Dit was de #autismeweek

Vorige week was het een interessante week: deze stond namelijk in het teken van autisme (#autismeweek) en wie op die hashtag klikte zag al snel dat het gezicht van autisme niet een grijze man in een beige jack hoeft te zijn (vaak wel, maar deze week even niet). Autismeweek betekende Judith Visser die ergens op een podium stond (met haar hond natuurlijk), Bianca Toeps die haar boek ‘Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’ presenteerde en Zjos Dekker die op de radio een brief aan haar psychiater voorlas. En oh ja, ik deelde via twitter een paar oudere blogposts over ASS en mijn ‘Sheldon Cooper-test en kreeg daar fijne reacties op.
Een goede week die ik afsloot met eten bij de Thai met een super autisme-proof vriendin. Ik eet graag bij de Thai omdat ik weet dat ik daar vegetarisch kan eten en ook nog keuze heb (maar ik bestel meestal hetzelfde, maar dat maakt niet uit, het gaat om het idee). En toen werd het zaterdag, maar het voelde nog als vrijdagnacht toen om 7 uur de kinderen van de buren begonnen te stampen en krijsen. Het hele huis door, maar de muren zijn van bordkarton dus het klonk alsof ze míjn huis door aan het stampen waren. Al mijn spieren schoten in een kramp terwijl de herrie onverminderd voortduurde. Een uur. Twee uur. En toen trok ik het niet meer en belde de mijnheer die eigenlijk dit weekend weg zou zijn. Want ik wist niet meet wat ik moest doen en al helemaal niet hoe ik in deze staat voor mezelf én de hond moest zorgen. De rest van de dag heeft de buurman tegen zijn kinderen geschreeuwd, hebben die kinderen gerolschaatst over de plavuizen, wat voor mij klinkt alsof iemand mijn hoofd met een schuurmachine bewerkt, in de deuropening van zijn huis staan roken terwijl de nicotinewalm via de kieren naast onze deur onze gang blauw zette, terwijl er naast hem een kind op een fluitje stond te blazen.Tegen de tijd dat de mijnheer ’s avonds thuis was, was ik volledig over mijn toeren en zwaar overprikkeld en de pijnscheuten trokken door mijn spieren.
Na de #autismeweek had ik een pest geen autisten-weekend wel heel fijn gevonden.Misschien een ideetje voor volgend jaar.

Advertenties

Read Full Post »

Het roze T-woord

Net als de rest van heel Nederland was ik afgelopen maandag in de ban van het nieuws. De eerste berichten meldden dat ‘meerdere personen’ het vuur zouden hebben geopend in een Utrechtse tram. Vrij kort daarop kwam er een ooggetuigenverslag naar buiten van iemand die in het treinstel áchter het noodlottige had gezeten. Volgens hem was één vrouw het doelwit en waren de andere slachtoffers mensen die haar probeerden te helpen.
Een doelbewuste actie, gericht op één persoon dus. Wellicht gepleegd door een stalker of iemand die in een psychose zat. Vanwege de afbraak van de geestelijke gezondheidszorg kunnen en zullen we dit soort berichten steeds vaker horen. Het is schrijnend en het is verschrikkelijk voor de mensen die het meemaken of vanaf maandag iemand moeten missen in hun leven, maar één ding is het niet, en dat is wel het woord dat de hele dag rondzoemde.
Een woord dat nooit gebruikt wordt als een witte man zonder aanziens des persoons om zich heen gaat maaien.

‘We moeten rekening houden met terrorisme’, werd er al snel gezegd. Dat je er als veiligheidsdienst rekening mee moet houden, dat begrijp ik, maar je moet het niet zeggen. Je kunt het namelijk niet meer uitwissen. Al snel werd duidelijk dat het om één dader ging: een doorgesnoven crimineel die recent nog voor de rechter had gestaan in verband met een verkrachtingszaak.
En daarmee werd mijn eerste theorie zo goed als bevestigd: dit is geen terrorisme maar seksisme met dodelijke afloop.
Maar ‘terrorisme’ zal blijven hangen in het brein van mensen die niet hebben geleerd overal over door te vragen. Ook als je zegt ‘het was toch geen terrorisme’ horen mensen nog een keer het woord ‘terrorisme’. Het is net zoals de zin ‘Denk niet aan een roze olifant’. Dan kun je heel krampachtig aan een blauw nijlpaard gaan denken, je ziet toch eerst die olifant voor je. En als tante Mien uit Appelscha dan op woensdag in dat stemhokje staat denkt ze ‘het was een Turk met een wapen, was terrorisme, dat zei Rutte’. En voordat je het weet stemt ze uit angst op een blaaskaak die NSB-waarden in een nieuw jasje heeft gestoken. Want ze is bang voor ‘ze’.

