Homo-exotica

Vlak na de Prideweek overleed een icoon, geliefd bij vele generaties: Olivia Newton John. Een krant schreef dat ‘tienerjongens verliefd op haar waren en meisjes wilden zijn zoals zij’. Zelf had ik dat totaal niet, ik vond de liedjes leuk, maar ik vond Rizzo leuker dan Sandy.
In een ingezonden brief schreef Rianne uit Utrecht dat dit óók is waar Pride over gaat: het stukje in de krant is geschreven vanuit een smalle hetero-blik. Zelf was Rianne als meisje verliefd op Olivia en ze weet zeker dat er genoeg jongens waren die verliefd waren op John Travolta. En er waren vast ook wel jongens die Olivia wilden zíjn.
De brief vond bijval op Twitter, maar natuurlijk liet de rechtse haathoek ook van zich horen. Zo schreef een wit vrouwmens ‘wees maar niet bang dat je achtergesteld wordt hoor, ieder jaar met Pride en het songfestival hebben jullie je feestje’.
Ah, dus er zijn data waarop je homo mag zijn, blijkbaar. En plékken. Want ik weet nog goed dat twee jongens samen onder een dekbed lagen in de HEMA-folder. Het land was te klein. Homo zijn mag dus nìet in de HEMA. Of onder een dekbed.
Maar ik kan me ook nog de uitspraak van een Boomer-kennis van me herinneren die iets zei in de trant van ‘het is prima als je homo bent maar je hoeft er niet zo mee te koop te lopen op zo’n boot met Pride. Dat kan ook gewoon.’ Volgens mij is er niets gewoner dan een dekbed van de HEMA, maar dat mag ook niet, hebben we vorig jaar geleerd.
Het moge duidelijk zijn dat in de ogen van veel mensen homoseksualiteit (in al z’n varianten en smaken) nog steeds ‘anders zijn’ is. En dat kan komen in de pinnige vorm van ‘pride is jullie feestje en de rest van het jaar wil ik er niets over horen’ maar ook subtieler. Zo schreef een man op Twitter dat hem op het werk een keer was gevraagd om bloemen te regelen voor een collega ‘want dat kunnen jullie zo goed’.
Een vreemd soort exotisme. Als je over vrouwen zegt dat ‘ze nu eenmaal zo goed zijn in zorgtaken’, noemen we dat welwillend seksisme. En we snappen allemaal dat een opmerking als ‘jullie kunnen zo goed dansen’ wèl kan als je tegen leden van het Scapino-ballet praat, maar nìet als je met je zwarte collega staat te praten.
Waarom is het dan wèl ok om zulke homo-exotica opmerkingen te maken? Oh wacht, dat is het niet. Misschien wordt het tijd om ‘normaal’ te gaan doen en af en toe te dansen op een boot. Dan ga ik nu even een dekbed kopen bij de HEMA.

Read Full Post »

Meer trots minder vooroordeel graag

Onlangs nam er aan het programma ‘De Slimste’ een theatermaker (m) deel die een jurk droeg. Een vrij korte jurk, maar hij kon het hebben. Voordat de opname werd uitgezonden deelde de Faceboekpagina een foto van de jongeman om hem succes te wensen. Het commentaar was niet van de lucht. ‘Idioot’, ‘Dit is toch ziek of ben ik gek…’ (‘wil je daar echt een antwoord op?’, dacht ik), ‘door(spatie)drammen en door(spatie)drammen totdat het ‘normaal’ gemaakt is’….en zo nog een paar.
Ik weet dit omdat mijn lieve neef er een stukje over schreef. Een respectvol en lief stukje waarin hij zich afvroeg waarom mensen zo boos worden van een man in een jurk. Een stukje waarin hij schreef dat hem dat verdriet doet. Hij schreef dat het dit soort mensen zijn die bepalen of hij wel of niet hand in hand met zijn man over straat durft. Dit soort mensen zorgt ervoor dat jongeren niet open durven te zijn over hun seksuele voorkeuren.
Hij schreef dat hij weet dat hij dit soort reacties naast zich neer kan leggen maar dat hij dat niet wil, hij wil de dialoog aangaan en ervoor zorgen dat iedereen zich veilig voelt en geaccepteerd in het ooit zo tolerante Nederland.
En wat was de eerste reactie onder zijn verhaal? ‘Die is niet wies’, schreef ene G.
Mijn neef vroeg nog vriendelijk ‘Wat bedoel je daarmee?’
‘Nou, dat ie niet wies is. Dat is mijn mening.’

