Plassen in het bos

Mijn moeder zei vroeger altijd dat ze ‘niet zo’n natnek’ was, daarmee implicerend dat ik dat wel ben. Een natnek wil in deze context niet meer zeggen dan dat ik überhaupt iets anders drink dan koffie. Water. En thee. En daar begin ik ’s morgens mee (dat rijmt). Ik word meestal wakker met dorst dus begin ik de dag met een paar slokken water en na mijn ontbijt drink ik witte thee.
Allemaal vrij normaal en geen enkel probleem, maar het moet er allemaal ook weer uit. Meestal een half uur tot een uur later. En daar moet ik dan wel rekening mee houden. Dus toen de mijnheer hier in huis op een zaterdagochtend zei dat hij wel een beetje op tijd naar die éne winkel wilde om het brood te halen dat ik kan eten (spelt-desem van die winkel met de q), besloot ik om de rest van mijn thee maar te laten staan. De winkel is namelijk best een eindje rijden en we zouden aansluitend met het hondje gaan wandelen dus dan is het niet handig als ik moet plassen.
Dus we gingen (ik met een beetje dorst). Eerst stopte de mijnheer bij een ándere winkel, ik las onderwijl in de auto een hoofdstuk in mijn boek. Daarna was de winkel met de q aan de beurt en terwijl ik nog een hoofdstuk las merkte ik het al: ik moest plassen.
Dus moesten we de plannen een beetje wijzigen, we konden niet naar dat bos waar we zin in hadden maar moesten naar het ándere bos. Het bos dat in het weekend nogal druk is omdat er een speeltuin en kinderboerderij naastgelegen zijn. Maar juist daarom is er een openbaar toilet.
Maar dat bleek dicht. Ik vroeg me af hoeveel mensen die deurklink al vergeefs hadden aangeraakt die dag.
Dan maar doorgereden naar de volgende parkeerplaats waar een restaurant is. Daar stond een groot bord bij de ingang waarop stond dat er geen gebruik gemaakt mocht worden van het toilet vanwege de aangescherpte corona-regels.
Dus omdat er mensen zijn die nog weigeren mondkapjes te dragen, mensen die gewoon in kroegen om elkaars nek hangen en/of beweren dat ‘dat hele virus’ een hoax is, mag ik nu niet plassen in het bos en moet ik met een onuitgelaten hond weer naar huis.
Ze mochten gelukkig wel hand sanitizer verkopen want daar had ik wel behoefte aan na de deurklink van het dichte toiletgebouwtje.

Read Full Post »

Met afstand de sociaalste

Van ’t weekend zei de mijnheer hier in huis ‘Ik wil dinsdag even met een vriend uit eten, kan dat?’
Ja, dat kon. Het leek wel zo’n rijvaardigheids-theorie-vraag want het kon op het nippertje, een dag later werd van hogerhand de horeca gesloten. Maar dat was natuurlijk niet de reden dat hij het vroeg, de vraag was ‘schikt het en vind je het ok als ik weg ben?’
En ook daarop was de vraag ‘ja’. Een aantal jaar geleden zou ik nog de drang hebben gevoeld om die avond ook per sè ‘iets’ te moeten doen. Ook uit eten met iemand. Of naar de film. Om te bewijzen, al was het maar voor mezelf, dat ik ook heus een sociaal leven heb.
Maar sinds ik sinds maart van dit jaar niet meer dagenlang ‘alleen’ (met hond) thuis zit vind ik het veel minder erg om ’s avonds wel alleen te zijn. Mijn ‘sociaal’ is al behoorlijk gevuld met dagelijks samen met de mijnheer die boven werkt lunchen.
Het is niet dat ik helemaal geen behoefte heb aan contact met andere mensen, toen de scholen nog gesloten waren had ik wekelijks via videobellen contact met een vriendin en las ik haar kinderen voor. En een paar weken geleden ben ik bij hen op bezoek geweest.
En mijn avond alleen ben ik begonnen met het schrijven van een lange brief aan een vriendin (tja, ze vroeg om leestips dus dan vraag je gewoon om 3 vellen A4…). Ik ben heel sociaal, op afstand.
De rest van de avond bestond uit het kijken van The Daily Show met de hond op schoot, alle vegan sushi in m’n eentje opeten en de laatste drie hoofdstukken van een boek ongestoord in één keer uitlezen.
Morgen weer lunchen met de mijnheer die hier ook woont.

