Anna Boom-Judith Koelemeijer

De naam Judith Koelemeijer is vooral bekend vanwege haar debuut ‘Het Zwijgen van Maria Zachea’, één van de eerste titels in het populair geworden genre ‘literaire non-fictie’. Ook ‘Anna Boom’, een titel die verkrijgbaar is in het handige Dwarsligger-formaat, valt binnen dat genre.
Anna Boom groeit als jong meisje op in hotels en pensions in Europa samen met haar (Nederlandse) moeder. Haar vader is kort na haar geboorte overleden. Als de oorlog uitbreekt wonen ze in Hongarije. Omdat de stroom geld vanuit Nederland hen niet meer kan bereiken gaan ze echter terug naar hun ‘vaderland’. Lang houdt de vrijgevochten Anna het niet uit bij familie en ze reist terug naar Boedapest, terug naar haar (getrouwde) geliefde, naar vrienden en naar haar baan als kostuumontwerper. Daar, in Hongarije, gaat ze ook werken voor het Zweedse Rode Kruis en wordt een belangrijke figuur binnen het verzet.
Anna’s karakter laat zich omschrijven als rusteloos, onverschrokken en vrijgevochten. Ze blijft voor de lezer echter ook wat afstandelijk. Pas tegen het einde van het boek, als ze aan haar (tweede) echtgenoot iets opbiecht uit het verleden, een daad waarvan ze zelf vindt dat die haar een misdadiger maakt, raakt ze de lezer écht. Ik ging in ieder geval méér van haar houden na deze confessie.

De dwarsligger ‘Anna Boom’ maakt deel uit van de tweede ‘doos vol letters’ die ik weggeef. 

Read Full Post »

De glasblazer-Marina Fiorato

Bij het woord dwarsligger denk je misschien aan iemand die onhandig is om in je buurt te hebben omdat de dingen dan niet zo gaan als je je bedacht hebt, maar soms is een dwarsligger juist heel handig, want dan gaat het over een boekje dat in elke tas of zak past.
De meest recente dwarsligger die ik verslonden heb is ‘De glasblazer’ van Marina Fiorato. Fiorato klinkt behoorlijk Italiaans, en dat klopt half. Net als de hoofdpersoon is de auteur half Italiaans en half Engels.
Hoofdpersoon Nora is een kunstenaar wier huwelijk net op de klippen is gelopen. Omdat ze haar ex man niet overal tegen wil komen vertrekt ze naar de stad waar ze geboren is: Venetië. Ze is van plan om daar een opleiding tot meester-glasblazer te volgen. Tegelijkertijd komt ze een eeuwenoud familiegeheim op het spoor. Was haar voorvader, naar wie straten zijn vernoemd op het eiland Murano, nou een held of een verrader?
De beschrijvingen in ‘De glasblazer’ zijn soms wel érg barrok (het noemen van de naam van de plaatselijke wijn waar ‘wijn’ beter in de zin had gepast, om maar een voorbeeld te geven), maar voor liefhebbers van geschiedenis én voor mensen die ooit in Venetië geweest zijn is dit boek zeker een aanrader. Zelf vond ik het heel fijn om weer even door de straatjes te lopen daar, de vaporetto weer te nemen en te voelen hoe fijn het is om op een warme zomerdag het briesje over het water te voelen. Ben je van plan om naar de stad van de bruggen te gaan? Neem dan zeker dit boek mee…

 

Deze dwarsligger zit in de vakantielezen-doos

Read Full Post »

Vakantieleesvoer

Tijdens mijn vakantie en de voorafgaande vlucht (en de retourvlucht) heb ik de volgende boeken gelezen:

• Kind van het oerwoud-Marina Chapman
• De akker en de mantel-Over de vrouw in de islam-Hafid Bouazza
• Wij-David Nichols
• Sterren boven Cornwall-Liz Fenwick
• Harem-Ronald Giphart
• Kinderen van het ruige land-Auke Hulst
• De koning komt-Mohammed Benzakour

De romans van David Nichols en Ronald Giphart kan ik van harte aanbevelen, heerlijke vakantie-literatuur waar ik doorheen vloog.

