Sociaal en asociaal

De volkswijheid dicteert dat kattenmensen sociaal zijn en van gezelligheid houden. Ook zouden ze eigenzinnig en creatief zijn. En, als je het mij vraagt, er is iets vreemd in hun karakter waardoor ze zich vrijwillig demoveren tot persoonlijke bediende van een mini-tijger.
Maar dat sociale, dat zie ik niet zo. Ik zou mezelf niet omschrijven als een socialio (dat is Emilio Guzman al), ik ben dan ook een hondenmens, maar ik probeer wel rekening te houden met anderen. Toen wij twaalf jaar geleden een hondje in huis haalden en hij de eerste nachten nog wel eens een blaf liet horen, heb ik aan de buurvrouw gevraagd of ze geen last van hem had (had ze niet). Als ik met mijn inmiddels bejaarde hond ga wandelen neem ik poepzakjes mee. Niet alleen omdat dat moet, ik wil ook gewoon niet dat anderen last hebben van het feit dat ik een hond heb.
Maar dan kattenbezitters. Die laten hun troeteldier gerust hele dagen en nachten zonder toezicht buiten lopen (ik kan me dat al niet eens indenken, dat je je viervoeter ergens laat lopen waar ie onder een auto kan komen of ergens van kan schrikken terwijl je er niet bij bent). Die beesten kakken vervolgens in iemands tuin (in mijn geval moet ik dus niet alleen de poep van mijn eigen hond opruimen maar ook die van andermens kat), vermoorden op jaarbasis miljoenen vogels en andere dieren (je hoeft mij niet te geloven, Arjen Lubach zegt het ook) en houden ook nog eens mensen wakker.
De aansporing van De Avondshow om katten ’s nachts binnen te houden en in het broedseizoen de hele dag, heeft niet iedereen ter harte genomen. Niet alleen zie ik overdag nog steeds katten lopen, de afgelopen drie nachten werden we wakkergekrijst door iemands poezenbeest. De afgelopen nacht was het zo erg dat het al begon voordat we gingen slapen en het om tien uur ’s ochtends nog steeds onverminderd doorging. En je zou denken dat één beest je niet een hele nacht wakker kan houden (of misschien alleen een mug op je kamer), maar het gaat om het sóórt geluid. Soms word ik ’s nachts een beetje wakker van het geschreeuw van een meeuw die voorbijvliegt. Dan denk ik even ‘meeuw, strand, leuk’ en slaap weer. De meeuw is dan ook al weg, heeft de sneltrein naar Zandvoort genomen denk ik. Maar die kat, die blijft de hele nacht op een schuur in de buurt zitten. En soms is hij even stil en dan dommel je in slaap, maar dan begint het weer. En het klinkt als het protest van een plat pratend kind: ‘nai, nai, naaaai!’ En ook plat pratende kinderen verdienen het om beschermd te worden. En soms klinkt het alsof iemand pijn heeft: au-au-auuuuaauuu!’ Dan maakt mijn onderbewuste me wakker, ook al is er niets dat ik doen kan. En dat gaat de hele nacht zo door.
Ik probeer zo vegan mogelijk te leven, dus ik ben tegen het afschieten van dieren, maar als komende nacht iemand die schijtkat van het schuurdak plukt, ‘m in de kofferbak van een auto stopt zodat we een nacht rustig kunnen slapen en ‘m de volgende ochtend naar een dierenarts brengt om ‘m te laten steriliseren, dan zou ik dat van harte toejuichen.

Read Full Post »

