Het schijnt ooit gekocht te zijn als afwasborstel, maar daar leek het naar mijn mening niet eens op. Nee, de Lola-borstel (de naam stond in een rood zegeltje op de steel) was overduidelijk een microfoon. Een microfoon die ik dagelijks met me mee sleepte om liedjes van de radio te kunnen playbacken (zonder Lola-borstel in je hand is het natuurlijk niet duidelijk wat je aan het doen bent). Ooit mocht ik voor een feest op school optreden als Madonna en voor die gelegenheid kreeg Lola-borstel (net als ik) ook een tulen strik om. Ik weet heus wel dat mijn hond op geen enkele wijze genetisch aan mij verwant is, maar dat vermogen om iets anders te zien in een dagelijks gebruiksvoorwerp heeft hij natuurlijk van mij. Bij Happy Soaps bestelde ik een…afwasborstel. Tot dan toe gebruikte ik meestal zo’n stuk zeekomkommer om de afwas mee te doen, maar die zijn nogal groot en nemen veel ruimte in als je ze te drogen hangt, dus ik wilde eens iets anders. De borstels die zij hebben zijn lekker klein en gemaakt van kokosvezel. Het pakje arriveerde, de borstel werd uitgepakt, en de hond begon ernaar te wijzen (met zijn snuit hoor, het is geen Border Collie). ‘Wat wil je?’ vroeg ik, en stak de borstel naar hem uit. Het stopte zijn kop eronder en bewoog ‘m heen en weer. ‘Wil je geborsteld?’ Ja dus. Vooral over zijn kop. Met een borstel van harde kokosvezel. Ik heb gelijk nóg maar zo’n ding besteld want net als de Lola-borstel zal ook deze waarschijnlijk nooit gebruikt woorden als afwasborstel.
Iedereen die de achtste finale van het EK tussen Engeland en Duitsland heeft gezien op 29 juni, heeft haar ook gezien. Toen de wedstrijd was afgelopen zwaaide de camera naar het publiek en daar stond ze: een jaar of negen, vlaggetjes op haar wangen, lang golvend haar en tranen met tuiten. Ze werd getroost, waarschijnlijk door haar vati. Iemand die waarschijnlijk had gewild dat dit haar bespaard was gebleven en tegelijk hoopte dat dit het grootste verdriet was dat ze in haar leven mee hoefde te maken. ‘Ach, poppie toch’, zei ik tegen de tv (dat zeg ik ook als één van mijn favoriete spelers onderuit geschopt wordt of net het doel mist, dus dat lag nog voorin mijn mond). Want ik geef toe, ik was voor Engeland maar zulk puur kinderverdriet raakt iedereen. Dacht ik. Nadat deze beelden Europa over gingen, werd het internet overspoeld met berichten van Engelse ‘voetbalfans’. Woorden als Naziwh**e en iets over haar grootvader die Anne Frank vermoord zou hebben. Aan dat eerste maak ik niet eens woorden vuil, maar over dat tweede wil ik even heel duidelijk zijn: wij linkse mulit-culti-knuffelaars willen Anne terug. Als er namelijk één persoon was die zelfs tijdens de oorlog al heel duidelijk onderscheid wist te maken tussen nazi’s en gewone Duitsers, dan was het Anne Frank. ‘Ik ben zelf Duits’, schreef ze. En haar lieve vati was dat ook (en hij was dol op werk van Britse auteurs). Anne zou de eerste zijn geweest die dat meisje had willen troosten. Met een grapje, door een mooi verhaaltje te vertellen of met een knuffel. Gelukkig zijn er meer mensen zoals Anne: een Britse man (Joel Hughes) startte een inzamelingsactie voor het meisje om te laten zien dat er ook aardige Engelsen zijn. Hij hoopte een leuk bedrag op te halen zodat ze met haar gezin een dagje uit kon. Hij hoopte op een paar honderd euro. Dat liep al snel op en inmiddels is er meer dan 40 duizend euro opgehaald. Alleen… niemand wist wie het meisje was. Ze zou toch niet ondergedoken zijn, dacht ik. Inmiddels heeft haar vader gereageerd: hij en zijn gezin wensen graag anoniem te blijven maar zijn dochter wil heel graag dat het geld naar Unicef gaat. En Anne zag dat het goed was.
