Destiel en Marlon Bundo

Zolang de scholen dicht zijn lees ik op maandag en donderdag via FaceTime voor aan de dochter(s) van mijn vriendin. Oudste dochter verveelt zich te pletter met haar schoolwerk en is meestal voor het middaguur al klaar met wat ze moet doen. Dus speel ik ‘extra-juf’. Bij mijn plaatselijke boekhandel bestel ik boekjes uit de serie ‘Little People Big Dreams’, prentenboekjes over belangrijke mensen uit de geschiedenis. Ze weten nu wie Frida Kahlo is, waarom Anne Frank een dagboek schreef, dat Audrey Hepburn niet alleen kon dansen en acteren maar ook veel deed voor kinderen met honger omdat ze dat zelf tijdens de oorlog had gehad en waarom Rosa Parks bleef zitten in de bus.
Vorige week las ik voor over Emmeline Pankhurst die zich jarenlang had ingezet voor algemeen kiesrecht. Als klein opdrachtje ‘moest’ ze op internet de naam opzoeken van een vrouwelijke dokter die zich in Nederland sterk had gemaakt voor kiesrecht voor vrouwen (Aletta Jacobs inderdaad). Daarna praatten we nog wat na over waarom het belangrijk is om te gaan stemmen.
L. (7) zei dat ze best wel had willen stemmen op Joe Biden maar dat ze nog geen 18 is en ook niet in de Verenigde Staten woont. Ze is blij dat hij toch gewonnen heeft.
Later die dag zag ik in mijn boekenkast ‘A day in the life of Marlon Bundo’ staan, een prentenboek dat is uitgebracht door John Oliver, een late night show presentator. Hij deed dit in reactie op een prentenboek dat was geschreven door de dochter van Mike Pence (ex-Vice President en godsdienstwaanzinnige homo-hater). In het boekje van John Oliver wordt konijn Marlon Bundo verliefde op een ander jongetjeskonijn maar mogen ze van een stomme mestkever niet met elkaar trouwen.
De opbrengst van het boek ging naar een organisatie die Homo-jongeren ondersteunt, dus de mijnheer hier in huis bestelde gelijk een exemplaar.
Met zijn lieve tekeningen en duidelijke love-is-love boodschap én eind-goed-al-goed omdat alle vrienden van Marlon gaan stemmen zodat de mestkever niet meer de baas is, leek het me ideaal materiaal voor een volgende les.
We praten wat na over de regenboogvlag en waar die voor staat (dat je altijd trots op jezelf mag zijn en dat het niet uitmaakt of je op jongetjes of meisjes verliefd wordt of soms op jongetjes en soms op meisjes). En de meisjes merken op dat ik een t-shirt aan heb met daarop een mijnheer die een kus geeft aan…(schuine koppies aan de andere kan van het scherm) ook een mijnheer. Ik had voor de gelegenheid een Destiel*-shirt aangetrokken.
Aangezien de boodschap over lijkt te komen ga ik nog even door over de vlag, dat die ook nog voor iets anders staat. ‘Want weet je, soms wordt er een baby geboren en dan zegt de dokter ‘het is een jongetje’, en de pappa en mamma, of mamma’s of pappa’s denken dan ook ‘het is een jongetje’. Maar als het kindje groter wordt dan voelt het ‘ik ben vanbinnen een meisje’. En dan kan het zijn dat zij haar haar laat groeien en een andere naam kiest en soms helpt de dokter ook om van buiten te veranderen.’
‘Oh ja, zegt ze, zoals bij Nikkie**.’
Ik hoef hier niets meer uit te leggen…
Die middag stuurt vriendin mij een appje: ‘Ze zijn nu aan het spelen. ‘En dan waren we twee meisjes en gingen we trouwen’. Die ene is trouwens arts want ik ben al gevaccineerd tegen Corona en krijg over drie weken weer een prik hoor ik net.’ Ik denk dat Marlon Bundo langer bijblijft dan de taalles.

*ship-name (relatie-naam) van twee personages uit een tv-serie. Gedurende 10 jaar zijn er diverse subtiele en niet zo subtiele hints gegeven dat de twee een relatie hadden maar het werd altijd net niet in beeld gebracht. Fans zijn nog steeds pissig. Diverse illustratoren hebben hun ‘skills’ ingezet om alsnog de beelden te creëren die op tv te zien hadden moeten zijn. Sommige weirdo’s kopen daar T-shirts van.
** Nikkie de Jager, visagiste bekend onder de naam Nikkie Tutorials die begin 2020 in een videoboodschap bekend maakte transvrouw te zijn (vrouw die bij geboorte werd gezien als man).