Read Full Post »

Wat we kunnen leren van Famke Louise

De afgelopen twee weken heb ik in Italië doorgebracht (waar het qua corona stukken veiliger toeven is dan hier, maar dat terzijde). Nieuws over ons ‘lekker eigenzinnige’ landje bereikten ons mondjesmaat via social media.
Wat we wel mee hebben gekregen is de rel rondom een aantal ‘bekende’ Nederlanders die beweerden dat ze ‘niet mee mee’ zouden doen met de corona-maatregelen en #friedepiepel riepen. Ik dacht eerst nog dat het iets met ‘ein bißen Friede’ te maken had (tja, we hadden onderweg naar Italië in Zwitserland overnacht), maar het moest free the people zijn.
De ‘bekende’ mensen wilden de vrijheid om zich aan de regels te onttrekken en zo anderen de ultieme vrijheid te geven: de dood. Want als er één manier is om je aan alle maatschappelijke regels te onttrekken dan is het wel door er gewoon tussenuit te knijpen. En die kans is best groot als je covid-19 krijgt.
Er kwam behoorlijk wat kritiek op de friedepiepel-people, maar die leek zich vooral te concentreren op Famke Louise. Ik heb het filmpje vluchtig langs zien komen en volgens mij was ze de jongste en één van de weinige vrouwelijke deelnemers. De ideale zondebok dus. Vrouwtjes wegzetten als dom en labiel kent namelijk een eeuwenoude traditie (en ik weet hoe dol velen zijn op traditie). En intussen blijven Mentaal instabiele Theo en Thomas Berggeit lekker buiten schot.
En je zult mij niet horen beweren dat Famke Louise het buskruit heeft uitgevonden maar velen kunnen nog wel iets van haar leren. Zodra haar wordt uitgelegd dat ze het bij het verkeerde eind heeft en dat haar acties negatieve gevolgen hebben dan zegt ze ‘sorry’ en zet ze zich in voor de goede zaak. Dat was zo na haar verkiezing tot ‘Dom Bontje’, ze maakte een documentaire in samenwerking met de Bont voor Dieren en dat is nu ook weer zo.
Arjen Lubach had misschien nog wel de beste analyse: het filmpje bewees maar weer hoe slecht het gesteld is met het onderwijs maar voor Famke Louise is het in ieder geval niet te laat om te leren en dat geeft ze zelf ook toe.
Wat ik nou nog graag zou willen weten; is het nou Fèmke of Fàmke?

Read Full Post »