De titel van deze blogpost stond al wekenlang op mijn ideeën-kladblok maar gisteren hoorde ik in de gesproken column van Pieter Derks dat Ferd Grapperhaus er al mee vandoor was gegaan. Erger nog: dat hij er een liedje van had gemaakt. En alsof dat nog niet beschamend genoeg was suggereerde hij in dat stukje kleuterleider-sollicitatie dat hij het mondkapje weg zou gooien. Doe maar niet doen, Ferd. Als je toch kleutermeester wil worden, bedenk dan op z’n minst een leuke knutsel met mondkapjes. Een vlaggetjeslijn bijvoorbeeld met de tekst ‘hoera gevaccineerd’ erop ofzo. Het is echter verstandiger om het mondkapje gewoon in je jaszak of tas te houden, we zijn er namelijk nog lang niet. Sowieso is het nog steeds verplicht om er één te dragen in het openbaar vervoer of andere plekken waar mensen geen 1,5 meter afstand van elkaar kunnen houden. Een voorbeeld: een vriendin van mij moest van de week naar het ziekenhuis voor een ingreepje en daar waren de artsen maar wat blij dat ze zo sociaal was om een mondkapje te dragen. Ik zal mijn mondkapjes waarschijnlijk voorlopig ook nog wel even blijven dragen. Het duurt nog twee weken voordat ik volledig gevaccineerd ben en ik ben zo’n beetje de hele zomer verkouden en met een mondkapje draag ik die verkoudheid niet over op een ander. In Azië is dat heel normaal: je weet niet wat je hebt maar je wil niet dat een ander het krijgt. Dat is dus niet ‘hysterisch’ of ‘een teken van angst’ zoals de anti-mondkapjesbrigade ons aan wil praten: het is gewoon een vorm van beleefdheid. Zoals je hand voor je mond houden als je hoest. Maar dan zonder handjes. En de kans is groot dat ze in de toekomst ook gewoon weer verplicht worden. Bijvoorbeeld als er een variant van covid-19 komt die extra besmettelijk is, als blijkt dat te weinig mensen zich hebben laten vaccineren of als er weer een nieuwe zoönose de kop op steekt. Want we hebben van deze meest recente uitbraak nog niet genoeg geleerd. Er worden nog steeds veel te veel dieren op veel te weinig vierkante meter gehouden. We worden nog steeds geïndoctrineerd met de ideeën melk=gezond en zomer+barbecue=gezellig. Beide stellingen zijn onwaar en beiden zijn heel slecht voor je gezondheid en het milieu. Misschien kan meester Ferd daar eens een liedje over zingen.
Ze hadden het goed bedacht in Duitsland: voor de laatste poulewedstrijd van het Europees Kampioenschap, tegen Hongarije, zouden ze het stadion van München met behulp van verlichting in regenboogkleuren hullen. Omdat het Pride-month is, maar ook als symbolisch protest tegen een anti-lgbtqi+ wet die de Hongaarse premier Orban in wil voeren. De voetbalclub was vóór, de burgemeester van München vond het een goed idee, heel Duitsland stond in de Wir schaffen das-modus. Maar het mag niet van de UEFA. Want die wil een a-politieke organisatie blijven (wel met corruptie, dat dan weer wel). Maar er bestaat niet zoiets als a-politiek. Het feit dat er spelers van elke kleur op het veld staan, is in feite al politiek (al zou het doodnormaal moeten zijn). Ik weet me nog te herinneren dat Joegoslavië niet aan het EK van 1992 mee mocht doen omdat het land toen in oorlog was (er moesten vervolgens Denen van campings worden geplukt die vervolgens het toernooi wonnen). Is oorlog niet politiek dan? Als er op of rond het veld iets gebeurt dat met racisme te maken heeft, dan heeft de UEFA er, terecht, geen problemen mee dat spelers of clubs een statement maken. Racisme zien ze blijkbaar niet als ‘politiek’. Ok, dat zou dus willen zeggen dat ze a-politiek zijn maar wel mensenrechten respecteren? Maar gay rights are human rights. Discrimineren op basis van seksuele voorkeur of gender-identiteit is ook discriminatie dus die vlieger gaat ook niet op. En ik denk heus wel te weten waarom de UEFA zo kronkelt en konkelt, ik hoor dat liedje van Meja ergens in mijn achterhoofd (All ‘Bout The Money 🎶) en we weten allemaal wel dat het een corrupte organisatie is. Daarom hoop ik dat München lekker koppig gaat zijn vanavond (ik schrijf dit op woensdag). Vooral omdat gisteren American Football speler Carl Nassib op Instagram zijn filmpje deelde waarin hij zei ‘I’m gay’, als eerste actieve Football speler in de geschiedenis van de NFLO. Dat is ballen hebben. Letten jullie op, München? Dus ik hoop op een stadion in regenboogkleuren, spelers met een matching band om hun arm en het liefst ook nog twee spelers die voor het oog van de camera, en de wereld, even flink gaan tongzoenen. Alles voor the community, toch? Want stel je eens voor; je bent Hongaars en je houdt van voetbal en van jongens en de bestuurders van je land hebben net een wet aangenomen die jou zo ver de kast in duwt dat je uitkomt in Narnia (doe de groeten aan Mr Tumnus van me 😉), dan is het toch van levensbelang dat er mensen zijn die de moeite nemen om te zeggen: ‘je bent goed zoals je bent en je bant welkom’. Anders kunnen we nog wel honderd jaar wachten op de eerste EK-deelnemer die net zo’n filmpje online durft te zetten als dat van Carl Nassib.