Read Full Post »

Moedeloos

We hebben het gehoord, we blijven nog iets langer in de strenge lockdown. Het is als een soort Soldaat van Oranje the Musical, het wordt maar verlengd terwijl bijna iedereen het nu wel zo’n beetje gezien heeft. Op mij heeft het niet zo veel invloed, tijdens een lockdown waarin de scholen ook dicht zijn lees ik twee keer per week de dochters van mijn vriendin voor uit een boekje uit de serie ‘Little People big Dreams’. De afgelopen twee weken hebben we Rosa Parks en Emmeline Pankhurst behandeld en volgende week zijn Marie Curie en Jane Austen aan de beurt.
De rest van de tijd tik ik stukjes achter de computer met een hond aan mijn voeten of ik lees, lockdown of niet, dat is altijd zo. Het grootste verschil is dat er nu ook boven iemand aan het werk is, dat was even wennen maar daar hebben we onze weg ook in gevonden: hij schrijft ’s morgens een schema op een briefje waardoor ik weet waar ik zo’n beetje aan toe ben: ‘wanneer komt hij naar beneden’, ‘lunchen we samen of is daar geen tijd voor’.
Ik red me dus wel, al maak ik me zorgen om mensen voor wie het krijgen van covid-19 een groot gevaar voor hun gezondheid zou zijn en hoop ik van harte dat alle ondernemers die me lief zijn het redden. Mijn koffietentje in de buurt, mijn kapper, mijn boekhandel en alle vegan restaurants (en Le Mortier waar ze altijd zonder morren hun vegetarische menu voor me veganizen) van Haarlem.
Maar ik mag niet klagen, vind ik. Ik woon niet alleen, er is niet alleen een ander mens in dit huis maar ook een hondje. We hebben te eten, we hoeven het niet eens elke dag zelf te koken als we daar geen zin in hebben, en we kunnen videobellen met de hele wereld. We hebben Netflix, NPOPlus, Prime en Pathé Thuis en stapels boeken die ik nog niet gelezen heb.
En we weten waar we het voor doen. En toch. Toch vind ik het stom dat de bibliotheek dicht is maar de slagerijen open. En dat ik geen nieuwe boeken kan bestellen bij een Britse literatuur-website omdat ze nu niet naar de rest van Europa leveren maar er wel dagelijks vliegtuigen landen vanuit Londen.
Dieptepunt was voor mij Oudjaarsavond. Ik hoopte voor één keer het nieuwe jaar in te kunnen gaan zonder knallen, zonder brandlucht en het geloei van sirenes. Maar zelfs dit keer waren er nog lamlullen genoeg die vonden dat ze boven de wet stonden en best vuurwerk af mochten steken terwijl dat verboden was. Eén jaartje inleveren tegenover al die jaren vuurwerk was er niet bij.
En toen zakte de moed me in de schoenen. Ik zag geen weg meer terug naar een meer open samenleving. Als Rutte het belang van sommigen (terrorboeren, Schiphol) boven dat van het algemeen blijft stellen dan zullen er altijd aso’s blijven die denken dat ze boven de wet staan en zullen zij geen centimeter inleveren voor een ander. En het ergste is dat het er in de peilingen naar uitziet dat we nog vier jaar langer opscheept zullen zitten met en Minister President zonder ruggengraat die geen beslissingen durft te nemen.

Read Full Post »