Daar is dat woord weer, dacht ik. Dat woord dat elke discussie dood slaat: nou, het is gewoon mijn mening. Maar is het wel een mening? ‘Ik vind Griekenland een leuk vakantieland’, dat is een mening. Ogenschijnlijk gebaseerd op ervaringen van de spreker. ‘Hanna Bervoets is de beste schrijver van Nederland’, is ook een mening ook al wordt die geponeerd als een feit. Als je vraagt ‘waarom dan?’ moet de spreker met argumenten komen. En als die dat niet kan is de mening vrij weinig waard, maar je kunt er op z’n minst vanuit gaan dat de persoon met een mening één of meerdere boeken van Hanna Bervoets heeft gelezen en dus enige kennis van zaken heeft. In ieder geval een reden om een mening te hebben.
Maar iets schrijven over iemand die je niet kent en beoordeelt op één plaatje, dat is geen mening, dat is een vooroordeel. Als ik zou zeggen ‘iedereen die dialect schrijft is dom’, dan is dat geen mening maar een vooroordeel.
Dus schreef ik: ‘Kent u de persoon in kwestie? Zo nee, dan is het geen ‘mening’ maar een vooroordeel en daar zit niemand op te wachten.’
Want dat deel snap ik dus ook niet hè, de drang van iedereen om te laten weten wat ze stom vinden aan een ander (die ze niet eens kennen), maar dat is weer een hele ander onderwerp.
Daarop volgde een rant in de trant van ‘mijn mening staat jou niet aan en daar kun jij niet tegen’ (het is geen mening, dat heb ik net uitgelegd en ik kan me niet herinneren dat ik G. toestemming heb gegeven me te tutoyeren) ‘we mogen niets vinden.’
Je mag best iets vinden, maar het moet wel ergens op gebaseerd zijn. Ik vind zwarte kleding niet mooi staan bij mensen met licht haar en ik vind het jammer dat kandidaat Rikkert slechts in één aflevering van ‘De slimste’ zat. En mijn neef vind ik lief en dapper.

Read Full Post »

Zeg het nou gewoon…

Ik schrijf dit stuk een dag na Dodenherdenking. Net als vorig jaar zat ik met mijn oren gespitst voor de televisie. Ik dacht namelijk dat ik toen niet goed had opgelet. Dat ik niet goed had geluisterd en het gemist had. Want er was een krans voor alle Joodse, Roma en Sinti-slachtoffers, voor alle burgerslachtoffers en verzetsmensen en alle militairen. Maar ik miste nog een groep.
En toen kwam de toespraak van de liefste man van Nederland (de woorden van Johan Fretz, maar die heeft eigenlijk altijd gelijk dus nu ook), en hij benoemde het, eindelijk. Andrè van Duin vertelde dat hij in alle jaren dat hij in Amsterdam woont nog nooit op 4 mei op de Dam heeft gestaan, hij herdacht altijd bij een ander monument: het Homomonument op de Westermarkt. En het is heel mooi dat het er is en dat het het eerste Homomonument ter wereld was, maar wordt het niet eens tijd voor het grote podium?
Wordt het niet eens tijd voor een krans met een regenboog-lint eraan? Zeg nou maar gewoon: Hitler vermoordde ook homo’s en lesbiennes. Iedereen kent Anne Frank en Hannie Schaft, maar kent ook iedereen Willem Arondeus, de homosexuele verzetsman die deelnam aan de bomaanslag op het Bevolkingsregister? Vlak voordat hij vermoord werd, vroeg hij zijn advocaat (v) ‘Zeg de mensen dat homoseksuelen niet per definitie zwakkelingen zijn’.

En het is mooi, dat op de Dam vertegenwoordigers van de Eerste en Tweede kamer en de president van Aruba acte de présence geven, maar daar hoort ook iemand van het COC te staan. Want ja, Auschwitz begon in het Vondelpark met een bordje ‘verboden voor joden’, zoals de koning het vorig jaar zo mooi zei, maar vrijheid begint, zoals Andrè gisteren zei bij ‘de vrijheid om jezelf te zijn zonder dat iemand daar iets van zegt’.
Iets wat voor menig Nederlander heel gewoon is, maar in de landen om ons heen steeds minder gewoon wordt. Dus het mag wel weer eens gezegd worden. En daar mogen ook wel bloemen voor worden gelegd op de meest prominente plek.

