Children of Blood and Bone-Tomi Adeyemi

They killed my mother
They took our magic.
They tried to bury us.
Now we rise.
Dat is alles wat er op de achterflap van het boek staat en dat, in combinatie met de voorkant, was meer dan genoeg om erin te duiken. Vooral ook omdat onlangs bekend is geworden dat er een tv-serie gemaakt gaat worden van de Legacy of Orïsha boekenserie.
De goede verstaander leest van alles in dit eerste deel van de young adult serie: de strijd tussen twee groepen waarbij een gepriviligeerde minderheid de macht in handen heeft en de meerderheid uitscheld (iedereen die halverwege de jaren ’90 het nieuws volgde weet wat ik bedoel), een jongere die een zware taak toebedeeld krijgt, vooroordelen die gedurende het verhaal vervagen en een vleugje Hunger Games. Oh, en niet te vergeten magie. Magie die verdween na de genocide waarbij Zélie’s moeder vermoord is. Is magie voor altijd verdwenen of is er een kans dat het ooit weer terugkeert?

Genoeg ingrediënten voor een super-spannende young adult novel, maar ik moet zeggen dat ik merkte dat tijdens het lezen mijn gedachten regelmatig afdwaalden. Ik zat niet écht in het verhaal. Dat komen doordat het perspectief zo’n beetje per hoofdstuk verandert zodat je uiteindelijk vier point of view personages hebt. Hierdoor vroeg ik me met regelmaat af ‘in wiens hoofd ik nu weer zat’. En verder vond ik het wat diepgang missen. Echt heel spannend werd het daardoor niet. Ik voelde niet enorm mee met Zèlie, haar broer en Amari en haar broer. Hoewel ze wel sympathiek zijn. Ik ga dus zeker de serie kijken en laat me gewoon verrassen hoe het verhaal verder gaat na boek één.

Read Full Post »

Sankofa-Chibundu Onuzo

Een sankofa is een mythische vogel uit de Afrikaanse cultuur die symbool staat voor teruggaan naar het verleden en daaruit meenemen wat je verder brengt. De vogel kan vooruit vliegen terwijl hij omkijkt naar wat achter hem ligt.
De titel van deze roman en de naam van de auteur kwamen op mij wat intimiderend over: ik wist niet eens precies hoe ik ze uit moest spreken dus dit moest wel een Moeilijk Boek zijn. Niets is minder waar. Deze roman van de Nigeriaanse winnaar van een Betty Trask Award is zeer toegankelijk en vermakelijk. Niet in de laatste plaats vanwege de onverschrokken en intelligente hoofdpersoon. En dat had ik natuurlijk van tevoren kunnen weten want Reese Witherspoon selecteert volgens mij alleen maar boeken die je voor je plezier leest…
Na het overlijden van haar witte moeder vindt de Londense mixed race Anna een dagboek dat waarschijnlijk toebehoorde aan de vader die ze nooit heeft gekend: een man van West-Afrikaanse afkomst die als student een tijdje inwoonde bij het gezin Bain, het gezin van Anna’s opa van moederskant. Anna’s moeder heeft jarenlang beweerd nauwelijks iets te weten van haar vader maar nu heeft Anna het bewijs van het tegendeel in handen: pagina’s vol observaties van ene Francis en zijn kijk op het Londen van de jaren ’60 waarin hij als zwarte man zijn weg probeert te vinden. Hij komt in aanraking met communisme en nati-kolonialisme, ideologieën die zijn wereldbeeld gaan vormen. En dan moet hij onverwacht terug naar huis, naar het land dat Diamond Coast genoemd wordt, een naam die het in de toekomst van zich af zal schudden.
Francis vertrekt uit Londen zonder te weten dat zijn vriendin in verwachting is. Anna, inmiddels eind veertig, is van plan hem op te zoeken. Zo groot is het land waar hij naar vertrokken is, Bamana, niet.
Ik heb dit boek in hardcover met petrol-geel-rood omslag met een witte vogel erop (er is ook een blauwe editie met gouden vogel erop) en mocht je die editie ook in handen krijgen: lees niet de tekst op de binnenflap want Spoilers! Laat ik je er dit over verklappen: het is een verhaal over familiebanden, vertrouwen, racisme en alles wat van generatie op generatie over gaat.