Astrid, Connie en Maarten

Vorige week was de finale van de zomereditie van ‘De slimste mens 2020’ te zien. Een vrouw (Marieke de Zilver) gaf de trofee door aan een andere vrouw (spoiler: Astrid Kersseboom). Beide nieuwslezeressen, beide leuke en sympathieke vrouwen. Goed voor de emancipatie zou je zeggen dus dat ‘De slimste’ scoort lekker hoog op de schaal van feminisme, zou je denken…
Nou, ik heb nog wel wat vragen hoor. Want waarom wordt Francis van Broekhuizen (op twee na slimste van dit seizoen) op haar vingers getikt als ze in haar enthousiasme al antwoord wil geven voordat Phillip de vraag helemaal gesteld heeft en mag Huub Stapel ongestraft hetzelfde doen? Moeten meisjes nog steeds bescheiden en timide zijn? Ook als ze in de 40 zijn en het fokking 2020 is?
Waarom zit er tussen de 8 Nederlandstalige romans die worden weergegeven door middel van emoji’s geen enkel werk van een vrouwelijke auteur? Denkt de redactie nog steeds dat cultuur alleen door mannen wordt gemaakt? De romans ‘De wetten’, ‘Het meesterstuk’ en ‘De heren van de thee’ lijken me prima in emoji’s te vatten. Volgend seizoen graag dezelfde vraag maar dan met uitsluitend werk van vrouwelijke auteurs. En dan niet erbij zeggen ‘werk van schrijfsters’, maar gewoon ‘acht romans uit de Nederlandse literatuur’.
Maar het misogyn dieptepunt kwam in de finale-aflevering: ‘wat weet je over Connie Palmen?’ waarbij twee van de antwoorden de namen van mannen waren met wie ze een relatie heeft gehad. Want ja, een vrouw is natuurlijk op wiens piemel ze gezeten heeft. Alsof er niets anders over haar te vermelden valt. Ja, de titel van haar debuutroman was één van de antwoorden en het feit dat ze de Libris Literatuurprijs kreeg in 2016, maar ‘katholieke opvoeding’, ‘St Odieliënberg’ of gewoon ‘Limburg’ had ook een antwoord kunnen zijn. Of wat dacht je van ‘boekenweekgeschenk’? Die eer valt maar weinig vrouwen ten deel dus dat is zeker noemenswaardig. Of anders wellicht dat ze filosofie heeft gestudeerd (ja dat mogen vrouwen ook), of misschien de zin ‘verslaving is een vriendschap zonder vriend’, misschien wel de mooiste uit haar oeuvre. Van mannen moeten we toch ook altijd weten wat ze gezegd of geschreven hebben?
Op twitter schrijven veel mensen dat ze hopen dat Francis van Broekhuizen vanaf het komende seizoen sàmen met Maarten de jury gaat vormen. Dat lijkt mij een heel goed idee, dan kan ze misschien gelijk ook even de vragen langs de feministische meetlat leggen.

Read Full Post »

Twee boeken in de kast

Als mensen in de zeventiende eeuw meer dan één boek in huis hadden, dan was dat tweede boek zonder twijfel ‘Houwelick’ (1625) van Jacob Cats. Dat eerste boek was natuurlijk de bijbel en dat tweede was al even belerend: een bundel vol gedichten die bol staan van de misogyne rommel. Maar hij had gelukkig niet alleen een hekel aan vrouwen, maar ook aan kinderen, getuige zijn beroemdste dichtregel kinderen zijn hinderen.
Dat zijn dan de twee boeken die je wereldbeeld vormen. Boeken die je vertellen dat je, als god het van je vraagt, je kind moet offeren en dat vrouwen minderwaardig zijn en naar hun man moeten luisteren. En dan was het in de Nederlandse Gouden Eeuw nog relatief goed gesteld met de positie van de vrouw.
Het mag dan ook geen verrassing zijn dat ik tijdens mijn studie Historische Letterkunde (en daarna) een gezonde hekel aan ‘vadertje Cats’ had.
Gelukkig zijn de tijden veranderd en hebben de meeste mensen hele andere dingen in de kast staan (en kinderen op een voetstuk, maar dat is weer een ander verhaal), maar als er slechts twee boeken in die kast mogen staan, laat ‘Maar waar kom je ècht vandaan?’ er dan één van zijn. ‘Maar waar kom je ècht vandaan?’ is een bundeling van 100 interviews met Nederlanders, afgenomen en gebundeld door Robert Vuijsje. Een deel van deze interviews was al te lezen in ‘Kaaskoppen’ (2016), maar in deze nieuwe bundel staan er veel meer en ook van veel recenter datum. Het gaat in op de Black Lives Matter beweging, over de verandering van ‘blank’ naar ‘wit’ en over wat de tweede (of eerste) identiteit van de geïnterviewde voor hen betekent.
100 verhalen over de Nederlandse identiteit die een genuanceerder en gevarieerder beeld geven dan ‘één koekje bij de thee’. Een aanrader voor iedereen die in een witte bubbel leeft. Ik kende het grootste deel van de geïnterviewden, maar lang niet allemaal. Van Karin Amatmoekrim had ik bijvoorbeeld nog nooit gehoord (maar het volgende boek dat ik ga lezen is door haar geschreven), van Sandra Reemer natuurlijk wel. Van Sinan Çankaya en Murat Isik had ik al een boek in de kast staan, maar Bokoesam en Dopebwoy waren me geheel vreemd. En ze hadden allemaal iets interessants te vertellen.
Dus als er slechts twee boeken in je kast staan: zorg dan dat ‘Maar waar kom je ècht vandaan?’ er één van is (en stel die vraag nooit meer). En dat andere boek? Daar ga ik even over nadenken. Otje, misschien?