Er is nog een groep die stelselmatig ‘vergeten’ wordt op 4 mei, en ik stond daar zelf ook niet bij stil maar ik las een tweet van Noortje van Lith en realiseerde me dat ik ook een blinde vlek had. Mensen met een beperking worden namelijk niet genoemd. Mensen met een fysieke of verstandelijke beperking werden ook als ‘minderwaardig’ gezien en dus vermoord.
Vergeet dat niet. Als het aan de fascisten ligt zijn niet alleen de mensen van een ander ‘ras’ maar iedereen die niet voldoet aan het plaatje de klos. Iedereen in een rolstoel, iedereen met een chronische ziekte, iedereen met het syndroom van Down.
Als het aan mij ligt zien we ze allemaal terug op de Dam, een dragQueen en een Downie die samen een krans leggen, of iemand in een rolstoel (ok, dat is misschien wat lastig, misschien kan die persoon dan een toespraak houden ofzo).

Ik weet het, de herdenking is voor álle slachtoffers, maar als sommige groepen expliciet genoemd worden (Joden, Roma, Sinti), laat dan andere niet in de schaduw staan en noem de lhbti-slachtoffers en mensen met een verstandelijke of fysieke handicap.

Read Full Post »

He pensado en ella

Ik wilde eigenlijk wel weer naar Engeland dit jaar, maar Engeland is gesloten en ik ben niet van plan om zwanen te gaan vangen om de sleutel te pakken te krijgen. Ik wacht wel een jaartje en hoop Old Blighty volgend jaar weer terug te zien.
Weet je trouwens hoe je een dom blondje met corona noemt? Boris Johnson.
Dus besloten we om maar een huisje te zoeken ergens in Spanje. Na het boeken installeerde ik de app Duolingo weer op mijn telefoon en begon op intermediate level aan een cursus Spaans. Ook diepte ik alle Spaanstalige cd’s die ik in de loop der jaren heb verzameld weer op, want dat is toch de leukste manier om een taal te leren: luisteren, de woorden die je kent meezingen en de rest opzoeken in het cd-boekje.
Toevalligerwijs werd Pablo Alborán op de dag dat ik zijn album ‘Tanto’ in de cd-speler van de auto duwde ineens wereldnieuws (ok, hij domineerde social media en dat is bijna hetzelfde). In het kader van Pride-week had hij namelijk op Instagram geschreven dat hij gay is. En dat verbaasde me nogal.
Ik ging ervan uit dat dat algemeen bekend was. Toen ik hem een jaar of 7 geleden voor het eerst tegen kwam in de rekken van de Fnack (boek- en cd winkel in Frankrijk en Spanje) gaf hij mij al gay vibes, maar dat kan aan mij hebben gelegen. Wie weet hebben vele Spaanse meisjes van teleurstelling in hun kussen liggen wenen, geen idee. De reacties op Instagram waren in ieder geval positief.
Waar ik me met terugwerkende kracht wèl over verbaas zijn sommige songteksten: ‘He pensado en ella toda la noche’. Ik heb de hele nacht aan haar gedacht. Waarom dan, jongen? Had je een goed gesprek met haar, heb je ruzie gehad met je zus of is ‘ella’ je moeder en gaat het niet goed met haar gezondheid? Maar nee, uit de volgende regels blijkt dat hij toch echt betoverd is door haar uiterlijk. Vooral door haar huid…? Misschien is hij benieuwd welke dagcrème ze gebruikt.
En van mij mag het hè, homoseksuele mannen die liefdesliedjes zingen over vrouwen, maar wordt het niet eens tijd, zoals Annie M. G. Schmidt al zei, voor een mooi liedje over Romeo en Julius?
Nu zag ik op (daar heb je ‘m weer) Instagram dat de beste jongen bezig is aan een nieuw album. Ik ben benieuwd of daar ook uitsluitend heteronormatieve liefdesliedjes op staan of dat we ons kunnen verheugen op songteksten over ‘zijn gespierde dijen’ of ‘zijn stoppels die over mijn wang schuren’. Ik ben er in ieder geval klaar voor. Vamos a la Fnac.

