlijk niet zien zitten want dingen als failissementsfraude en andere vormen van bedrijfsfraude, ai, dat zijn de hobby’s van hun ‘vrindjes’.
Tijd dus om in maart een weloverwogen keuze te maken voor een partij die vóór het basisinkomen is (wie dat zijn lees je hier, maar dan moet je wel goed zijn in begrijpend lezen want het is niet zo duidelijk en overzichtelijk) en niet bang is om degenen met het grote geld tegen de haren in te strijken. 

bron grafiek: eindpunt.blogspot.nl

Read Full Post »

Echt goed ziek #2

Ziekte van Crohn kreeg ik dus als student, maar om duistere redenen kreeg ik geen Wajong-uitkering. Ik werkte daarom steeds in deeltijd omdat ik meer uren niet aankon en probeerde de eindjes aan elkaar te knopen. In 2008 werkte ik als remedial teacher en juf van groep 6 op een basisschool. Daarnaast probeerde ik mijn avond-deeltijdstudie PABO af te ronden. Tevergeefs. In dat schooljaar kwam ik drie keer in het ziekenhuis terecht. De derde keer moest ik ook geopereerd worden en omdat door het teruglopen van het aantal leerlingen mijn contract niet verlengd kon worden ging ik ziek uit dienst. Na enige tijd kreeg ik een WIA-uitkering. Ik kreeg daar geen brief over en ik heb, na één telefoongesprek, nooit meer iets van een contactpersoon of arbeidsdeskundige gehoord. Toen ik vertelde dat ik ging pogen om mijn eigen tekstbureau op te zetten wenste hij me veel succes en waarschuwde me niet dat dat aan allerlei regels gebonden was (wat de gevolgen daarvan waren lees je hier).
Een WIA-uitkering krijgen als je ziek bent is fijn, maar in mijn geval was die heel laag omdat ik maar 26 uren per week werkte en omdat ik mijn studie nog niet had afgemaakt kreeg ik ook nog niet het salaris van een leraar. Als ik daarnaast iets probeerde te verdienen moest ik daarvan 70% afstaan aan het UWV. Deze regel geldt zonder uitzondering, onafhankelijk van de hoogte van je uitkering. En dat is hard als je € 600,- per maand krijgt en maandelijks ruim € 200,- aan zorgkosten kwijt bent. Maar, zo zijn nu eenmaal de regels zegt het UWV.
Onlangs viel bij mij de gevreesde brief op de mat: ik moest me komen melden voor een herkeuring. De brief moest ik snel, snel, snel even invullen en ze hadden het liefst dat ik die week nog op de fiets (!) even naar het kantoor kwam.
De arts was vriendelijk en beleefd maar ik moest enorm op mijn qui-vive zijn want ze had de neiging om zelf wat dingen in te vullen. Zoals toen ik vertelde hoe laat ik opstond. ‘Dan staat u toch nog best op tijd op?’
‘Nou, als u ‘op goede dagen om half 11 naar beneden om te eten en daarna naar boven om me aan te kleden vroeg vindt….’
‘Oh, ik dacht dat u zei 9 uur…’
‘Ik zei, om 9 uur voedingssupplement innemen en daarna verder slapen.’
‘Oh.’
Toen ik het verslag van het gesprek dan ook kreeg stonden er dingen in die ik níet gezegd had en dingen die ik wél gezegd had stonden er niet in. Zo staat er wel in dat ik niet kan fietsen en geen rijbewijs op auto heb, maar niet dat ik vrienden die in een andere stad wonen zelden zie omdat het OV wegens rondvliegende bacillen en gebrek aan toiletten (weet u nog, die sprinters?) voor mij een ramp is. Dus plakte ik stickertjes en zette strepen in wat ik vanaf nu het ‘verslag met leugens’ zal noemen en toog ermee naar het gesprek met de arbeidsdeskundige.
Maar die wilde helemaal niet weten wat er waar was en wat niet, daar konden we een rechtszaak over aanspannen. Hij had zich gebaseerd op het verslag (met leugens) en daarin stond dat ik wel 20 uren kon werken. Wacht…wat? Ik vertelde dat ik vorig jaar een opdrachtgever had gehad waar ik 10 uren per week voor aan de slag was en dat ik dat uiteindelijk niet kon bolwerken.
Maar daar had hij niets mee te maken. Ik vroeg of er geen vergissing was gemaakt en ze niet per ongeluk in het verkeerde dossier had gekeken en of we dat niet na konden gaan. Alleen via een rechtszaak was het antwoord. Hij had besloten dat ik wel 20 uren per week in de administratie kon werken. En als het niet zo erg was zou het grappig zijn want een van de weinige dingen die wél klopt in het verslag met leugens is het feit dat mijn man mijn administratie doet.
‘Maar hoe kom ik daar dan, bij zo’n bedrijf? Er staat in het verslag dat ik niet kan fietsen en geen auto heb?’
‘Met het OV.’
‘Tja dat kan één keer en dan ben ik de rest van de week ziek.’
*haalt schouders op*
‘En kan ik dan ook om 12 uur bij zo’n bedrijf beginnen?’
‘Nee, dat zal om 9 uur ofzo zijn.’
‘Hoe kan dat dan, als ik dan nog slaap? En wie zou mij überhaupt aannemen?’
‘Dat is ons probleem niet.’
Nee, hun probleem is zo veel mogelijk mensen uit de WIA knikkeren, niet zo veel mogelijk mensen aan het werk krijgen. Als klap op de vuurpijl kreeg ik te horen dat ik, omdat ik slechts 26 uren werkte en ik nu een terugval van maar 6 uren had dat minder dan 35% arbeidsongeschikt betekende en ik dus niet begeleid hoefde te worden naar werk en ook over 2 maanden geen cent uitkering meer zou krijgen. Het kwam me zo bekend voor allemaal…. 