Ik videobel met een vriendin. We hebben allebei sterk het idee dat er in de huidige maatschappij veel meer nadruk wordt gelegd op de zogenaamde verschillen tussen jongens en meisjes. ‘Vroeger liepen we allemaal in een tuinbroekje en speelden met Lego en Playmobil. Nu is kleding roze of blauw en zijn er aparte afdelingen in de winkel met ‘meisjesspeelgoed’ en ‘jongensspeelgoed’. Haar zoontje gaat sinds kort naar school en kwam thuis met de ‘wijsheid’ dat de lievelingskleur van zijn moeder ‘roze’ moet zijn (ik weet wel beter, het is turquoise, toch, S?). En laatst kwam er een vriendje spelen dat vond dat twee jongens niet met elkaar kunnen trouwen en dat zoenende jongens ‘ieuw’ is. Ik stel voor om dat jongetje eens bij mij thuis te laten spelen, hij krijgt de schrik van zijn leven. Het laatste boek dat ik uit heb gelezen eindigde met ‘en toen gingen die ene mijnheer en die andere mijnheer met elkaar trouwen en leefden ze nog lang en gelukkig’, en ter gelegenheid van Pride Month (nou ja, eigenlijk gewoon omdat ik het leuk vind) hangt er in onze woonkamer een enorme Supernatural fanart-poster waarop twee mannen elkaar zoenen. En ik moet gelijk denken aan alle Etos-handdoek zegels die ik van diezelfde vriendin heb gekregen. Met die zegels kon je handdoeken van hergebruikt biologisch katoen kopen, die wilde ik wel. Voor mezelf koos ik de kleur jadegroen, aan de mijnheer hier in huis vroeg ik wat hij wilde: poederroze, ecru of grijs. ‘Roze natuurlijk’, zei de mijnheer. Daar klopt natuurlijk niets van als je het aan het zoontje van vriendin S. vraagt. Later die dag zat ik te lezen in het boek ‘Delusion of Gender’ (in de Nederlandse vertaling ‘Waarom we allemaal van Mars komen), een boek dat alle zogenaamde ‘wetenschappelijk’ bewezen verschillen tussen mannen en vrouwen ontkracht. In het hoofdstuk dat ik aan het lezen was ging het over de correlatie tussen vingerlengte en de hoeveelheid testosteron waaraan een embryo in de baarmoeder is blootgesteld. Over het algemeen is de ringvinger van mannen even lang of langer dan hun wijsvinger. Bij vrouwen is de wijsvinger meestal langer dan de ringvinger. Ik kijk naar mijn eigen hand. Mijn ringvinger is bijna een centimeter langer dan mijn wijsvinger. Ik ben (waarschijnlijk) een jongetje. Ik vraag de mijnheer hier in huis om zijn hand naar mij op te steken. Bij hem liggen de verhoudingen anders. ‘Jij bent een meisje’, zeg ik. ‘Ja’, zegt hij, ‘die conclusie had ik al eens eerder getrokken.’ En dan klopt alles weer: mijn voorkeur voor groen en die van hem voor roze. Waarom hij als kind langer op ballet heeft gezeten dan ik. Waarom hij graag een romantische kerstfilm wilde zien in de bioscoop (of lag dat aan het feit dat Emila Clarke de hoofdrol speelde?). En misschien ook wel waarom hij valt op mensen met een sterke kaaklijn en zware wenkbrauwen. Toen is hij maar gaan koken en ben ik de EK-wedstrijd Turkije-Wales gaan kijken.