Werpen of ontwerpen

Onlangs was het Internationale Vrouwendag, een dag waarop velen er bij stilstaan dat de wereld nog steeds is ontworpen voor ‘de man’ en het met dit tempo nog tientallen jaren zal duren voordat de loonkloof is gedicht. Anderen vragen aandacht voor femicide of het feit dat het recht op abortus in vele landen onder druk staat. Anderen deelden alleen memes.
Zo zag ik een meme voorbijkomen met daarop op de bovenste helft drie witte mannen die aan het hoofd stonden of staan van techbedrijven met daaronder ‘I made Twitter, I made Facebook en I made Apple’. Op de onderste helft was een zwarte vrouw in mantelpakje te zien met een baby op schoot en de tekst ‘That’s nice guys, I made Jimmy Hendrix’.
De boodschap lijkt te zijn dat we niet onder de indruk hoeven te zijn van het genie van de mannen aan de bovenkant van het plaatje want de vrouw aan de onderkant heeft iets indrukwekkenders gepresteerd. Alleen…daar heeft ze haar intellect niet voor nodig gehad: ze heeft zich voortgeplant. De geniepige onderliggende boodschap is dus: je hoeft je brein niet aan het werk te zetten hoor vrouwtje, het hoogste goed in het leven is het werpen van een kind en als dat dan een jongetje is dan kan híj misschien zijn brein gebruiken en iets uitzonderlijks presteren.
Terwijl er uitvindingen zijn gedaan door vrouwen die van grotere invloed zijn op ons dagelijks leven dan Twitter en Facebook. Ik zou niet lang zonder vaatwasser willen, bijvoorbeeld. En radiologie, ook wel heel fijn dat het er is.
‘Bovendien’, zei de man hier in huis, ‘zonder WiFi zouden die tech-jongens nergens zijn geweest. Dat is toch uitgevonden door die actrice, Ada Lamarr?’
‘Hedy Lamarr. Computer code, ook vrij belangrijk als je wil programmeren, is uit gevonden door Ada Lovelace.’
‘Oh ja, had ik per ongeluk twee vliegen in één klap. Maar dat zou een veel betere meme zijn geweest, op de onderste helft ‘That’s nice guys, I invented code for you, and I invented WiFi.’
Niets ten nadele van de moeder van Jimmy Hendrix, maar het eren van een vrouw alleen maar omdat ze een moeder is, slaat de plank volledig mis. Laar dat aan haar kinderen over op haar verjaardag en moederdag. Op deze manier bevestig je het vooroordeel dat mannen dingen doen ‘in de wereld’ en vrouwen hoogstens die nieuwe mannen baren, voeden en opvoeden. Het idee dat vrouwen werpen, niet ontwerpen. Dat vrouwen alleen gewaardeerd kunnen worden als ze een (goede) moeder zijn. Verwerpelijk en mogelijk zelfs schadelijk: prestaties van vrouwen worden al eeuwen onder het tapijt geschoffeld (wist je bijvoorbeeld dat de eerste tekstverwerker is gebouwd door Evelyn Berezin, een vrouw?), daar hoeven moderne memes niet nog een schepje bovenop te doen. Ik heb zelfs het sterke vermoeden dat dit digitale plakwerkje afkomstig is uit rechts-conservatieve hoek: subtiel vrouwen naar het aanrecht verwijzen. En heel ongepast, zeker op 8 maart.
Want, zo was te lezen in een meme die ik wèl kon waarderen: als je op Internationale Vrouwendag alleen moeders eert, dan vier je geen Internationale Vrouwendag.

Read Full Post »

