Afstand nemen

Naar aanleiding van de incidenten die veroorzaakt zijn door witte mensen wil ik graag van de gelegenheid gebruik maken om afstand te nemen van de daden van radicale witte mensen. Het gedrag van deze radicale witte mensen stuit ook mij, een gematigd wit mens, tegen de borst.
En ik heb er alle begrip voor dat mensen aan mijn neus niet kunnen zien dat ik niet zo ben. Ik heb ook alle schijn tegen: ik zit op yoga, draag kleding van King Louie en eet vegan, maar dat wil niet zeggen dat ik met mede-zweef-teven in De Hout stond tijdens de bijeenkomst van Vrouwen voor Vrijheid. We hebben misschien in de basis dezelfde levensovertuiging, maar zij zijn volkomen geradicaliseerd. Ik geloof namelijk wèl in mondkapjes en iets over hebben voor het algemeen belang. En ik ben er wel van overtuigd dat een gezond voedingspatroon in veel gevallen meer kan doen dan medicatie, maar ik denk niet dat een glas gemberthee beschermt tegen Covid-19.
En mijn man heeft een trainingsbroek, maar dat wil niet zeggen dat hij vuurwerk naar paarden gooit omdat de regering heeft besloten dat mensen na 21.00 uur niet zonder geldige reden op straat mogen zijn.
Wij zijn wit, maar we gaan niet uit onze plaat als we een paar vrijheden in moeten leveren om mensenlevens te redden. Zolang er drinkwater uit de kraan komt en kokend water uit de Quooker, zolang de WiFi sterk is en Boekhandel de Vries en Zapp Thai bezorgen, zolang we Netflix nog niet uit hebben en het bos open is zul je ons niets horen brullen over dictatuur.
Wij zijn gematigde, tolerante witte mensen die vinden dat Black Lives Matter en in juni de Pride Flag uithangen. We geloven in wetenschap maar hebben een gezond wantrouwen tegenover Rutte. Geen van al deze dingen is een reden om dingen in de fik te steken. Ziekenhuizen te belegeren. Piano’s te slopen in stationshallen. Wij stemmen in maart wel op politici die verbaal On Fire zijn.
Tot die tijd blijven we binnen, of in het bos, en proberen we zo min mogelijk naar het journaal te kijken want daar worden we alleen maar moedeloos van.

Read Full Post »

kort verhaal-lockdown

Read Full Post »

kort verhaal-corona #7

Read Full Post »

Plassen in het bos

Mijn moeder zei vroeger altijd dat ze ‘niet zo’n natnek’ was, daarmee implicerend dat ik dat wel ben. Een natnek wil in deze context niet meer zeggen dan dat ik überhaupt iets anders drink dan koffie. Water. En thee. En daar begin ik ’s morgens mee (dat rijmt). Ik word meestal wakker met dorst dus begin ik de dag met een paar slokken water en na mijn ontbijt drink ik witte thee.
Allemaal vrij normaal en geen enkel probleem, maar het moet er allemaal ook weer uit. Meestal een half uur tot een uur later. En daar moet ik dan wel rekening mee houden. Dus toen de mijnheer hier in huis op een zaterdagochtend zei dat hij wel een beetje op tijd naar die éne winkel wilde om het brood te halen dat ik kan eten (spelt-desem van die winkel met de q), besloot ik om de rest van mijn thee maar te laten staan. De winkel is namelijk best een eindje rijden en we zouden aansluitend met het hondje gaan wandelen dus dan is het niet handig als ik moet plassen.
Dus we gingen (ik met een beetje dorst). Eerst stopte de mijnheer bij een ándere winkel, ik las onderwijl in de auto een hoofdstuk in mijn boek. Daarna was de winkel met de q aan de beurt en terwijl ik nog een hoofdstuk las merkte ik het al: ik moest plassen.
Dus moesten we de plannen een beetje wijzigen, we konden niet naar dat bos waar we zin in hadden maar moesten naar het ándere bos. Het bos dat in het weekend nogal druk is omdat er een speeltuin en kinderboerderij naastgelegen zijn. Maar juist daarom is er een openbaar toilet.
Maar dat bleek dicht. Ik vroeg me af hoeveel mensen die deurklink al vergeefs hadden aangeraakt die dag.
Dan maar doorgereden naar de volgende parkeerplaats waar een restaurant is. Daar stond een groot bord bij de ingang waarop stond dat er geen gebruik gemaakt mocht worden van het toilet vanwege de aangescherpte corona-regels.
Dus omdat er mensen zijn die nog weigeren mondkapjes te dragen, mensen die gewoon in kroegen om elkaars nek hangen en/of beweren dat ‘dat hele virus’ een hoax is, mag ik nu niet plassen in het bos en moet ik met een onuitgelaten hond weer naar huis.
Ze mochten gelukkig wel hand sanitizer verkopen want daar had ik wel behoefte aan na de deurklink van het dichte toiletgebouwtje.