Read Full Post »

He pensado en ella

Ik wilde eigenlijk wel weer naar Engeland dit jaar, maar Engeland is gesloten en ik ben niet van plan om zwanen te gaan vangen om de sleutel te pakken te krijgen. Ik wacht wel een jaartje en hoop Old Blighty volgend jaar weer terug te zien.
Weet je trouwens hoe je een dom blondje met corona noemt? Boris Johnson.
Dus besloten we om maar een huisje te zoeken ergens in Spanje. Na het boeken installeerde ik de app Duolingo weer op mijn telefoon en begon op intermediate level aan een cursus Spaans. Ook diepte ik alle Spaanstalige cd’s die ik in de loop der jaren heb verzameld weer op, want dat is toch de leukste manier om een taal te leren: luisteren, de woorden die je kent meezingen en de rest opzoeken in het cd-boekje.
Toevalligerwijs werd Pablo Alborán op de dag dat ik zijn album ‘Tanto’ in de cd-speler van de auto duwde ineens wereldnieuws (ok, hij domineerde social media en dat is bijna hetzelfde). In het kader van Pride-week had hij namelijk op Instagram geschreven dat hij gay is. En dat verbaasde me nogal.
Ik ging ervan uit dat dat algemeen bekend was. Toen ik hem een jaar of 7 geleden voor het eerst tegen kwam in de rekken van de Fnack (boek- en cd winkel in Frankrijk en Spanje) gaf hij mij al gay vibes, maar dat kan aan mij hebben gelegen. Wie weet hebben vele Spaanse meisjes van teleurstelling in hun kussen liggen wenen, geen idee. De reacties op Instagram waren in ieder geval positief.
Waar ik me met terugwerkende kracht wèl over verbaas zijn sommige songteksten: ‘He pensado en ella toda la noche’. Ik heb de hele nacht aan haar gedacht. Waarom dan, jongen? Had je een goed gesprek met haar, heb je ruzie gehad met je zus of is ‘ella’ je moeder en gaat het niet goed met haar gezondheid? Maar nee, uit de volgende regels blijkt dat hij toch echt betoverd is door haar uiterlijk. Vooral door haar huid…? Misschien is hij benieuwd welke dagcrème ze gebruikt.
En van mij mag het hè, homoseksuele mannen die liefdesliedjes zingen over vrouwen, maar wordt het niet eens tijd, zoals Annie M. G. Schmidt al zei, voor een mooi liedje over Romeo en Julius?
Nu zag ik op (daar heb je ‘m weer) Instagram dat de beste jongen bezig is aan een nieuw album. Ik ben benieuwd of daar ook uitsluitend heteronormatieve liefdesliedjes op staan of dat we ons kunnen verheugen op songteksten over ‘zijn gespierde dijen’ of ‘zijn stoppels die over mijn wang schuren’. Ik ben er in ieder geval klaar voor. Vamos a la Fnac.