Boomer-moe

Ik ben moe. Niet omdat ik een aantal dagen voor een grieperige man en zijn hond heb moeten zorgen of omdat ik in die dagen erna zelf heel verkouden werd en daarna niet makkelijk adem kon halen. En dus slecht sliep. Nee, dat was allemaal heel vermoeiend, maar dat valt in het niet in vergelijking met hoe moe en moedeloos ik word van Facebook de laatste dagen. Het is daar namelijk één grote klaagmuur van Boomers die in hun wiek geschoten zijn omdat een uitgeverij in een ánder land een paar woorden gaat veranderen in oude jeugdboeken.
Het gaat om de boeken van Roald Dahl, die menig Boomer aan diens kind, neefje of nichtje heeft voorgelezen. En blijkbaar is dat net zo heilig als Sinterklaas. Mijn Facebook tijdlijn wordt overspoeld met cartoons of artikelen over het Groot Onrecht en in boekengroepjes wordt je doodgegooid met verontwaardigde opmerkingen. ‘Het wordt steeds gekker in dit land!’ (Nee, Joke, dat is in Engeland). De ene na de andere cartoon waarin Roald Dahl ‘zich omdraait in zijn graf’ of alle titels moeten worden aangepast naar niets dat meer ‘woke’ zou zijn (ze snappen weer niet wat woke is). Blijkbaar zijn er zelfs mensen met een spuitbus op uit getrokken om de woorden waar de oude woorden door vervangen worden op verkeersborden te spuiten.
En de allerergste zeikerds vergelijken het nieuws met het nieuws over dichter Pim Lammers. Dan ben je wel heel ver van het padje af: een dichter die schrijft over lhbtiq+ onderwerpen met de dood bedreigen is nìet hetzelfde als een paar woorden in het verouderde oeuvre van een lang overleden auteur aanpassen.
Wie dat niet begrijpt moet maar eens kijken naar de aflevering van Dr. Nasrs Wunderkammer waarin Ramsey Nasr een stukje voorleest uit een kinderboek uit de jaren ’40 waarin Afrikaanse kindertjes als hoofdpersonen worden opgevoerd. Laat ik het erop houden dat ze in ‘De Bananenstraat’ wonen en dat dat nog het minst schokkende is dat met de beste intenties van de wereld is opgeschreven.
De wereld verandert, taalgebruik dat ooit normaal was kan nu niet meer. Vroeger was het normaal om te zeggen ‘Dit kind is imbiciel’, nu is het een scheldwoord. Maar Boomers lijken over elke verandering moord en brand over te moeten schreeuwen. Een nieuwe Sinterklaas: nog voordat de man ‘dag hoor’ heeft kunnen zeggen moeten ze overal op Facebook al schrijven ‘dat die andere de enige echte was’. Is dit hun ‘raging against the dying of the light?’. Ik had meer verwacht van de generatie die het maagdenhuis bezette, demonstreerde tegen de bom en pleitte voor ‘baas in eigen buik’.
Misschien kunnen ze zich druk maken om wat de christenfundamentalisten in de Amerikaanse staat Tennessee proberen te doen: ze willen een boek over zeepaardjes verbieden omdat het genderfluïditeit en het idee dan mannen zwanger kunnen zijnj normaliseert.
Het zou zo fijn zijn als de oudere generatie zich zo af en toe zou realiseren ‘dit is niet voor mij’. Zo las ik laatst een stuk over grote, rode rubberen laarzen die een tiktok-trend zijn. Dat laatste is voor mij al een teken: tiktok, dat is niet voor mij. En die laarzen, die eruit zien als het schoeisel van een stripfiguurtje. Ik hoef daar dus niets van te vinden. En al zou ik er iets van vinden, bijvoorbeeld dat ze lelijk zijn of juist leuk, dan hoef ik dat niet wereldkundig te maken. Dat is voor een andere generatie, veel plezier ermee en kijk uit dat je niet op je muil gaat. Dag hoor.

Read Full Post »