Uitgesproken stukje stof

Afgelopen zondag stonden ze zelfs in De Hout in mijn eigen stad: wappies die fel tegen mondkapjes zijn. Er hingen zelfs spandoeken waarop beweerd werd dat de mondkapjesplicht ernstige mishandeling is. Want, zo stond er, zo krijg je geen zuurstof. Ik heb zelf helemaal niet het idee dat is geen zuurstof krijg als ik een stukje stof voor mijn mond draag, maar als ik die wappies zo bezig zie dan denk ik inderdaad dat hun hersenen te kampen hebben gehad met zuurstofgebrek.
Anderen noemen zo’n onschuldig stukje stof een muilkorf en zeggen dat we monddood worden gemaakt. Apart, ik ben juist een stuk uitgesprokener als ik mijn mondkapje draag.
De meeste mensen die de supermarkt in lopen vallen in één van de twee volgende categorieën: lichtblauw wegwerp-ding of zwart wasbaar kapje. In Italië zag je tot mijn verbazing overigens bijna uitsluitend categorie 1, ik had wat meer creativiteit en expressie verwacht.
Maar zo heel af en toe zie je een uitzondering, een mondkapje met bloemetjes erop of een batik-printje. En ik weet dan gelijk: my kind of people. Ik vind zo’n stukje stof op je gezicht namelijk een uitgelezen kans om iets meer van je persoonlijkheid te laten zijn. Mijn mondkapjes zijn namelijk nogal uitgesproken. Zo heb ik er één met boerderijdieren en de tekst ‘friends not food‘ erop, een Black lives matter kapje, eentje van Harry Styles in een jurk, eentje met gendergelijkheids-icoon Ruth Bader Ginsburg en een met twee zoenende mannen erop. Wen d’r maar aan, zeggen mijn mondkapjes.
Maar blijkbaar ook ‘this face is a safe space’, zo bleek laatst. Een paar weken geleden liep ik namelijk een theewinkel binnen met een mondkapje voor met daarop een illustratie van twee van mijn favoriete literaire personages. De ene is wit en non-binair, de ander een man met een Midden-Oosterlijk uiterlijk. Samen houden ze een regenboogvlag vast. Achter de toonbank van de theewinkel stond een beeldschone jongeman met een mondkapje met batik-patroon voor. My kind of people. Hij keek me blij verrast aan. Misschien omdat ik ook een anders-dan-anders mondkapje voor had, misschien omdat hij die regenboogvlag leuk vond. Of misschien omdat hij gewoon een hele lieve positieve jongeman was. We hebben in ieder geval een leuk gesprek gehad over het York Museum (ik had een York Castle tas om mijn schouder). Ik voelde me allesbehalve mishandeld of gemuilkorfd en hij volgens mij ook niet.

Read Full Post »

Tankstation voor de geest

Terwijl ik dit zit te tikken houd ik met één oog mijn straatje in de gaten. Er kan namelijk elk moment een jong mens in komen fietsen, op missie gestuurd door mijn lokale boekhandel. Boeken heb ik genoeg in huis, ik heb gelukkig een flinke dosis abibliofobia (angst om zonder leesvoer te komen te zitten) dus er liggen stapels ongelezen boeken hier in huis. Maar ik zag online een leuk spel en mijn plaatselijke boekhandel bleek het te verkopen dus besloot ik het bij hen te bestellen in plaats van bij de speelgoed en entertainment-gigant.
Ik was het met alle liefde bij ze op komen halen, maar dat mag nu even niet want de boekhandel is geen essentiële winkel. Het deed me even denken aan een scène uit Sex and the City waarin Carrie vertelt over de dagen waarop ze moest kiezen tussen het kopen van eten of de nieuwe Vogue. Ze koos steevast voor Vogue ‘Because I felt it fed me more.’
En dan is Vogue nog een tijdschrift, kun je nagaan hoeveel honger je kunt stillen met een echt boek… In Berlijn weten ze dat allang want daar zijn boekhandels bestempeld als ‘Tankstations voor de geest’ en mogen ze gewoon open blijven.
Wat er intussen wèl open mag blijven? Slagerijen. U weet wel, die mortuaria waar de oorzaak van alle ellende te koop is. De veehouderij, en alle andere branches waarvoor dieren op te grote schaal op een te klein oppervlak bij elkaar gehouden worden, is de oorzaak van zoönosen zoals covid-19 en alle andere pandemiën. Ze veroorzaken ook de mutaties die nu de kop opsteken. Zo waren de nertsenhouderijen in Denemarken de bron van de mutatie van het virus daar. Het Het virus springt van mens op dier en dan van dier naar dier waar het lekker kan experimenteren en vervolgens sterker dan ooit weer op een mens kan overspringen. Het is een kwestie van tijd voordat we weten welk dier hier de speeltuin zal worden: de opgehokte varkens, de gestalde melkkoeien of de plofkippen die met z’n allen in een schuur zitten?
Het open houden van slagerijen is dweilen met de kraan open, dan is het wachten op de volgende mutatie of het volgende virus. En mensen zouden dit weten als ze er een boek over zouden kunnen lezen. Bijvoorbeeld ‘The pandemic century’

Read Full Post »

