Uitburgeren

Een poosje geleden las ik in een Facebookgroep een hartekreet van iemand die het niet van deze tijd vond dat ze bij een formulier nog de aanspreektitel ‘juffrouw’ in kon vullen. En terecht, jongetjes zijn van geboorte tot dood ‘mijnheer’, terwijl voor meisjes de aanspreektitel af zou moeten hangen van burgerlijke staat: tot je trouwen zou je ‘juffrouw’ zijn. Belachelijk.
Dat bracht mij op de volgende term: ‘meisjesnaam’. Elke keer als iemand aan mij vraagt of iets mijn ‘meisjesnaam’ is, zeg ik dat Kim een meisjesnaam is, overigens ook een jongensnaam en dat ze waarschijnlijk willen weten wat mijn geboorte-achternaam is. ‘Of vraagt u mannen ook naar hun jongetjesnaam?’
Trouwen heeft van mij niet ineens een ander mens gemaakt, dus heb ik mijn naam niet veranderd. Ik was ook niet onvolwassen tot het moment dat ik ‘ja’ zei, dus was ik voordat ik trouwde geen meisje.
Er zijn ook mannen die wèl van achternaam zijn veranderd na hun trouwen. Omdat ze die van hun man of vrouw hebben aangenomen of voor of achter die van henzelf hebben geplaatst. Toch heb ik het nog nooit zien gebeuren dat mijn echtgenoot om zijn jongetjesnaam is gevraagd door welke instantie dan ook.
Ik schreef iets van die strekking in de Facebookgroep, vergezeld van een emoticon met groen gezichtje, en kreeg een reactie in de trant van ‘nou wat fijn dat je zo’n makkelijk leven hebt dat je je druk kunt maken over zulke dingen en misselijk wordt van zo’n normale ingeburgerde term’.
Ik heb de mevrouw in kwestie verder niet uitgelegd hoe ‘makkelijk’ mijn leven is maar haar bedankt dat ze het fijn voor me vindt en haar nog veel plezier gewenst in de jaren ’50.
Maar dat ‘ingeburgerd’ zette me wel aan het denken. Ingeburgerd staat bij haar kennelijk gelijk aan ‘normaal’ en ‘ok om te gebruiken’. Maar er zijn zo veel termen en woorden die ooit ingeburgerd en sociaal geaccepteerd waren die dat nu niet meer zijn. Debiel, flikker, mongool en het n-woord dat werd gebruikt voor mensen met een zwarte of bruine huidskleur, om er maar een paar te noemen. Oudere generaties kunnen er vast nog veel meer noemen waar onze oren in 2020 van gaan klapperen. Zum kotsen, maar ooit doodnormaal. Net als ‘meisjesnaam’.
Gelukkig zijn deze termen ‘uitgeburgerd’, vervangen voor neutralere termen die nu sociaal geaccepteerd zijn. Tijd dat ‘meisjesnaam’ in de betekenis van ‘achternaam die je bij je geboorte kreeg’ uitburgert. Dan kan ik verder met mijn super-makkelijke leven in de 21e eeuw.

Read Full Post »