Read Full Post »

Dor hout

Afgelopen week was de hashtag #geendorhout trending op twitter. Columnisten hadden namelijk mensen die tot de risicogroepen voor wie oplopen van covid-19 dodelijk kan zijn behoorden ‘dor hout’ genoemd dat misschien gesnoeid moest worden zodat zij weer ‘gewoon’ hun pre-corona-leven op kunnen pakken.
‘Jammer van je oma, maar ik wil niet hoeven wachten totdat er minder dan vier mensen in een winkel zijn voordat ik kan shoppen.
‘Ach ja, die vriendin van jou met astma, lullig, maar ik wil kunnen schuren in een overvolle discotheek (of wat mensen-mensen ook doen in elkaars aura)’.
Jort Kelder mag dan ooit hebben gezegd dat al die mensen voor wie die maatregelen zijn ‘mensen van boven de 80 met overgewicht zijn die hun hele leven hebben gerookt’, maar als ik in mijn eigen kring kijk dan weet ik al dat dat lulkoek is. Ik ken iemand die een donorlong heeft, jonge vrouw van in de ’30, moeder van een jong kind, voor haar is covid-19 zeer gevaarlijk.
Een andere vriendin van mij heeft een hele ernstige vorm van astma. Al is haar humor gortdroog, zij is geen dor hout maar iemand waar ik van houd.
En zo kent waarschijnlijk iedereen wel iemand die in de risicogroep valt, en als dat niet zo is: iemand anders kent wèl zo iemand. Maar het is niet zo verwonderlijk dat er steeds meer mensen zijn die het niet op kunnen brengen om concessies te doen voor een ander: de kabinetten Rutte zijn stuk voor stuk gekenmerkt door minachting voor ‘de ander’. De ander die er anders uitziet dan jij en dus door de PVV te kakken mag worden gezet. ‘De ander’ die een beperking of geen baan heeft en dus door het UWV als een crimineel behandeld mag worden. Sociale zekerheden worden afgebroken ten bate van de grote graaiers : Supergaaf.
En nu vinden de politici het raar dat ‘de Nederlander’ er moeite mee heeft iets van zijn vrijheden in te leveren om de zwakkeren in de samenleving te helpen? Dat medewerkers van de Albert Heijn fysiek bedreigd worden die mensen die zich niet willen houden aan het maximaal aantal bezoekers? Dat handhavers door jongeren in elkaar worden geslagen? Dat buschauffeurs in hun gezicht gespuugd worden?
Dit monster hebben Rutte en co zelf gecreëerd. Supergaaf

Read Full Post »