Op een houtje bijten voor gevorderden

Het begon allemaal met de suggestie dat de Nederlandse veestapel misschien iets in kon krimpen. Beter voor de dieren, beter voor de volksgezondheid en vooral beter voor het milieu. Dit laatste ook omdat het grootste deel van de vermoorde dieren bestemd is voor de export naar het buitenland.
We weten allemaal hoe kalm en rationeel de boeren hierop hebben gereageerd: mannelijke politici moesten dood, vrouwelijke slechts verkracht, gebouwen werden geramd met tractoren. Wegen werden geblokkeerd: in minstens één geval zodanig dat een donortransport werd gehinderd. En er werd ‘no farmers, no food’ gescandeerd alsof iemand had gezegd dat alle boeren dood moesten. Een sentiment dat nog werd versterkt door boeren die zichzelf vergeleken met Joden tijdens de holocaust (totaal voorbijgaand aan het feit dat zij zelf levende wezens met miljoenen tegelijk vermoorden).
En nu dit alles niet genoeg bleek, blokkeren ze distributiecentra. Zij verkopen hun ‘waren’ dus wèl en vangen daar ook geld voor, maar ze verhinderen het transport van de distributiecentra (waar dus ook heel veel producten opgeslagen liggen waar de terroristische boeren niets mee van doen hebben gehad) naar de supermarkten. Gevolg: lege schappen in de winkels. En dan kunnen de boeren zeggen ‘zie je wel, no farmers, no food’.
Stel je voor dat verpleegkundigen zich zo zouden gedragen: een riant bovenmodaal salaris opstrijken maar met de armen over elkaar blijven staan terwijl er patiënten dood liggen te gaan. Zouden er dan nog steeds mensen zijn die hun Facebook-profielfoto op zouden sieren met hun stakings-slogan?
Maar dit jaar van complete onlogica is een geluk bij een ongeluk. Deze december hoef je namelijk niks. Je hoeft geen moeilijke dingen te kopen om te koken want het is het verstandigst om helemaal niemand uit te nodigen. Je kunt dus een week lang vegan pizza van Papa John’s eten in je pyjama. Of curry met tofu van de breng-Thai. Zelf hebben wij een menu besteld bij het nieuwe restaurant Star Anise the green Deli. En we eten waarschijnlijk ook wel een keer broodjes met paddestoelen-shoarma (met shoarmakruiden van van der Pigge natuurlijk).
Je hoeft echt niet op een houtje te bijten, vraag je local vegan om recepten. Je zult merken dat een groot deel van de ingrediënten te koop zijn op biologische marktjes die voor hun waar niet afhankelijk zijn van terror-boeren.
En als we nou massaal plant-based gaan eten deze maand, dan werkt die vegan tracker* ook niet meer.

*De vegan tracker is door de ‘Farmers Defence Force ontwikkeld om veganisten in de gaten te kunnen houden. De Farmers Defence Force, dat zijn die boeren die vinden dat ze net zo opgejaagd worden als de Joden onder het nazi-regime. Ik verzin dit niet.

Read Full Post »