Wat vrouwen willen

Komende maandag, 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Ongetwijfeld gaat de commercie daarop inspelen met reclames voor chocola en bloemen waar je de vrouwen in je leven voor eeuwig gelukkig van zullen worden. Maar als je een rondvraag gaat doen onder vrouwen die niet in een reclame wonen, dan kom je tot een hele andere wensenlijst.
Voor iedereen die zich afvraagt wat ‘de vrouw’ wil, op Vrouwendag en elke andere dag van het jaar, heb ik een lijstje gemaakt.
◊We willen meer vrouwen in de Tweede Kamer, dus stem op een vrouw. En dan niet zomaar op de eerste of tweede vrouw op de lijst, maar doe het strategisch op de eerste vrouw die op een volgens de peilingen niet-verkiesbare plek staat (lees er meer over op stemopeenvrouw.com).
◊Beter nog: stem op een partij met een vrouwelijke lijsttrekker, de enige manier om eindelijk eens een vrouwelijke premier te krijgen. Ben je anti-racistisch en/of van mening dan de aarde onleefbaar wordt voor mensen als we op de neo-liberale voet verder gaan, dan is het niet zo moeilijk om op een vrouw te stemmen (Bij1 of Partij voor de Dieren). Vind je de Toeslagenaffaire het grootste schandaal van de afgelopen paar jaar, dan voel je je waarschijnlijk ook prima thuis bij een politieke partij met een vrouw op nummer 1 (SP of Bij1). Past de vriendelijke gematigde middenpositie bij je maar heb je vrouwenemancipatie hoog in het vaandel, dan stel ik je graag voor aan het nieuwe gezicht van de Partij van de Arbeid en geloof je nog steeds in marktwerking, vind je uitruilen van vluchtelingen uit kamp Moria geen bezwaar en vind je het geen probleem dat de zoon van de huisarts wel kan studeren maar de dochter van de melkboer niet meer omdat er geen studiefinanciering meer is, dan adviseer ik D66.
Wil je graag dat de dochter van de melkboer premier kan worden dan verwijs ik opnieuw naar de PvdA.
◊We willen dat mensen ermee ophouden intelligente vrouwen die de ruimte nemen om hun mening te verkondigen ‘heks’ te noemen. Waarom is dat überhaupt nog een scheldwoord? Wees liever bang voor de heksenjagers want die zijn er ook nog steeds en doen meer schade.
◊We willen een collega die zegt als: ‘Leuk dat je het even herhaalt, Wouter, maar volgens mij zei Annemarie dat net ook. Ik vind het trouwens een goed voorstel van haar.’ en ‘Thom, volgens mij was Hasne nog niet uitgesproken.’
◊We willen standbeelden. Leuk hoor, een borstbeeld van Marga Klompé in de Tweede Kamer, maar zet er ook een in de openbare ruimte. En ook één voor Els Borst graag. En zo kan ik nog wel wat vrouwen verzinnen die een standbeeld verdienen.
◊Gratis kinderopvang (voor drie dagen per week). Als ik me niet vergis van origine een idee van de SP
◊Gelijkwaardig ouderschapsverlof na de geboorte van een kind.
◊We willen de geillustreerde hardcover editie van een boek van de beste vrouwelijke fantasy-auteur van dit moment.
◊ Free Britney
◊ Respect Taylor Swift (en we willen haar album hebben om keihard in de auto mee te kunnen zingen op dagen dat we dat nodig hebben)
◊Puppies willen we, om te aaien. En ezetjes.
◊En dat kalfjes bij hun moeder mogen blijven

En mocht je die bloemen en chocola toch willen kopen: ik wil de nieuwe vegan Hands Off Caramel Seasalt en liever een potje met een bolletje erin dan een bos bloemen want bloemenwater gaat stinken. En pioenrozen zijn er nog niet volgens mij.

Read Full Post »

