Soms moet je het gewoon doen…

Ik had ‘m al in diverse bladen gezien en toen ik op de website zag dat ie er ook in kleur ‘teal’ was, was ik zo goed als verkocht. Dus toen we in Verona waren stond ik met mijn neus tegen de etalage die tas aan te wijzen: ‘Die! Dé bucket bag, dat is ‘m!’
‘Nou, dan ga je toch even naar binnen,’ zei vriend.
Lichtelijk beschroomd (wat nou als Roemer niet naar binnen mag?) duwde ik de zware deuren open. Eenmaal binnen had ik de neiging om, net als in een kerk, gedempt te gaan praten. Ontzag voor design is me nu eenmaal van huis uit met de paplepel ingegoten. Of ik de tas wilde zien? Ja dat wilde ik wel. Met stoffen handschoentjes aan pakte de verkoopster ‘m van de plank. En hij was perfect: de kleur, het model, alles. De bucket bag is tijdloos én zowel casual als chique te combineren. 
En ik wacht toch bijna jarig, dus wat kon mij het schelen: ik deed het gewoon. En nu is ie van mij: mijn bucket bag. En hij ruikt zo heerlijk naar leer. Dát is nog eens een souvenir uit Italië.

Read Full Post »

Magie in het donker

Vriend had te kennen gegeven dat hij niet meer elke avond alleen maar op de bank wil zitten en series wil kijken. Oh help; wat nu? We hoeven toch niet et gaan praten hè? Om dat koste wat kost te voorkomen heb ik vriend snel uitgenodigd om naar de film te gaan: donderdagavond vind ik een echte film-avond en door zo vlak voor het weekend een avondje uit te gaan heb ik zelf altijd het gevoel dat het weekend iets langer duurt.
Omdat ik weet dat vriend de, jaren geleden door mij gekozen, film ‘Vicky Christina Barcelona leuk vond durfde ik het wel aan om weer een Woody Allen-film voor te stellen: ‘Magic in the Moonlight’. Net als de meeste van zijn films is ook zijn 44e een vermakelijke waarbij de plaats van handeling (in dit geval de Côte d’Azur) meer dan een bijrol speelt en de dialogen sprankelend zijn. Dus toch nog iets met relaties en praten, maar dan hoeven we het zelf niet te doen.
Bijkomend voordeel van deze film is dat hij niet draait in ‘de popcornbioscoop’, maar in Haarlems mooie Toneelschuur, wat het nog veel meer een avondje uit maakt dan de grote Pathé bioscoop.
Oh, en had ik al gezegd dat de enige échte Mr Darcy de hoofdrol speelt? 

Read Full Post »

Ik ben een merk

Jullie wisten het misschien nog niet, maar ik ben een merk. En als je als zelfstandige succesvol wil zijn dan moet je aan je naam, je merk werken. Dus heb ik ‘Het enige boek over merken dat je nodig hebt’ gelezen. En als dit écht het enige boek is dat ik nodig heb dan ben ik snel klaar want ik had het zó uit (één busritje was genoeg). Het is een leuk vormgeven en duidelijk boek. Nee, er staat niet veel tekst in, maar dat houdt het wel zo simpel (en de leuke tekeningetjes zijn er ook nog). Zo staat er paginagroot te lezen: ‘Een merk is een naam die in het hoofd van een consument aan een productcategorie is gekoppeld.’
Helder. Daar kan ik wel wat voorbeelden van verzinnen (Heinz= ketchup bijvoorbeeld en andersom is ketchup ook Heinz) maar ik zie nog niet hoe ik dat voor mijn eigen bedrijf kan toepassen (Kim in de pen = teksten en vertalingen maar ik ben natuurlijk niet de enige, maar natuurlijk wel de beste). 
Het boek richt zich wel vooral op bedrijven die een product leveren in plaats van een dienst, maar de belangrijkste les die ik eruit heb geleerd is dat alles wat je doet onder dezelfde noemer (in dit geval de naam van mijn bedrijf) wel bij elkaar moet passen. Je moet volgens auteur Michiel Maandag als producent van luxe auto’s niet ineens een goedkope lijn uitbrengen onder dezelfde merknaam, je kunt daarvoor beter een nieuwe naam bedenken want ‘je kunt je bedrijf wel uitbreiden, maar je merk niet.
Dus, mocht ik ooit een hondenuitlaatservice gaan beginnen, of ketchup gaan verkopen, dan doe ik dat onder een andere naam.