De hardste stok

Er was eens iemand die Pim heette en mooie gedichtjes schreef. Gedichtjes over een tante met een baard die blauwe jurken draagt en postzegels spaart. Gedichtjes over verliefd zijn en dat Eva op Mo is en zijn tantes op elkaar. Pim mocht speciale gedichten schrijven voor de Kinderboekenweek.
Maar dat mocht niet van de christenfundamentalisten (dat zijn mensen die zeggen dat God van ze houdt maar ze doen precies alles waarvan Jezus heeft gezegd dat je dat beter niet kunt doen). Want de christenfundamentalisten houden niet van verhalen waarin meisjes op meisjes en jongens op jongens verliefd mogen zijn. Dus gingen ze zoeken, naar een stok om mee te slaan. Want ze wisten wel dat ze, als ze zouden zeggen dat ze het stom vinden dat de tantes verliefd op elkaar mogen zijn, niet veel mensen naar ze zouden luisteren.
Dus gingen ze graven in alles wat Pim ooit geschreven heeft. En toen vonden ze een verhaal, geschreven voor grote mensen, over een jongen die speciale aandacht krijgt van een volwassene. Aandacht die niet helemaal ok is omdat die mijnheer aan die jongen wil zitten. En toen begonnen de christenfundamentalisten te schreeuwen over pedofilie. Wat raar is, omdat mensen die detectives schrijven ook geen moordenaars zijn (meestal). Maar het P-woord is de grootste stok waar je mee kunt slaan.
En al snel gingen andere mensen mee-schreeuwen. Mensen die zichzelf een moeder met een hoofdletter M noemen: de zus van Jan Smit en een fotomodel dat lelijk praat. Ze vonden dat de kinderen beschermd moeten worden…tegen literatuur…? Waar kennen we dat toch van.
Nu is het een bekend fenomeen dat moederschap je brein (tijdelijk) aan kan tasten, vraag maar aan Megan en Kate (of nee, doe maar niet…). Maar ik heb een tip: als je je achter een cause wil scharen, kijk dan even om je heen. Zie je nazi’s (zoals Wybren van Haga, leden van NEE21 of Forum voor Demagogie)? Of christenfundamentalisten? Wacht dan nog even met iets zeggen en het maken van een protestbordje en kijk even kritisch naar wat er echt aan de hand is. Laat je niet voor het karretje van een haatlobby spannen. Het doel van deze reli’s was helemaal niet om ‘de kinderen te beschermen’, ze wilden een regenboogstem het zwijgen opleggen en daar heb je aan bijgedragen met je domme tweets. Het werd zo erg dat de Pim van de lieve gedichtjes doodsbedreigingen kreeg en zich heeft teruggetrokken.
Wil je je kinderen ècht beschermen, praat dan over pedoseksualiteit en leer ze duidelijk ‘nee, dat wil ik niet’, zeggen. En dwing ze dus ook niet om die ene oom die ze een beetje eng vinden een kus te geven, een handje geven is ook beleefd. Leer ze dat hun lichaam van hen is en dat ze grenzen aan mogen geven en respecteer die. En laat ze lezen wat ze willen.

Read Full Post »

De wraak van Mandy

Als ik schrijf heb ik vaak een koptelefoon op en Spotify aan. Het voordeel van Spotify boven ‘gewone’ radio of een cd opzetten, is het feit dat je afspeellijstjes kunt maken waarin je al je favoriete nummers achter elkaar kunt zetten. Zo kun je jezelf verzekeren van urenlang muziek zonder dat er één nummer tussen zit waar je een hekel aan hebt of dat de muziek wordt onderbroken door reclame. In mijn favoriete zelfgemaakte playlist staan bijna 2000 nummers en hij duurt meer dan 127 uur.
Maar zo af en toe wil je iets anders en daarom maakt Spotify zelf ook afspeellijstjes. Zo luisterde ik van de week naar ‘All out 70’s’, een verzameling van nostalgie-liedjes uit een tijd die ik niet eens echt heb meegemaakt, maar ik natuurlijk wel ken van de radio of van platen die al bij mijn ouders in de kast stonden voordat ik geboren werd.
Tijdens het typen kon ik lekker meezingen met every sha-la-la and every whoa whoa-oh. Zo af en toe skipte ik een nummer: ‘wat een infantiel deuntje, dit into’ (oh, natuurlijk: ABBA, dikke doei) of ‘wat een rotstem, en het is nog vals ook’ (de Stones mogen verder rollen zonder mij).
Zoals dat meestal gaat met liedjes die ergens ver weg in je geheugen verstopt zaten en ineens weer van de plank zijn gehaald, bleven ze nogal hangen. En dan ééntje in het bijzonder. Het had iets van Fleetwood Mac kunnen zijn, waar mijn ouders platen van hadden, of dat nummer van Commodores dat op een best off Lionel Richie cd van mijn moeder stond, of iets van Elton John of John Denver….maar het was Mandy. Van Barry Manilow. En ze ging maar niet weg. Midden in de nacht, half wakker wordend omdat ik me om wil draaien, daar was ze weer: ‘But I sent you away Oh Mandy’ Maar ze ging niet.
En het ergste is nog dat ik, als ik aan het nummer Mandy denk, gelijk moet denken aan de aflevering van Will & Grace waarin Barry Manilow een gastrol had. Tegen het einde van de aflevering ‘zingt’ Grace het bekende nummer maar dan als ‘Oh Mammy’. En dat is bijna net zo vals als Mick Jagger. En je raadt het al, als mijn brein ’s nachts klaar is met ‘Oh Mandy’ gaat het over in de versie van Grace…
Ik denk dat ik vandaag maar eens de hoogtepunten van 40 jaar Kinderen voor Kinderen op repeat ga zetten, benieuwd of ‘Op een onbewoond eiland’ Mandy en Grace kan verslaan.