Mannelijke mannen

Voor het eerst in het bijna honderddertigjarig bestaan van het tijdschrift Vogue stond er een man in zijn eentje op de cover van het modeblad. Er hadden wel eerder mannen op gestaan, maar die waren armcandy van de vrouwelijke modellen die er ook op stonden. Deze man was in zijn eentje genoeg. Hij droeg een jurk van Gucci en blies een ballonnetje op.
En dat was blijkbaar het begin van het einde van de wereld. Niet vanwege dat ballonnetje (waar ik dan zelf weer meer moeite mee heb, want ballon = plastic = dode vissen en schildpadden), maar vanwege de heteroman in een jurk.
Rechtse commentatrice Candace Owens noemde het een aanval op mannelijkheid. In een twee schreef ze dat een maatschappij niet kan overleven zonder mannelijke mannen. In het oosten weet men dat. In het westen worden mannen steeds vrouwelijker en tegelijkertijd wordt Marxisme onderwezen op scholen. Dit is geen toeval. Het is een aanval. Breng de mannelijke mannen terug.’
Ok…deze mevrouw is vrij wappie (en ziet er minder goed uit in een jurk dan Harry Styles, dus dat zou er ook iets mee van doen kunnen hebben). Het zijn volgens mij namelijk mannen met een fragiel zelfbeeld die nog liever doodgaan dan in een jurk gezien worden die de wereld naar de knoppen helpen.
Acteur Elijah Wood wees haar erop dat ze waarschijnlijk niet zo goed weet wat een man is: masculinity alone does not make a man. Sterker nog, het heeft er niets mee te maken. Misha Collins schrijft Preach it Candace en #bringbackmanlymen en voegt een foto van zichzelf in een roze baljurk toe. Anderen brachten haar de zonnekoning Louis XIV in herinnering.
Als tiener las ik ooit eens een boek waarin een leraar het met zijn klas had over emencipatie in plaats van emancipatie omdat er wat betreft de genderrollen die mannen worden opgedrongen ook nog een wereld te winnen viel. Dat boek was waarschijnlijk geschreven in de jaren ’80 maar we zijn er blijkbaar nog steeds niet.
In het nieuwste boek Henk van Straten wordt de hoofdpersoon door een paar dakdekkers meegenomen naar een training middeleeuws zwaardvechten ‘waar mannen gewoon mannen mogen zijn’. Dus mannen zijn pas mannen als ze een verlengstuk hebben waarmee ze anderen kunnen schaden? Een telefoon waarmee ze haattweets het internet op kunnen spugen, een geweer waarmee ze dieren kunnen neerknallen, een roze knop om de bom mee te kunnen laten vallen. In mijn woordenboek is dat geen mannelijkheid maar lafheid. Echte mannelijkheid is opkomen voor anderen, tegen de stroom in durven zijn wie je bent. Durven zeggen ‘nee, ik eet geen dieren’ (Corey Booker, Joaquin Phoenix). Durven poseren in een jurk en er dan verdomd goed uitzien. Een echte man kan het niet schelen of mensen wel weten dat hij ‘heel erg hetero is’ en haalt zijn schouders op over speculaties op dat vlak (here’s looking at you, Johnny Galecki)
Een echte man laat zich niet opdringen hoe ‘een echte man’ zich zou moeten gedragen. En als ik zo eens naar de wereld van vandaag kijk zijn er onder de lichting late millennials een heleboel ‘echte mannen’ te vinden. Voor mezelf heb ik een mondkapje besteld met Harry Styles (in jurk) erop, en tegen Candace Owens zou ik willen zeggen: ‘Just stop your crying, it’s a sign of the times/ Welcome to the final show/ I hope you’re wearing your best clothes.’

Read Full Post »

Pas echt eng

Toch aardig van Forum voor Democratie (door Pieter Derks passender ‘Democratie voor de Vorm genoemd) dat ze ons vorige week trakteerden op een real life soap. Voor het geval je Netflix helemaal uitge-binged hebt. Ik ga hier niet herhalen wat er allemaal gebeurd is, dat kunnen Van der Laan en Woe gevatter en beter samenvatten, maar het begon allemaal met homofobe en antisemitische appjes. En dat verbaasd me helemaal niets. Wat me wel lichtelijk verbaasde was de tweet van regisseur Martin Koolhoven. Hij schreef dat er te veel mensen waren die Baudet te snel een fascist noemden. Ja want dat was ook het grote probleem in Duitsland in de jaren ’30: te veel mensen noemden Hitler te snel een antisemitische dictator (dit is sarcasme).
En daarom, schrijft Koolhoven, sliep iedereen toen hij écht enge dingen ging zeggen.
En daar wordt het interessant. Want wat zijn dan de ‘pas echt enge dingen’? Want in mijn beleving begon hij met enge dingen: dingen over vrouwtjes en over homeopatische vermenging van rassen. Ik heb een rijke fantasie maar die had ik echt niet nodig om te weten waar dat naartoe ging.
Ik ben bang dat ik het antwoord wel weet: het werd voor Koolhoven pas eng toen het ging over mensen die op hem lijken: witte mannen. Over de vraag of Joden witte mannen zijn kun je met Robert Vuijsje een interessant gesprek voeren, maar feit blijft dat ik als wit persoon gemakkelijk aangezien kan worden voor Joods (vooral als je een theologische discussie met me gaat voeren over onderwerpen als ‘kerstmis’, ‘Jezus Christus’ of ‘de hel’).
Joden zijn -min of meer- witte mannen en als er gesproken wordt over homo’s dan denkt men vaak ook aan witte mannen. En dan komt het ineens akelig dichtbij. Want ‘ik weet wel dat vrouwen over het algemeen minder excelleren…’ gaat niet over de witte man, dus dan is het niet eng. En het naar Nederland halen van een ‘datingcoach’ die beweert dat vrouwen vaak ‘ja’ bedoelen als ze ‘nee’ zeggen, dat is niet eng want dat iets waar sommige witte mannen het stiekem mee eens zijn.
En de tweet over ‘dierbare vriendinnen’ die in de trein werden ‘lastiggevallen’ door een Marokkaanse Nederlander die gewoon kaartjescontroleur bleek te zijn, dat was niet écht eng, want dat ging niet over witte mannen.
Uitspraken die van witte (homoseksuele of Joodse) mannen ‘de ander’ maken die onderdrukt moet worden, die zijn pas echt eng. Heb ik het zo goed begrepen mijnheer Koolhoven?