Afgelopen dinsdag was het zover, we moesten er de stad voor uit, een half uur rijden richting de Bazaar in een kustdorp, maar daar kreeg ik ‘m dan, in een soort festivaltent: mijn eerste covid-19 vaccin. ‘Welke is het vandaag?’ vroeg ik aan de prikmevrouw (voor wie onder een steen gelegen heeft: er zijn er vier: Pfizer, Moderna, Astrazeneca of Jansen). ‘Moderna’, zei de mevrouw. Ik was blij want die wilde ik ook. Het is toch net alsof de Sorting Hat je in een Hogwarts house indeelt en Moderna is Ravenclaw, dat weet iedereen. ‘Waar was u bang voor?’, vroeg de mevrouw. Ik was nergens bang voor maar ik wilde gewoon graag Moderna omdat dat het vaccin is waar countryzangeres Dolly Parton een flinke financiële injectie heeft gegeven (pun intended). Ik denk dat er in het geheel weinig is om bang voor te zijn. Ik hoopte op weinig bijwerkingen, dat wel. Ik had geen zin in een stijve arm maar had die wel ingecalculeerd (ik: het voelt alsof ik de hele dag zo’n bloeddrukmeter om mijn arm heb. De mijnheer hier in huis: ja, alsof iemand een vaccin in een spier heeft gespoten… #dusdat). Ik hoopte dat ik geen griepverschijnselen zou krijgen, maar echt bang was ik er niet voor (ik heb ze ook niet gekregen gelukkig). En ik wist dat ik geen Astrazeneca zou krijgen (die wordt alleen aan mensen boven de ’60 jaar gegeven als ik me niet vergis) en zelfs al zou ik die gekregen hebben dan wist ik dan de kans dat ik er trombose van zou krijgen heel erg klein was. Echt heel erg klein. En daar wilde ik het nog even over hebben. De kans om trombose te krijgen van het Astrazeneca vaccin was enorm klein. Het risico om trombose te krijgen na een vliegreis (zelfs een relatief korte vlucht binnen Europa) is vele malen groter. En het risico om trombose te krijgen van de anticonceptiepil is nog veel groter. Kun je nagaan hoe groot het risico is als je net bent begonnen met het slikken van de pil en daarna op het vliegtuig stapt naar Salou of Chersonissos. Geen ondenkbaar scenario. Volgens mij kent iedereen ook wel een verhaal van een jonge vrouw die na een vliegreis last kreeg van trombose die terug te leiden was naar het gebruik van de pil (ik kende het verhaal het nichtje van een collega van mijn moeder, mijn man dat van een vriendin van zijn zusje). En ik weet niet precies hoe gevaarlijk trombose is, maar blijkbaar gevaarlijk genoeg om tijdelijk te stoppen met het gebruik van Astrazeneca nadat enkele mensen op de vele miljoenen die gevaccineerd zijn, last kregen van trombose. Het vaccin is nu aangepast en zou veilig zijn maar hoe zit dat met de pil? Het is tijd dat daar eens een alternatief voor komt. Kan mijn nichtje over tien jaar tenminste veilig naar Salou. Ik wil niet die persoon zijn die in een paarse tuinbroek ‘seksisme’ schreeuwt maar het begint wel aardig op te vallen dat de medische wetenschap behoorlijk achter loopt als het gaat om ontwikkelingen waar alleen vrouwen van zouden profiteren. De tietenbus bijvoorbeeld. Of de pil. Zodra boomers heel heel misschien trombose kunnen krijgen moet het vaccin worden teruggeroepen, maar die pil? Ach, dat is maar voor de vrouwtjes dus wat maakt het uit… Experimenten met een pil voor mannen zijn gestaakt want de mannen die de pil op proef probeerden kregen last van precies dezelfde bijwerkingen als vrouwen al vijftig jaar ondervinden: gewichtstoename, stemmingswisselingen en acne (of ze ook een verhoogd risico op trombose hadden kon ik nergens vinden). En dat trokken ze niet.