Read Full Post »

Zwemmerseczeem en een toque

Dat je tegenwoordig zo’n beetje alles op kunt zoeken op internet wil niet zeggen dat we er ook slimmer op zijn geworden, als mensheid. Zo is het tegenwoordig een life skill om het kaf van het koren te kunnen scheiden als het om informatie gaat: er staat een hoop onzin online. Daarnaast is het ook een kwestie van doen: je moet wel even de moeite nemen om iets in de Google zoekbalk in te tikken en de resultaten te lezen. En dat zouden meer mensen moeten doen.
Zo liepen de mijnheer met wie ik woon en ik laatst door een parkeergarage waar we een grote bus zagen staan met daarop de naam ‘Athlete’s foot’ en een afbeelding van een gevleugelde voet ernaast. Volgens mij was het de bedoeling dat de naam iets heroïsch op zou roepen. De gedachte aan de Griekse god Hermes die met vleugels aan zijn voeten over een atletiekbaan vliegt, ofzo. Maar athlete’s voet betekent zwemmerseczeem. Een heel gewoon kwaaltje, maar er is weinig poëtisch aan. Zeker niet iets begerenswaardigs. Het busje bleek niet van een kliniek te zijn maar van een winkelketen die sportschoenen verkoopt. Het kan aan mij liggen, maar ik zou er zelf niets kopen, bang dat het er naar kleedhokjes van zwembaden ruikt en de schoenen niet helemaal hygiënisch zijn.
Ik moest denken aan de wonderlijke winkel die in de buurt zat waar ik vroeger woonde. Je kon er sporttroffeeën kopen. Maar blijkbaar was dat een te moeilijk woord want op de gevel stond sports cup. Ik vermoed dat ze sport cups bedoelden: de Engelse term voor sporttroffeeën. Een sports cup is echter een toque: zo’n hard plaatje dat sporters in hun broek kunnen schuiven om een onaangename ontmoeting tussen de éne bal en de andere te verzachten. Een vreemde vergissing en te voorkomen als men de winkel gewoon een naam had gegeven in een taal die ze beheersen.
Tegenwoordig zou je zeggen: Google het even, dan kun je zien of een term wel betekent wat je dènkt dat het betekent. Maar blijkbaar is dat heel moeilijk als je last hebt van zwemmerseczeem.

Read Full Post »

