Corrie ten Boom-Boulevard

Heel eventjes heette het Rokin ‘Beyoncé Boulevard‘: een actie van feministisch collectief ‘De Bovengrondse’. De man-vrouw-verdeling in wit op blauw is namelijk nogal scheef: er zijn beduidend meer straten naar mannen vernoemd dan naar vrouwen (en veel van de geerde vrouwen zijn ook nog eens ‘de vrouw van’. Denk bijvoorbeeld aan ‘Louise de Colignylaan’. Mooie naam maar wat weten we van haar, behalve dat ze met Willem van Oranje getrouwd was?)
‘Met straatnamen besluiten wij wie het waard zijn om te eren, nu zijn dat vooral mannen. Daar moet verandering in komen’, aldus initiatiefnemer Santi van den Toorn.
Mooi gezegd en ludiek en geestig uitgevoerd, maar zelf zou ik, hoe tof ik haar ook vind, niet voor Beyoncé hebben gekozen. Veel straatnamen zijn genoemd naar mensen die al overleden zijn en dat is Queen B gelukkig niet. Bovendien hebben we Nederlandse helden (v) genoeg. Om even bij zangeressen te blijven: wat dacht je van de Corry Brokkenlaan? Eerste winnaar van het Songfestival en daarna schopte ze het tot rechter. Daarnaast mag dan het Sandra Reemerplantsoen en de Mary Sevaesstraat. Een Heintje Davidssteeg wekt maar verwarring: ligt ie er wel of ligt ie er niet dus misschien moeten we naar haar maar een brug of een pont vernoemen.

Mijn eigen stad heeft sinds een paar jaar een nieuwe wijk, gelegen achter de Frans Hals-buurt (die natuurlijk een Judith Leysterstraat heeft). Deze nieuwe buurt heeft namen van Haagse School-schilders. En ja hoor, naast het Mauveplein ligt de Lizzy Ansighstraat. Maar waar zijn de andere ‘Joffers’? Waar zijn Coba Ritsema (nota bene in Haarlem geboren), waar is Suze Robertson (die op de academie actie voerde om toegang te krijgen tot de lessen tekenen van naaktmodellen en haar zin kreeg) en waar wordt Lizzy’s tante Thèrèse Swartze geëerd?
Eén straat op een hele wijk is een beetje magertjes, gemeente. De bekendste ‘dochter’ van de stad is ongetwijfeld Kenau, die een straat én een park heeft. Mooi, maar natuurlijk wel het minste wat je kan verwachten voor het beschermen van de stad. Hanny Schaft heeft ook een eigen straat, net als Corrie ten Boom. Maar ik moest ze Googelen (en ik weet eerlijk gezegd nóg niet waar het is).
Maar een straat diep in Parkwijk is nog altijd beter dan géén straat. Margaretha van Bancken (van 1681 tot 1694 uitgever van onder meer Haarlems Dagblad) en Johanna Elisabeth Swaving (van 1799 tot 1826 eigenaar van dezelfde krant de drukkerij Enschedé èn degene die het contract binnensleepte om de Nederlandse bankbiljetten te mogen drukken) hebben géén eigen straat.

 

Voor meer informatie over de Joffers en/of de weduwen die de krant in handen hadden, zie De KUNSTcanon van Haarlem

Read Full Post »

Kim leest: Mag ik meneer Kristel even spreken?