Read Full Post »

Ik geef je de zon-Jandy Nelson

Van een vriendin kregen echtgenoot en ik een pakje om ons te feliciteren met ons huwelijk. Er zak een doosje thee in, een lekkere chocoladereep (met lavendel, dus de verpakking kleurde mooi bij mijn jurk), een blocnote (vast om briefjes naar elkaar op te schrijven) en een dwarsligger: ‘Ik geef je de zon’.
Echtgenoot was gelijk enthousiast; ‘Oh mag ik die meenemen als ik volgende week weer naar Amerika ga? Oh nee wacht, ik en nog in een boek bezig.’ Dus kon ik toch als eerste. Ik begon eraan op de heenvlucht naar New York (ik had ‘Die avond aan het meer’ van Sarah Jio al bijna uit tijdens het wachten op het vliegtuig) maar ik heb toen ook 3 films gekeken (Demolition en Enough said zijn aanraders) dus ik was nog niet ver en ik had ook wat moeite om erin te komen. Ik moest vooral wennen aan het taalgebruik van ‘Noah 13 jaar’. Dit is niet alleen heel druk maar soms ook wat ongelukkig vertaald waardoor het gekunsteld overkomt. Zoals bijvoorbeeld tijdens een spel met zijn zus over de betere manier om dood te gaan en hij zegt ‘verdrinking, definitief’.
Duidelijk een letterlijke vertaling van definitely. Een betere vertaling zou zijn geweest ‘zonder twijfel’ of misschien ‘zeker weten!’. En zo zijn er meer passages waarin het originele Engels zich aan me opdringt, maar ik lees door en doe mijn best om het te negeren. En ik moet zeggen: het verhaal is het waard.
Deze Young Adult roman gaat over de tweeling Jude en Noah. Zij, Jude, een populaire durfal met lang blond haar, hij, Noah, een dromerige jongen met zwarte krullen die het liefst de hele tijd tekent en verborgen houdt dat hij gay is. In het eerste hoofdstuk kijken we mee met Noah die dan 13 jaar oud is, het tweede zien we vanuit het perspectief van Jude, dan 16 jaar, rondlopend in oversized kleding en met een kortgeknipt kapsel. Ze zit op de kunstacademie (zíj en niet haar broer…) en er is iets gebeurd in hun beider levens waardoor ze elkaar nauwelijks nog spreken. 
In het derde hoofdstuk is 13-jarige Noah weer aan het woord en langzaamaan worden de geheimen ontrafeld. Waarom is Noah niet toegelaten aan de kunstacademie? Is de jongen op wie hij verliefd is ook homo of is dat populaire meisje met wie hij omgaat écht zijn vriendin? Waarom is de beeldhouwer bij wie Jude zo graag stage wil lopen de weg kwijt? En hoe zit het met die Britse jongen met de twee verschillend gekleurde ogen?
Door de structuur die Jandy Nelson gekozen heeft worden dingen langzaamaan duidelijk waardoor je dóór wil blijven lezen. En dat maakt ze je niet moeilijk, nadat ik me eenmaal door de ongemakkelijke vertaling heen had gebeten las ‘Ik geef je de zon’ als een trein. Aanrader, niet alleen voor young volwassenen.

Read Full Post »

De wraak van Vondel-Frank van Pamelen

Sinds mijn studietijd ben ik een groot liefhebber van Joost van den Vondel en zijn werk. Dus toen dwarsligger een exemplaar van het boek ‘De wraak van Vondel’ verlootte was ik er als de kippen bij. De dikke biografie over de prins der dichters had ik al in de kast staan, maar nu kan deze literaire thriller van Frank van Pamelen er een plekje naast krijgen.
Tijdens een weekend weg in Gent had ik vondel in mijn tas zitten. ‘Hoe is je boek?’, vroeg vriend toen ik er een bladzijde of 35 in gevorderd was. ‘Oh, het is een beetje wannabe Da Vinci Code’, zei ik. En het moge duidelijk zijn dat de auteur heel goed aantekeningen heeft gemaakt tijdens het lezen van de populaire romans van Dan Brown (alles zit erin: een kwade genius, een slimme jonge vrouw die een puzzel oplost en hulp krijgt van een professor van rond de 50, mensen die om hen heen bij bosjes dood neervallen en natuurlijk literaire raadsels), maar al snel werd het beter dan een aftreksel daarvan.
‘De wraak van Vondel’ is spannend (wie is toch die prinses die aan de touwtjes trekt?) en het moge duidelijk zijn dat de auteur een gedegen opleiding heeft gehad (een studie Nederlands, net als ik) en net zo’n liefde voor Vondel heeft als ik. Daarnaast ondersteunt een uitspraak van één van zijn personages mijn vermoedens omtrent de identiteit van de auteur van het Wilhelmus (zie De KUNSTcanon van Haarlem). ik denk dat er weinig boeken zijn die het predicaat ‘literaire thriller’ zo waarmaken als ‘De wraak van Vondel’. Een aanrader voor mensen die bekend zijn met het werk van Vondel en het Amsterdam waarin hij leefde. Voor anderen kan Google, een historische rondleiding of een module aan de UvA uitkomst bieden.

