Becoming-Michelle Obama

Op de valreep werd het nog even het bestverkochte boek van 2018 (in de Verenigde Staten): ‘Becoming’, de autobiografie van Michelle Obama. De vrouw die een graag geziene en sprankelende gast was in menig praatprogramma, er geen geheim van maakte dat ‘First Lady’ worden nou niet echt haar ambitie was geweest en in haar laatste toespraak in die functie weldenkend en links Amerika nog even een vaak herhaald mantra meegaf: ‘when they go low, we go high’.
Maar wie was ze nou eigenlijk zelf? Wat waren dan háár ambities. Want dat ze die had dat kan geen twijfel leiden als je weet dat ze afgestudeerd is aan Princeton én Harvard.
Zoals het hoort in een goede biografie wordt er een levendig beeld geschetst van het gezin waarin Michelle Robinson opgroeit en het kind dat ze was (leergierig, standvastig en niet bang om haar mondje te roeren). Ze beschrijft haar vriendschappen en haar eerste stappen op de carrièreladder, hoe ze Barack leerde kennen en de fouten die ze heeft gemaakt in haar jong-volwassen leven (soms moet vriendschap vóór het werk gaan, ik denk dat ze dat met me eens is).
In het gedeelte over haar tijd in het Witte Huis vind ik de passages over haar dochters, en dan vooral de observaties van Sasha veruit de beste stukken. Haar opstel ‘what I did last summer’ deed me huilen van het lachen. Wat mij betreft had er wel meer Sasha in ‘Becoming’ gemogen, maar ik begrijp ook wel weer dat ze haar dochters zo veel mogelijk buiten de publiciteit wil houden.
Wie hoopt op een onthullend tell-all boek komt bedrogen uit met deze biografie. Ook iedereen die nog steeds hoopt op ‘Michelle 2020’ zal dit boek teleurgesteld dichtslaan: Michelle Obama houdt helemaal niet van politiek dus zal ze er nooit voor kiezen om zelf de arena in te stappen. Maar wie vooral meer wil weten over het leven van Michelle Robinson én dat van van Michelle Obama en wil weten hoe ze zich ermee heeft kunnen verzoenen om ‘in de schaduw van’ te leven terwijl ze zelf zoveel in haar mars heeft, die kan ik van harte aanraden dit boek te lezen. En ik ben heel benieuwd wat ze nu gaat doen, nu haar dochters volwassen zijn en ze zich niet steeds hoeft te omringen met ‘the secret people’ (term verzonnen door Sasha), want dat heb ik er eigenlijk niet zo goed uit weten te halen. 

Advertenties

Read Full Post »

Washington Black-Esi Edugyan

Nadat ik in een artikel had gelezen dat ‘Washington Black’, de derde roman van de Canadese auteur Esi Edugyan op de shortlist van de Man Booker Prize 2018 stond, zag ik ‘m in diverse boekhandels liggen: een omslag dat aan de klassieke romans van Jules Verne doet denken, de titel en rug omkranst door gouden wolken.
Goud is het niet geworden, dat ging naar Milk man, maar dat wil niet zeggen dat het goud voorbarig was. ‘Washington Black’ is namelijk een sociaal bewogen avonturenroman met een aantal zeer aansprekende karakters (helaas wel voornamelijk mannelijke karakters, de enkele vrouw die erin voorkomt is, hoe ‘off beat’ ook, slechts een bijfiguur).
Als de plantage waarop de jonge Washington Black woont en werkt van eigenaar wisselt, voelt hij al snel aan dat dit voor hem geen verbetering zal betekenen. De nieuwe ‘master’ is een kille man met een voorliefde voor gruwelijke lijfstraffen. Maar dan komt zijn broer aan op de plantage en kiest Washington uit als persoonlijke assistent. Aanvankelijk uitgekozen om zijn tengere en gedrongen postuur, blijkt Washington een talent te bezitten dat hem ver zal brengen. Ver verwijderd van de plantage.
Zo ver verwijderd dat hij uiteindelijk zelfs mijn eigen stad aandoet. Wel jammer dat een ander personage dan zegt: ‘(…) and yet here we find ourselves in Amsterdam’ (insert eyeroll here).
Absolute aanrader voor de liefhebbers van The Luminaries, The signature of all things en Twelve years a slave. 

Read Full Post »

To all the boys I’ve loved before-Jenny Han

Omdat ik deze week in Amerika ben een populaire Young Adult novel.