En die ‘ze’ hebben inmiddels heel wat op hun geweten. Zoals een kennis het een keer verwoordde: ‘Ze hebben ook Pim Fortuyn vermoord.’
‘Ze?’, zei ik. ‘Wie bedoel je met ‘ze’? Pim Fortuyn is neergeschoten door een psychisch verwarde milieu-activist die het er niet mee eens was dat Fortuyn nertsenfokkerijen weer toe wilde staan. Dus wie zijn ‘ze’?’
Daar had hij geen antwoord op.
‘Ze’ zijn een mengsel geworden van halve waarheden en hele enge roze olifanten.

Read Full Post »

Dit was de week…en nu?

De week zonder vlees is bijna afgelopen. Zondag begint er weer een nieuwe week, en dan? Gaat ‘men’ dan weer gewoon op oude voet verder? Zoals we na het Earth Hour ook gewoon de kaarsjes uitblazen, het licht aandoen, de tv weer aanzetten en alle telefoons en tablets weer opladen. Volgens onderzoek duurt het 30 dagen voordat iets een gewoonte wordt, dus zo’n week zonder vlees zet niet zo heel veel zoden aan de dijk.
Vooral niet als er steeds meer anti-veganisme artikelen verschijnen (ongetwijfeld gesponsord door de vleesindustrie) waarin geschreven wordt dat het erg duur is om vegan te eten. En dat klopt voor een deel. Een vegan alternatief is duurder dan een product met dierenleed. Voor een pakje vegan kaas betaal ik € 3,- terwijl er pakjes ‘echte’ kaas naast staan die maar € 1,- kosten. Maar het punt is dat de milieu-impact niet wordt doorberekend. Het pakje ‘echte’ kaas draagt bij aan kindersterfte. Er gaan namelijk per uur 400 kinderen dood van de honger omdat de helft van de wereldwijde graanproductie wordt gebruikt als veevoer. En dan heb ik het nog niet eens over het leed voor de koe. 
Het is dus niet zo dat vegetarische en vegan alternatieven ‘te duur’ zijn, vlees en melkproducten zijn te goedkoop en ze verwoesten niet alleen het milieu maar ook mensenlevens.
Veganistisch eten hóeft niet per se duurder te zijn dan je reguliere warme prak. De makkelijkste stap om te zetten is natuurlijk het vervangen van hamburger voor een MC3 burger van de Vegetarische Slager, maar het kan zijn dat je dan iets duurder uit bent. Je kunt het ook heel anders aanpakken.
Bij ‘mijn’ lokale boekhandel hadden ze het dat goed begrepen: ze hadden een tafel gemaakt met daarop allerlei aantrekkelijke vegetarische kookboeken. Als je het mij vraagt hadden ze daar beter voornamelijk vegan kookboeken op kunnen leggen, maar ze zijn op de goede weg. Met zo’n kookboek maak je kennis met allerlei nieuwe recepten en andere ingrediënten die je ook niet gaat vergelijken met ‘het origineel’. En hopelijk vindt je ze zó lekker dat je ze ook na die ene week blijft eten.
Heb je bijvoorbeeld weleens een bloemkoolsteak gebakken? Wij eten thuis met regelmaat zoete aardappel uit de oven met zelfgemaakte vegan mayonaise (recept uit ‘Vegan Smaaksouvenirs’) met daarbij een salade van boerenkool, tomaat en pijnboompitten. Of een pad thai met tempèh. Die ‘dure’ vervangers zijn dus helemaal niet elke dag nodig. De week zonder vlees was eigenlijk vooral heel fijn voor mensen die toch al geen vlees eten én een flinke vriezer hebben want veel van die ‘dure’ vleesvervangers waren in de aanbieding dus menigeen sloeg flink in. Als de supermarkten dat nou ook eens rond de feestdagen zouden doen in plaats van alleen maar reclames in de stad te hangen met stukken dood dier op de foto, dan zou dat wellicht meer zoden aan de dijk zetten dan alleen die éne week zonder vlees.