Read Full Post »

Kauwgomplaatjes

Vroeger had je ze van filmsterren, en toen ik klein was zat er vaak een nep-tattoo van een smurf bij je kauwgom. Maar de zoete roze plakken waar ik toen op kauwde komen nu mijn mond niet meer in. Maar omdat ik weet dat kauwen op kauwgom wél heel goed is voor je gebit als het suikervrije is, heb ik een pakje Pappersmith chewing gum standaard op mijn bureau liggen en kauw ik tijdens het typen nogal eens een stukje weg. Om te voorkomen dat hun plakspul op de stoep of onder stoelen en banken verdwijnt doet Peppersmith altijd een boekje met papiertjes bij hun pakjes: in die papiertjes kun je je uitgekauwde gommetjes wikkelen. En op het laatste blaadje van die boekjes staat altijd een moustache hero: een legendarische man met snor. En omdat die velletjes precies in de doosjes van mijn tandenraggertjes passen, ben ik ze maar gaan sparen. Maar ook al moeten er minstens 50 verschillende heroes zijn (ik heb nummer 50 al). ik tref steeds dezelfden. Dus ik heb Zorro dubbel, wie wil er ruilen?

Read Full Post »

Ouwe tas

Mijn vader vertelt hoe hij van de week helemaal onder de schilfers zat: hij had de oude verf van de dakkapel afgebrand en kwam zelfs na het douchen nog snippers wit tegen. ‘Ik zat ook onder de schilfers, maar dan groene’, vertel ik. Mijn tas is namelijk op. Mijn favoriete, in Belfast gekochte tas begint als een slang zijn huid af te stropen: de hengsels zijn al niet groen meer.
Ik weet nog goed dat ik ‘m zag hangen in de ‘Oasis’, een winkel op de route van het hotel waar ik toen met mijn beste vriend verbleef en het centrum van de stad.35 Pond kostte de tas, toen nog best een rib uit mijn lijf. Beste vriend zag de bui al hangen en zei: ‘This bag is so you you have to buy it. Otherwise you’ll have to go back tomorrow to buy it anyway so just save us the time, ok?’

Tas gekocht in Belfast

‘Ohhh, your husband is very understanding‘, zei het winkelmeisje toen ik mijn aanwinst af ging rekenen.
‘He’s not my husband‘, zei ik. ‘So that might be it‘, vulden we tegelijk aan.
De rest van de vakantie sleepte ik mijn tas vrolijk overal mee naartoe en nu, 6 jaar later is ie versleten. Maar mijn liefde voor groen is nog niet over, ik heb 2 paar groene schoenen en 2 paar groene laarzen en die groene tas kon ik zo’n beetje met elke zomerjurk combineren dus pak ik nog steeds die oude versleten uit de kast, een andere kleur staat er half zo leuk niet bij.
Tijd voor een nieuwe tas dus en dan in het juiste, appeltjesgroen. Gelukkig heeft Michael Kors die in de collectie: de Hamilton. En gelukkig ben ik bijna jarig en wilde mijn vader me mijn cadeau wel een maandje te vroeg geven. Dus ik heb een nieuwe, jippie! Dankjewel pap!

Oud en nieuw

Maar wat doe ik nu met die oude? Gewoon weggooien? Het slotje eraf halen als aandenken? Iemand zoeken die ‘m op wil knappen om er zelf nog plezier van te hebben? Roept u maar want ik weet het niet…

 

Read Full Post »

Wat is de vraag van vandaag?

