kort verhaal-langsomt

Read Full Post »

To beach-read or not to beach-read

In een Engelstalige Facebookgroep voor veellezers zag ik de tekst ‘just like every body you take to the beach is a beach body, every book you read on the beach becomes a beach read’. In Nederland hebben we niet echt termen voor ‘beach body‘ en ‘beach read‘, maar het komt neer op: zodra je lichaam op het strand is, is het een strandlichaam en elk boek dat je leest op het strand is daarmee automatisch een ‘strandboek’. Daarmee tegensprekend dat er een specifiek genre als ‘strandboek’ bestaat. Toch zie ik mezelf niet op het strand liggen met de hardback editie van ‘Caste’ (een doorwrochten kroniek over het kaste-systeem in de Verenigde Staten).
Het hele idee ‘strandboek’ doet me denken aan de tijd dat ik in de bibliotheek van Zandvoort werkte en met regelmaat onaangenaam verrast werd door een halve kilo zand die met een boek mee ingeleverd werd. Ik zou zelf nooit zomaar elk boek meenemen naar het strand. Ja, een bibliotheekboek wel, maar aan het einde van de dag, net als de handdoek, even netjes uitschudden. Maar geen fonkelnieuwe hardback, die lees ik thuis wel, met het stofomslag eraf. Dus geldt voor eventueel strandbezoek hetzelfde als voor vakantie: vooral (tweedehands) paperbacks.
Maar als het gaat over ‘beach reads‘ als een genre, dan bedoelt men natuurlijk niet het formaat waarin het boek verschijnt maar eerder zoiets als onderwerp en setting. Persoonlijk maakt het me niet zo heel veel uit waar en wanneer een boek zich afspeelt, ik heb zo mijn favoriete genres en auteurs waarin en waarvan ik altijd wel kan lezen, maar sommige boeken bewaar ik voor vakantie. Niet zozeer om ze op het strand te kunnen lezen, ik woon er vlakbij maar kom zelden op het strand, maar omdat ik de eerste dag van mijn vakantie vaak onderweg ben (heel soms in een vliegtuig, vaker in een auto en soms in een auto in een trein of op een boot), heb ik een boek nodig waar ik makkelijk mijn aandacht bij kan houden. Een beetje spannend, een beetje grappig en niet al te moeilijk maar ook niet oppervlakkig. En dan kom ik al snel uit bij Liane Moriarty. Mijn vakanties beginnen de laatste jaren met een boek van haar en ook voor dit jaar (duimen dat we in september op vakantie kunnen) zal ik ongetwijfeld afreizen met een boek van haar op schoot.
Voor mijn zijn de boeken van Liane Moriarty echte ‘vakantieboeken’ (niet te verwarren met de vakantieboeken van de Okki en de Taptoe, je hoeft hier niets in te kleuren of de zeven verschillen te zoeken). Ik verzamel ze ook: als ik in een Engelstalig land een tweedehandsboekwinkel zie, dan kijk ik altijd even of ze daar nog titels hebben die ik nog niet gelezen heb. Of ik geef ze een boek dat ik op de heenreis net uit heb gelezen.
Dus als iemand zou vragen ‘What’s your favourite beach read?’ Dan zou ik zeggen, ‘iets van Liane Moriarty’. Inmiddels heb ik ‘Big Little Lies’, ‘What Alice forgot’, ‘The Hypnotist’s Love Story’ en ‘The Last Anniversary’ gelezen (‘What Alice forgot’ is mijn favoriet tot nu toe) en altijd ziet de hoofdpersoon er in mijn gedachten uit als Reese Witherspoon. ‘Nine perfect strangers’ en ‘The Husband’s Secret’ heb ik nog liggen, ergens naast mijn zonnebrandcrème en mijn reis-leeslampje. Ik zou zit jaar gewoon zelfs twee keer op vakantie kunnen. Literair gezien…

Read Full Post »

zkv-weer thuis

Read Full Post »