Als haar zus Margot in Schotland gaat studeren voelt hoofdpersoon Lara Jean zich enigszins verloren. De zorg voor hun jongste zusje komt nu voor een groot deel op haar schouders te liggen (hun moeder is overleden en hun vader heeft een veeleisende baan met wisselende diensten), Margot heeft haar relatie met de buurjongen (op wie Lara Jean heimelijk een oogje heeft) uitgemaakt dus ze weet niet of ze hem nog wel zal zien en tot overmaat van ramp zijn de brieven die ze in haar kast verstopt had ineens verdwenen. Erger nog: ze zijn bezorgd…
En je zou denken ‘ach, Cupido een handje helpen kan geen kwaad, toch?’, maar de brieven die Lara Jean schrijft zijn net iets anders dan de standaard liefdesbrief. Ze zijn bedoeld ter afsluiting. ‘Ik vond je leuk, hier en hier om, maar nu heb ik het opgeschreven en stop ik je in een doos die ik achterin de kast zet’. Ik noemde dat als student ‘een koelkastpersoon’. Ik voel iets voor diegene maar het komt me niet uit dus ik stop het in de koelkast. En nee, dat werkte ook niet.
‘To all the boys I’ve loved before’ is een vlotte Young Adult-novel voor liefhebbers van ‘Simon vs the homo sapiens agenda’ en het is dan ook niet verrassend dat de roman verfilmd is (staat op Netflix!), maar ik raad iedereen natuurlijk aan om eerst het boek te lezen. 

Read Full Post »

The man I think I know-Mike Gayle

Als je dit leest ben ik op vakantie in Zuid-Engeland, daarom deze week een roman van een bekende Britse auteur

De romans van Mike Gayle lezen over het algemeen als een romantische comedy (denk aan het werk van die twee andere bekende Britse auteurs David Nichols en Nick Hornby), geestig met op de juiste momenten een beetje ontroering en spanning (komt het nog goed tussen deze twee mensen of gaan we naar een ander -bitterzoet- einde waar ik waarschijnlijk ook wel mee kan leven). De boeken van Mike Gayle schaar ik altijd onder de makkelijk-weglezen-vakantielectuur die de hersenen toch een beetje kietelt. Lekker voor tussendoor dus.
Ik was dan ook benieuwd naar zijn nieuwste roman ‘The man I think I know’. De titel deed me vermoeden dat het om een relatie-drama zou gaan waarin een geheim tussen twee geliefden in komt te staan, maar niets minder waar. Op Goodreads staat het vol met 5-sterren-waarderingen en reacties van trouwe fans die schrijven dat dit een ander type boek is dan ze gewend zijn en dat het hen aangenaam verrast heeft.
‘The man I think I know’ heeft twee hoofdpersonen: James woont bij zijn ouders sinds ‘the incident’ waaraan hij hersenletsel heeft overgehouden, Danny woont met (of beter gezegd: hangt op de bank bij) zijn vriendin, maar hij vreest dat dat niet lang meer gaat duren nu zijn uitkering is stopgezet en de mislukking die zijn leven is compleet is.
Als lezer weet je dat deze twee verhalen bij elkaar gaan komen en even vreesde ik dat dit verhaal zwaar zou hangen op de Franse succesfilm Intouchables, maar de vergelijking gaat niet verder dan no-nonsense man gaat zorgen voor upper-class persoon met een handicap. ‘The man I think I know’ graaft dieper dan dat zonder op enig moment een ‘moeilijk boek’ te worden.
De meest recente roman van Gayle is dus inderdaad echt anders dan zijn voorgaande. Geestig, maar geen comedy en een feel-good boek zonder een romance genoemd te kunnen worden. ‘The man I think I know is een bromance-boek.

Read Full Post »

Home Fire-Kamila Shamsie

Zodra de uitslag van de Women’s Prize for Fiction bekend was heb ik het boek besteld. Toen het eenmaal binnen was was ik een beetje teleurgesteld: ik vond het omslag niet zo mooi, met dat geel en rood, en het boek was vrij dun. I love big books and I cannot lie…

Maar die teleurstelling verdween snel. Nog voordat ik de eerste bladzijde helemaal gelezen had. Want dit is goed. Heel goed. De roman begint met een scène bij de douane. Isma mist de vlucht die haar naar de Amerikaanse stad zal brengen waar ze (na jarenlang voor haar broertje en zusje te hebben gezorgd) zal kunnen studeren en haar eigen leven beginnen. De inhoud van haar koffer (waaronder haar ondergoed) ligt verspreid over de tafel en ze moet vragen beantwoorden als ‘Do you consider yourself British’, terwijl ze gewoon een Brits paspoort heeft.
Een indringende passage die gedurende het boek door je hoofd blijft spoken. In Massachusetts leert ze een mede-Londenaar kennen van wie ze weet dat ze een hekel aan hem moet hebben: hij is de zoon van Home Secretary, zelf van moslim-afkomst maar onverbiddelijk als het om Syriëgangers gaat. Bovendien kent haar familie hem al veel langer en is niet bepaald te spreken over zijn karakter. Toch worden ze vrienden, tot het moment dat Aemonn weer teruggaat naar Londen.
Na twee hoofdstukken met Isma te hebben meegekeken verschuift het perspectief naar Aemonn, daarna naar Parvaiz, Isma’s broertje, vervolgens naar Aneeka, Parvaiz’ tweelingzus enten slotte naar Karamat, Eamonns vader.
Normaal gesproken vind ik dat een beetje vervelend, mijn loyaliteit ligt namelijk bij mijn eerste hoofdpersoon dus daar blijf ik dan naar terug verlangen, maar omdat de personages in deze roman zo met elkaar verweven zijn had ik daar veel minder last van. 