Polariserend

Het was een sprankelende kop boven het artikel (te lezen op Reddit en Open Democracy): Meet the first to found a political party in Europe. Erbij een foto van de vrouw in kwestie, een regenboogvlag in haar handen, tijdens een demonstratie. Ze ziet er veel jonger uit dan haar 50 jaar. In het artikel vertelt ze over de kwesties die leven in het Noord-Europese land waarin ze woont. Het heeft het imago progressief te zijn maar als je het vernislaagje eraf krabt dan valt dat best tegen. Ze noemt gevallen van police brutality (overmatig geweld gebruikt door politie, meestal tegen mensen van kleur), racial profiling (het stelselmatig zonder gegronde reden aanhouden van mensen van kleur) en het feit dat mensen van kleur ondervertegenwoordigd zijn in het parlement.
Deze voorbeelden -en de vrouw in kwestie- kunnen je bekend voorkomen. De vrouw in kwestie is namelijk niemand minder dan Sylvana Simons die in maart 2016 de politieke partij Artikel 1 oprichtte. Deze partij heet nu Bij1 en maakt grote kans om na de komende verkiezingen deel uit te gaan maken van de Tweede Kamer.
Als dat zo is dan is dat louter te danken aan de oprichters, leden en sympathisanten. Van de Nederlandse media hoeft Bij1 het namelijk niet te hebben.
Het kieskompas laat ‘Bij1’ niet zien als mogelijk resultaat omdat, zo zeggen ze, ze alleen partijen meenemen die al in de kamer zitten. Waarom staat JA21 (een neo-nazi-afsplitsingspartijtje dat pas is opgericht) er dan wel bij?
Ruud de Wild (dj en kunstschilder) interviewt in de aanloop naar de verkiezingen lijsttrekkers in zijn atelier. Maar niet Sylvana Simons want die is te polariserend, zei hij. Tja, er was een periode waarin de Partij voor de Dieren ook ver gek werd uitgemaakt, dus misschien moet hij nog even wennen, dacht ik. Maar vervolgens zag ik op social media dat Thierry Baudet en Geert Wilders wèl welkom waren.
Dan heb je wel een heel vreemde opvatting van de term ‘polariserend’. Volgens het woordenboek is de niet-natuurkundige betekenis van polariseren: het doen ontstaan of vergroten van tegenstellingen tussen mensen. Het uitvergroten van tegenstellingen tussen mensen van verschillende religies, bijvoorbeeld (PVV). Het vergroten van inkomstenverschillen (VVD). Het tegen elkaar opzetten van mensen die zich zorgen maken over klimaatverandering en mensen die gewoon heng-heng met een trekker willen doen (de nieuwste hobby van Thierry).
Als er één kieslijst is die zegt ‘iedereen hoort erbij’, dan is het wel die van Bij1. De partij voor de Dieren maakt zich sterk voor een Nederland dat goed toegankelijk is voor mensen in een rolstoel, Bij1 heeft een vrouw in een rolstoel op de kieslijst staan.
Bij1 staat voor radicale gelijkwaardigheid. En dat is misschien even schrikken voor sommige mensen na jarenlang aan de lippen te hebben gehangen van populistische engnekken. En dus doet de media hetzelfde met Sylvana als met bewijs dat er wel degelijk racisme bestaat in Nederland: vingers in de oren en zingen ‘la la het is er niet want ik kijk de andere kant op dus ik zie het niet’.
Gelukkig heeft Vrij Nederland het niet alleen aangedurfd om een groot interview met haar te plaatsen, maar haar ook omslagmodel gemaakt. Jarenlang was dit een no go in bladenland want een zwart model op de cover zou niet verkopen (ik weet het, dit gold vooral voor dames- en modebladen). Om het tegendeel te bewijzen heb een exemplaar gekocht. Noem me maar polariserend.

Read Full Post »

De beschermende pappa-grap

Er is een hele waslijst met dingen die wat mij betreft aan het begin van het nieuwe jaar met het grof vuil mee hadden gekund. Het covid-19 virus natuurlijk, en daarmee gelijk ook alle viruswappies én de bio-industie. Genderongelijkheid, racisme, seksisme en homofobie en in het verlengde daarvan ook de ‘overbeschermende vader-grap’.
Hij is er in alle soorten en maten maar het is altijd een vader die overbeschermend is ten opzichte van zijn dochter en een vriendje dat daar de dupe van is. Laatst zag ik ‘m weer in een reclame: vader die tijdens het tanken een dreigende blik op de achterbank werpt waar een jongen de hand van zijn dochter vast heeft. De jongen laat van schrik los.
Waar slaat dit op? Is het jaloezie of bezitterigheid? Je dochter is je bezit niet en welke boodschap stuur je de wereld in als je genegenheid ten opzichte van haar afkeurt? En zeggen ouders die meer dan één kind hebben niet altijd dat liefde voor de eerste niet minder wordt als er een tweede bij komt? Dus waar slaat die jaloezie dan op?
In een (overigens zeer geestig) interview met late night show host Conan vertelde een acteur dat zijn 4-jarige dochter ‘used to like Brandan, now she says she loves Brandan…I don’t know Brandan…’ Dat laatste met een dreigende ondertoon. Ik moest er eerlijk gezegd zelf ook om lachen, totdat ik dacht: ‘wat nou als we het om zouden draaien?’
Wat nou als mijn (ex-)schoonmoeder(s) me met argusogen zouden hebben bekeken als die vrouw die hun zoon komt inpikken/corrumperen/het bed in sleuren en weet ik wat al niet meer. Dan zou de conclusie toch luiden dat die vrouw een beetje raar is?
Maar als ik heel eerlijk ben, en eens kijk naar de vriendjes die ik had, ze waren vaak verlegen, opgevoed met ‘de kerk’ en niet zelden afkomstig een dorpje (waar dan ook ter wereld), zouden die moeders nog best een punt hebben gehad. Maar voor de ‘eer’ van jongens hoeft niet gestreden te worden en zolang ik lief voor ze was en beleefd en aardig tegen de ouders namen ze die vrijgevochten VPRO-achtergrond van mij voor lief.
Waarom wordt dit ‘blijf van mijn dochter af’-gedrag van vaders dan wel normaal gevonden? Omdat vrouwen altijd de rol van onschuldig en lief meisje krijgen toebedeelt dat nergens van weet en van seks al helemaal niet? Of is het een kwestie van projectie en hoe de waard is vertrouwt hij zijn gasten: zijn die mannen bang dat die vriendjes net zulke eikels blijken te zijn als hijzelf? Dan moeten ze die wantrouwige blikken maar in de spiegel werpen. Want vaders, als je zelf jarenlang het goede voorbeeld hebt gegeven dan weten je dochters wel de juiste keuze te maken.