Read Full Post »

Echt goed ziek

Ik was student (Nederlands, historische letterkunde) toen ik ziek werd. Ik ging van het kastje naar de muur met mijn buikklachten. Na ongeveer drie jaar, inmiddels schreeuwde ik het ’s nachts in mijn slaap nog uit van de buikpijn en kon ik nauwelijks méér eten dan een kinder-kuipje yoghurt per dag, werd de diagnose gesteld: ziekte van Crohn.
Het was inmiddels zo ver gevorderd dat ik al vrij snel geopereerd moest worden: de ontstekingen waren zo heftig dat bijna mijn gehele darm was afgesloten door de ontstekingen. Vandaar dat ik ook bijna niet kon eten.
De eerste periode na mijn operatie was ik vooral bezig met ‘weer normaal worden’. Eerst met weer leren lopen, daarna, na 6 weken mocht ik weer fietsen, en daarna zo zoetjes aan weer naar college en mijn weekendbaantje weer oppakken. Maar ik merkte dat er geen ‘normaal’ meer was. Het schrijven van nota’s voor mijn studie ging me nog prima af, maar dikke boeken in mijn hoofd stampen en alles reproduceren tijdens een tentamen was er niet meer bij. En in het restaurant waar ik werkte zat ik om een uur of 11 ’s avonds te knikkebollen op de trap. Het ‘gewone leven’ was voorbij.
Ik realiseerde me dat ik mijn studie niet af kon maken en hoopte een leuke deeltijdbaan te kunnen vinden waar ik een beetje van rond kon komen. In de tussentijd vroeg ik een wajong-uitkering aan. Die zou dan, als alles meezat een kleine aanvulling op mijn inkomen kunnen zijn.
De Wajong-uitkering is voor mensen die al op jonge leeftijd een handicap of ziekte hebben. Zoals ik dus: ziek geworden tijdens mijn studie, operatie gehad toen ik net 24 jaar oud was.  Maar het UWV zei ‘nee’. En toen ik vroeg waarom dat niet kreeg ik een antwoord dat nog het meeste leek op ‘U krijgt geen Wajong omdat u geen Wajong krijgt’.
Toen ik tegen deze beslissing in beroep ging werd vastgesteld dat ik voor 21% arbeidsongeschikt was. Precies genoeg om me mijn mond te laten houden maar niet genoeg om me ook financiële bijstand te hoeven verlenen. Ik had dus nog niks en was als een aansteller in de hoek gezet.
Voor de rest van mijn leven zou ik dus meer uren moeten werken dan goed zijn voor mijn gezondheid, gewoon alleen maar om de huur en mijn eten te kunnen betalen. Niet eens wetende dat de ziektekosten de komende jaren de pan uit zouden rijzen.
Ik werd pas écht goed de klos toen ik ziek uit dienst ging bij mijn laatste werkgever. Ik had een contract voor 26 uur. Mijn uitkering bedroeg 70% van dat bedrag, en ik kan vertellen, dat is niet veel. Als ik iets bijverdien moet ik 70% daarvan afdragen aan het UWV, hoe laag mijn uitkering ook is want ‘dat zijn nu eenmaal de regels’. En nu raak ik, vanwege die afgewezen Wajong, ook die hele kleine uitkering nog kwijt. 
Hoe dat zit lees je dinsdag

Read Full Post »

Column Crohniek najaar 2016

Read Full Post »