Read Full Post »

Floor op zak

Dat ik groot fan ben van Dwarsligger, het boek op smartphone-formaat, dat wisten jullie waarschijnlijk al. Dat ik een liefhebber ben van de illustraties van Floor Rieder wisten jullie waarschijnlijk nog niet, maar verbazen zal het jullie vast niet want ze illustreert voor Flow, haar werk is bekroond met een onder meer een Gouden Griffel én ze maakte een mooie plattegrond van ‘mijn’ stad Haarlem (die ik nog steeds moet laten inlijsten om aan de muur te kunnen hangen).
Wat jullie misschien óók nog niet wisten is dat er nu een dwarsligger is met een Floor Rieder-omslag: het is nummer 383 en hij is helemaal leeg. Een dwarsligger dus om al je dwarse gedachten in op te kunnen schrijven. Of om je eigen kunsten als illustrator in uit te proberen. Wat zou jij doen met zo’n ‘lege’ dwarsligger? Vertel het hieronder en misschien krijg je Floor dan wel in de bus want ik mag er één weggeven (die andere houd ik natuurlijk lekker zelf, om al mijn ideeën voor nieuwe verhalen en boeken in te kunnen noteren).

Read Full Post »

The red queen-Philippa Gregory

Laatst ben ik voor onderzoek in het RKD een halve dag in Den Haag geweest. Na hard werken moet je jezelf belonen dus de terugreis was een klein feestje met een verse groene smoothie en het tweede deel van de cousins wars-serie van Philippa Gregory. Het eerste deel heb ik tijdens mijn vakantie in Californië gelezen, op dwarsliggerformaat (in het Nederlands heet het ‘De Rozenkoningin’, in het Engels ‘The white queen’) maar deel twee is nog niet op mini-verkrijgbaar dus vroeg ik het aan bij de bibliotheek. En waarom dan niet gelijk in het Engels?
Ze kwam helemaal van Texel, de rode koningin en ze was het wachten meer dan waard. Historische romans zijn sowieso mijn favoriete genre en als er dan ook nog sterke vrouwelijke hoofdpersonen in zitten én het is vlot geschreven dan ben ik helemaal blij (dan heb ik alleen nog maar een groene smoothie en een trein met wc erin nodig om mijn geluk compleet te maken).
Na de eerste bladzijden gelezen te hebben vroeg ik me af ‘wie is dit?’, is de hoofdpersoon in ‘The red queen’ een dochter van ‘The white queen?’, uit de stamboom voorin het boek werd ik niet veel wijzer, ik had gelukkig meer aan wikipedia. Deel 1 en 2 spelen zich voor een groot deel tegelijkertijd af in een periode in de Britse geschiedenis die wordt getekend door ‘The war of the roses’: broers, neven en ooms die elkaar bevechten om de Britse troon in handen te krijgen. En als je dacht dat de families uit Game of Thrones geweldadig waren: dit is waar George R. R. R. Martin zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Dit zorgde overigens voor leuke ‘wist-je-dat’-gesprekken tijdens de vakantie, zowel vriend en ik als zijn broertje en diens vrouw zijn Game of Thrones verslingerd dus begrepen ze precies wat ik bedoelde toen ik zei dat ‘die en die verhaallijn’ was gebaseerd op ‘die en die gebeurtenis’ uit de Britse geschiedenis. Ik weet niet of zij dat machtig interessant vonden (ze reageerden in ieder geval alsof dat wel zo was), maar ik vind dat uitermate boeiend.
Er zijn veel auteurs van goede historische romans, Hilary Mantel bijvoorbeeld, maar niet iedereen schrijft zo vlot en makkelijk leesbaar als Philippa Gregory. Het mooie is dat dit niet de enige reeks is die ze geschreven heeft. Ik kan dus voorlopig even door.