Read Full Post »

Italiaanse Toestanden

Bij de uitdrukking ‘Italiaanse toestanden’ denk ik altijd aan een restaurant in de Jansstraat waar ik weleens met een vriendin naartoe ging. Dankzij de open keuken kon je altijd volop meegenieten van alles wat op z’n Siciliaans in het honderd liep, Dinner and a show noemden we het en wachten gerust iets langer op onze pizza en citroentaart. No problema
Italiaanse toestanden zijn synoniem voor chaos, misverstand en veel handgebaren. Maar wellicht is dat imago wat achterhaald, net zoals het idee dat de Verenigde Staten het land of the free zou zijn.
De mijnheer en ik zijn net terug van twee weken Italië en ik kan niet anders zeggen dat er discipline heerste.
Ok, van ‘persoonlijke ruimte’ hebben ze nog steeds niet gehoord, laat staan van social distancing. Maar dat kan ook komen doordat die in Italië is vastgesteld op één meter in plaats van anderhalf (het lijkt mij handiger om die in zuidelijke landen vast te stellen op twee meter en in noordelijke op anderhalf, dan komen we zo ongeveer op hetzelfde uit). Maar in elke winkel word je begroet door een pompje desinfecterende gel (soms met een persoon eraan vast) en bij Gucci zelfs door een temperatuurscanner (geen koorts, ik mocht me aan de tassen gaan vergapen). En iedereen draagt gewoon een mondkapje. Geen gezeur, geen geblaat over ‘muilkorven’, gewoon kapje op. Daarbij vergeleken is het hier in Nederland een anarchistische ongeorganiseerde Janboel.
Het viel me alleen een beetje tegen dat de meesten van die saaie lichtblauwe wegwerpdingen droegen. Daarbij vergeleken zorgden de mijnheer en ik voor wat Italiaanse flair met onze ontwerpen van RedBubble…

Read Full Post »

Wat we kunnen leren van Famke Louise

De afgelopen twee weken heb ik in Italië doorgebracht (waar het qua corona stukken veiliger toeven is dan hier, maar dat terzijde). Nieuws over ons ‘lekker eigenzinnige’ landje bereikten ons mondjesmaat via social media.
Wat we wel mee hebben gekregen is de rel rondom een aantal ‘bekende’ Nederlanders die beweerden dat ze ‘niet mee mee’ zouden doen met de corona-maatregelen en #friedepiepel riepen. Ik dacht eerst nog dat het iets met ‘ein bißen Friede’ te maken had (tja, we hadden onderweg naar Italië in Zwitserland overnacht), maar het moest free the people zijn.
De ‘bekende’ mensen wilden de vrijheid om zich aan de regels te onttrekken en zo anderen de ultieme vrijheid te geven: de dood. Want als er één manier is om je aan alle maatschappelijke regels te onttrekken dan is het wel door er gewoon tussenuit te knijpen. En die kans is best groot als je covid-19 krijgt.
Er kwam behoorlijk wat kritiek op de friedepiepel-people, maar die leek zich vooral te concentreren op Famke Louise. Ik heb het filmpje vluchtig langs zien komen en volgens mij was ze de jongste en één van de weinige vrouwelijke deelnemers. De ideale zondebok dus. Vrouwtjes wegzetten als dom en labiel kent namelijk een eeuwenoude traditie (en ik weet hoe dol velen zijn op traditie). En intussen blijven Mentaal instabiele Theo en Thomas Berggeit lekker buiten schot.
En je zult mij niet horen beweren dat Famke Louise het buskruit heeft uitgevonden maar velen kunnen nog wel iets van haar leren. Zodra haar wordt uitgelegd dat ze het bij het verkeerde eind heeft en dat haar acties negatieve gevolgen hebben dan zegt ze ‘sorry’ en zet ze zich in voor de goede zaak. Dat was zo na haar verkiezing tot ‘Dom Bontje’, ze maakte een documentaire in samenwerking met de Bont voor Dieren en dat is nu ook weer zo.
Arjen Lubach had misschien nog wel de beste analyse: het filmpje bewees maar weer hoe slecht het gesteld is met het onderwijs maar voor Famke Louise is het in ieder geval niet te laat om te leren en dat geeft ze zelf ook toe.
Wat ik nou nog graag zou willen weten; is het nou Fèmke of Fàmke?