Read Full Post »

Wat we kunnen leren van Famke Louise

De afgelopen twee weken heb ik in Italië doorgebracht (waar het qua corona stukken veiliger toeven is dan hier, maar dat terzijde). Nieuws over ons ‘lekker eigenzinnige’ landje bereikten ons mondjesmaat via social media.
Wat we wel mee hebben gekregen is de rel rondom een aantal ‘bekende’ Nederlanders die beweerden dat ze ‘niet mee mee’ zouden doen met de corona-maatregelen en #friedepiepel riepen. Ik dacht eerst nog dat het iets met ‘ein bißen Friede’ te maken had (tja, we hadden onderweg naar Italië in Zwitserland overnacht), maar het moest free the people zijn.
De ‘bekende’ mensen wilden de vrijheid om zich aan de regels te onttrekken en zo anderen de ultieme vrijheid te geven: de dood. Want als er één manier is om je aan alle maatschappelijke regels te onttrekken dan is het wel door er gewoon tussenuit te knijpen. En die kans is best groot als je covid-19 krijgt.
Er kwam behoorlijk wat kritiek op de friedepiepel-people, maar die leek zich vooral te concentreren op Famke Louise. Ik heb het filmpje vluchtig langs zien komen en volgens mij was ze de jongste en één van de weinige vrouwelijke deelnemers. De ideale zondebok dus. Vrouwtjes wegzetten als dom en labiel kent namelijk een eeuwenoude traditie (en ik weet hoe dol velen zijn op traditie). En intussen blijven Mentaal instabiele Theo en Thomas Berggeit lekker buiten schot.
En je zult mij niet horen beweren dat Famke Louise het buskruit heeft uitgevonden maar velen kunnen nog wel iets van haar leren. Zodra haar wordt uitgelegd dat ze het bij het verkeerde eind heeft en dat haar acties negatieve gevolgen hebben dan zegt ze ‘sorry’ en zet ze zich in voor de goede zaak. Dat was zo na haar verkiezing tot ‘Dom Bontje’, ze maakte een documentaire in samenwerking met de Bont voor Dieren en dat is nu ook weer zo.
Arjen Lubach had misschien nog wel de beste analyse: het filmpje bewees maar weer hoe slecht het gesteld is met het onderwijs maar voor Famke Louise is het in ieder geval niet te laat om te leren en dat geeft ze zelf ook toe.
Wat ik nou nog graag zou willen weten; is het nou Fèmke of Fàmke?

Read Full Post »

