‘Als gepensioneerde ben ik blij met de opwarming van de aarde want na de korte winter is er niks leukers dan weer buiten in de tuin mijn krantje te lezen en mijn koffie te nuttigen’, schreef Hans Vlaming in een ingezonden brief die via diverse social media gedeeld is.
Hans werd de baby-boom tegenhanger van de klimaatspijbelaars. Mensen schreven dingen als ‘na hem de zondvloed, en dat zal ook gebeuren al maakt hij dat zelf niet meer mee’.
Ik vraag me vooral af welke krant hij leest, dat hij dat met een gerust hart buiten in de zon kon doen in februari. Ik vermoed de Telegraaf.
Ook het woord ‘winter’ verwarde me. Ik herinner me een lange herfst en een beetje sneeuw op dagen dat het helemaal niet zo koud was, maar winter? Ik voel me net Jon Snow want ik verwacht dat de winter er nog steeds aan zit te komen.
‘Hij zal wel geen kleinkinderen hebben’, schreven sommigen. Maar daar ben ik niet zo zeker van. Kortzichtige mensen zijn kortzichtige mensen en die steken, ook als ze (klein)kinderen hebben gewoon hun kop in het zand of wijzen naar een ander en zeggen ‘maar hullie doen het ook’ en mensen met een moreel kompas doen het juiste juist niet uit eigenbelang (of dat van hun kleinkinderen). En ja, ik heb ook buiten in de zon gezeten (maar niet tussen 12 en 3 uur ’s middags) en letterlijk en figuurlijk mijn ogen even gesloten. Maar zonder kopje koffie (wist je dat voor de productie van een kopje koffie net zoveel water nodig is als voor twee tot drie douchebeurten?) en met een dubbel gevoel. Daarom ben ik wel blij dat domme gans Hans zijn zondvloed alsnog tijdens zijn leven heeft gekregen.
Het regent al dagenlang flink, dus alle bijen-plezierende plantjes die ik tijdens de mooie dagen in de grond heb gezet maken het goed. Ik kan ze goed zien vanuit de woonkamer waar ik ‘De kanarie in de kolenmijn’ zit te lezen met het geluid van de regen die tegen de ramen slaat op de achtergrond.