Rust, reinheid en WiFi

De laatste dagen van het jaar zijn een mooi moment om even rust te nemen, die klusjes te doen die het hele jaar zijn blijven liggen, en tussen de boswandelingen door knus op de bank wat films en series te verslinden. Dus de mijnheer die hier in huis woont had een paar dagen vrij genomen.
In de nacht van 23 op 24 december was er een stroomstoring dus stond ik bij het schijnsel van mijn telefoon mijn tanden te poetsen toen de mijnheer vroeg ‘wat heb je gedaan?’ Terwijl hij zelf net een game van 48.1 GB had gedownload. Maar de schuld lag niet bij ons, maar bij Liander. Half Haarlem zat urenlang zonder stroom. Op zich geen probleem, ik heb een nachtlampje met USB en dat was opgeladen dus ik kon lezen en toen slapen en de volgende ochtend hadden we weer licht. Maar geen internet. Dus de mijnheer bellen met KPN. Die konden niet eerder dan woensdag een monteur sturen ‘want het is kerst’.
Het is helemaal geen kerst, het is zaterdag 24 december, met je pleuriskerst. Gelukkig is de mijnheer hier in huis best handig en dus buurvrouw zo gul om haar internet te delen, dus konden we toch Netflixen en gamen.
De volgende nacht wilden we net gaan slapen toen we het gekweel van kerstliedjes hoorden die we woordelijk konden verstaan, begeleid door een hoempa-pa-band. Er was kerst’zang’ op de Grote Markt tot twee(!) uur ’s nachts. Met je fokking stille nacht. Degene die dit bedacht heeft mogen je opsluiten in een stalletje in Bethlehem en er nooit meer uit laten. En de politie kon er niets aan doen want er was een vergunning voor afgegeven. Lijkt me handig, een vergunning krijgen en dan ontiegelijk veel lawaai maken en niemand kan je iets maken…
De overige nachten werden we met regelmaat wakker van het klapperen van een zeil op het dak van de buren een paar huizen verder. Ik kan je vertellen dat dat klinkt alsof iemand vlak naast je oor een vuilniszak uitslaat (je weet wel, als ie net van de rol komt en je moet ‘m even open maken). En ja, daar wordt je wakker van, meerdere malen per nacht.
Om het werk snel af te maken begonnen ze de laatste dagen van het jaar extra vroeg met klussen, dus werden we vóór acht uur wakker van slijptollen die ik tot in mijn tanden voelde.
Op 31 december waren we er wel klaar mee. We wilden na Claudia gewoon naar bed. Maar ondanks het vuurwerkverbod waanden we ons in een oorlogsgebied: knallen en gillende vuurpijlen. We gingen toch maar naar boven in de hoop er doorheen te slapen. Maar we hadden buiten de tuinschreeuwers gerekend. De tuinschreeuwers zijn eikels die in de straat achter die van ons wonen en bij nacht en ontij in de tuin zitten om daar HEEL HARD met elkaar te ‘praten’. En dat kan in de zomer zomaar tot drie uur duren. En we kunnen ze woordelijk verstaan, zo hard is het. En zo slecht de akoestiek. En als je vraagt of het iets minder kan omdat je wil slapen, gaan ze je keihard uitlachen. Zo ook met Oud en Nieuw.
Elke keer als het regende gingen ze naar binnen en viel ik in slaap, om daarna weer naar buiten te gaan om te gillen waarop ik met een *gasp* wakker schrok als Jon Snow. En dat duurde tot een uur of drie, vier vijf (ik weet het niet precies want de wekker die de tijd op het plafond projecteert doet het niet meer sinds de stroomstoring).
Ik ben toch elk jaar weer verbaasd hoe veel mensen zich van hun meest asociale kant laten zien op de eerste dag van het nieuwe jaar. De mijnheer hier in huis is er ook klaar mee: ‘Ik duik gewoon onder tot Driekoningen, dan ben ik ook van al dat ‘de beste wensen-geneuzel af’.

Read Full Post »