Vorige maand las ik in Opzij een interview met Kristel Groenenboom, die op 23-jarige leeftijd een containerbedrijf overnam. Intussen heeft ze in haar vitrinekast een aantal prijzen staan waaronder die van Internationaal Zakenvrouw van het Jaar en de Belofte Award voor Vrouwelijk Talent. In het interview met Opzij las ik dat ze een boek heeft geschreven over alle vooroordelen waar ze als jonge leidinggevende in een ‘mannenwereld’ mee te maken kreeg. De titel, ‘Mag ik meneer Kristel even spreken’ vond ik alvast veelbelovend en in het interview had ik al een voorbeeld gelezen van gevatte reacties op #alledaagsseksimse, zoals de vraag hoe ze toch aan die Porsche komt waar ze in rijdt.
Ik had gehoopt op nog meer van zulke sappige anecdotes, en er staan er ook wel een paar in, maar ‘Mag ik meneer Kristel even spreken’ is meer een gids voor jonge ondernemers (niet per sé vrouwelijke).
Al vrij snel blijkt ook dat ‘Meneer Kristel’ en ik aan tegenovergestelde kanten van het politieke spectrum staan. Zo heeft ze het in dezelfde alinea over ‘zwarte’ en ‘blanke’ mensen. Het lijkt mij dat je, als je ‘zwart’ zegt ook ‘wit’ zegt (of, zoals wij thuis, wit en niet-wit, dan heb je alle niet-kaukasische kleuren gehad). En wil je per sé ‘blank’ zeggen, dan zet je daar ‘gekleurd’ tegenover. Verder beweert ze dat studeren een persoonlijke keuze is omdat dat voor iedereen haalbaar is. Dat is helaas niet zo. Sowieso heeft niet iedereen hier de intellectuele capaciteiten voor, het gezin waar je uit komt is nog steeds een bepalende factor. Er moet de gelegenheid worden geboden en sinds de studiefinanciering geen gift meer is zijn de meeste studenten wel degelijk afhankelijk van financiële steun van (over het algemeen) ouders.
Verder moedigt ze vrouwen aan om maar vooral in een grote patserbak te gaan rijden. Ehm…heeft iemand haar ooit verteld dat kleinere auto’s beter zijn voor het milieu? En waarom zouden vrouwen mee moeten met het ‘haantjesgedrag’ waar ze op andere punten juist zo tegen ageert?
Verder is ze van mening dat ze een moderne zienswijze heeft, maar fruit op kantoor gaat haar te ver want ze is geen ‘lifestyle goeroe’ en van flexwerken om thuis te kunnen blijven bij een ziek kind moet ze ook niet veel weten. Wie blijft er dan bij dat kind? De vrouwelijke partner van de medewerken? Ik ben benieuwd wat Opzij daarvan vindt.
Waar ik wel weer erg om moest lachen was haar reactie op de kleurentype-persoonlijkheidstest. Daar zou ik graag nog wat meer over lezen. En ik vind het ook geweldig dat ze Rutte heeft aangesproken op een vrouwenquota, en dat ze in niet mis te verstane bewoording opschrijft dat hij daar geen enkel bevredigend antwoord op had. 

Read Full Post »

Ideologische veren

De Partij van de Arbeid schudde een aantal jaar geleden hun ideologische veren af (u weet volgens mij wel hoe het er nu met die partij voor staat) en het lijkt erop dat de van oudsher socialistische omroep VARA dat nu ook doet.
Vol enthousiasme werd aangekondigd dat de documentaire Jesse, over GroenLinks leider Jesse Klaver begin september zou worden uitgezonden bij BNN/VARA.
Diverse media (waaronder zelfs Opzij) reageerden als door een adder gestoken. Het zou een gratis reclamespot zijn, de documentaire zou gekleurd zijn omdat deze is gemaakt door de campagneleider van Klaver zelf (dat werd gewoon vooraf gemeld, het is niet alsof de media dat uit de krochten van de partijannalen hebben moeten halen) en het zou de politieke onafhankelijkheid van de omroep in diskrediet brengen. Anderen riepen nog iets over ‘van ons belastinggeld’ en de VARA besloot de film niet uit te zenden.
Ik kan me niet voorstellen dat er niemand heeft gesproken over 4-uur-durende-reclamespot toen Rutte de zomergast was (van ons belastinggeld dat we aan een kabinet met mensen uit zijn frauderende partij moeten afzetten). Maar goed, die heeft dan ook geen visie en kan mensen in die 4 uur niet ineens van gedachten toen veranderen of ze, Godbetert, eens dieper over dingen na laten denken. Maar dan het stijlloze PowNed, het is een publieke omroep, dus ja: van ons belastinggeld. Daar worden die racistische vrouwenhatende snotneuzen van betaald. En naar verluidt dik ook. Daar hoor je rechts niet over.
En wat te denken van die keer dat Wilders bij Eva Jinek mocht vertellen over zijn katjes die bij hem wél asiel hadden gekregen. Toen stond er ook niet in beeld ‘dit is een gifspuitende haatzaaier, trap er niet in mensen!’. En het was óók geen reeks portretten van politici met hun huisdieren. Nee, dit was de knuffelkant van de populist die boos wordt als je het met hem over politiek wil hebben. Want antwoorden, die heeft hij niet.
En dát is nou het ‘gevaarlijke’ aan Jesse Klaver, die kan een gesprek voeren. Hij heeft visie en wil daar over praten. Het is alleen zo jammer dat de de VARA het niet uit durft te zenden. Vroeger begonnen ze hun uitzendingen met het laten klinken van de Internationale. Maar er is geen haan meer die daar nog naar kraait. 