Read Full Post »

Rob en zusters

Afgelopen zondag was het de internationale dag tegen homofobie. Deze term is niet geheel correct, want zoals Morgan Freeman ooit zei: ‘Je bent niet bang, je bent gewoon een asshole.’ Daarnaast gaat het niet alleen over homohaat maar ook lebienne, bi- en transhaat.
Maar dat zijn voor veel mensen wel heel veel woorden om te onthouden. Dus daarom maar de Internationale dag tegen homohaat. Om deze heugelijke dag te vieren las politicus Rob Jetten voor uit andermans werk. In het filmpje van nog geen twee minuten overheersten termen als stinkhomo (al dan niet met incorrecte spatie) en flikker. Proza dat dagelijks tot hem komt via twitter.
Menigeen reageerde geschokt en verbijsterd. Ze dachten dat dat in het tolerante Nederland niet gebeurde. Want ze waren zelf witte heteroseksuele cis-mannen. Niet dat vrouwen dit geen vreselijk filmpje vinden. Ze zijn alleen niet verbaasd: dit is ook voor hen dagelijkse realiteit.
Een vrouw (of persoon van kleur) met een publieke functie (of anderszins een mening) krijgt dit soort dingen ook dagelijks over zich heen via ‘sociale’ media. Je moet je bek houden, dood of er moet een piemel in. In willekeurige volgorde.
Het is walgelijk en treurig en bewijst maar weer eens dat de emancipatie van iedereen die geen witte hetero man is nog een lange weg te gaan heeft.
Dus daarom is feminisme een mensenrecht en is ‘dat gedans op die boot’ nodig. En daarom moeten we gewoon luisteren als mensen het uiterlijk van de beste vriend van Sinterklaas wil aanpassen. Want de boze witte man (ja, de tweets die tegen Rob Jetten waren gericht waren afkomstig van kaaskoppen) heeft het gewoon niet meer voor het zeggen hier.

Read Full Post »

Haatprediker

Ik wil dit stuk even beginnen met een statement: ook al zie ik eruit als een afstammeling van migranten met een christen-achtergrond (dat komt omdat ik ook een afstammeling bén van vluchtelingen met een christen-achtergrond), ik ben geen aanhanger van haatpredikers.
Ik dacht, ik zeg het er maar even bij, want dit wordt altijd van gematigde moslims (of mensen die eruit zien alsof ze moslim zouden kunnen zijn) verwacht als een haat-imam iets heeft uitgekraamd, dus het leek me wel zo eerlijk als iedereen die eruit ziet alsof ze een christen-achtergrond hebben zich uit moet spreken tegen van der Staaij en zijn bekrompen vriendjes.
Van der Staaij en een handvol andere extremistische christenen hebben namelijk een document ondertekend waarin staat dat God tegen homo’s zou zijn (of zoiets). Nu denken wel vaker mensen dat ze precies weten wat God wel en niet zou willen (ik denk dan: volgens mij is Jezus daar heel duidelijk over geweest en hebben zijn vrienden dat opgeschreven dus wat wil je nog meer?), maar de ondertekening van deze Nashville-verklaring is voor veel homoseksuele christenen en iedereen die tegen discriminatie is, erg pijnlijk.
Het openbaar ministerie zoekt zelfs uit of zit strafbaar is. En dat is heel mooi, maar het zou niet als een verrassing moeten komen dat de SGP een verzameling haatpredikers is. Deze ‘politieke partij’ sluit namelijk ook al 100 jaar vrouwen uit. Vrouwen mogen niet op de kieslijst en hun enige recht is het aanrecht. Al sinds ik kiesrecht heb (zo’n jaar of 20) verbaas ik me erover dat een dergelijke organisatie toegestaan is in Nederland want hun ‘principes’ zijn in strijd met artikel 1 van de grondwet. En eerlijk gezegd maakt het me nogal pissig dat dát voor veel minder ophef heeft gezorgd dan de discriminatie van homo’s. Dat geeft me toch het gevoel dat het uitsluiten van mensen pas écht erg is als het (ook) over mannen gaat… 
‘Mag je nog wel christen zijn?’ schijnt van der Staaij met een benepen stemmetje aan Jinek te hebben gevraagd. Ja, je mag christen zijn en (helaas) mag je ook seksist zijn en discrimineren, maar je moet die twee dingen niet door elkaar gaan halen. En je moet zéker geen intolerantie gaan preken onder het mom van ‘christendom’ want ik weet zéker dat Jezus dat niet bedoeld heeft (ik heb dat boek van zijn vrienden namelijk gelezen).