Astrid, Connie en Maarten

Vorige week was de finale van de zomereditie van ‘De slimste mens 2020’ te zien. Een vrouw (Marieke de Zilver) gaf de trofee door aan een andere vrouw (spoiler: Astrid Kersseboom). Beide nieuwslezeressen, beide leuke en sympathieke vrouwen. Goed voor de emancipatie zou je zeggen dus dat ‘De slimste’ scoort lekker hoog op de schaal van feminisme, zou je denken…
Nou, ik heb nog wel wat vragen hoor. Want waarom wordt Francis van Broekhuizen (op twee na slimste van dit seizoen) op haar vingers getikt als ze in haar enthousiasme al antwoord wil geven voordat Phillip de vraag helemaal gesteld heeft en mag Huub Stapel ongestraft hetzelfde doen? Moeten meisjes nog steeds bescheiden en timide zijn? Ook als ze in de 40 zijn en het fokking 2020 is?
Waarom zit er tussen de 8 Nederlandstalige romans die worden weergegeven door middel van emoji’s geen enkel werk van een vrouwelijke auteur? Denkt de redactie nog steeds dat cultuur alleen door mannen wordt gemaakt? De romans ‘De wetten’, ‘Het meesterstuk’ en ‘De heren van de thee’ lijken me prima in emoji’s te vatten. Volgend seizoen graag dezelfde vraag maar dan met uitsluitend werk van vrouwelijke auteurs. En dan niet erbij zeggen ‘werk van schrijfsters’, maar gewoon ‘acht romans uit de Nederlandse literatuur’.
Maar het misogyn dieptepunt kwam in de finale-aflevering: ‘wat weet je over Connie Palmen?’ waarbij twee van de antwoorden de namen van mannen waren met wie ze een relatie heeft gehad. Want ja, een vrouw is natuurlijk op wiens piemel ze gezeten heeft. Alsof er niets anders over haar te vermelden valt. Ja, de titel van haar debuutroman was één van de antwoorden en het feit dat ze de Libris Literatuurprijs kreeg in 2016, maar ‘katholieke opvoeding’, ‘St Odieliënberg’ of gewoon ‘Limburg’ had ook een antwoord kunnen zijn. Of wat dacht je van ‘boekenweekgeschenk’? Die eer valt maar weinig vrouwen ten deel dus dat is zeker noemenswaardig. Of anders wellicht dat ze filosofie heeft gestudeerd (ja dat mogen vrouwen ook), of misschien de zin ‘verslaving is een vriendschap zonder vriend’, misschien wel de mooiste uit haar oeuvre. Van mannen moeten we toch ook altijd weten wat ze gezegd of geschreven hebben?
Op twitter schrijven veel mensen dat ze hopen dat Francis van Broekhuizen vanaf het komende seizoen sàmen met Maarten de jury gaat vormen. Dat lijkt mij een heel goed idee, dan kan ze misschien gelijk ook even de vragen langs de feministische meetlat leggen.

Read Full Post »

Feminstjes kweken

Sinds een aantal weken ben ik weer een beetje juf. Een juf op afstand.
Het begon met het wekelijks voorlezen van een prentenboekje aan de dochters van een vriendin. Daarna werd het voorlezen van een prentenboekje met daaraan gekoppeld een opdracht (zoals Aap en Mol in het Rijksmuseum) en inmiddels ben ik overgestapt op een groot, overkoepelend doel: het kweken van een feministje (of twee).
Ik had een boekje in de kast staan uit de reeks ‘Van klein naar groots’ over het leven van Frida Kahlo. Dat heb ik dus voorgelezen en toen hebben de meisjes (7 en 5 jaar) samen met hun moeder daar wat opdrachtjes over gemaakt: Frida herkennen in een gezinsfoto, schilderijen op chronologische volgorde leggen en een zelfportret Frida-stijl maken. Toen ik een week later via FaceTime een pakje servetten liet zien en vroeg ‘Weten jullie wie daar op staat?’ zeiden ze in koor ‘Dat is Frida Kahlo!’
Tussenstap één geslaagd: ze herkennen één van de meest iconische gezichten uit de kunstgeschiedenis. Inmiddels (her)kennen ze ook ‘Jane de apen-mevrouw’ (en heeft de oudste een afbeelding van haar op haar magneetbord hangen), hebben ze van Maya Angelou gehoord en zelf ook een gedicht geschreven over de relatie met hun moeder en ook Audrey Hepburn is aan bod gekomen.
De boekjes koop ik in het Engels en vertaal ze zelf in het Nederlands (je bent vertaler of niet), en soms voeg ik er ook iets aan toe, zoals bij het boekje over Audrey. Want er stond wèl in dat ze veel honger had gehad tijdens de oorlog, maar niet dat ze in die tijd ook balletvoorstellingen gaf waarvan de opbrengst naar het verzet ging. Dat heb ik er dus maar zelf bij verteld.
En ook dat ze een hert als huisdier had, wat op bijzondere belangstelling van mijn publiek kon rekenen.
Vorige week was het verhaal van Anne Frank (met de mooiste illustraties van de serie tot nu toe als je het mij vraagt) aan de beurt. Voor de broodnodige afwisseling heb ik daarna maar even een avontuur van Dikkie Dik voorgelezen.
Onlangs kocht ik een boek met de titel ‘A history of the world with the women put back in’. Ik hoop dat dat voor de kleine meisjes van mijn vriendin de normaalste zaak van de wereld zal zijn tegen de tijd dat ze (écht) groot zijn.
Voor volgende week heb ik al een mooi verhaal klaar liggen: dat van architect Zaha Hadid, en als opdracht mogen de meisjes dan zelf een gebouw ontwerpen.

