De bekende uitdrukking ”s avonds een man, ’s ochtends een man’ leert ons dat we, als we stoer genoeg zijn om tot ’s avonds laat op te blijven, we ook ’s morgens fris en fruitig moeten zijn. En nu heb ik me jarenlang aan dit credo gehouden maar nu ik Crohn heb, heb ik gemerkt dat het voor mij redelijk ondoenlijk is.
Meestal breng ik mijn dagen aan mijn eettafel, achter mijn computer door. Maar sinds de presentatie van mijn boek ‘De canon van Haarlem’ mag ik af en toe optreden met Het Ampzing-Genootschap. Het Ampzing Genootschap trekt ludiek ten strijde tegen het onnodige Engelse leenwoord en zingt liedjes in eigen taal. Regelmatig worden er in Haarlem (ik hoef er dus gelukkig haast niet voor te reizen) culturele avonden georganiseerd zoals de Moerstaal-avonden in restaurant Staal en afgelopen donderdag de eerste van een reeks avonden-met-speciale-gast in restaurant Stempels. Tijdens zulke avonden lees ik (taalgerelateerde) columns voor die ik heb geschreven.
Enorm leuk om te doen, niet alleen omdat ik het altijd erg prettig vind als mensen naar me luisteren en het leuk is om direct reacties te krijgen op stukken die je schrijft maar ook omdat ik tijdens zulke avonden heel veel mensen spreek en leer kennen.
Maar met een reet vol veren is het lastig slapen merk ik donderdagnacht als ik met een hoofd vol opmerkingen en indrukken in slaap probeer te komen. En ook al heb ik alleen thee en jus-d’orange gedronken; ik word de volgende ochtend verkreukeld en brak wakker. Ik zit al een paar dagen tegen verkoudheid aan dus de volgorde van zaken is als volgt: stinkende Kneipp-reut in badkuip knuipen en kraan aanzetten, naar beneden om hoofd te stomen boven kom met kamillebloemetjes en heet water en vervolgens weer naar boven om in bad te liggen.
Als ik eindelijk achter mijn computer zit met een kop thee naast me zie ik op Facebook wat één van mijn mede-Ampzingers die ochtend al gedaan heeft: op bezoek bij een lithograaf in Zwanenberg die een door hem ontworpen litho zal gaan drukken, waarna hij thuis weer verder ging met het beschilderen van een lamp die zal worden geveild voor Serious Request (dit jaar staat het glazen huis in onze stad). En het enige dat ik kan produceren vandaag is :bleeehrg. Na een paar uur achter de computer geen ik het dan ook gewoon op en kruip met hond en dekentje op de bank. We kijken naar Mister Selfridge (ook zo’n druk mannetje) .
Ik ben dan misschien ’s avonds een vrouw, maar ’s morgens een Crohnpatiënt.
’s Avonds een vrouw…
4 november 2014 Door kimindepen
Ja wat is dat toch moeilijk om toe te geven dat er beperkingen zijn. Maar je lichaam geeft het aan. Heel herkenbaar voor mij.
Ooooh zo herkenbaar (helaas)! En verstandig dat je uiteindelijk ook maar luistert naar je lichaam want anders wordt de tol die je betaalt alleen maar hoger!
Ik kan soms zo jaloers zijn om mensen die zowel ’s avonds als ’s ochtends een vent kunnen zijn, jij niet?
Dat wel, maar om 4 uur ’s middags met je hond op de bank kruipen omdat je hard gewerkt hebt is ook geen straf…. Er zijn ook periodes waarin ik doodop ben zònder dat ik iets leuks heb gedaan. Dat vind ik een stuk vervelender.
Ja, heel herkenbaar! Die vermoeidheid en verminderde belastbaarheid, vind ik toch wel het meest vervelend van onze ziekte…
Herkenbaar. Ook al heb ik niet wat jij hebt. Ik heb dan weer wat anders. Maar dat maakt dit niet minder herkenbaar. Heel goed dat je uiteindelijk je lijf de kans hebt gegeven om gewoon te hangen. Je kan je wel verzetten; je lijf trekt zich daar niets van aan. Dus dan maar bank-hangen-met-leuke-hond. Ook prima en ook fijn om te lezen op Facebook hoor. Geeft eigenlijk wel wat rust tussen alle hysterisch bezige bijtjes. 😉 En ’s avonds een man, ’s ochtends een man…..feminist of niet, maar je hoeft niet aan alles mee te doen hoor. 🙂
🙂