Read Full Post »

Het laatste verhaal van Mina Lee-Nancy Jooyoun Kim

‘Tha last story of Mina Lee’ is weer een titel in de categorie ‘Reese zegt dat het goed is, dus dan is het zo’. Onlangs verscheen de, zeer kundige, vertaling.
Margot Lee rijdt samen met haar beste vriend van Seattle naar Los Angeles, waar hij gaat wonen. Onderweg probeert ze een aantal keren om contact op te nemen met haar bejaarde moeder, maar ze krijgt geen gehoor. Eenmaal aangekomen bij Mina Lee’s flat in Koreatown, blijkt dat ze is overleden. Ogenschijnlijk is ze gewoon gevallen, maar een aantal dingen laten Margot niet los. Wie was degene die haar moeder onlangs bezocht en met wie ze ruzie maakte? En met wie was ze op vakantie geweest naar de Grand Canyon? Ze realiseert zich dat ze haar moeder wel erg slecht kende.
De hoofdstukken waarin Margot de waarheid boven tafel probeert te krijgen, worden afgewisseld met hoofdstukken waarin we Mina volgen die als vrouw van een jaar of 40 in 1987 naar de Verenigde Staten verhuisde om het verleden letterlijk achter zich te laten. Ze vindt onderdak in een pension waar ze liefdevol wordt ontvangen door een medebewoonster en gaat werken in een Koreaanse supermarkt.
De klanten en het personeel spreken Spaans of Koreaans, en de eerste taal leert Mina snel ook een beetje. Maar hoe aardig ze haar collega’s ook vindt, vooral de knappe mijnheer Kim die regelmatig kleine cadeautjes bij haar tas neerlegt, ze merkt dat er een gespannen sfeer hangt in de supermarkt en die sfeer heeft alles te maken met de eigenaar, mijnheer Park.
Ik zou ‘Het laatste verhaal van Mina Lee’ geen triller noemen, eerder een migranten-kroniek of een roman over een moeizame moeder-dochterband waarin op zich weinig conflict is maar ook veel ongezegd blijft. Ook heeft het dat wat alle ‘goedgekeurd door Reese Witherspoon-boeken’ hebben: vaart met diepgang en een tikje mysterie. Zeer geschikt als vakantie-boek.

Read Full Post »

Luster-Raven Leilani

Net als veel mensen neem ik advies van Oprah altijd ter harte, dus toen ik een bespreking van ‘Luster’ in O magazine zag staan heb ik het boek gelijk besteld. En nu ik uit heb weet ik eigenlijk nog steeds niet goed wat ik er van moet vinden. Maar dat is geen diskwalificatie, in tegendeel, de beste boeken laten je een beetje nadenken of laten je in verwarring achter.
Hoofdpersoon Edie heeft een saai baantje bij een uitgeverij waar ze een beetje met haar pet naar gooit. Eigenlijk wil ze voltijds als kunstschilder werken maar ze is net niet goed genoeg. En geld verdienen moet ze, want ze moet de huur van haar door muizen bevolkte flatje in New York kunnen betalen. En dan is er ook nog Eric, een witte man van in de 40 met wie ze al maandenlang berichten uitwisselt en die ze nu eindelijk gaat ontmoeten. Hij is getrouwd en zegt een open huwelijk te hebben, zij is een jaar of 23 en vermoedelijk hebben ze elkaar leren kennen via zo’n sugar daddies site maar dat weet de lezer niet heel zeker.
Na de introductie van Eric vermoedde ik dat het verhaal een ‘My dark Vanessa’ wending zou krijgen, maar afgezien van wat rare kinks is Eric verwarrend normaal. Misschien wel iets te normaal voor Edie, die onverwacht in zijn huis opduikt en zijn vrouw en dochter ontmoet. Door omstandigheden brengt ze steeds meer tijd door met de andere vrouwen in zijn leven. Een vervreemdende situatie waarvan ik als lezer verwachtte dat die op een ‘Little fires everywhere’-manier uit de hand zou lopen. Ik zal niet verklappen of dat ook gebeurt.
‘Luster’ is een aanrader voor iedereen die houdt van verhalen over mensen die hun weg in de wereld zoeken buiten de gebaande paden. Ik vond het niet zo grappig en mooi als ‘Queenie’ , een roman waar ‘Luster’ veel mee vergeleken wordt, maar wel de moeite waard.