Read Full Post »

Rob en zusters

Afgelopen zondag was het de internationale dag tegen homofobie. Deze term is niet geheel correct, want zoals Morgan Freeman ooit zei: ‘Je bent niet bang, je bent gewoon een asshole.’ Daarnaast gaat het niet alleen over homohaat maar ook lebienne, bi- en transhaat.
Maar dat zijn voor veel mensen wel heel veel woorden om te onthouden. Dus daarom maar de Internationale dag tegen homohaat. Om deze heugelijke dag te vieren las politicus Rob Jetten voor uit andermans werk. In het filmpje van nog geen twee minuten overheersten termen als stinkhomo (al dan niet met incorrecte spatie) en flikker. Proza dat dagelijks tot hem komt via twitter.
Menigeen reageerde geschokt en verbijsterd. Ze dachten dat dat in het tolerante Nederland niet gebeurde. Want ze waren zelf witte heteroseksuele cis-mannen. Niet dat vrouwen dit geen vreselijk filmpje vinden. Ze zijn alleen niet verbaasd: dit is ook voor hen dagelijkse realiteit.
Een vrouw (of persoon van kleur) met een publieke functie (of anderszins een mening) krijgt dit soort dingen ook dagelijks over zich heen via ‘sociale’ media. Je moet je bek houden, dood of er moet een piemel in. In willekeurige volgorde.
Het is walgelijk en treurig en bewijst maar weer eens dat de emancipatie van iedereen die geen witte hetero man is nog een lange weg te gaan heeft.
Dus daarom is feminisme een mensenrecht en is ‘dat gedans op die boot’ nodig. En daarom moeten we gewoon luisteren als mensen het uiterlijk van de beste vriend van Sinterklaas wil aanpassen. Want de boze witte man (ja, de tweets die tegen Rob Jetten waren gericht waren afkomstig van kaaskoppen) heeft het gewoon niet meer voor het zeggen hier.

Read Full Post »

Meisjes mogen…

Er waren eens twee meisjes, die zaten samen in het park. Ze hadden samen een gezellige avond gehad en zaten nog wat na te kletsen en licht aangeschoten met foute muziek mee te galmen. Ineens gaat het lied over in een gil van schrik als er een naakte man voor hen staat.
Ze schrikken zich de tering (hun woorden, maar ik had het niet beter kunnen omschrijven). Een verschrikkelijk nare ervaring die nare psychische gevolgen kan hebben (dat hoeft niet, maar het kàn).
Een ervaring die volgens sommige leden van een Facebookgroepje speciaal voor Haarlemmers, gemakkelijk voorkomen had kunnen worden. Want, wat doe je ‘als meisje zijnde [sic]’ ’s nachts in het park? Dat er iemand bloot in het park liep was volkomen normaal want ‘hij had het warm‘ of ‘bij hem thuis was de wc verstopt‘ Gut wat een lol en wat een inlevingsvermogen.
Ik vroeg aan de mevrouw (want het was een mevrouw!) die vond dat meisjes ’s nachts niet in een park hoorden te komen of ze vond dat jongens dat wel mochten en sloot af met de mening dat meisjes (en jongens) altijd en overal veilig moeten zijn.
Haar antwoord: tegenwoordig kan dat niet meer. Lees en luister t nieuws maar. Dus vandaar.. wat doen ze in t park (gebrek aan hoofdletters en interpunctie zijn van haar hand).
Waarop ik schreef: ‘Het zou moeten kunnen. Nu leg je de schuld bij hen. Dat heet victim shaming. Heel kwalijk. Waarom zouden er voor meisjes andere regels moeten gelden?’

Hierop antwoordde ze dat ze ‘de discussie niet aan ging’ (nee, je gaat ‘m wel aan, maar je kunt ‘m niet winnen omdat de jaren ’50 hebben gebeld en ze hun seksistische mening terug willen) maar dat ze haar dochter op d’r flikker zou geven als die ’s nachts het park in zou gaan.
Ik hoop van harte dat de meisjes uit het nieuwsbericht empathischer ouders hebben.
Er klopt overigens nóg niets niet aan haar redenering (voor zover we daarvan kunnen spreken), en dat is het woord ‘tegenwoordig’. Dit soort verhalen is van alle tijden. Ik herinner me nog een lieve gymjuf die met ons hierover sprak en vertelde dat zij zelf ooit bijna van schrik met haar brommer in de berm was gereden omdat ze schrok van een potlootventer. Door middel van haar eigen verhalen maakte ze ons weerbaar en mondig.
Dus hoe goed de opmerkingen als ‘het is een rare tijd’ ook bedoeld zijn, het klopt niet. Het verschil is dat we het niet langer pikken (no pun intended), dus we gáán naar het park en we hebben camera’s op onze telefoons dus het wordt nu nieuws én het wordt serieus genomen.
En dat is het goede nieuws.