Een poosje geleden las ik in een Facebookgroep een hartekreet van iemand die het niet van deze tijd vond dat ze bij een formulier nog de aanspreektitel ‘juffrouw’ in kon vullen. En terecht, jongetjes zijn van geboorte tot dood ‘mijnheer’, terwijl voor meisjes de aanspreektitel af zou moeten hangen van burgerlijke staat: tot je trouwen zou je ‘juffrouw’ zijn. Belachelijk. Dat bracht mij op de volgende term: ‘meisjesnaam’. Elke keer als iemand aan mij vraagt of iets mijn ‘meisjesnaam’ is, zeg ik dat Kim een meisjesnaam is, overigens ook een jongensnaam en dat ze waarschijnlijk willen weten wat mijn geboorte-achternaam is. ‘Of vraagt u mannen ook naar hun jongetjesnaam?’ Trouwen heeft van mij niet ineens een ander mens gemaakt, dus heb ik mijn naam niet veranderd. Ik was ook niet onvolwassen tot het moment dat ik ‘ja’ zei, dus was ik voordat ik trouwde geen meisje. Er zijn ook mannen die wèl van achternaam zijn veranderd na hun trouwen. Omdat ze die van hun man of vrouw hebben aangenomen of voor of achter die van henzelf hebben geplaatst. Toch heb ik het nog nooit zien gebeuren dat mijn echtgenoot om zijn jongetjesnaam is gevraagd door welke instantie dan ook. Ik schreef iets van die strekking in de Facebookgroep, vergezeld van een emoticon met groen gezichtje, en kreeg een reactie in de trant van ‘nou wat fijn dat je zo’n makkelijk leven hebt dat je je druk kunt maken over zulke dingen en misselijk wordt van zo’n normale ingeburgerde term’. Ik heb de mevrouw in kwestie verder niet uitgelegd hoe ‘makkelijk’ mijn leven is maar haar bedankt dat ze het fijn voor me vindt en haar nog veel plezier gewenst in de jaren ’50. Maar dat ‘ingeburgerd’ zette me wel aan het denken. Ingeburgerd staat bij haar kennelijk gelijk aan ‘normaal’ en ‘ok om te gebruiken’. Maar er zijn zo veel termen en woorden die ooit ingeburgerd en sociaal geaccepteerd waren die dat nu niet meer zijn. Debiel, flikker, mongool en het n-woord dat werd gebruikt voor mensen met een zwarte of bruine huidskleur, om er maar een paar te noemen. Oudere generaties kunnen er vast nog veel meer noemen waar onze oren in 2020 van gaan klapperen. Zum kotsen, maar ooit doodnormaal. Net als ‘meisjesnaam’. Gelukkig zijn deze termen ‘uitgeburgerd’, vervangen voor neutralere termen die nu sociaal geaccepteerd zijn. Tijd dat ‘meisjesnaam’ in de betekenis van ‘achternaam die je bij je geboorte kreeg’ uitburgert. Dan kan ik verder met mijn super-makkelijke leven in de 21e eeuw.
Een vriend van een vriend lag in het ziekenhuis. Vriend 1 hield me op de hoogte van de toestand van vriend 2. ‘Klinkt als Crohn’, schreef ik. Een week later was het ziekenhuis voorzichtig tot dezelfde conclusie gekomen. ‘Krijgt ie wel goed te eten?’, vroeg ik aan vriend 1. ‘Yoghurt en kwark en witbrood en verder wat astronautenvoer’, was het antwoord. ‘Dat meen je niet…’, schreef ik terug. ‘Geen fruit? En KOEmelk?’ Ik had gehoopt dat ze in de bijna 20 jaar sinds ik met een ontstoken darm in het ziekenhuis lag wel iets bij hadden geleerd. Maar nee dus. Vriend 1 vond het zelf ‘ook vrij bijzonder’.
Veel mensen kunnen niet goed tegen koemelk. Dat is niet zo raar want het is niet voor jou bedoeld, je bent geen kalfje. Koemelk is slijmvormend en dus wel het laatste wat je nodig hebt als je een ontstoken darm hebt (je hebt het sowieso niet nodig, haal je calcium gewoon noten of uit groene blaadjes zoals de koe zelf doet). In 2013 was tv-kok Nigella Lawson te gast in College Tour waar ze vertelde over een recept voor chocoladecake dat ze speciaal had ontwikkeld voor een vriend met ziekte van Crohn omdat hij dacht dat hij nooit meer cake kon eten omdat hij koemelkproducten en tarwe moest vermijden. ik zat met mijn oren te klapperen want ik was tot dezelfde conclusie gekomen maar had dat in Nederland een arts of voedingsdeskundige nog nooit horen zeggen. Maar in het ziekenhuis geven ze in 2021 Crohnpatiënten nog steeds kwark, lekker bezig.