Read Full Post »

Verlof

Drie dagen geleden stond het nieuws in alle kranten: ING, de grootste bank van Nederland gaat ruimer ouderschapsverlof voor partners (vaders en niet-biologische moeders) invoeren. In plaats van de wettelijk geregelde twee dagen krijgen partners die bij de bank werkzaam zijn een maand betaald verlof die uit te breiden is met drie maanden onbetaald verlof.
Dat klinkt allemaal als heel goed nieuws in een tijd waarin een deel van de grote politieke partijen het uitbreiden van het verlof van twee naar vijf dagen afdeed als ‘controversieel’ (here’s looking at you, bloody VVD), en feministisch maandblad Opzij plaatste dan ook een vrolijk artikeltje op de website. Want, de ongelijkheid op de arbeidsmarkt wordt minder groot omdat vaders er nu ook een poosje uit zijn én het maakt duidelijk dat opvoeden en zorgen niet alleen taken voor de moeder zijn.
Dat is helemaal waar, maar dit door werkgevers geregelde verlof zou kunnen worden gezien als een argument voor de laissez-faire houding van de regeringspartijen. ‘Zie je wel, dat regelen werkgevers zelf wel’. En daar kun je natuurlijk niet zomaar vanuit gaan.
Toegegeven, ING is een grote werkgever in Nederland, maar een werkgever voor hoger-opgeleiden en met een redelijke man-vrouw-verdeling onder het personeel. Maar de bouwvakker, krijgt die ook door-de-werkgever-geregeld verlof? En gaan ze er in die sector ook aan wennen dat er zo af en toe een medewerker eerder naar huis moet om een ziek kind van school te halen? Ik ben bang van niet.
En dat is niet alleen heel jammer voor de vader die zijn kind minder vaak zal zien dan de bankmedewerker (en voor de partner van die bouwvakker die vervolgens altijd de klos is als het gaat om het opruimen van kots), maar ook voor het kind zelf. Onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat tijd doorbrengen met hun vader (of een ander mannelijk rolmodel) goed is voor de ontwikkeling van kinderen. Mannen praten namelijk vaak ‘net iets te moeilijk’ tegen kinderen. Ze gebruiken woorden die kinderen nog niet kennen en verruimen zo de woordenschat van hun spruit. En zo zijn er nog meer positieve invloeden te noemen.
Is het eerlijk dat de dochter van de bankmanager daar wél van profiteert en de zoon van de automonteur niet? Ik vind van niet, maar daar zal de bloody VVD wel anders over denken. 

Read Full Post »

Nakomeling

In de Opzij van deze maand staat een interview met Sylvana (en inderdaad mevrouw Simons, ik wil heel graag weten waar dat jurkje vandaan komt, al ben ik bang dat het mij veel minder goed staat). De journalist zegt aan het begin van het interview Zelf kom je uit een gezin met vijftien broers en zussen (ik neem voor het gemak even de typografie van het interview over). Sylvana antwoord daarop: ‘Ja, maar ik ben als enigst kind opgegroeid, als een prinsesje. Ik was een nakomeling.’
Ehhhhhhm…maar die vijftien broers en zussen zijn toch óók nakomelingen van je ouders? Of zijn ze geadopteerd? Zo is mijn hond Roemer wel mijn ‘kind’ maar niet mijn nakomeling, hij is de nakomeling van zijn moeder Vrouwkje en vader Olex. Ik ben dan zelf wel weer een nakomeling van mijn ouders, voor zover ik weet de enige.
Ik vermoed dat Sylvana hier ‘nakomertje’ bedoelt en het zou zomaar kunnen dat ze dat ook gezegd heeft maar dat de journalist het verkeerd genoteerd heeft, dat gebeurt nogal eens namelijk en kan voor pijnlijke fouten zorgen. Bovendien, ook al zou Sylvana het wél verkeerd gezegd hebben dan vind ik het de taak van een journalist om dat netjes te corrigeren, niet tegenover de geïnterviewde maar wel in het stuk.
Zo sprak ik laatst iemand die het had over Haarlemse corveën. Hij bedoelde natuurlijk coryfeeën, en dat schrijf ik dan dus op.