Zomerpret met Asperger

Ik hou ervan om in de zon een boek te lezen, het liefst in mijn eigen tuin omringd door ‘mijn’ mussen en mijn plantjes. Dus denk ik elke winter weer dat de zomer leuk is, want dan kun je dat doen. Ik trap er elke keer weer in.
Al sinds het begin van de corona-crisis wordt ik elke ochtend wakker van een slijptol, een vlammenwerper, hamer of gewoon het geschreeuw van klussers die boven het lawaai van hun werk of de radio uit proberen te komen. Door de weeks zijn het de ‘professionals’ die een verdieping op het huis van de achterburen aan het zetten zijn en in het weekend zijn het de hobbyklussers.
Als ik half-groggy ben opgestaan kan ik wel even buiten in de zon zitten ontbijten, maar de klusgeluiden gaan onverminderd door. Prikkels die ongemerkt heel veel energie vreten.
Tegen een uur of twaalf is het te warm om buiten te zitten (tussen 12 en 3 vermijd ik sowieso de zon), dus ga ik naar binnen waar ik nog steeds het gehamer en de slijptol hoor en waar ik moet kiezen tussen het te warm hebben en het aanzetten van de ventilator die ook herrie maakt.
Tegen een uur of vier kan het zijn dat het eventjes rustig is buiten. Dan sluip ik met een boek naar buiten om even in de ligstoel te zitten die ik vorig jaar heb gekocht. Maar afgelopen woensdag had ik me nog niet geïnstalleerd of de adem werd me benomen door een allesoverheersende spriritus-walm. Dus tuinkussen in de schuur gegooid, naar binnen gevlucht en snel alle deuren en ramen dichtgedaan.
Maar het hielp niets: ik kon bijna nergens in huis ‘zijn’ zonder de lucht van verbrande lichaamsdelen te ruiken. Barbecue staat voor mij symbool voor alles wat slecht is aan de mens: ‘ik doe gewoon waar ik zin in heb ook al hebben anderen daar last van. Het kan mij niet schelen dat dit heel slecht is voor mensen met astma of covid-19. En dieren eten? Nou èn, ik vind het lekker.’
Huilend stond ik in de gang, de enige plek waar ik niet hoefde te ruiken wat mensen andere dieren aandoen, totdat mijn man mijn boek voor me uit de keuken haalde en me meenam naar een bankje aan het water (nee, hij heet geen Suzanne) waar hij zijn werk af kon maken en ik een boek lezen. En daar bleven we maar zitten tot een uur of zeven, ook al begonnen we zelf ook wel trek te krijgen.
Rond half 9 konden we zelf eten en om middernacht naar bed. En dan hadden we nog mazzel dat er die avond geen buren tot half 2 in de tuin rond een vuurkorf zaten te praten, want dat komt ook regelmatig voor. Dan val ik eindelijk in slaap maar schrik ik om het half uur wakker omdat er iemand hard lacht of een flesje laat vallen. ’s Morgens zijn dan al mijn spieren verkrampt van de schrik.
Vanmorgen begon de slijptol overigens om half acht. En dan hebben we nog een week hittegolf te gaan.

Read Full Post »

#JOMO

‘Hoe kun je een introvert persoon twee keer blij maken? Je nodigt ze eerst uit voor een leuke activiteit en belt ze later op dat het niet door gaat.’
En zo valt voorjaar/zomer 2020 voor mij heel goed samen te vatten. Want ja, ik vind het best jammer dat ik Oleta Adams nu niet heb gezien in de Philharmonie of Gregory Porter in de Ziggo Dome, maar het niets hoeven was ook wel weer lekker. Het was elke keer een beetje alsof me een avond vrijaf was gegeven: nee, je hoeft je niet in ‘iets leuks’ te hijsen en een avond lang te stressen of je buik zich wel rustig gaat houden en dan pas áchteraf ‘het heel leuk te hebben gevonden’, je mag gewoon in je joggingbroek een film kijken op de bank.
En het mooie van dit alles is: iedereen zit op de bank naar een film of serie te kijken. Of een boek te lezen (de aandelen Netflix zijn de pan uit gestegen maar mensen zijn in deze corona-tijd vooral meer gaan lezen). Dus je hebt geen last van FOMO (fear of missing out). Iedereen plaatst foto’s van de bloemetjes uit hun tuin, van hun zelfgebakken bananenbrood of van hun huisdier dat ook niet weet wat het overkomt.
Ik weet dat er vreselijke dingen gebeuren in de wereld en dat er helaas veel mensen ziek zijn of vrezen dat te worden, maar ik kan niet ontkennen dat ik wat JOMO ervaar: joy of missing out. Een beetje thuis keutelen, een boswandeling maken en zo af en toe voorzichtig even een winkel in, zolang het er niet te druk is. Het ‘van alles moeten omdat het er nu eenmaal is’ is er vanaf.
Het enige probleem is dat ik nogal schuw ben geworden voor de weg terug. Ok, we zijn een keer corona-proof uit eten geweest en dat was heel fijn, maar voor de bioscoop kunnen we ons maar nauwelijks van de bank hijsen.  En mijn yoga-juf heeft me ook nog maar één keer terug gezien en dat was niet eens voor een les maar voor een lomi lomi massage.
Misschien zit ik wel in een sterk verlate puberteit waarin ik me afzet tegen een ouder die altijd zei ‘Ga eens wat doen, ga eens naar buiten’.
Als compromis ging ik als kind dan maar in de tuin zitten lezen. Dat was buiten èn iets doen. Dat ga ik zo ook maar weer eens doen. En dan vanavond weer verder met ‘Gran Hotel’ en het nieuwe seizoen van ‘The Sinner’ op Netflix.