Read Full Post »

Geen sorry

Mijn man interesseert zich matig voor voetbal en we kijken sowieso nauwelijks tv-programma’s op de momenten waarop ze worden uitgezonden en al helemaal nooit naar commerciële zenders, en dan mis je een hoop…lelijkheid en domheid. Ik kom er meestal pas achter dat één of andere te bekende Nederlander weer een scheet heeft gelaten als de trending topics op Twitter dat doen vermoeden.
Zoals die keer dat René van de Gijp (een smakeloos figuur zonder enig moreel besef over wie geheel onnodig een boek is verschenen) de spot dreef met een collega. Deze collega was heel open geweest over haar transitie van man naar vrouw en van der Gijp vond het ‘geestig?’ of ‘nodig’ om vervolgens in een tv-programma te verschijnen met een lelijke pruik op en te verkondigen dat hij voortaan ‘Renate’ heette.
Het tv-programma in kwestie heet iets met voetbal. Moeten we dit dan opvatten als voetbalhumor? Voetbalhumor was toch het verstoren van de tv-interviews van je teamgenoten en een kwak shampoo deponeren op de kale bol van Kees Jansma of in de schoenen van de man of the match? Flauw, maar herkenbaar als een vorm van humor.
En vandaag stroomt twitter vol met de hashtag #sorryjohan naar aanleiding van uitspraken van een andere presentator van het voetbal als excuus voor homofobe opmerkingen-programma. Het programma had een brief gekregen van twee jongens die vroegen of het misschien iets minder kon met de homo-haat in het programma omdat veel jongens (vooral jongens die van voetbal houden) het nog steeds heel moeilijk vinden om uit de kast te komen en dat zo’n sfeer er niet aan bijdraagt. Johan Derksen vond dat onzin, die jongens moesten niet zeuren en zielig doen.
En vandaag stroomt twitter vol met de meest schrijnende verhalen. Vrouwen die niet meer welkom waren in een bruidsmodezaak toen bleek dat ze met een vrouw gingen trouwen, een jongen die van zijn fiets is geschopt omdat hij ‘gay’ fietste, mensen die zijn gepest op school of zelfs op het werk, jongeren die op straat goed om zich heen kijken voordat ze hun partner durven kussen.
En ik vind het zo erg dat bij al die tweets de voornaam van mijn opa staat. Mijn opa die 100 jaar geleden werd geboren en die, als ik op mijn 15e had gezegd ‘ik val op meisjes’ in plaats van het ‘ik val definitief op jongens’ wat ik zei, zijn schouders zou hebben opgehaald. Want hij was misschien een grote sterke man, maar vanbinnen klopte een groot hart. Zijn kinderen, zijn kleinkinderen, de kinderen van willekeurig ieder ander, die moesten gelukkig zijn.
En daarmee was hij veel meer een man van ‘onze tijd’ dan Derksen ooit worden zal. Zijn opvattingen horen niet thuis in deze eeuw. Hij is een sneu en bang mannetje dat roept dat die jongens die die brief schreven ‘karakter moeten hebben’. Maar je kwetsbaarheid durven tonen is zóveel dapperder dan alleen maar harde klappen uitdelen. 

Read Full Post »