Met accent

Die enkele keer dat ik een tekst in het Latijn hardop lees moet de mijnheer hier in huis altijd een beetje gniffelen. ‘Je hebt een Italiaans accent in het Latijn’, zegt hij dan. Dat lijkt me volkomen logisch. We weten natuurlijk niet precies hoe het Latijn klonk, maar het lijkt me logisch dat de tongval van het land waar het ontstaan is nog steeds het dichtst in de buurt komt. Een steenkolen-Nederlands-accent lijkt me niet zo voor de hand liggen en het Amerikaanse accent dat in tv-series altijd te horen is als er één of andere bezwering uitgesproken moet worden slaat al helemaal nergens op (sorry Sam en Dean).
Dus accepteer ik gewoon dat ik een Italiaans accent heb in het Latijn. Ik heb een Celtic accent (mix van Iers en Schots) in het Engels en een Frans accent als ik Spaans spreek, dus dit kon er ook nog wel bij. Nederlands is gewoon de enige taal die ik accentloos spreek.
In het Duits heb ik vast ook wel een accent maar nog opvallender is dat ik daarin vrij snel overschakel op een hele andere taal. Zo waren we een paar jaar geleden in een hotel waar ik ’s avonds vol overtuiging vi sees i morgen tegen de Duits sprekende mevrouw zei alvorens naar mijn kamer te gaan. In de lift naar boven zei de mijnheer ‘Je weet dat je net Zweeds hebt gepraat tegen de Zwitserse mevrouw?’ Ehm, nee. Ik vond het al zo vlotjes gaan.
In de twee maanden voorafgaand aan onze vakantie was ik trouw elke dag mijn Duolingo aan het doen om mijn Spaans weer op te halen, Franc accent of niet. Ik was blij verrast over hoeveel ik nog wist en hoeveel ik nog bij kon leren (echt divertido). Dankzij heel wat uurtjes Casa de Papel (waar de mijnheer hier in huis de zin puto ninja con gafas van leerde) en Gran Hotel, zat ik er weer lekker in. En toen gingen we niet naar Spanje. ¡Maldita sea!
En toen moesten zowel ik als de Duolingo ineens overschakelen op Italiaans. ‘Ha!’, zei de mijnheer. ‘Je spreekt Italiaans met een Spaans accent.’ Maledizione.

Read Full Post »

kort verhaal- vakantie 2

Read Full Post »

Kort verhaal- Annie M. G.

Annie M.G.

We gaan over een paar dagen met vakantie en ik zeg tegen de mijnheer hier in huis dat als er kleding is die hij mee wil nemen die nog gewassen moet worden, hij die dan vandaag in de wasmachine moet stoppen. Hij kijkt beteuterd naar het nieuwe Yoda T-shirt dat hij al drie dagen achter elkaar aan heeft gehad. ‘Dan moet ik deze zeker nu uit doen?’
‘Ja, ik heb hier in de buurt nog steeds geen hou-maar-aan-stomerij ontdekt.’

Read Full Post »

Kort verhaal-vakantie

Read Full Post »