Tarwe doet de slijmvorming ook geen goed en wit brood doet dan ook nog eens niets anders dan je darm vullen met iets dat niets meer wordt dan een plakkerige klont. Ze hadden hem net zo goed matrasvulling kunnen geven, dat bevat net zo veel voedingsmiddel. Sterker nog: wit brood is qua moleculaire structuur zo ongeveer gelijk aan suiker. En wat tiert er welig op suiker? De verkeerde bacteriën in je darmen. Zit je net op te wachten als je een Crohn-opvlamming hebt.
Maar wat dan wel? Men neme één mango. Dat is het. Dat is het advies. Geef de Crohnpatiënt een mango. Als je maar één ding per dag kunt eten en je hebt last van je darmen, laat het dan een mango zijn. Kan hij moeilijk eten? Maak er een smoothie van (zonder koemelk natuurlijk). Laat hem of haar kokoswater en groene thee drinken in plaats van melk. Gaat het eten beter? Oatly yoghurt met vers fruit (liefst mango of bessen). Een speltcracker met geprakte avocado erop. Een bakje geraspte appel met wat kaneel eroverheen. Dus heb ik vriend 1 een boodschappenlijstje gestuurd (hij woont wel bij vriend 2 in de buurt en ik niet) met daarop alles wat hij mee ‘moet’ nemen naar het ziekenhuis. Ik ben er heel goed in om andere mensen te vertellen wat ze moeten doen. Als het weer wat beter gaat met vriend 2 stuur ik vriend 1 het recept voor de chocoladetaart van Nigella…
Ik schrijf dit stuk een dag na Dodenherdenking. Net als vorig jaar zat ik met mijn oren gespitst voor de televisie. Ik dacht namelijk dat ik toen niet goed had opgelet. Dat ik niet goed had geluisterd en het gemist had. Want er was een krans voor alle Joodse, Roma en Sinti-slachtoffers, voor alle burgerslachtoffers en verzetsmensen en alle militairen. Maar ik miste nog een groep. En toen kwam de toespraak van de liefste man van Nederland (de woorden van Johan Fretz, maar die heeft eigenlijk altijd gelijk dus nu ook), en hij benoemde het, eindelijk. Andrè van Duin vertelde dat hij in alle jaren dat hij in Amsterdam woont nog nooit op 4 mei op de Dam heeft gestaan, hij herdacht altijd bij een ander monument: het Homomonument op de Westermarkt. En het is heel mooi dat het er is en dat het het eerste Homomonument ter wereld was, maar wordt het niet eens tijd voor het grote podium? Wordt het niet eens tijd voor een krans met een regenboog-lint eraan? Zeg nou maar gewoon: Hitler vermoordde ook homo’s en lesbiennes. Iedereen kent Anne Frank en Hannie Schaft, maar kent ook iedereen Willem Arondeus, de homosexuele verzetsman die deelnam aan de bomaanslag op het Bevolkingsregister? Vlak voordat hij vermoord werd, vroeg hij zijn advocaat (v) ‘Zeg de mensen dat homoseksuelen niet per definitie zwakkelingen zijn’.
En het is mooi, dat op de Dam vertegenwoordigers van de Eerste en Tweede kamer en de president van Aruba acte de présence geven, maar daar hoort ook iemand van het COC te staan. Want ja, Auschwitz begon in het Vondelpark met een bordje ‘verboden voor joden’, zoals de koning het vorig jaar zo mooi zei, maar vrijheid begint, zoals Andrè gisteren zei bij ‘de vrijheid om jezelf te zijn zonder dat iemand daar iets van zegt’. Iets wat voor menig Nederlander heel gewoon is, maar in de landen om ons heen steeds minder gewoon wordt. Dus het mag wel weer eens gezegd worden. En daar mogen ook wel bloemen voor worden gelegd op de meest prominente plek.