Read Full Post »

Parable of the Sower-Octavia E. Butler

Achterop dit boek staat een blurb van Gloria Steinem: ‘If there is one thing scarier than a dystopian novel about the future, it’s one written in the past that has already begun to come true. This is what makes Parable of the Sower even more impressive that it was when first published.’
Parable of the Sower (het eerste van de twee Earthseed romans) kwam voor het eerst in 1993 uit maar speelt zich af in de jaren 2024 tot en met 2027. Toen een redelijk nabije toekomst van 30 jaar weg, nu nog maar drie jaar vooruit. En zoals Steinems blurb al verraadt: helaas geen toekomstbeeld dat we naar het rijk der fabelen kunnen verwijzen. De wereld van hoofdpersoon Lauren Olamina kenmerkt zich niet door gadgets waar we alleen nog maar van kunnen dromen of zwevende auto’s die we allemaal wel willen zien, nee, droogte teistert California. Water is zo schaars geworden dat branden een hele wijk kunnen verwoesten en velen zijn verslaafd aan een drug die hen ertoe drijft om juist branden te stichten.
Hoofdpersoon Lauren woont samen met haar vader (een dominee) en haar stiefmoeder (lerares) en halfbroertjes in een ommuurde wijk waar ze zich relatief veilig voelen. ‘Outside’ is het gevaarlijk en daar bereidt haar vader haar ook op voor. Met regelmaat geeft hij Lauren en de overige adolescenten schietles en hij leert zijn dochter welke planten eetbaar zijn. Hij maakt brood van eikelmeel, tarwe en havermout zijn dingen uit een ver verleden. Onbetaalbaar, Lauren heeft ze nog nooit gegeten.
Terwijl haar broer steeds moeilijker in het gareel te houden is, vertrekken de buren één voor één. Ze willen naar een stad die ‘opgekocht’ is door een bedrijf. Ze kunnen werken voor dat bedrijf tegen kost en inwoning. Lauren en haar vader vertrouwen het niet. Werken voor ‘tickets’ die alleen in te leveren zijn in een winkel die deel uitmaakt van het bedrijf…? Een winkel die dus zijn eigen prijzen kan bepalen? Werken zonder echt geld te krijgen, Lauren ziet het voor wat het is: de heruitvinding van slavernij.
Intussen ontwikkelt Lauren haar eigen geloof, Earthseed. Een van de belangrijkste gospels:
All that you touch,
You change.
All that you Change,
Changes you.
En dan komt de dag dat ze weg moet, over de muur, de buitenwereld in.

Iets meer dan een jaar geleden las ik Kindred, een roman van dezelfde auteur die ik prachtig vond. The Parable of the Sower is een heel ander soort boek. Niet minder goed, maar het is rauw, het schuurt en het is een ongemakkelijk verhaal omdat het zó waar is. Het schetst een pijnlijk beeld van de kant die de maatschappij op is gegaan sinds 1993. Niet de meest opwekkende literatuur om tot je te nemen tijdens een lockdown vanwege een pandemie. Maar voor liefhebbers van het sci-fi genre zeker de moeite waard. En als ik moed heb verzameld ga ik zeker ook deel 2 lezen.

Read Full Post »

Onder de paramariboom-Johan Fretz

Ik kende hem nog van DWDD, waar hij vertelde over zijn roman Fretz2025, en van een vrij succesvolle deelname aan De Slimste, vorig jaar. Omdat ik Fretz2025 een lekker vlot leesbare en geestige roman vond kon ik ‘Onder de paramariboom’ natuurlijk niet laten liggen, de laatste keer dat ik fysiek aanwezig was in een boekhandel. Vooral niet omdat het boek de Boekhandelsprijs 2019 had gekregen.
Net als bij ‘Fretz 2025’ weet ik niet zo goed waar de waarheid ophoudt en de roman begint, maar dat maakt niet uit, het boek is in ieder geval sterk autobiografisch te noemen. Als klein jongetje zei Johan, zoon van een Fries-Frans-Canadese vader die nazi-Duitsland was ontvlucht en vooral niet Duits genoemd wil worden en een Surinaamse moeder, dat zijn moeder ‘uit de paramariboom’ kwam, daar kwamen zwarte mensen vandaan zoals zijn moeder en Ruud Gullit. Toen hij ouder werd wist hij wel dat het ‘Paramaribo’ moest zijn en dat het de hoofdstad was van een klein land in Zuid-Amerika, maar veel affiniteit met zijn moeder’s land had hij niet. Sterker nog, hij had bijna alle landen op het continent bezocht (waar niemand ooit van ‘Surinam’ had gehoord), behalve Mama Sranan.
Maar nu, nu hij bijna dertig is, komt daar verandering in. Hij wordt uitgenodigd om op de vooravond van de verkiezingen een toespraak te houden bij een bijeenkomst, dus vliegt hij naar Paramaribo. Zijn moeder zal hem enkele dagen later achterna vliegen. ‘Onder de paramariboom’ is het verslag van die kleine week waarin Johannes alle ‘tori’s’ (verhalen) over zijn familie zal horen, het huis zal zien waarin zijn moeder is opgegroeid en flink veel sambal bij de pom eet om te bewijzen dat hij geen bakra is. Het heden wordt afgewisseld met flashbacks naar Johannes’ kindertijd die allesbehalve zorgeloos was: zijn moeder was van de paramariboom geplukt en terechtgekomen in Veenendaal. Ze wilde naar de kunstacademie, maar haar broers en zussen besloten dat dat geen geaccepteerd carrièrepad was. Ze worstelde met een depressie in een land waar ze niet aarden kon. En toen leek het de behandelend arts een goed idee dat ze een kind kreeg, het kind met wie ze nu door de straten van haar jeugd loopt.
Het is knap hoe geestig en luchtig ‘Onder de paramariboom’ is ondanks het ‘ach jochie toch’ gevoel dat mij als lezer meerdere malen bekruipt en gelukkig ook tweemaal door een personage wordt uitgesproken.