Read Full Post »

Kind 44-Tom Rob Smith

In tegenstelling tot de meeste lezers kunnen thrillers me niet zo erg boeien. Liever lees ik iets waar ik iets van kan leren, maar soms kan ik die twee combineren. Zo zijn er de (écht) psychologische thrillers over Frida Klein van schrijversechtpaar Nicci French, en soms lees ik een thriller in het Engels of eentje die zich op een plek afspeelt die me boeit (meestal is dat Scandinavië).
Toen ik Noomi Rapace op de bank bij Graham Norton hoorde vertellen over haar rol in de film ‘Child 44’ dacht ik: ‘Is dat niet een boek? En os dat niet uitgegeven in dwarsligger-formaat?’ Ja dus, wist vriendin Susan me te vertellen, en ik mocht ‘m van haar lenen.
Nog zo’n voordeel van een dwarsligger: je voelt je minder bezwaard als je mensen vraagt of ze, als ze bij je langs komen, een boek of twee uit hun kast mee willen nemen want ze sjouwen zich niet direct een breuk.
‘Kind 44’ speelt zich af in stalinistisch Rusland (nee, ik moet natuurlijk Sovjet Unie zeggen!), een tijd waarin iedereen honger heeft behalve hoge partijfunctionarissen en je niemand kan vertrouwen omdat je bij het minste vermoeden van contra-revolutionaire activiteiten of sympathieën opgepakt kan worden. In deze ‘ideale’ samenleving bestaat misdaad niet, de staat voorziet namelijk overal in, dus waarom zou men? Als een man dan ook beweert dat zijn zoontje vermoord is wordt hij onder druk gezet om in te stemmen met de officiële lezing: zijn zoontje is omgekomen bij een treinongeluk. Maar dan sterven er meer kinderen onder precies dezelfde omstandigheden en kan één agent niet meer de andere kant op kijken, ook al weet hij dat het hem zijn leven kan kosten als hij hardop zegt dat er een seriemoordenaar actief is.
De debuutroman van Tom Rob Smith is een perfecte mix tussen spanning en historische fictie: hij weet de beklemmende sfeer, de kou en de honger heel goed te beschrijven en tegelijkertijd is het verhaal zó spannend dat je het niet weg kan leggen. Gelukkig is er ook een tweede en een derde deel. Nee, dat wil niet zeggen dat ‘Kind 44’ een onbevredigend open einde heeft.

Read Full Post »

Ik ben Malala-Malala Yousafzai

Het enige nadeel van een dik boek is dat het niet in je tas past. Gelukkig is daar iets op gevonden: de dwarsligger. Een écht (gebonden) boek, maar dan gedrukt op extra dun papier en overdwars gedrukt. Past in elke tas en desnoods in je achterzak. Daarom heb ik vaak, naast het boek dat ik lees, ook een dwarsligger ‘om mee te nemen’. Vaak is dat non-fictie omdat ik dat makkelijker vind dan het lezen van twee romans door elkaar. dat non-fictie boek ligt soms wekenlang op een kastje voordat het  weer eens ‘mee mag’.
Maar toen ik begon in ‘Ik ben Malala’ van Nobelprijswinnaar Malala Yousafzai kon ik eigenlijk niet meer stoppen met lezen.
De titel van haar boek is het antwoord op de vraag die de gewapende man stelde toen hij de deur van het schoolbusje opende: ‘Wie is Malala?’ maar het boek is meer dan het verslag van wat er met haar gebeurde sinds die dag. Het vertelt ook het verhaal van haar vader die niet alleen een gedreven leerkracht is maar ook een voorvechter voor onderwijs voor alle kinderen. Iets wat, zoals hij zegt, duidelijk in de Koran staat: kinderen moeten toegang hebben tot onderwijs. Álle kinderen.
Iets wat niet alleen op kritiek kon rekenen van taliban-aanhangers maar soms ook voor conflicten zorgde met zijn personeel (de vader van Malala was schooldirecteur). Maar hij heeft overal een antwoord op, zo lijkt het.Ook toen een leerkracht kwam vertellen dat hij niet langer les kon geven aan meisjes omdat een moefti (godsdienstig leider) had gezegd dat dat niet mag. ‘Ik heb ook liever dat de meisjes les krijgen van een onderwijzeres’, was zijn antwoord. ‘Maar dan moeten we onze meisjes wel eerst opleiden zodat ze onderwijzeres kunnen worden!’ En zo waren er meer passages in het boek waarbij ik heel hard hear, hear wilde roepen. Zo werden op de school van Ziauddin Yousafzai opstellen geschreven over het onderwerp ‘hoe de profeet leefde’ waarbij niet verzwegen werd dat de eerste vrouw van Mohammed een 40-jarige zakenvrouw was die al eerder getrouwd was geweest en dat het binnenhouden en monddood maken van meisjes en vrouwen totaal niet aansluit bij leven volgens de Koran.
‘Ik ben Malala’ is het meeslepende verhaal van een bijzondere vader en dochter en niet alleen een aanrader voor mensen die geïnteresseerd zijn in de jonge vrouw voor wie de taliban zo bang is dat ze een moordenaar op haar afstuurden (die gelukkig faalde!) maar ook voor mensen die graag ‘over de grenzen lezen’ en met veel plezier ‘Het huis bij de moskee’, ‘De val van Mehmet‘ of één van de vele ‘bewogen vrouwenlevens’ hebben gelezen. En als je voor de dwarsligger-uitvoering kiest hoef je ‘m nooit meer thuis te laten.
Mijn enige kritiekpunt is dat er soms hele rare zinnen in staan, zoals ‘Het leek alsof mensen vergeten waren vóór deze historische plaatsen te beschermen.’ Ik hem ‘m ongeveer 10 keer gelezen en snap ‘m nog niet. En het is helaas niet de enige. Slordige vertaling?