Read Full Post »

Een gestreept tuinbroekje

‘Je wordt niet als vrouw geboren, je wordt tot vrouw gemaakt’, schreef Simone de Beauvoir 70 jaar geleden en ik ben benieuwd wat ze van deze tijd zou hebben gevonden.
Aan de éne kant staan er meer smaken op het menu: zaken als homo- en biseksualiteit, transgender en two-spirit (mensen die zowel mannelijke als vrouwelijke eigenschappen in zich hebben) raken steeds bekender en worden in het grootste deel van de westerse wereld (in ieder geval wettelijk) geaccepteerd.
Aan de andere kant heb ik het idee dan meisjes veel sneller en dwingender ‘tot vrouw worden gemaakt’ dan in de jaren ’80 waarin ik opgroeide. Zodra de sekse* van een baby bekend zijn (vaak al ver voor de geboorte) wordt er door de ouders kleur bekend. Voor een meisje is dat roze (vóór de Tweede Wereldoorlog zou dat blauw zijn geweest, Hitler heeft roze tot ‘meisjeskleur’ bestempeld, misschien even een gezellig weetje ter overweging), en vanaf dat moment zal ook alles roze zijn, van de muisjes voor op het beschuit tot aan de slinger die de jonge ouders voor het raam hangen en de kleding die ze cadeau krijgen aan toe.
En als het meisje ouder wordt zal de speelgoedzaak haar ook duidelijk maken in welke schappen ze haar vertier kan zoeken: ‘meisjesspeelgoed’, dat zijn poppen en een speciaal soort LEGO.
Even ter vergelijking: ik werd na mijn geboorte in een kamertje gelegd met blauw en groen behang en een merklap met boerderijdieren erop aan de muur. Voor mijn eerste verjaardag kreeg ik een loopauto (groot succes, toen ik er te groot voor was geworden nam ik met pijn in mijn hart afscheid), een jaar later kreeg ik een pop. Die heb ik ter adoptie aan een vriendin gegeven die wèl wist wat ze met poppen aan moest. De bijbehorende buggy vond ik reuze handig om mijn beer in te vervoeren.
Een vriendin van mij speelde het liefst met een rode kruiwagen en hark en gebruikte de poppenwieg die ze had om haar blokken in op te bergen.
Omdat mijn moeder zelf kleding maakte, had ik een aantal hele mooie jurkjes, maar in mijn herinnering draag ik meestal een blauw-wit gestreept tuinbroekje van het merk OshKosh. Het zoontje van mijn moeders vriendin droeg dezelfde. En als we bij hen thuis waren speelde ik met zijn racebaan of gingen we tafeltennissen.
En mijn favoriete T-shirtje was wit met blauwe strandhuisjes erop (misschien was het ook favoriet omdat mijn moeder had gezegd dat ‘pappa dat zo’n leuk shirt vond). Toen ik eruit was gegroeid ging het naar mijn neefje.
Op het werk van mijn vader was er op een gegeven moment vraag naar een groepje kinderen dat voor een promotie van LEGO  even leuk in een hoekje met het speelgoed kon spelen. KINDEREN, niet JONGETJES. Dus mocht ik samen met mijn neefjes en nichtjes komen opdraven. De boot (die echt kon drijven) mocht na afloop mee naar huis.
Het gevolg van die genderneutrale opvoeding? Ik had geen wiskunde-angst. Ik had de tijd op de videorecorder al aangepast toen mijn toenmalige vriend nog aan het uitleggen was dat dat zo’n gedoe was. En ik heb ook nooit geleerd om me bescheiden op te stellen of mijn mening in te slikken. Misschien zouden meer meisjes baat hebben bij zo’n tuinbroekje en een bak met LEGO.

sekse wil zeggen: de uiterlijke geslachtskenmerken die de persoon bij de geboorte heeft meegekregen, gender wil zeggen hoe iemand zich van binnen voelt.Bij sommige mensen komt sekse en gender niet overeen.

Read Full Post »