Read Full Post »

Zondvloed

‘Als gepensioneerde ben ik blij met de opwarming van de aarde want na de korte winter is er niks leukers dan weer buiten in de tuin mijn krantje te lezen en mijn koffie te nuttigen’, schreef Hans Vlaming in een ingezonden brief die via diverse social media gedeeld is.
Hans werd de baby-boom tegenhanger van de klimaatspijbelaars. Mensen schreven dingen als ‘na hem de zondvloed, en dat zal ook gebeuren al maakt hij dat zelf niet meer mee’.
Ik vraag me vooral af welke krant hij leest, dat hij dat met een gerust hart buiten in de zon kon doen in februari. Ik vermoed de Telegraaf.
Ook het woord ‘winter’ verwarde me. Ik herinner me een lange herfst en een beetje sneeuw op dagen dat het helemaal niet zo koud was, maar winter? Ik voel me net Jon Snow want ik verwacht dat de winter er nog steeds aan zit te komen.

‘Hij zal wel geen kleinkinderen hebben’, schreven sommigen. Maar daar ben ik niet zo zeker van. Kortzichtige mensen zijn kortzichtige mensen en die steken, ook als ze (klein)kinderen hebben gewoon hun kop in het zand of wijzen naar een ander en zeggen ‘maar hullie doen het ook’ en mensen met een moreel kompas doen het juiste juist niet uit eigenbelang (of dat van hun kleinkinderen). En ja, ik heb ook buiten in de zon gezeten (maar niet tussen 12 en 3 uur ’s middags) en letterlijk en figuurlijk mijn ogen even gesloten. Maar zonder kopje koffie (wist je dat voor de productie van een kopje koffie net zoveel water nodig is als voor twee tot drie douchebeurten?) en met een dubbel gevoel. Daarom ben ik wel blij dat domme gans  Hans zijn zondvloed alsnog tijdens zijn leven heeft gekregen.
Het regent al dagenlang flink, dus alle bijen-plezierende plantjes die ik tijdens de mooie dagen in de grond heb gezet maken het goed. Ik kan ze goed zien vanuit de woonkamer waar ik ‘De kanarie in de kolenmijn’ zit te lezen met het geluid van de regen die tegen de ramen slaat op de achtergrond.

Read Full Post »