Read Full Post »

Bedank de bezorger

Vroeger, toen we nog met guldens betaalden, had bijna iedereen een abonnement op de krant. En tegen het einde van het jaar stond die bezorger voor de deur met een kaartje met nieuwjaarswens in de hoop er een fooi voor terug te krijgen. Dit was zo normaal dat Kinderen voor Kinderen er een liedje over heeft gezongen ‘En als we in december bellen, kaartje in de hand/Dank dan gul en vriendelijk voor het bezorgen van uw krant’.
Als er dan volksstammen zijn die in november-december willen brullen over tradities dan is het deze die ik in ere wil herstellen.
Er zijn nog weinigen die een abonnement hebben op een papieren krant (wij krijgen ‘m alleen op zaterdag in de bus en vorig jaar heeft de mijnheer hier in huis op zaterdagochtend een sprintje moeten trekken om de bezorger op z’n brommer in te halen om hem een envelopje te kunnen overhandigen), maar er komt bij velen wel degelijk dagelijks een bezorger aan de deur. Ik zou zelf ook niet weten hoe wij dit jaar zouden hebben overleefd zonder onze pakjesbezorger. Joggingbroeken heeft hij afgeleverd (iets anders hoef je toch niet aan als je thuis werkt), een groot wave-beeldscherm voor de mijnheer z’n thuiskantoor, crossfit-attributen voor diezelfde mijnheer toen de sportschool dicht ging en boeken voor mij toen hetzelfde met de bibliotheek gebeurde. Zonder de bezorger zouden we gek zijn geworden. En dan hebben wij ook nog eens een aardige die vrolijk gedag zegt en je pakje niet in de Kliko gooit als je te langzaam bent met open doen. En we weten allemaal, pakjes bezorgen is geen vetpot en ze gaan het de komende tijd loeidruk krijgen. Daarom leek het mij een leuk idee om een traditie in ere te herstellen. Komt de bezorger een hele lading bestellingen bij je afgeven (of gewoon iets waarvan je heel blij bent dat je er zelf niet voor op stap hoef)? Geeft dan een kaartje met ‘bedankt voor je hulp dit jaar’ erop en als je het missen kan een kleine bijdrage erbij. #bedankdebezorger

Read Full Post »

Albert, Mark en Connie

Mijn moeder klaagde ooit dat noch haar kapper, noch haar tandarts ‘de bladen’ had liggen en dat ze die uit nood maar zo af en toe zelf moest kopen.
Nu heb ik diezelfde kapper, maar inmiddels is er Twitter en zo kon het dat ik een tweet las van Sanne Wallis de Vries die als volgt luidde: ‘Kan iemand mij bij- of beter inpraten over Albert en Connie? Waar gaat de ruzie over? Waar staat Albert, waar staat Con? Waarom heet Connie inenen Witteman van achteren? En wat heeft het reisadvies van Rutte ermee van doen? Alvast dank.’
En dan ben ik niet roomser dan de paus, dan wil ik het ook weten. Ik las overigens eerst niet goed en dacht dat Paul Witteman ook een partij was in deze ruzie, maar het blijkt dus dat Connie, die eerst Breukhoven heette en nog eerder Vanessa, een eigen achternaam heeft en dat dat Witteman is.
Vermoedelijk geen familie van Paul.
Maar die Connie die is nogal actief op Instagram en die heeft daar iets gezegd over het ‘gekut’ van Rutte als het gaat over de coronamaatregelen want het blijkt dus dat je níet naar bibliotheek of theater mag maar dat het wèl is toegestaan om met z’n vierhonderden in een vliegtuig te stappen en veer te strijken op Curaçao. Want daar is het (nu nog) veilig. Connie concludeerde (terecht) dat het met die veiligheid snel gedaan zal zijn als al die Nederlanders daar vrolijk komen overwinteren.
Albert (Verlinde, dat is volgens mij zijn meisjesnaam) werd vervolgens boos over de uitspraken van Connie (die zijn buurvrouw is) en zei dat hij blij was dat hij niet thuis was toen hij het hoorde want anders zou hij haar door het trappenhuis hebben gesleurd.
Mevrouw Witteman (Connie voor intimi) heeft vervolgens aangifte gedaan van bedreiging.

