kort verhaal-Lockdown #4

Read Full Post »

kort verhaal-joggingbroek

Read Full Post »

kort verhaal-lockdown #4

Read Full Post »

Mooie dingen en ander escapisme

Vorige week zaten de mijnheer en ik in de auto op de parkeerplaats van de IKEA te wachten op onze bestelling. Die zou naar de auto gebracht worden. ‘Ik vraag me af of ze het nu druk hebben’, zei de mijnheer.
‘Ik denk het wel’, zei ik. Ik heb namelijk sterk het vermoeden dat mensen in deze periode toch allemaal zo’n beetje hetzelfde gaan doen. Je zag het al een jaar geleden, aan het begin van de pandemie en het noodgedwongen thuisblijven, er kwam niet alleen een run op het wc-papier maar het meel en bloem was ook ineens overal op en een dag later werd Instagram overspoeld met foto’s van zelfgebakken zuurdesem- en bananenbrood.
Even later ontstonden de file’s voor de tuincentra want het was mooi weer, we mochten nergens heen en velen kwamen tot de ontdekking dat ze helemaal geen tuin hadden maar een soort parkeerplaats achter hun huis waar alleen een barbecue en een loungeset stonden. Ik hoop overigens van harte dat ook dit jaar weer vele tegels afgedankt zullen worden en we weer wat echte tuinen daarvoor terug krijgen.
En nu zijn we blijkbaar in de fase aanbeland waarop mensen zich er eindelijk toe kunnen zetten om een groter bed voor hun kind aan te schaffen en dat ook in elkaar te zetten of hun zolder op te ruimen en daar wat opbergdozen voor te kopen want ik kon wel bestellen bij IKEA, maar voor bezorging hadden ze geen tijd.
Zelf bestel ik voornamelijk twee dingen bij IKEA dit jaar: fotolijsten en opbergkratten (maar niet voor de zolder).
Weinig menselijks is mij vreemd want net als de rest van het land heb ik dit jaar meer geld dan anders besteed aan ‘woondingen’. Of, om het duidelijker te zeggen, ik heb half RedBubble leeggekocht aan art prints, posters en photographic prints. En die moeten natuurlijk allemaal een eigen lijstje, dat wisselt wel zo handig. Want wisselen doe ik. Zo’n beetje één keer per maand hangt er op diverse plekken in huis iets anders aan de muur en staan er andere dingen in de vensterbank. Nu we bijna nergens heen gaan en weinig mensen zien voldoe ik op die manier aan een behoefte aan change of scenery. Ik kan het van harte aanbevelen.
De opbergdozen heb ik nodig voor boeken, heel veel boeken. Ik las namelijk altijd al veel maar dat is niet minder geworden. Maar de bibliotheek is dicht. Al maanden. Dus ben ik de regionale winnaar geworden van de actie ‘steun je boekhandel’. Maar ja…waar laat je het allemaal? In kratten dus.
Het grappige is dat ik in deze tijd een hang heb naar young adult novels. Boeken waarin twee lieve jongens er uiteindelijk achter komen dat ze al een tijd verliefd zijn op elkaar, boeken waarin half fae koninginnen het kwaad verslaan, boeken waarin twee broers op monsters jagen of boeken over een vriendengroep die op zoek is naar een eeuwenoude Welshe koning die ergens begraven moet liggen (geen spoilers graag, ik begin volgende week in deel drie). Van de echte literatuur met een hoofdletter L geniet ik nog wel maar neem ik met mate tot me.
Ik heb blijkbaar behoefte aan wat escapisme. En als zo’n boek dan uit is kan het zijn dat ik op RedBubble fanart tegen kom, dat koop en er dan weer een nieuwe fotolijst voor besteld moet worden.
Ach, ik ben allang blij dat ik geen puberbed in elkaar moet zetten.

Read Full Post »

kort verhaal- lockdown #3

Read Full Post »

short story-lockdown #3

Read Full Post »