Wij zijn geen praters. Tenminste, ik niet. In het openbaar over een vooraf bedacht onderwerp iets vertellen is geen enkel probleem en als je ergens een vraag over hebt dan beschik ik bijna altijd wel over een pasklaar antwoord voor je, maar thuis houd ik net zo makkelijk mijn mond. Bij ons geen ellenlange gesprekken zoals in Before sunrise of sunset. Neuh, we hebben de film al gezien.
En als je me vraagt wat het meest romantische is dat ik ooit voor vriend heb gedaan kom ik niet veel verder dan die keer, een paar maanden geleden, in Kopenhagen op de dag van aankomst. Vriend wachtte met hondje buiten terwijl ik in de supermarkt inkopen deed voor het ontbijt. Ik zag dat de City Irma zijn favoriete thee verkocht, Sleepy Time, en toen heb ik een pakje gekocht. Dat was het.
En het is goed zo, denk ik. Als ik ineens heel geforceerd romantisch ga doen (hoe moet dat eigenlijk?) wordt mijn geliefde daarvan ongetwijfeld alleen maar argwanend of ongemakkelijk. Maar zo af en toe een gesprek over iets anders dan ‘wat zullen we vanavond eten’ en ‘hoe was het op je werk? Goed/druk.’ is misschien wel een goed idee. En dan graag niet, zoals in Before midnight pas als je ontevreden bent of ervan overtuigd dat je partner vreemdgaat. Gewoon, zo af een toe eens een aanleiding om iets over je partner te weten te komen wat je nog niet wist. 
En die aanleiding is er nu: het is blauw met roze en lekker dik: ‘Elke dag een vraag voor lovers‘. Nu spreek ik, als columnist voor het Ampzing-genootschap het woord ‘lovers’ op z’n Nederlands uit, als een pailletje, zo’n glimdingetje voor op kleding. Dus hebben wij nu, net als in Sesamstraat, een ‘vraag van vandaag’. Het boek, vol met een vraag voor elke dag van het jaar en zo ingedeeld dat je drie jaar lang beiden de vraag kunt beantwoorden, begint op 1 januari maar wij zijn gewoon op 19 juli begonnen met invullen. De eerste vraag luidde ‘Wat was je favoriete dag van deze week?’ en zo zie ik mijn antwoord over een jaar nog een keer terugkomen en kan ik me de warme zomeravond nog herinneren waarop we, nadat vriend vroeg thuis was gekomen, met hondje naar ‘Teletubbieland’ gingen om hem te laten zwemmen.
En zo vullen we elke avond een vraag in. Ik ben benieuwd of onze meningen en smaken veranderen in de loop van 3 jaar (ik denk het eigenlijk niet, vriend moest laatst invullen wie mijn beste vriendin is en dat is ook al bijna 35 jaar dezelfde).
‘Elke dag een vraag voor lovers’ is een leuk cadeautje om voor je vriend of vriendin te kopen (bijna net zo romantisch als een pakje thee) of cadeau te doen bij een huwelijk. Of neem het mee op vakantie en begin daar een leuke nieuwe traditie.
Veel plezier met invullen!

Read Full Post »

Denk niet aan een roze olifant!

Wie zichzelf en zijn of haar diensten of producten een beetje wil verkopen moet zich bezig houden met zijn of haar imago. Beter gezegd: met de associatie die het publiek heeft met jouw naam of die van je bedrijf. Die associatie kun je sturen en dat is wat reclamemakers doen: ze proberen je een positief gevoel ‘aan te smeren’. En zij zijn niet de enige die het doen: politici hebben er ook een handje van. Deze tactiek heet framing en Sarah Gagestein, auteur van het boek ‘Denk niet aan een roze olifant’ weet er alles van. ‘Framing is een onveranderbaar fenomeen dat ervoor zorgt dat informatie op een allesbehalve neutrale manier wordt opgepikt en verwerkt’ is de definitie die ze geeft in haar prettig leesbare boek. 
En framing gebeurt niet alleen met gebruik van woorden: denk bijvoorbeeld aan merken natuurvoeding die en masse kiezen voor de kleuren wit en groen voor hun verpakkingen (of anders het bruin van kraftpapier) of aan politici die een groep arbeiders toespreken en het jasje van hun dure pak voor de gelegenheid thuislaten en hun mouwen opstropen en zo het imago weten te scheppen van iemand die weet wat het is om de handen uit de mouwen te steken.
Framing is hardnekkig, schrijft Gagestein; als wij als publiek eenmaal het etiket ‘onbetrouwbaar’ of ‘achterkamertjespoliticus’ op een bedrijf of persoon hebben geplakt dan komen ze daar niet zo snel meer vanaf. Zeker niet als ze het gaan ontkennen, want het grappige is dat als iemand zegt ‘Ik ben geen achterkamertjespoliticus’ dat ons brein dan alleen maar het beeld van die persoon en het gewraakte woord achterkamertjespoliticus aan elkaar koppelt. Ontkennen heeft dus geen zin: je moet er iets sterkers tegenover stellen.
En zo heeft informatie die afkomstig is van een bron die als niet-onbevooroordeeld en niet-onafhankelijk wordt gezien een averechts effect (behalve dan bij WC-eend, daar heeft het een komisch effect).
Misschien weten ze dat bij het Voedinsgcentrum ook en trekken ze daarom alles uit de kast als mensen hun onafhankelijkheid in twijfel trekken en richten ze daarom hun pijlen op superfoods in plaats van kritisch te kijken naar hun eigen organisatie. Slim. Maar ik heb jullie door hoor: ik heb mijn roze olifant gelezen.
En dat zouden meer mensen moeten doen. Niet alleen politici of mensen in de reclamewereld maar iedereen met een interesse in retorica en de werking van ons brein.