Gekleurde bliksemafleider

Op social media zag ik het bericht voorbij komen dat Qatar ‘bij een volgend toernooi regenboogvlaggen niet zal verbieden’. Een mededeling die mij op z’n zachtst gezegd nogal verwarde: hoezo een volgend toernooi? Vind je zelf dat het lekker gaat? En ik ben heel benieuwd wie die mensen zijn die nog enige waarde hechten aan beloftes van Qatar. Het ‘zakgeld’ dat voetbalfans zouden krijgen in ruil voor positieve berichten over Qatar en het Wereldkampioenschap werd ineens ingetrokken. De belofte dat mensen een biertje met alcohol konden drinken tijdens het WK werd teruggedraaid en zo zijn er nog wel meer ‘haha, lekker toch niet’-voorbeelden te noemen. Niet in de minste plaats het salaris dat arbeidsmigranten beloofd werd.
De media bericht uitgebreid over alle protesten: de zwarte trainingsshirts van de Deense ploeg (om de overleden bouwvakkers te gedenken), het Duitse team dat met afgedekte mond op de teamfoto staat om te laten zien dat ze monddood zijn gemaakt (omdat het hen verboden werd de OneLove band met regenbooghartje te dragen), en onze aanvoerder Virgil van Dijk die in plaats van de OneLove band een band droeg met de tekst ‘no discrimination’ (waar je natuurlijk ook lhbti+-discriminatie onder zou kunnen verstaan). Het toppunt was het hele ‘doet ze het wel of doet ze het niet’ omtrent het OneLove speldje van minister Helder. Ze deed het uiteindelijk wel, maar wat een minimaal ‘statement’ was dat. Als het aan mij lag zou ik lekker een regenbooghoofddoekje om hebben gedaan. ‘Kijk, ik pas me netjes aan aan uw cultuur, maar niet ten kosten van mensenrechten.’
‘En intussen’, zegt de mijnheer die hier in huis woont, ‘hoor je niemand meer over de dode bouwvakkers en hun familie.’ En even vraag ik me af of het expres is. Of ze daar in Qatar hebben gedacht ‘laten we gaan rellen over die regenboogvlaggen en ze afpakken, dan zorgt dat voor #ophef en zeurt niemand meer over het betalen van het achterstallig loon van de bouwvakkers. Dood of levend.’ Het zou me niet verbazen.
‘De shirts van Denemarken’, zeg ik. ‘Die verwijzen naar de overleden bouwvakkers’.
Intussen rent er een held het veld op met een regenboogvlag in zijn handen en een T-shirt aan dat aandacht vraagt voor de strijd van Iraanse vrouw én het door oorlog geteisterde Oekraïne. Benieuwd of we ooit nog taal of teken zullen vernemen van Mario Ferri Falco.
We hopen hardop dat één van de teams die in ieder geval een poging tot protesteren heeft gedaan, zal winnen. Maar die kans is klein want de Noord-Europese teams presteren niet zo best. Misschien zit er dan toch iets in de kritiek van sommige arseholes: dat de voetballers zich bezig moeten houden met spelen en niet met ‘politiek’ (mensenrechten zijn niet politiek, maar daar schermen rechtse dummies graag mee)’. Ik denk eerder dat het komt omdat het klimaat in Qatar niet te harden is voor mensen bij wie het thuis nu bijna winter is. De Denen én de Duitsers kunnen in ieder geval naar huis om de juletræ op te zetten en de Belgen zijn nog vóór ’t heerlijck avondje thuis.
Tegen beter weten in blijf ik hopen op een finale Nederland-Engeland en dat aan het einde, in plaats van netjes handjes schudden, Virgil van Dijk en Harry Kane even flink gaan tongen op de middenstip. En dat alle andere spelers, als ze shirts gaan ruilen, ondershirts blijken te dragen in alle kleuren van de regenboog. Wat ga je me maken Qatar? Krijg ik een gele kaart? Gooi maar in die beker, die gaan we thuis helemaal vullen met bier.

Read Full Post »

Oogappels

Ik sta mijn tanden te poetsen en tegelijkertijd te What’sAppen met vriendin R, een fijne vorm van multitasken. Ze heeft net een aflevering van Oogappels gekeken en is nu ‘bij’ dus kunnen we uitgebreid bespreken wie wat heeft gedaan en wat we daarvan vinden. Ik vind bijvoorbeeld dat Lieke bij ‘stiefopa’ Lodewijk moet intrekken: dan hoeft zij niet met die kinderachtige huisgenoten te wonen en hoeven ze voor minder uren verpleging voor hem te regelen. Ik ben heel goed in het oplossen van de problemen van andere mensen. Ook van niet-bestaande (mensen dus, ik weet niet of ik niet-bestaande problemen kan oplossen). We hebben het nog even over onze lievelingspersonages. R. vindt Jeroen Spitzenberger erg leuk maar is minder gecharmeerd van wat zijn personage (Tim) allemaal aan het uitspoken is. ‘Hij deed in deze aflevering ook weer heel stom.’
Mijn favoriet is Ramsey Nasr. In alles. Dus ook in Oogappels is hij mijn favoriet: Erik en zijn zoon Chris. En terwijl ik mijn houtskool-tandpasta uitspuug bedenk ik dat vriendin R. en ik wel heel lief zijn geweest dit jaar (wie zegt het even tegen Sinterklaas en die piet die laats van het dak was gevallen?): we roddelen alleen maar over mensen die niet bestaan.
Een dag later bel ik mijn vader, die is in de leeftijd van de grootouders van Oogappels maar is nog vitaal als de vader van Tim, niet hulpbehoevend zoals die van Erik. Hij is bezig met het uitscheppen van zijn vijver, want daar moet een nieuwe bedekking in. Hij doet het, heel verstandig, stukje bij beetje. Maar de bodem komt in zicht.
‘En gisteren boog ik zo ver voorover dat ik erin kukelde’, vertelt hij. ‘Ik zat onder de modder en er was niemand in de buurt om me uit te lachen, dus toen heb ik dat zelf maar gedaan. Daarna ben ik gaan douchen.’
‘Zeg pap, als je dat soort dingen gaat doen hè…’
‘Ja, even telefoon in mijn zak doen. Moet van Chris, van Oogappels.’
‘Precies, als er dan iets mis gaat, en je kunt er niet zo om lachen, dan kun je altijd even bellen.’
Toch wel fijn om te weten dat er nog steeds educatieve programma’s op tv zijn. En dat je nooit te oud bent om te leren.