Read Full Post »

Het monster van Wokeness-Tofik Dibi

Djin van Tofik Dibi vind ik één van de mooiste Nederlandstalige boeken die ik in de afgelopen paar jaar heb gelezen dus ik was blij verrast toen ik in One World las dat er een nieuw boek van hem uit is. ‘Het Monster van Wokeness’ is een beknopte roman die leest als een trein en ook voor jongeren een aanrader is (en dus niet alleen omdat het een dun boek is).
Kawtae is een non-black woman of colour (een niet-zwarte vrouw van kleur, bijvoorbeeld een vrouw met Turkse, Marokkaanse of Midden-Oosterse voorouders) met een Twitter-account. Onder de handle @kanibelle gooit ze knuppels in het witte hoenderhok. Ze ontmaskert een seksistische/racistische tv-kok en stelt kritische vragen bij de framing van mainstream media.
Intussen werkt ze als verslaggever op de (super witte) redactie van NRC waar ze niets afweten van haar activistische alter-ego. Dat wil ze graag zo houden en dus houdt ze voor bijna iedereen angstvallig verborgen dat zij achter @kanibelle zit. Maar als haar invloed steeds verder en verder reikt zijn haar tegenstanders er des te meer op gebrand om haar te ontmaskeren. Welke gevolgen zal dat hebben?
‘Het Monster van Wokeness’ is een zeer actuele roman met sterke quotes als ‘Ik wil niet neerkijken op mensen met een andere mening, maar racisme is geen mening. Of mis ik iets?’ die sterk doet denken aan alle bagger die politica Sylvana Simons de afgelopen jaren over zich heen heeft gekregen.
Het raakte me niet zoals Djin deed, maar de dosis spanning en humor die ‘Het Monster van Wokeness’ bevat maakt het wat mij betreft een aanrader voor menig jongere die ‘moet’ lezen voor hen lijst en ook voer voor menig les maatschappijleer.
Mijn enige aanmerking betreft de (heel grappige) Wokabulaire lijst (lijst met woke woorden) onder mansplaining staat de zin ‘Want jij als vrouw zijnde, zal dat vast nog niet weten.’ Maar elke goede mansplainer zal weten dat het ‘als vrouw’ of ‘vrouw zijnde’ moet zijn. Beiden in één zin is een contaminatie. Of heeft Dibi dit expres gedaan om aan te tonen dat die mansplainers de laatsten zijn van wie je iets aan moet nemen…? (insert denker-emoji-here).

Read Full Post »