Knuffelrock

In de jaren ’90 had je verzamel-cd’s onder de titel ‘Knuffelrock’. Ik geloof zelfs dat ik er één had (twaalfjarigen hebben geen smaak). Achterin zat een boekje met kleine fotootjes van alle verkrijgbare ‘nummers’ (appellerend aan het ‘spaar ze allemaal’-instinct van de mens). Op alle albumcovers stonden een jongen en een meisje in diverse stadia van knuffelen (wel allemaal met kleren aan) en één ding viel me op: bijna alle meisjes hadden blond haar en géén van de jongens was blond.
Zelf had (en heb ik overwegend) heel donker haar. Volgens de fotografen van Knuffelrock kan ik dan alleen gaan zeilen met een jongen die ook donker haar had. En dat dan alleen bij wijze van uitzondering, want de meeste jongens met donker haar lopen langs het strand met blondines. Maar ik was niet verliefd op een jongen met donker haar. Ik vond die lange blonde jongen leuk waar ik op de eerste dag van de brugklas pal vóór was gaan zitten (ik was toen al vrij geslepen). Wij pasten niet in de module van de reeks verzamel-cd’s.
Pas vanaf Knuffelrock 11 mochten wij ook bestaan (maar dan wel in het donker, bij een kampvuur). 
Ik moest er van de week weer aan denken toen ik het met een vriendin (die (ook) op vrouwen valt) had over ‘jezelf terug zien’, in films, reclames of dus op hoezen van mierzoete cd’s. Toen ik opgroeide was ik al in de war door het jongen-moet-donker-haar-hebben-en-meisjes-moeten-blond-zijn (en door het feit dat ik blauwe ogen had, ik dacht dat dat een foutje was-wist ik veel), kun je nagaan als je, donker van huid of, zoals mijn nichtje dat noemde meisje-meisje-verliefd bent (of jongen-jongen verliefd)?
Gelukkig is het met de representatie op dat gebied inmiddels iets beter gesteld: zo zag ik vandaag nog een reclame voor een matras van de HEMA met twee lepeltje-lepeltje slapende mannen en zijn er recent twee romantische films uitgekomen waarin liefde tussen twee mannen centraal staat (Call me by your name en Love, Simon).
Maar twee mannen (of twee vrouwen natuurlijk) op een romantische albumhoes? We konden ons niet herinneren dat al eens gezien te hebben maar het leek ons wel wat. Mijn neef en zijn vriend zijn bijvoorbeeld behoorlijk leuk en fotogeniek. ‘En ken je die en die? Die heeft echt een héle knappe man. Vind ik dan (en ik heb smaak).’
Die en die kende ze wel (want wie kent hem niet?), maar ze wist niet of ze de echtgenoot van de ‘Bekendere Haarlemmer’ ook kende. Gelukkig kwamen we beiden 5 minuten later tegen in de Lepelstraat, want zo is Haarlem.
Moraal van dit verhaal: iedereen mag knuffelen en dat mogen 12-jarigen weten. En Haarlem is gezellig.

P.S. Wat representatie qua kleur betreft zijn we ook nog vrij ver van huis, lees dit onderzoek van OneWorld er maar op na.

Read Full Post »

Ordinair

‘Tja, het spijt me’, zegt de mijnheer, ‘maar ik vind het wel heel ordinair.’
‘Ja, dat mag je vinden, maar op deze foto is er in ieder geval geen sprake van seksisme. Geen van beiden is in een onderdanige rol geduwd.’
‘Nee, maar smaakvol is het niet.’
‘Voor smaakvol moet je ook niet bij SuitSupply zijn. Dat is namelijk het bedrijf dat reclames maakt waarin een man in pak onder het rokje van een vrouw kijkt die als een object over een trap gedrapeerd ligt. Of een verder geheel naakte vrouw van een bontjas ontdoet. Of een koffie drinkende naakte blondine over het kookeiland gedrapeerd van achteren genomen wordt door een man in pak. Of foto’s in de catalogus zet waarop onder in beeld nog net een paar billen in een G-string te zien zijn. SuitSupply staat synoniem aan ordinair.
Met deze foto’s met twee mannen erop heb ik geen probleem. Ze zijn al stukken mínder ordinair en in ieder geval niet seksistisch.
Het zou pas weer een probleem worden als een witte man in pak een niet-witte man in zwembroek zou dwingen tot het dweilen van de vloer of iets dergelijks.’
‘Hmm, ik snap je punt, maar ik vind het nog steeds niks.’
Waar ik dus wél moeite mee heb zijn de mensen die SuitSupply nu ineens omarmen alsof het een mensenrechtenorganisatie is. Nee, het is een bedrijf dat graag ‘spraakmakende’ (of, zo je wil, aanstootgevende) reclame maakt en dat voorheen op seksistische wijze heeft gedaan. Meer moeite heb ik met de huilebalken die zeggen dat ze niet weten hoe ze deze posters aan hun kinderen moeten uitleggen. Als je niet slim of invoelend genoeg bent om hier een antwoord op te geven dan had je misschien geen kinderen moeten krijgen.
Of, zoals ‘tweep’ Chris Klomp schreef: ‘Heel simpel. Die mannen vinden elkaar leuk en willen uiteindelijk neuken. Klaar.‘
Ik zou daar zelf voor de allerkleinsten nog aan toevoegen ‘En daarvan komt dan geen kindje in de buik van de pappa, maar soms groeit er wel een baby in de harten van de pappa’s en zo komt het dat sommige kinderen twee pappa’s hebben.’
Ben je daar ook gelijk vanaf.
Maar het állerergste zijn de mensen die denken dat ze abri’s moeten vernielen omdat ze niet tegen foto’s van zoenende mannen kunnen. Toen er mensen waren die bezwaren hadden tegen de billboards van de van achter genomen vrouw met het kopje koffie omdat ze vonden dat dat niet het beeld was dat meisjes hoorden te krijgen van ‘de vrouw’ deden deze mensen rustig hun zegje in een praatprogramma. En werden vervolgens een beetje meewarig aangekeken.
Dan ken ik nog wel een paar mensen die eerder voor zo’n behandeling in aanmerking zouden moeten komen. 