Read Full Post »

Kijken of niet kijken

Tja, kijken of niet kijken, dat is de vraag. De mijnheer die hier in huis woont zei een paar weken geleden heel stellig dat hij niet gaat kijken naar de WK-wedstrijden. Uit principe. Toen mijn vader dat hoorde zei hij ‘dan ga ik ook niet kijken’. Ja, lekker makkelijk, vooral die laatste interesseert die hele sport geen bal (pun intended).
Maar ik ben degene die voorafgaand aan een toernooi zo’n app download, of liever nog, een schema op de deur hangt, en gaat kijken wie wanneer tegen wie spelen. Die niet alleen het Nederlands elftal volgt, maar ook dat van Denemarken en Engeland. Ik ben degene die ook de tv aanzet voor een wedstrijd die op papier een mooie pot belooft te worden, wie er dan ook speelt. Ik ben degene die zich verheugt op wedstrijden die om 5 uur beginnen, zodat ik lekker met mijn hondje op de bank kan ploffen zonder dat er iemand zegt ‘is er nou alweer voetbal?’
Maar van dat verheugen is dit keer geen sprake. Ik heb ook mijn hondje geen oranje sjaal met juich-hamsters om gedaan en ik denk ook niet dat ik ga kijken. Want Danny doet het ook niet. Danny heeft namelijk een documentaire-serie gemaakt over de schaduwkanten van dit WK (volgens mij geen pun intended, al zou je die wel makkelijk kunnen maken over een land waar de airconditioners in het stadion voluit moeten koelen omdat het gras anders niet kan groeien, zo heet is het er). En hij houdt wèl van voetbal, maar toch gaat hij niet kijken. Dus ga ik ook heel erg mijn best doen om nìet te kijken.
Maar ik ben natuurlijk wel een kind van polderland-Nederland en ik was al aan het bedenken hoe ik water bij de wijn kon doen… Ik kan natuurlijk voor elke wedstrijd die ik kijk een bedrag doneren aan Amnesty International, dè organisatie die Qatar achter de broek zit als het gaat om compensatie voor (families van) de bouwvakkers die daar in onmenselijke omstandigheden moesten werken. Ik zat zelf te denken aan € 5,- per wedstrijd. Als ik slim ben en ik koop er van tevoren drie in dan kan ik net zo goed in de webwinkel een supporterssjaal kopen. Wie weet wil mijn hondje die wel om in plaats van een oranje zakdoek met hamsters erop.
De jongens van ‘Even tot hier’ kwamen met een andere oplossing: voor elke wedstrijd die je kijkt een regenboog. Een pot voetbal = één pot verf: voor elke wedstrijd die je kijkt moet je ergens een regenboog schilderen. Want, zo zeggen Jeroen en Niels: we kijken wel naar Qatar maar hier is het ook bedroevend gesteld met de LHBTI⁺-acceptatie: petities tegen regenboogtrappen in scholen, regenboogzebrapaden die vernield worden en (zo voeg ik zelf nog maar toe) voetballers die een regenboogband weigeren omdat ze met de verkeerde imam hebben gepraat).
Ik heb maar vast een regenboogvlaggetje in de vensterbank gezet in plaats van een in oranje geklede knuffelhamster, of een reuzewuppie. Dan heb ik in ieder geval alvast een joker om in te zetten voor het geval ik toch bezwijk en ga kijken. In dat geval alvast ‘sorry, Danny’. Maar ik heb in ieder geval óók de documentairereeks gekeken. En ik zal mijn ziel schoonkopen in de webwinkel van Amnesty International.

Read Full Post »