Het moet wel gezellig blijven

HPDeTijd publiceerde onlangs een artikel waarin de auteur veganisten oproept om eens op te houden met het ‘overal bijhalen van hun morele meetlat’. Want, zo schrijft ze, het is heel bewonderenswaardig als mensen geen dierlijke producten meer eten of anderszins gebruiken, maar de ‘verlichte zielen’ slaan iedereen om de haverklap om de oren met hun heiligheid en betweterigheid.
Nu is het mijn ervaring dat mensen die uit overtuiging geen vlees meer eten over het algemeen heel goed ingelicht zijn en dat het de verstokte vleeseters zijn die met rare redenaties komen. Wist je bijvoorbeeld dat we, als we allemaal vlees en zuivelproducten af zouden zweren, 4 miljard mensen extra kunnen voeden? Dus ook als je geen bal om dieren geeft maar het wel erg vindt dat er kinderen honger lijden en er mensen omkomen op zee omdat ze droge dorre landen ontvluchten, dan heb je ook een goede reden om veganistisch te gaan eten.
Maar mensen hebben geen zin om naar dit soort argumenten te luisteren want ze willen ‘gewoon’ een gehaktbal eten en wél boos mogen worden om een festival in China waar honden worden gedood maar met kerst ‘gewoon’ een plofkip of een kistkalf op tafel zetten als feestelijk middelpunt. Want het moet wel gezellig blijven natuurlijk. Er doet een ‘grap’ de ronde: hoe weet je of iemand een vegan is? Antwoord: dat vertellen ze je snel genoeg. Nu wil de harde werkelijkheid dat er nog nooit een vegan is geweest die me met een bos wortels achterna heeft gezeten of die me in geuren en kleuren uit de doeken heeft gedaan wat ze dit weekend allemaal met een aubergine hebben uitgespookt, maar de keren dat ik heb moeten horen wat mensen allemaal voor vlees hebben geserveerd kan ik niet op één hand meer tellen en ik de keer dat ik tegen iemand zei dat ik absoluut geen vlees eet en hij het even nodig vond om de stukken vermoord varken in mijn gezicht te duwen met een ‘weet je het zeker’ staat me nog levendig voor de geest.
Ja ik weet het zeker. Maar terug slaan met een wortel of een krop sla heb ik niet gedaan ‘want het moet natuurlijk wel gezellig blijven’.
En daar probeer ik een beetje tussendoor te navigeren: aan de ene kant heb ik missie-drang want ik wil niet dat er kinderen verhongeren en dat koeien van hun kalfjes beroofd worden en dat vosjes die verdomd veel op mijn hond lijken worden vermoord voor hun vacht, en aan de andere kant wil ik niet alleen maar doom and gloom spuien. Ik zie dus meer dan dat ik deel. Zo zag ik gisteren een foto van een oerang oetang die met haar blote handen de graafmachine tegen wil houden die haar bos verwoest (waarschijnlijk vanwege de palmolie-industrie).
Ik heb de foto niet gedeeld, maar ik moet wel de hele tijd aan haar denken. Ik denk dat zij het ook graag ‘gezellig’ had willen houden.

Read Full Post »

Van kleur veranderen

Ik vond dat ik behoorlijk gunstig geboren was: in het jaar dat ik 18 was geworden mocht ik gelijk stemmen voor de Tweede Kamerverkiezingen. Stel je voor dat je op je 21e pas voor het eerst zou mogen stemmen? Ik wist toen nog niet dat er een periode zou komen waarin kabinetten om de haverklap om zouden vallen.
Een collega van mijn moeder vroeg aan haar wat ik gestemd had. Als ik me goed herinner was dat toen GroenLinks. ‘Als ze ouder wordt, wordt ze wel rechtser’, meende die collega te weten.
‘Nou, het zou me echt teleurstellen als ze ooit rechts zou gaan stemmen. Iets minder links zou kunnen, PvdA of D66 ofzo (dit was ver voordat D66 de stufi af zou schaffen), daar kan ik me iets bij voorstellen maar rechtser dan dat…dan zou ik me ernstig afvragen waar het mis is gegaan.’
Een jaar later werd ik lid van de SP, want daar hoorde ik nog meer thuis dan bij GroenLinks. Ik was tegen de privatisering van de NS (ik voorzag dat de kosten van een treinkaartje zouden stijgen en dat er geen enkele verbetering in de vorm van stiptheid of beter materieel tegenover zou staan, maar goed, wat weet een 20-jarig studentje daar zou van…) en de PTT em vóór het behoud van de sociale zekerheden die door ‘Paars’ afgebroken werden.
Bijna twintig jaar lang heb ik trouw posters voor mijn raam gehangen en keek ik in de aanloop van elke verkiezing ‘of de stemwijzer nog klopte’, en die klopte steevast want de Socialistische Partij was altijd ‘mijn’ nummer 1. Maar dat begint de laatste tijd te verschuiven. Want ‘met pensioen op je 65e’ vind ik helemaal niet belangrijk. Sterker nog, ik kan me zo voorstellen dat ik gewoon door wil werken (mijn opa heeft ook tot zijn 79e gewerkt dus ik heb het van geen vreemde). En als het over ‘Europa’ gaat ben ik ook een andere mening toegedaan dan de SP. Ik vind nog steeds dat het OV en musea gratis zouden moeten zijn, maar ik vind niet dat ‘de gewone man’ recht heeft op een bal gehakt. Sterker nog: als we willen dat iederéén te eten heeft (en dat wil ik) dan moeten ballen gehakt stukken duurder worden.
Overigens ben ik van mening dat er een einde moet komen aan de bio-industrie.
Ik draag de SP nog steeds een warm hart toe en ben hen dankbaar voor al het harde werk dat ze doen op gebied van de gezondheidszorg en voor de gedupeerden van oliewinning in Groningen, maar ik voel me nu nét iets meer thuis bij een andere partij.
Ik ben op mijn oude dag niet minder links, maar wel iets progressiever geworden. Ik denk dat mijn moeder het wel zou snappen.