Real life-Brandon Taylor

Slechts één weekend. Als lezer maak je hoofdpersoon Wallace slechts één weekend mee, van vrijdagmiddag tot en met maandagochtend, maar ik zal me nog lang zorgen over hem blijven maken.
Wallace is een jonge zwarte man uit Alabama die biochemie studeert aan een universiteit in het Midwesten van de Verenigde staten. Het grootste deel van de tijd is hij het buitenbeentje: alleen de conciërges hebben dezelfde huidskleur als hij.
Zelfs in de vriendengroep, van wie de meesten net als hij homosexueel zijn, hoort hij er niet helemaal bij. Hij wordt niet voor alle gezamenlijke afspraken uitgenodigd.
Een aantal weken geleden is zijn vader overleden, maar hij is niet naar het zuiden afgereisd en heeft het ook met geen van zijn vrienden besproken. Als hij op een zomerse vrijdagmiddag een vriendin in vertrouwen neemt gaat het nieuws als een lopend vuurtje door de vriendengroep en wordt Wallace geconfronteerd met herinneringen aan zijn liefdeloze jeugd. Intussen verandert de verstandhouding met Miller, het lid van de vriendengroep van wie Wallace dacht dat hij een hekel aan hem had. Ook Miller heeft wat lijken in de kast en is ontsnapt aan een jeugd die zonder perspectief leek.
Deze roman heeft de sfeer A little life bij vlagen had (voordat het uit de bocht vloog en kitsch werd) en een thematiek die doet denken aan I know why the caged bird sings. Er gebeurt in feite vrij weinig in de roman: Wallace is bezig in het lab, heeft mot met één van zijn mede-studenten (van wie je je langzaamaan af gaat vragen of ze misschien niet tòch een punt heeft…), speelt een potje tennis, verveelt zich op een feestje, maar Brandon Taylor weet toch zo’n sfeer te scheppen dat het onderhuids steeds kriebelt. Gaat dit vreselijk slecht aflopen of weet Wallace toch zijn draai te vinden, krijgt hij meer zelfvertrouwen en weet hij de demonen uit zijn verleden van zich af te schudden?
Terecht op de shortlist van de 2020 Booker Prize gezet.

Read Full Post »

All American boys-Jason Reynolds and Brendan Kiely

In mijn blogpost ‘Drie boeken’ beloofde ik om binnen een half jaar het boek ‘All American boys’ te lezen omdat één van de leescoaches de Nederlandse vertaling had gekozen als één van zijn drie boeken.
Ik wist dat het onderwerp aan zou sluiten bij ‘The hate U give’ en ‘Dear Martin’, twee boeken die ik zelf erg goed vond en elke jongere (van 14 tot 140) aan zou raden.
Er zijn twee grote verschillen met die twee titels en deze: ‘The hate U give’ en ‘Dear Martin’ vond ik vanaf bladzijde 1 heel erg mooi en ik kon niet stoppen met lezen. Dat had ik met ‘All American boys’ niet, ik moest er echt een beetje inkomen, de hoofdpersonen spraken me niet erg aan in het begin.
Het tweede verschil is dat deze roman twee hoofdpersonen heeft en daardoor twee visies. Rashad is de African American jongere die door een agent in een winkel tegen de grond gewerkt en mishandeld wordt op verdenking van diefstal, Quinn (die wit is) is getuige van de mishandeling en tegelijkertijd bevriend met de agent. ‘Paul was just doing his job‘, wordt hem thuis verteld. Maar is dat wel zo?
En daar zit ‘m de kracht van deze young adult novel, het laat niet alleen de ervaring van een zwarte jongen met racial profiling en police brutality zien maar ook de spagaat waarin witte jongeren zich bevinden als ze zich realiseren dat racisme niet altijd gekleed gaat in een wit laken en een puntmuts maar soms schuilt in een vriend. Zeggen dat iets je probleem niet is, de andere kant op kijken of denken ‘ja maar hij ziet er ook uit als een schoffie, wat verwacht hij dan?’ zijn ook allemaal vormen van racisme.
Een goed boek dat terecht een New York Times bestseller werd en bekroond werd met de Coretta Scott King honor.

Read Full Post »

With the fire on high-Elizabeth Acevedo

Alleen om het omslag al zou je dit boek moeten willen hebben: een indringend en levendig portret dat je bijna kunt ruiken vanwege alle ingrediënten die om de hoofdpersoon heen dansen: vanillebloemen, bloedsinaasappels, takjes lavendel mango’s en muntblaadjes. En het leuke is: die komen ook allemaal terug in het binnenwerk.
Het verhaal is net zo bruisend en innemend: Emoni is een Puerto Ricaans-Amerikaanse scholier van 17 met een grote liefde voor koken en voor haar 2-jarige dochtertje…
Ze woont samen met haar oma ‘Buela’, haar moeder is overleden en haar vader woont ‘op het eiland’ en komt zo af en toe eens aanwaaien. Net als de vader van haar dochter overigens die om de week een weekend voor Emma zorgt. Samen knopen ‘Buela’ en Emoni de eindjes aan elkaar met veel liefde en een snufje kaneel (zoals Emoni de emails aan haar tante steevast ondertekent).
In ‘With the fire on high’ zoekt Emoni een manier om haar droom, chef worden, te verwezenlijken zonder zich aan haar verplichtingen tegenover Emma te onttrekken.
Een bruisende young adult novel voor liefhebbers van de romans van Angie Thomas, Nic Stone en Jenny Han.

Read Full Post »