Read Full Post »

Vakantielezen

Voor veel mensen is de zomervakantie de periode waarin ze eindelijk eens toekomen aan lezen. Voor mij is dat anders: ik lees eigenlijk altijd wel en als ik nou eindelijk eens een methode ontwikkelde om tijdens het fietsen te kunnen lezen hoefde ik er bijna nooit meer mee te stoppen. Maar in de vakantie lees ik wel ánders dan normaal: gedurende het jaar spaar ik Dwarliggers, Bookazines (boeken in de vorm van een tijdschrift, uitgegeven door Libelle) en tweedehandboeken (die ik vooral bij het Britse winkeltje ‘A taste of home’ vind) op om mee te nemen op vakantie. De Bookazines en tweedehands boeken laat ik meestal achter in het vakantiehuis, dat scheelt weer wat bagage op de terugweg (om de één of andere reden koop ik namelijk altijd wel iets op mijn vakantiebestemming).
Dit is de selectie van Italië 2014 geworden:

-The Wedding-Nicholas Sparks
-Regen en sterren-Mave Binchy
-De Sneeuwman-Jo Nesbø
-Na Delphine-Siska Mulder
-Ridder van de Tempeliers-Robyn Young (Dwarsligger)
-Middernacht-Nora Roberts
-Safe Haven-Nicholas Sparks
-Die laatste zomer-Tatiana de Rosnay (Dwarsligger)
-Mijn eeuwige begin-Rabih Alameddine

De dwarsliggers kan ik beide van harte aanbevelen (en heb ik ook weer mee terug naar huis genomen): Ridder van de Tempeliers is een youn-adult-roman voor liefhebbers van geschiedenis en avontuurlijke verhalen en ‘Die laatste zomer’ is een prachtige psychologische roman van de auteur van ‘Haar naam was Sarah’. ‘Regen en sterren’ is een beetje een ‘Libelle-roman’ maar wel erg leuk om te lezen als je op vakantie bent in Griekenland (wat ik niet was, maar ik ben er een paar jaar geleden wel geweest). ‘De sneeuwman’ kreeg ik ooit een keer ergens gratis bij maar was een verrassend goede en spannende thriller, geschreven door een ex-voetballer. ‘Na Delphine’ is, door het wisselende perspectief, boeiender dan de meeste Nederlandse thrillers en ‘Mijn eeuwige begin’ is een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in verhalen ‘van ver’. Voor ‘Middernacht’ heeft Nora Roberts een spookverhaal gemengd met een kasteelromannetje. Tja, met verstand op nul leest het lekker weg maar literatuur is het niet.
‘The wedding’ van Nicholas Sparks, het vervolg op zijn verfilmde ‘The Notebook, vond ik verrassend goed (vriend heeft ‘m zelfs gelezen toen ik het uit had) maar bij ‘Safe Haven’ vloog hij toch uit de bocht. Een beetje romantiek ok, maar ik vraag me echt af wat hij gerookt heeft toen hij het plot van dit boek verzon…
Wil je ze ook allemaal lezen? De meeste liggen op je te wachten in Casa Irma in het pittoreske Este!

Read Full Post »