Read Full Post »

Kronen wegens Crohn

‘Ik heb een kroon’, zei de mijnheer ruim 10 jaar geleden tegen me toen ik hem leerde kennen. Hij bedoelde zo’n ding in zijn mond, hij was geen lid van een Europees vorstenhuis, zoveel wist ik nog net over hem. ‘Dat komt mooi uit want ik heb Crohn’, zei ik.
Kronen had ik niet. Wel vullingen. Terwijl mijn nichtje straffeloos dagenlang in zakken drop en winegums aan het graaien was en ’s avonds haar tanden niet poetste, at ik liever een cracker met pindakaas en sloeg geen poetsbeurt over (vooral niet als ik bij mijn nichtje logeerde want bij mijn tante thuis hadden ze driekleuren-streepjestandpasta uit een pompje). Maar als mijn moeder en ik een bezoek brachten aan de tandarts was het net alsof we naar IKEA waren geweest: we moesten nog een paar keer terug. En dan niet voor de schroefjes en de moertjes maar voor de boortjes.
Toen ik uit huis ging was één van de eerste dingen die ik aanschafte mijn eigen elektrische tandenborstel (een appeltjesgroene, hij moest natuurlijk wel bij mijn stofzuiger en mijn staafmixer kleuren). En hoe laat ik ook thuiskwam: tanden poetsen deed ik altijd.
En de tijd dat ik de mijnheer met de kroon leerde kennen ging het best goed met mijn tanden, maar na een paar jaar werd mijn Crohn weer actief en kreeg ik een hels medicijn voorgeschreven: humira. Niet alleen waren de injecties die ik toegediend kreeg een ware marteling: mijn gebit werd gatenkaas.
Omdat mijn oude tandarts met pensioen was kwam ik eerst terecht bij een bullebak die me elke keer dat ik langskwam invreef dat ik ‘het gebit van een bejaarde’ had. Toen de maat vol was kwam ik bij een vrouwelijke tandarts terecht die zei ‘je hebt ook gaatjes in je voortanden maar geen plak, dan is er een andere oorzaak dan het poetsen’. Ik kon haar wel zoenen (nou ja figuurlijk dan want er zaten nog een haakje en een spiegeltje in mijn mond).
Inmiddels zijn we jaren en heel wat wortelkanaalbehandelingen en zelfs een abces in mijn kaak verder en gebruik ik het medicijn al zo’n 5 jaar niet meer, maar ik ben nog steeds niet van de gevolgen af. Zo’n beetje alles wat kán ontsteken (wortelpunten, half dode zenuwen) onder oude vullingen, gáát ook één voor één ontsteken. ‘Tja, er komen geen nieuwe gaatjes bij en je hebt ook geen plak ofzo, maar ik zie zo al drie kiezen die een wortelkanaalbehandeling nodig hebben.’
Het is haar dus wel duidelijk dat het niet aan het poetsen ligt en ik ben online eens gaan kijken naar een bijsluiter van die humira. Daar staat inderdaad ‘gebitsinfecties’ bij. Nu heb ik sowieso van tevoren nooit die bijsluiter onder ogen gekregen maar ik vraag me af of ik ‘gebitsinfecties’ zou hebben gelezen als ‘je hele gebit gaat naar de klote, oude vullingen gaan lekken en je wordt doodziek en jaren na het stoppen van het gebruik van dit medicijn heb je er nog steeds last van.’ Ik denk het niet. 
‘Oh ja’, zegt mijn tandarts, ‘op die kiezen die vorig jaar behandeld zijn wil ik graag een kroon plaatsen.’
Kronen én Crohn, ik vind het wat veel van het goede. Wellicht kan de fabrikant van dat gif mijn tandartsrekening betalen.

Read Full Post »