Je bent wat je eet

Je bent wat je eet, pannekoek, zeggen we vaak tegen elkaar op zondagochtend als we havermoutpannekoekjes eten. Op zondagavond zou ik volgens die logica een gestoomd broodje met zoete aardappel gekookt in five spices mix moeten zijn en menig dinsdag een Portugees vegan viskoekje (van polenta, bonen en nori).
En hoewel Roemer een groente- en fruitmonster is (de enige keer dat hij eten van tafel heeft gepakt betrof het een schaaltje waar nog wat stukjes mango in zaten), ís hij rijst. De brokken die hij eet bestaan voor een groot deel uit rijst en dat ruik je. Zijn vacht ruikt naar rijst. Het is dezelfde geur als die door je huis trekt als er een pan met rijst op het vuur staat.
Over vacht gesproken, die kom je overal tegen. Op je kleren, op de bank en in de trommel van de wasmachine waar je net je mondkapjes in wil gaan wassen. Normaalgesproken gaan we die haren te lijf met wat we ‘plakrollers’ noemen, een rol met kleefpapier die we over de bank of kleding rollen en waar alle hondenharen en het zand dat ook permanent in het huis verkeert aan blijven kleven. Jarenlang onderzoek heeft uitgewezen dat alleen die van de H&M goed genoeg zijn om zoden aan de dijk te zetten dus gaan we eens in de zoveel tijd daar naartoe om een stuk of 6 van die dingen in te slaan. Alleen…dat kan nu niet want alle non-food winkels zijn dicht en online bestellen kan ook niet want om de één of andere reden zijn die dingen niet te vinden in de webwinkel.
Dus werd het tijd voor een alternatief, ook omdat we niet alleen dagelijks die vellen met haar en zand erop weg moeten gooien maar ook na een paar weken het plastic handvat van de roller. Een niet-wegwerp-systeem zou op jaarbasis heel wat plastic schelen. Na een korte online speurtocht vond ik een dierenhaar/pluizenverwijderaar met een zelfreinigend station dat lyrische recensies had. Het is een systeem van twee grote borstels die na gebruik in een houder gezet worden en er je er daarna weer schoon uit kunt trekken, en twee kleine borstels. En ik moet zeggen, het werkt. Je moet er wat handigheid in krijgen en soms vergt het wat kracht om die borstel uit de houder te krijgen, maar hij doet wat ie belooft. Gisterenavond trok ik er weer één tevoorschijn om het dekbed mee af te borstelen. Het viel me op dat de borstel niet meer naar plastic ruikt, maar naar rijst. Tijd om die houder schoon te maken.

Read Full Post »

Destiel en Marlon Bundo

Zolang de scholen dicht zijn lees ik op maandag en donderdag via FaceTime voor aan de dochter(s) van mijn vriendin. Oudste dochter verveelt zich te pletter met haar schoolwerk en is meestal voor het middaguur al klaar met wat ze moet doen. Dus speel ik ‘extra-juf’. Bij mijn plaatselijke boekhandel bestel ik boekjes uit de serie ‘Little People Big Dreams’, prentenboekjes over belangrijke mensen uit de geschiedenis. Ze weten nu wie Frida Kahlo is, waarom Anne Frank een dagboek schreef, dat Audrey Hepburn niet alleen kon dansen en acteren maar ook veel deed voor kinderen met honger omdat ze dat zelf tijdens de oorlog had gehad en waarom Rosa Parks bleef zitten in de bus.
Vorige week las ik voor over Emmeline Pankhurst die zich jarenlang had ingezet voor algemeen kiesrecht. Als klein opdrachtje ‘moest’ ze op internet de naam opzoeken van een vrouwelijke dokter die zich in Nederland sterk had gemaakt voor kiesrecht voor vrouwen (Aletta Jacobs inderdaad). Daarna praatten we nog wat na over waarom het belangrijk is om te gaan stemmen.
L. (7) zei dat ze best wel had willen stemmen op Joe Biden maar dat ze nog geen 18 is en ook niet in de Verenigde Staten woont. Ze is blij dat hij toch gewonnen heeft.
Later die dag zag ik in mijn boekenkast ‘A day in the life of Marlon Bundo’ staan, een prentenboek dat is uitgebracht door John Oliver, een late night show presentator. Hij deed dit in reactie op een prentenboek dat was geschreven door de dochter van Mike Pence (ex-Vice President en godsdienstwaanzinnige homo-hater). In het boekje van John Oliver wordt konijn Marlon Bundo verliefde op een ander jongetjeskonijn maar mogen ze van een stomme mestkever niet met elkaar trouwen.
De opbrengst van het boek ging naar een organisatie die Homo-jongeren ondersteunt, dus de mijnheer hier in huis bestelde gelijk een exemplaar.
Met zijn lieve tekeningen en duidelijke love-is-love boodschap én eind-goed-al-goed omdat alle vrienden van Marlon gaan stemmen zodat de mestkever niet meer de baas is, leek het me ideaal materiaal voor een volgende les.
We praten wat na over de regenboogvlag en waar die voor staat (dat je altijd trots op jezelf mag zijn en dat het niet uitmaakt of je op jongetjes of meisjes verliefd wordt of soms op jongetjes en soms op meisjes). En de meisjes merken op dat ik een t-shirt aan heb met daarop een mijnheer die een kus geeft aan…(schuine koppies aan de andere kan van het scherm) ook een mijnheer. Ik had voor de gelegenheid een Destiel*-shirt aangetrokken.
Aangezien de boodschap over lijkt te komen ga ik nog even door over de vlag, dat die ook nog voor iets anders staat. ‘Want weet je, soms wordt er een baby geboren en dan zegt de dokter ‘het is een jongetje’, en de pappa en mamma, of mamma’s of pappa’s denken dan ook ‘het is een jongetje’. Maar als het kindje groter wordt dan voelt het ‘ik ben vanbinnen een meisje’. En dan kan het zijn dat zij haar haar laat groeien en een andere naam kiest en soms helpt de dokter ook om van buiten te veranderen.’
‘Oh ja, zegt ze, zoals bij Nikkie**.’
Ik hoef hier niets meer uit te leggen…
Die middag stuurt vriendin mij een appje: ‘Ze zijn nu aan het spelen. ‘En dan waren we twee meisjes en gingen we trouwen’. Die ene is trouwens arts want ik ben al gevaccineerd tegen Corona en krijg over drie weken weer een prik hoor ik net.’ Ik denk dat Marlon Bundo langer bijblijft dan de taalles.