Read Full Post »

Vaderlandsliefde

Zomergasten is weer begonnen en ik geloof niet dat men nog kan zeggen ‘dat er geen hond naar kijkt’, getuige de reacties. Ik ben een ‘terugkijker’ dus ik heb de eerste aflevering van het seizoen in delen via mijn laptop zitten kijken. Voor mij was deze uitzending extra interessant omdat het de eerste generatiegenoot was die ik als Zomergast zag (wellicht was Typhoon niet de eerste millennial maar wel de eerste die ik zag). Dat zorgde voor wat herkenning, we waren beiden jong in de jaren ’90, maar daarnaast koos hij ook tv-fragmenten uit programma’s die mij onbekend waren. Een mooie en leerzame avond (voor mij waren het twee middagen). Maar sommige mensen haalden er hele andere dingen uit.
Typhoon is namelijk niet alleen bekend vanwege zijn poëtische rapteksten en de documentaire ‘Amsterdam, sporen van suiker’ maar hij is ook tegen wil en dank het gezicht geworden van etnisch profileren in Nederland. In 2016 schreef hij op zijn Instagram-account over de zoveelste aanhouding omdat zijn auto niet ‘matcht’ met zijn profiel: in Jip en Janneke-taal, hij rijdt in een te dure auto voor iemand met een donkere huidskleur. Vervolgens werd hij door De Wereld Draait Door uitgenodigd om daarover te vertellen.
Zomergasten presentatrice Janine Abbring stipte het even aan maar wilde het gesprek niet wéér in anecdotes laten vervallen omdat het nu tijd is om van ervaringsverhalen over te gaan op structurele oplossingen die institutioneel racisme uitroeien.
,,Als je de lucht ademt in een samenleving, dan adem je deels ook dat geïnstitutionaliseerde racisme. Dat komt binnen, dat kan sluimeren. Dat is die blinde vlek”, zei Tyhoon (Glenn de Randamie).
Dat schoot de nationale haatpruik natuurlijk in het verkeerde keelgat:,,Ga dan lekker in een ander land de lucht inademen als het je hier niet bevalt en laat ons met rust met je ziekelijke gezeur” twitterde die gepikeerd.
Nu vraag ik me af welk ‘ander land’ de haatpruik adviseert aan een man die als jongetje is geboren in een plaatsje op de Veluwe, maar afgezien daarvan daarvan ben ik de hele ‘als je het niet bevalt…’-retoriek een beetje zat. Daarom wil ik je twee situaties schetsen.
♥ situatie 1
‘Hoe was je date?’
‘Oh dat, nou, ik zag ‘m zitten in dat café en hij bleek witte sportsokken aan te hebben dus toen heb ik rechtsomkeert gemaakt.’
♥situatie 2
‘Hoe gaat het nou tussen jou en Eric?’
‘Nou, je weet dat we zo onze problemen hebben, maar we hebben het laatst goed uitgepraat en ik heb hem verteld dat sommige dingen die hij doet me echt pijn doen. Ik heb wel het gevoel dat hij luisterde. En ik geloof ook dat het geen kwade opzet is, hij is gewoon niet anders gewend.’

In welke van deze twee situaties is er sprake van liefde en (wederzijds) respect? Kun je de wens om je vaderland nog beter te maken dan niet zien als de ultieme daad van liefde? Typhoon houdt dus veel meer van Nederland dan de haatpruik.

Read Full Post »