Na het tot mij nemen van al deze informatie had ik wat last van een existentiële crisis want ik was het geheel en al met mevrouw Witteman eens. Rutte zit inderdaad te kutten met zijn halve maatregelen en het pappen en nathouden van zijn stemvee. Zijn stemvee kan het niet schelen als ze niet naar het toneel of een museum kunnen maar ze moeten en zullen de mazen in de wet vinden om op vliegvakantie te kunnen.
Zo hoorde ik laatst in het bos in Bloemendaal de ene kakmevrouw tegen de andere kirren ‘Maar het is niet verboden hè, het is een adviès om niet op wintersport te gaan.’
Nu zul je mij niet horen zeggen dat ik zo’n mevrouw door een trappenhuis wil sleuren maar ik zou haar wel een adviès willen geven: hou je domme muil en lees eens een boek.

Read Full Post »

Leren escaleren

Ik las laatst een artikel waarin stond dat linkse mensen in het politieke debat minder geneigd zijn om sterk te overdrijven of ronduit te liegen terwijl rechtse mensen en politici daar veel minder problemen mee hebben. Volgens mij is de schrijver van het artikel ook wat links georiënteerd want er was weinig overdreven aan deze observatie.
Kijk maar eens naar de debatten in de Verenigde Staten tussen de mensen die zich ‘pro-life’ en degenen de zich ‘pro-choice’ noemen.
De pro-lifers: ‘Jullie zijn babymoordenaars!’
Pro-choicers: ‘Welnee, we willen alleen maar dat een vrouw de keuze heeft om…’
Pro-lifers: BABYMOORDENAARS!!!!
En daarna beweren ze nog iets over satan en het drinken van bloed en voordat je het weet krijgen ze visioenen over brandstapels.
Intussen is het aantal abortussen onder die zogenaamde pro-lifers stukken hoger dan onder de mensen die voor de vrije keuze zijn. Zo geredeneerd vermoorden de ‘linkse babymoordenaars’ veel minder ‘baby’s’ dan de rechtse schreeuwers.

En als je nu denkt dat zulke rare dingen alleen in de Verenigde Staten gebeuren, kijk dan eens naar het publieke debat over het inkrimpen van de veestapel. Nederland is het vieste kind van de Europese klas: onze CO2-uitstoot is enorm. Om daar verandering in te brengen opperde iemand van D66 dat we de veestapel wellicht wat in konden krimpen (ook wel zo handig met het oog op pandemieën, maar dat was toen nog niet zo actueel).
(een groot deel van) de boeren: Zonder boeren geen eten, WAAAAAH!
Weldenkend Nederland: Nou, een groot deel van het eten dat jullie produceren gaat naar het buitenland. En niemand heeft gezegd ‘Weg met boeren’
(Sommige) boeren: ‘WAAAH, ik rijd het stadhuis aan gort!
Weldenkend Nederland: ‘Kunnen we er misschien rustig even over praten?’
(Sommige) boeren: ‘Jesse Klaver moet dood, en Rob Jetten ook. Oh, en Carola Schouten moet verkracht worden’ (verschil moet er zijn, blijkbaar).
En intussen zegt die keurige Robje Jetten als leden van de Farmers Defence Force voor zijn deur staan met een doos vol dierenlijken ‘dat hij er toch een wat ongemakkelijk gevoel bij kreeg’.
Ja lieverd, dat komt omdat leden van een terroristische organisatie je even lieten weten dat ze weten waar je huis woont.
Wellicht kan Rob, nu hij is quarantaine zit vanwege corona, ergens een cursus escaleren doen. Holle rethoriek, hyperbolen, glijdende schaal, al dat soort dingen die we als nette mensen niet willen gebruiken in het debat. Maar ja, wat wil je? De andere kant heeft trekkers en slagersmessen en totaal geen boodschap aan goed fatsoen.

Read Full Post »