Er is nog een groep die stelselmatig ‘vergeten’ wordt op 4 mei, en ik stond daar zelf ook niet bij stil maar ik las een tweet van Noortje van Lith en realiseerde me dat ik ook een blinde vlek had. Mensen met een beperking worden namelijk niet genoemd. Mensen met een fysieke of verstandelijke beperking werden ook als ‘minderwaardig’ gezien en dus vermoord. Vergeet dat niet. Als het aan de fascisten ligt zijn niet alleen de mensen van een ander ‘ras’ maar iedereen die niet voldoet aan het plaatje de klos. Iedereen in een rolstoel, iedereen met een chronische ziekte, iedereen met het syndroom van Down. Als het aan mij ligt zien we ze allemaal terug op de Dam, een dragQueen en een Downie die samen een krans leggen, of iemand in een rolstoel (ok, dat is misschien wat lastig, misschien kan die persoon dan een toespraak houden ofzo).
Ik weet het, de herdenking is voor álle slachtoffers, maar als sommige groepen expliciet genoemd worden (Joden, Roma, Sinti), laat dan andere niet in de schaduw staan en noem de lhbti-slachtoffers en mensen met een verstandelijke of fysieke handicap.
Ik doe echt mijn best. Want het is ons jarenlang ingepeperd: je moet positief denken! Zolang je maar positief denkt komt alles goed. En als het niet goed komt, dan geloofde je er niet hard genoeg in. Onzin natuurlijk, maar dingen van de andere, positieve, kant bekijken kan soms nuttig zijn. Om ergens een harde grap over te kunnen maken of om de moed erin te houden. Zo dacht ik een jaar geleden, toen ik al mondkapjes bestelde en ‘onze regering’ het nut ervan in twijfel trok en ons voorhield dat alles na een week of twee wel weer terug naar normaal zou kunnen gaan, hopelijk leren we ervan. Ik dacht: na een paar maanden anderhalve meter afstand en een ‘intelligente’ lockdown hebben we wel geleerd dat we niet op de oude voet verder kunnen. Dan hebben we geleerd dat we behoorlijk moeten consuminderen, niet meer moeten bijdragen aan de bio-industrie, vliegreizen tot een minimum moeten beperken en dat we niet meer moeten stemmen op politieke partijen die grote (vervuilende) bedrijven spekken terwijl ze de cultuursector en de aarde laten creperen. En toen gingen vandaag weer een aantal winkels open en zag ik op social media de lange lange rij voor de Primark in Rotterdam. De Primark…niet echt het lichtend voorbeeld van duurzaamheid en Fair Trade. Menigeen ziet daarom hun ziel al zweven en verwacht dat omstreeks mei het hele land weer op slot moet omdat er een groep mensen is die per sè T-shirts van € 3,- per stuk heeft moeten inslaan. We, of in ieder geval al die mensen die en masse naar een textielgigant gaan, hebben blijkbaar niets geleerd. Dat zou ons niet zo veel moeten verbazen. Kijk maar naar de verkiezingsuitslag. Bij elk schandaal waar een VVD-er bij betrokken is denk ik, hoop ik ‘nu zullen ze het toch wel snappen? Nu zal het toch wel tot mensen zijn doorgedrongen dat de VVD een criminele organisatie is?’ Maar nee. Of het kan ze niet schelen. Maar na alle ophef die ontstaan is over de Toeslagenaffaire zou je denken dat dat niet waar is. Om nog maar te zwijgen over het geknoei met het coronabeleid. Een mevrouw die op straat werd geïnterviewd over haar stem op de VVD gaf als reden ‘dat hij het nu ook maar af moest maken’ (ik zal jou eens afmaken, zei het duiveltje op mijn schouder). Maar als een aannemer een brug aan het bouwen is waarvan overduidelijk is dat die niet eens een voetganger veilig naar de overkant kan brengen zonder in te storten, dan zeg je toch ook niet ‘laat het hem maar afmaken’? Nee, dan ontsla je die competente lul. Als ik een optimist was en ervan uit was gegaan dat alles beter zou worden dan zou ik behoorlijk pessimistisch worden van de verkiezingsuitslag. Ik ga nog maar weer eens een lading mondkapjes wassen want die zullen we nog wel even nodig hebben. Er staat namelijk een incompetente en corrupte lul aan het roer hier in Nederland en de goegemeente wil naar de Primark.