Afrika is geen land

‘Is this your first time in Africa?’, werd ons met regelmaat gevraagd toen we in Gambia waren. De echtgenoot zei dan ‘yes’ en ik zei ‘no, we were in Marocco in October.’
Er is iets vreemds aan de hand met Afrika: het continent is groter dan Europa (op Azië na zelfs het grootste continent van de wereld), omvat meer dan 50 onafhankelijke staten en toch wordt het vaak als één geheel genoemd, alsof Afrika een land is. Behalve dan als het gaat om landen ten noorden van de Sahara, Marokko, Algerije, Egypte en Tunesië, die worden vaak apart genoemd, alsof ze geen deel uitmaken van het continent.
En dat terwijl Algerije het grootste land van Afrika is. Qua oppervlakte dan, Nigeria heeft de meeste inwoners.
Wij waren op vakantie in het kleinste landje dat te vinden is op het continent. Aan drie kanten grenst het aan Senegal, de vierde grens is met de Atlantische Oceaan. Begrijpelijkerwijs wonen en werken er veel Senegalezen in Gambia en vice versa. Vele stammen die in Gambia leven, zijn ook terug te vinden in Senegal. Toch zijn het twee verschillende landen: zo was Senegal van oorsprong een Franse kolonie en Gambia een Britse, om maar een voor toeristen opvallend verschil te noemen. En zo heeft ieder land zijn eigen cultuur en geschiedenis.
Toch wordt in diverse media met regelmaat ‘Afrika’ gezegd alsof het om een land zou gaan. Zoals een nieuwsbericht over een man die ebola had opgelopen toen hij in ‘Afrika’ was. In slechts 5 van de 54 landen van het continent waren gevallen van ebola bekend.
Niet in elk Afrikaans land heerste ebola, en niet in elk Afrikaans land lopen olifanten of leeuwen rond.
De afstand van Banjul (de hoofdstad van Gambia) naar Kaapstad is bijna twee keer zo lang als die van hier naar Gambia. Nederland is Griekenland niet net zomin als Somalië Kenia is. Dus is een op-één-hoop-beeld van Afrika nogal kortzichtig. En soms ook pijnlijk en kwetsend, zoals de ervaring van een Ghanees meisje dat in Nederland op school kwam en van klasgenootjes de vraag kreeg: ‘Jij komt uit Afrika, is jouw familie dan ziek? Hebben ze AIDS?’
Afrika is meer dan ziektes en hongersnood. Verruim je blik, kijk films, lees boeken en reis. En vertel vervolgens de verhalen door. 

Read Full Post »

Vakantie-leeslijst

Voordat ik op vakantie ga, ga ik altijd even langs ‘A taste of home’, een winkel in de stad die Britse thee en snoep verkoopt en achterin de winkel een soort ‘ruilbieb’ heeft waar Engelstalige boeken staan die je mee mag nemen. Ik kies er daar dan een paar uit en dwing mezelf om de meegenomen boeken achter te laten op mijn reisbestemming. Dit jaar was dat het Senegambia Beach Hotel in Kololi, Gambia en dit waren de boeken die ik mee had:

Brick Lane-Monica Ali
Geestig geschreven verhaal over de 18-jarige Nazneen uit Bangladesh die wordt uitgehuwelijkt aan een 20 jaar oudere man die in Londen woont. Stond op de shortlist voor de Man Booker Prize.

The Gracekeepers-Kirsty Logan
Een dystopisch sprookje dat zich afspeelt in een wereld waar land schaars is (vanwege klimaatverandering en overstromingen), een meisje met een beer danst in het circus en er onder water meer leeft dan menigeen weet.
Het boek won in 2015 de Polari First Book Prize (awarded each year to a writer whose debut work explores the LGBT experience).

What we left behind
Deze young adult roman over de liefde tussen Toni en haar vriendin Gretchen leest als een trein. De overgang van middelbare school naar universiteit is niet de enige grote hindernis waar hun relatie mee te kampen heeft…

The Bone People-Keri Hulme
Keri Hulme is van gemengde Maori en ‘Pakeha’ (Nieuwzeelander van Europese afkomst) afkomst. Voor dit debuut kreeg ze in 1985 de Booker prize. Het vertelt het verhaal van Kerewin die als een kluizenaar leeft in haar zelfgebouwde toren totdat ze op een dag, als ze thuiskomt van het vissen, een kind in haar huis ontdekt. Deze Simon wurmt zich haar leven in, waar ineens toch wel plaats blijkt te zijn voor hem en zijn adoptievader Joe.

Read Full Post »

Even ertussenuit

Ik ben er even tussenuit dus het tekstbureau is gesloten tot en met 17 juni. Morgen verschijnt er wel een #literairewoensdag boekbespreking maar daarna zul je het even zonder mij moeten doen…

Read Full Post »