Als je dit leest ben ik even een dagje vrij, samen met de mijnheer. De mijnheer is net terug van een aantal dagen werken in een ver buitenland, en hoewel hij de afgelopen dagen zo ongeveer 24 uur in een vliegtuig heeft gezeten ben ik nu ongeveer net zo gaar. Tijdens zijn afwezigheid heb ik namelijk Roemerdienst.
Normaal gesproken behoort alleen het faciliteren van de middagwandeling tot mijn takenpakket en moet ik verder alleen mezelf van ontbijt en lunch voorzien. Nu moet ik naast die twee maaltijden ook bedenken wat ik ’s avonds wil eten en moet dat dan ook klaarmaken (en opeten). Verder bestaat de Roemerdienst uit pillen geven, mee wandelen, eten geven (en daar ook weer pillen bij), dan voor mijn eigen ontbijt zorgen, ’s middags wandelen, en ’s avonds weer pillen geven, wandelen en avondeten met pillen geven. Daarna hem zijn pyjama aantrekken (die draagt hij om medische redenen) en dan kan ik weer een dag afstrepen.
Dat klinkt op zich niet als heel ingewikkeld maar ik krijg sterk de indruk dat hij denkt dat ik het niet kan en dat maakt het allemaal net iets lastiger. Hij drentelt de hele dag om me heen. Als ik even naar de keuken wil lopen moet ik mijn benen om me heen zwaaien alsof het kapmessen zijn waarmee ik me een weg baadt door de jungle. Als hij niet vóór mijn voeten loopt dan staat hij er wel op (getuige de pootafdruk op mijn beige Toms, grrr), maar als ik met mijn in pantoffel gestoken voet per ongeluk op zíjn poot staat gilt hij verbolgen de boel bij elkaar. Vermoei-hond.
Wandelen vindt zo rond half 10 ’s avonds plaats. Ik weet dat, maar Roemer is bang dat ik dat niet weet dus begint hij om half 9 al door de kamer te ijsberen. Dat gaat zo tussen kwart voor 9 en 9 uur over in vlak naast me zitten en in mijn gezicht hijgen. TV kijken vind ik in mijn eentje niet zo leuk dus probeer ik door het gehijg heen een boek te lezen. Als ik het zat ben zeg ik ‘ga eens weg’ waarop hij om de salontafel heen loopt en aan de andere kant van mij gaat zitten en weer in mijn gezicht gaat hijgen.
Om kwart over 9 gaat dit gehijg over in jankend blaffen en als ik dan ‘eindelijk’ met hem ga lopen probeert hij me in moordend tempo door de buurt te sleuren omdat hij zich afvraagt of ik wel weet dat hij eten krijgt.
Om 10 uur ben ik het zat, hijs hem in pyjama en ga naar boven met mijn boek. Als ik om 11 uur het licht uit heb gedaan begint hij weer met janken en blaffen. Tja, die zal wel moeten poepen want dat heeft hij tijdens het lopen niet gedaan.