‘Home Fires’ is een meesterlijk uitgewerkte moderne versie van Sophocles’ toneelstuk Antigone. Wie het klassieke verhaal kent zal veel paralellen en verwijzingen herkennen, maar enige voorkennis is totaal niet nodig. Voor degenen die niet thuis zijn in de mythologie is dit een hartverscheurend verhaal dat hun (politieke) overtuigingen op losse schroeven kan zetten of op z’n minst een beter inzicht zal geven in het ‘waarom’ van een groot maatschappelijk probleem.
Dit boek komt ongetwijfeld in mijn top 10 van beste boeken van 2018

Read Full Post »

Wat is gewoon?

De Nederlandse vertaling van ‘An American Marriage’ van Tayari Jones is verschenen. Een prachtige roman die een aantal maanden geleden werd geselecteerd voor Oprah’s Boobkclub. Logisch dus dat er snel een Nederlandse vertaling verscheen. Wat ik echter niet zo goed begrijp is de titel: ‘Een ongewoon huwelijk’.
De kern van het verhaal is voor mij juist dat de relatie tussen Roy en Celeste heel normaal is. Zíj is ‘a force to be reckoned with’ die zich onzeker voelt als haar schoonmoeder in de buurt is, en híj is misschien een beetje een slet, maar houdt wel deuren open voor onbekende oudere dames en draagt hun emmertje ijs als ze last hebben van hun arm. Gewone mensen dus, met een goed stel hersens en dromen van een toekomst samen. Een toekomst die door een nare samenloop van omstandigheden in duigen valt.
Ongewone omstandigheden? Dat zou je denken, maar het verhaal van Roy en Celeste staat symbool voor zóveel (Afro-)Amerikaanse stellen dat het niet ongewoon meer te noemen is. Oneerlijk, ongelooflijk, onbarmhartig, ja, dat allemaal. Maar bovenal een ‘gewoon’ Amerikaans huwelijk. 

Read Full Post »

An American Marriage-Tayari Jones

Sommige verhalen wil je langzaam lezen. Een hoofdstuk in je opnemen, dan het boek even sluiten, een slok thee nemen, het even laten bezinken. Misschien zelfs tussendoor even iets anders doen, een stukje wandelen of zelfs een paar hoofdstukken van een non-fictie boek lezen. Niet per sé omdat het moeilijk boek is, maar omdat het op een andere manier zwaar is. Prettig zwaar.
An American Marriage is zo’n boek. Het is niet moeilijk om te begrijpen waarom Oprah deze titel koos voor haar Book Club. De roman vertelt het verhaal van het jonge stel Roy en Celestial. Binnen een hoofdstuk houd je van ze: zíj is ‘a force to be reckoned with’ die zich onzeker voelt als haar schoonmoeder in de buurt is, en híj is misschien een beetje een slet, maar houdt wel deuren open voor onbekende oudere dames en draagt hun emmertje ijs als ze last hebben van hun arm. Gewone mensen dus, met een goed stel hersens en dromen van een toekomst samen.
Die toekomst valt in één nacht in duigen als Roy tijdens een verblijf in een hotel van zijn bed gelicht wordt en wordt veroordeeld voor een misdaad die hij niet begaan heeft. Celestial is zijn alibi, maar het mag niet baten. Na een huwelijk van een jaar worden ze van elkaar gescheiden.

Wat blijft er over van een huwelijk als je niet meer samenwoont terwijl dat wel je intentie was? Hoe hecht ben je nog als je er niet voor elkaar kan zijn als het er toe doet. Groei je dan nog samen? 
Veel (Afro-)Amerikaanse gezinnen worstelen met deze vragen: the land of the free kent een schrikbarend hoog aantal gedetineerden. Wat doet dat met je relatie en heb je nog iets of iemand om naar terug te keren als je vrijkomt?
Deze prachtige roman sluit mooi aan bij The hate u give waarin de vader van hoofdpersoon Starr ook een poos in de gevangenis heeft gezeten. An American Marriage is een aanrader voor iedereen die romans wil lezen waarin maatschappelijke thema’s worden behandeld alsmede iedereen die houdt van boeken waarin de hoofdpersonen binnen één hoofdstukken mensen van vlees en bloed zijn geworden (in de verfilming Mike Colter als Roy graag ;)).

Read Full Post »