Read Full Post »

Roemer says Yes

Sommige hondeneigenaren moeten niets hebben van boekjes waarin staat hoe het allemaal moet, zo’n beest opvoeden en al helemáál niets van mensen die vertellen hoe je met je huisdier om moet gaan (om over de Mexicaan met de tandpastaglimlach nog maar te zwijgen, zodra die genoemd wordt gaat menigeen blaffen en grommen). Maar zelf vind ik artikelen en boeken over honden en hun gedrag (en dat van ons) heel interessant. Wat overigens niet wil zeggen dat ik alles klakkeloos overneem wat er gepredikt wordt, ik pik eruit wat me van toepassing lijkt op mijn hond mits het een methode is die me aanspreekt. De ene deskundige past nu eenmaal beter bij je dan de andere, dat is bij kinderen en leraren immers ook zo.
Het allermooiste is het als je iets ziet of leest dat je bevestigt in je mening over het karakter van je hond, zoals wij dat hadden met dit filmpje: 

Trainster Eileen laat zien hoe je kunt beoordelen of je hond het wel écht leuk vindt om geaaid te worden of dat hij/zij het ‘toelaat’ om jou een plezier te doen of in de hoop dat er iets leuks op gaat volgen. Roemer laat ons alle signalen zien die Summer vertoont in het filmpje: oogjes dicht, bek open en als je stopt met aaien dan wijst hij met zijn neus naar je hand of legt zijn kop ertegenaan. Sowieso ziet hij een open handpalm als een uitnodiging om zijn kop erop te leggen. Tijdens het aaien leunt hij ook nog vaak een beetje tegen je aan en legt een pootje op je arm of hand om ervoor te zorgen dat die blijft waar hij is. ‘Roemer says yes’, zeggen zij dan tegen elkaar. Behalve wanneer je hem op zijn kop wil aaien, dan ineens vertoont hij ineens het ontwijkende gedrag van Zanie….

Read Full Post »

Een avond moerstaal!

Binnenkort weer een avond moerstaal: een avond met optredens, hapjes, taalspelletjes, de uitreiking van de stalen Moer en een column van Kim in de pen. Entree 15,00 euro (incl. hapjes en drankje) Reserveren via ampzing@gmail.com Restaurant Staal, Gedempte Oude Gracht 46 te Haarlem, woensdagavond 16 juli vanaf 8 uur.

Read Full Post »

Wegvouwtasje

Die grote jute tassen die je tegenwoordig bij winkels kunt kopen zijn natuurlijk enorm handig voor je weekboodschappen, maar die neem je natuurlijk niet dagelijks mee ‘voor het geval dát’. Maar als je in de stad woont, zoals ik, dan kan het natuurlijk zomaar gebeuren dat je een keer spontaan ergens een broek koopt, of en paar schoenen, of je bedenkt dat je wel even koffiebonen of thee mee kunt nemen als je toch in het centrum bent. Mij gebeurt dat wel in ieder geval. Maar ik wil dus géén tasje (nee écht niet, meisje van de HEMA. en ja, ik zie wel dat je die stempels en opschrijfblokken nu al in het tasje hebt gedaan maar ik zei al dríe keer dat ik geen tasje hoefde dus haal het er maar uit en laat daarna je oren maar even uitspuiten bij de dokter). 
Maar zo’n jute tas laat zich niet opvouwen tot een klein pakketje dat in elke tas past. Maar gelukkig zijn er de foldaway bags van Paperchase: handige opvouwbare tasjes mét lange hengsels die over je schouder kunnen én bijpassend hoesje waar ze in passen zodat ze als héél klein pakketje in je tas passen. En in mijn geval: in élke tas, want ik heb een wegvouwtasjes-tic. In élke tas van mij moet een foldaway bag van Paperchase zitten want anders is het niet écht mijn tas. En dan moet het liefst de kleur van het tasje ook nog een beetje passen bij de tas waar ie in zit, dus inmiddels heb ik een hele verzameling. En ze blijven maar leuke nieuwe prints bedenken.
Ken jij dus iemand die nog steeds met die nare HEMA-tasjes thuiskomt of zich in elke kledingzaak weer een nieuwe plastic zak aan laat smeren en ze vervolgens weggooit of in een la doet om ze er nooit meer uit te halen? Geef ze een foldaway bag cadeau. En nu niet denken dat ze alleen leuk zijn voor vrouwen met die bloemetjes en die vogeltjes, ik heb ook een hele surrealistische met ogen erop, er is ook deze voor de Anglofiele man (die heb ik trouwens nog niet, grrr), deze voor de grafisch vormgever, deze voor de zeiler of deze voor als je met een hooglander samenwoont. En bovendien? En echte man wil best gezien worden met vogeltjes en bloemetjes. En wat als hij nog geen man bag heeft om het tasje in te doen? Door de spring clip die aan het zakje vastzit kun je ‘m ook heel makkelijk aan je sleutelbos vastmaken. Of aan je broeksband, als je in de IT werkt.
Dus nu geen smoesjes meer: ‘Nee, ik wíl geen plastic zakje, ik heb een wegvouwzakje met ogen/zebra’s/uilen/parkieten/bloemen/fruit/enz…’

Read Full Post »