Read Full Post »

Dierenpraktijken zomer 2020

Vele huisdieren zijn al maanden in de zevende hemel. Je leest er alles over in mijn column voor Dierenpraktijken: 2020-08-24-134525

Read Full Post »

The plot against America-Philip Roth

‘You think you’d hear that here if Roosevelt was president? People wouldn’t dare, the wouldn’t dream, in Roosevelt’s day…’, my father said. ‘But now that our great ally is Adolf Hitler, now that the best friend of the president of the United States is Adolf Hitler-why, now they think they can get away with anything. It’s disgraceful. It starts in the White House…’
Zomaar een fragment uit ‘The Plot Against America’, verschenen in 2004 maar als je ‘Roosevelt’ vervangt voor ‘Obama’ en ‘Hitler’ voor ‘Putin’, ‘Kim Jong-Un’ of welke dictator dan ook zou het zomaar het draaiboek van de huidige ‘president’ van de Verenigde Staten kunnen zijn.  ‘The plot against America’, vandaag de dag is het geen antisemitisme dat de boventoon voert maar een andere vorm van vreemdelingenhaat. En nu ik dit schrijft is het wanbeleid en leugens gemixt met een dodelijk virus waar mensen dagelijks met bosjes tegelijk aan sterven. En nog steeds probeert Drumpf te beweren dat het allemaal de schuld van Obama is.
In ‘The plot against America’ wordt piloot Charles Lindbergh (die van de ontvoerde baby) onverwacht de Republikeinse Presidentskandidaat en verslaat tijdens de verkiezingen van 1940 Franklin Roosevelt. Ineens ziet de wereld er heel anders uit: in plaats van een strijdbaar Amerika dat hun bondgenoten overzee wil steunen in hun oorlog tegen de Nazi’s zit er een man in het Witte Huis die het allemaal wel best vindt en beweert dat het heel belangrijk is voor de economie dat de Verenigde Staten zich niet mengen in een oorlog. Oh, en hij heeft ook nog een belangrijke Duitse onderscheiding op zak die ‘versierd’ is met hakenkruizen.
Hoofdpersoon Philip groeit op in een Joods gezin met een oudere broer, een vader, een moeder en een verweesde neef in een stad in New Jersey. Door zijn ogen maken we de invloed van het Lindbergh-presidentschap op het dagelijks leven mee. Deze stijl zorgt ervoor dat het boek niet te zwaar wordt, ook al zijn de gebeurtenissen ingrijpend en door de huidige situatie extra actueel. 
Een ijzersterke roman met een titel die op het moment zó van toepassing is dat iedereen het zou moeten lezen.

Read Full Post »

Mondkapje-gate

Eerst mochten we geen mondkapjes dragen van het RIVM want dat zou ons ‘schijnveiligheid’ geven, terwijl men in andere landen, zoals Duitsland, juist weer wèl mondkapjes droeg, op advies van datzelfde, Nederlandse, RIVM. Mensen in een medisch of ondersteunend beroep, die moesten dan weer wel mondkapjes dragen.
En intussen zagen we beelden van een enkeling die zich in Italië nog op straat begaf: met een mondkapje. Maar hier werd menigeen die er wèl één droeg uitgemaakt voor paniekzaaier. Of er werd hen ongevraagd verteld ‘dat dat toch niet hielp’.
Maar het punt is, net zoals het anderhalve meter afstand houden, dat je het vooral voor een ander doet. Het is eigenlijk net zoals met een condoom: dat doet de dragen meestal ook niet om om zelf niet zwanger te worden of een SOA te krijgen: het is bedoeld om de ander te beschermen.
En zo werkt het met een mondkapje ook. Maakt het dragen van zo’n mondkapje je immuun voor een corona-besmette die eens even lekker in je aura staat te hoesten? Waarschijnlijk niet. Maar liever dat ze in je aura niesen als je er wèl een op hebt dan wanneer je blootsmonds tegenover hen staat.
Maar het zou nog beter zijn als die corona-besmette er één zou dragen want dan kunnen ze helemaal niet in je gezicht sproeien. Dat is nog steeds geen 100% garantie, maar dat is een condoom ook niet. Toch hoor ik niemand beweren dat dat ‘schijnveiligheid’ is.
Dus heb ik, àls ik überhaupt de deur uit ga, een mondkapje bij me. Zodra ik merk dat het in een winkel of op een andere plek moeilijk is om anderhalve meter afstand te houden tot anderen, dan doe ik hem om. En van de week moest ik naar de medial om bloed te laten prikken, toen heb ik hem ook om gedaan. De vrouwen die daar werken zien de hele dag heel veel mensen en moeten ook dicht bij hen in de buurt zijn, dus ik vind het niet meer dan beleefd om direct na binnenkomst je handen te desinfecteren en een mondkapje op te doen. Het verbaasde mij zeer de enige te zijn die er één droeg.
Ik was overigens blij dat ik het in de auto al had opgezet want op het moment dat we de medial naderden stapje er een vrouw naar buiten die midden op de stoep stil bleef staan. Er was voor ons geen enkele manier om het gebouw binnen te lopen en tegelijkertijd anderhalve meter afstand tot die vrouw te houden. Een vrouw die wellicht fysieke klachten had (want anders ga je niet naar de medial).
Wat een muts. Een muts zonder mondkapje.

Read Full Post »

kort verhaal-Corona #

Read Full Post »