Read Full Post »

Djin-Tofik Dibi

In 2015 kwam de echtgenoot, die in de auto veel naar de radio luistert, een thuis met de mededeling ‘Tofik Dibi is homo’.
‘Ja, en?’, zei ik. ‘Oh, dit is nieuws?’
‘Ja, blijkbaar’, zei hij.
Het was de dag waarop zijn boek ‘Djin’ uitkwam en hij in een interview met de Volkskrant heeft verteld dat hij homoseksueel is. Blijkbaar was dat een onthulling. Het verbaasde me dat het blijkbaar al die jaren dat hij in de tweede kamer zat een heet hangijzer is geweest. Wat een politicus thuis doet moet ie helemaal zelf weten, tenzij hij een getrouwde CDA-er is die onder zijn bureau…nou ja, u kent Jack de Vries.
Maar goed, het, was een heet hangijzer. En niet alleen in de periode waarin Tofik Dibi in de Tweede Kamer zat; al van jongs af aan worstelde hij met het en wat ze ervan zouden vinden. Als jongetje van een jaar of 10 kijkt hij samen met zijn vader naar een film waarin twee jongens zoenen. Pappa zapt niet weg en zegt er ook niets over. Wil zijn vader er iets mee zeggen? Zou hij ”het’ weten?
Ernaar vragen durft hij niet en niet veel later kan het ook niet meer:  kort na de film-avond overlijdt zijn vader. In eerste instantie blijven Tofik en zijn broertjes achter bij hun (boze) stiefmoeder, maar al snel beslist jeugdzorg dat ze bij hun moeder in Amsterdam mogen wonen (zijn ouders zijn gescheiden).
Met regelmaat zou ik, tijdens het lezen van Djin, het boek in willen stappen om het kleine jongetje met de grote bruine ogen te troosten. Hem te zeggen dat het allemaal goed komt en dat hij goed is zoals hij is en dat iedereen die een andere mening is toegedaan gewoon zijn smoel moet houden.
Gelukkig kómt het ook goed. Na gesprekken met een aantal imams die het ook hebben, durft hij in koranteksten op zoek te gaan naar ‘massavernietigingswoorden’ (mooi woord). En hij vindt ze niet. Hij hoeft Allah niet op te geven, en Allah zal hém niet opgeven als hij zichzelf is. Hij kan gewoon gelovig moslim blijven als hij open is over het.
Maar ‘Djin’ is meer dan een ontroerend en soms pijnlijk relaas van een man die worstelt met zijn identiteit, het is ook het verhaal van een jonge bevlogen politicus die de opkomst van de PVV meemaakte. Djin is daarom óók een aanrader voor iedereen die Pluche met veel interesse gelezen heeft.
Op deze dag waarop velen weer naar de stembus gaan wil ik een open brief van Tofik Dibi aan PVV-stemmers citeren want hij is helaas nog steeds actueel. 
‘(…)Je bent een volwassen Nederlander die er bewust voor kiest op een racistische partij te stemmen. Maakt dat jou een racist? Ik weet het niet. Het maakt je in ieder geval medeplichtig aan racisme. Ik heb eerder tegen je politiek leider gezegd dat ik begrijp dat de komst en de permanente vestiging van immigranten, waaronder moslims, als een gedwongen huwelijk worden ervaren. Bij huwelijken kin je-hoe pijnlijk ook- scheiden. Maar zodra er kinderen zijn, is de band voor eeuwig en is een goede verstandhouding in ieders belang.
Mijn neefjes en nichtjes zijn een paar van die kinderen. Straks, wanneer je dat rode potlood pakt en je stem aan de PVV schenkt, weet dan dat je tegen ze zegt dat ze minderwaardig zijn. Daar ben jij zelf volledig verantwoordelijk voor. Niemand anders.’

Read Full Post »