*ship-name (relatie-naam) van twee personages uit een tv-serie. Gedurende 10 jaar zijn er diverse subtiele en niet zo subtiele hints gegeven dat de twee een relatie hadden maar het werd altijd net niet in beeld gebracht. Fans zijn nog steeds pissig. Diverse illustratoren hebben hun ‘skills’ ingezet om alsnog de beelden te creëren die op tv te zien hadden moeten zijn. Sommige weirdo’s kopen daar T-shirts van.
** Nikkie de Jager, visagiste bekend onder de naam Nikkie Tutorials die begin 2020 in een videoboodschap bekend maakte transvrouw te zijn (vrouw die bij geboorte werd gezien als man).

Read Full Post »

Moedeloos

We hebben het gehoord, we blijven nog iets langer in de strenge lockdown. Het is als een soort Soldaat van Oranje the Musical, het wordt maar verlengd terwijl bijna iedereen het nu wel zo’n beetje gezien heeft. Op mij heeft het niet zo veel invloed, tijdens een lockdown waarin de scholen ook dicht zijn lees ik twee keer per week de dochters van mijn vriendin voor uit een boekje uit de serie ‘Little People big Dreams’. De afgelopen twee weken hebben we Rosa Parks en Emmeline Pankhurst behandeld en volgende week zijn Marie Curie en Jane Austen aan de beurt.
De rest van de tijd tik ik stukjes achter de computer met een hond aan mijn voeten of ik lees, lockdown of niet, dat is altijd zo. Het grootste verschil is dat er nu ook boven iemand aan het werk is, dat was even wennen maar daar hebben we onze weg ook in gevonden: hij schrijft ’s morgens een schema op een briefje waardoor ik weet waar ik zo’n beetje aan toe ben: ‘wanneer komt hij naar beneden’, ‘lunchen we samen of is daar geen tijd voor’.
Ik red me dus wel, al maak ik me zorgen om mensen voor wie het krijgen van covid-19 een groot gevaar voor hun gezondheid zou zijn en hoop ik van harte dat alle ondernemers die me lief zijn het redden. Mijn koffietentje in de buurt, mijn kapper, mijn boekhandel en alle vegan restaurants (en Le Mortier waar ze altijd zonder morren hun vegetarische menu voor me veganizen) van Haarlem.
Maar ik mag niet klagen, vind ik. Ik woon niet alleen, er is niet alleen een ander mens in dit huis maar ook een hondje. We hebben te eten, we hoeven het niet eens elke dag zelf te koken als we daar geen zin in hebben, en we kunnen videobellen met de hele wereld. We hebben Netflix, NPOPlus, Prime en Pathé Thuis en stapels boeken die ik nog niet gelezen heb.
En we weten waar we het voor doen. En toch. Toch vind ik het stom dat de bibliotheek dicht is maar de slagerijen open. En dat ik geen nieuwe boeken kan bestellen bij een Britse literatuur-website omdat ze nu niet naar de rest van Europa leveren maar er wel dagelijks vliegtuigen landen vanuit Londen.
Dieptepunt was voor mij Oudjaarsavond. Ik hoopte voor één keer het nieuwe jaar in te kunnen gaan zonder knallen, zonder brandlucht en het geloei van sirenes. Maar zelfs dit keer waren er nog lamlullen genoeg die vonden dat ze boven de wet stonden en best vuurwerk af mochten steken terwijl dat verboden was. Eén jaartje inleveren tegenover al die jaren vuurwerk was er niet bij.
En toen zakte de moed me in de schoenen. Ik zag geen weg meer terug naar een meer open samenleving. Als Rutte het belang van sommigen (terrorboeren, Schiphol) boven dat van het algemeen blijft stellen dan zullen er altijd aso’s blijven die denken dat ze boven de wet staan en zullen zij geen centimeter inleveren voor een ander. En het ergste is dat het er in de peilingen naar uitziet dat we nog vier jaar langer opscheept zullen zitten met en Minister President zonder ruggengraat die geen beslissingen durft te nemen.

Read Full Post »

Column Crohniek zomer 2020

De column die ik schreef voor het zomernummer van Crohniek lees je hier:

2020-12-07-122605Download

Read Full Post »