Read Full Post »

Schemering boven Shanghai-Yue Tao

Wat is het toch met roze? Als moderne vrouw wil ik er éigenlijk niet mee geassocieerd worden want er is ooit door ene Hitler besloten dat dit een meisjeskleur is, maar ik word er stiekem wel heel blij van als het nieuwste boek uit de OxfamNovib-serie bezorgd wordt en het een omslag heeft dat geheel uit tinten roze bestaat (beter dan tinten grijs). Tel daar bij op dat ik even later een positieve bespreking van ‘Schemering boven Shanghai’ las in Opzij en je begrijpt dat ik zin had om mijn tanden te zetten in het debuut van Yue Tao.
De hoofdpersoon van haar roman, die in het Engels is uitgegeven onder de titel ‘Red Cricket’, heeft enkele jaren in Nederland gewoond en keert nu terug naar Shanghai waar ze haar oom en tante bezoekt die haar hebben opgevoed. Wie haar ouders zijn weet ze niet: haar oom en tante hebben haar opgevoed en er was die knappe, jong overleden dochter, Mia, die buiten de stad woonde en van wie Lan altijd heeft gedacht dat dat haar moeder was, maar klopt dat wel? En wat heeft zij te maken met een boek dat tijdens de culturele revolutie verdwenen is?
Terwijl Lan opnieuw kennis maakt met het mooie Shanghai en een goedbetaalde baan krijgt in de stad van haar jeugd graaft ze steeds dieper in het verleden van haar onbekende ouders en van haarzelf.
De wereld van illegale krekelgevechten, de geschiedenis van de Chinese culturele revolutie en een knappe buitenlander en een vleugje mysterie, wat heeft een roman nog meer nodig? Nou, het schrijftalent van Yue Tao, want dat heeft ze. Al blijven er aan het einde wel wat losse eindjes over (hoe loopt het nu af met die buitenlander en is er op het einde nou gebeurd wat ik denk dat er is gebeurd?). Aanrader voor iedereen die is geïnteresseerd in de Chinese geschiedenis en zijn/haar blik iets wil verruimen en niet alleen werk van westerse auteurs wil lezen.

Read Full Post »

Kloddertje roze

Laat ik vooropstellen dat ik de boeken niet gelezen heb (echt, ze bestaan, boeken die ik niet gelezen heb). Verder dan een voorpublicatie in een tijdschrift ben ik nooit gekomen en vanwege de lachwekkend houterige stijl en het totaal ongeloofwaardige personage Ana lukte het me al niet eens om daarin verder te komen dan bladzijde twee.
Maar hele slechte boeken kunnen soms best aardige films worden las ik laatst ergens dus ik was benieuwd of de verfilming een minder lachwekkend resultaat op had geleverd (vriend niet, die was helemaal niet nieuwsgierig naar 50 shades of rubbish, en was niet van plan om het te gaan kijken). En toen kwamen de blogs….
Omdat ik de boeken niet had gelezen dacht ik dat het ging over een onervaren studente die een relatie krijgt met een een gefortuneerde zakenman en met hem heel veel SM-getinte seks heeft. Maar daar gaat het helemaal niet over: het gaat over een toxische relatie waarin hij haar manipuleert, emotioneel chanteert en willens en wetens van haar vrienden en familie vervreemd. En de commercie wil graag dat wij dat met een bak popcorn in de hand gezellig gaan zitten kijken op Valentijnsdag om daarna leuk bij de Christine Le Duc een paar Geishaballetjes te gaan kopen?
Ik vind het niet verwonderlijk dat de Australische blogster Rosie Waterland huilend de biocoop is uitgelopen. Niet alleen omdat je een dergelijke thematiek verwacht in een arthouse film en niet in een Hollywood blockbuster maar ook omdat miljoenen vrouwen wegzwijmelen bij het verhaal en de figuur Christian Grey (of zoals ze hem bij Good magazine noemen stalker, abuser, controler and threatener).
Waar de kritische bloggers nog de meeste moeite mee hebben is het feit dat het allemaal wordt gepresenteerd alsof het doodnormaal, en zelfs benijdenswaardig is, die zieke relatie. En hoewel ik waarschijnlijk hun afkeer zou delen (zoals gezegd: boek niet gelezen, film niet gezien) doet het me denken aan het jaar 1868 waarin de eerste naturalistische roman verscheen. ‘Lidewyde’ liep slecht af (daar was men nog niet aan gewend), er slechte mensen ten tonele gevoerd en is er sprake van buitenechtelijke seks zonder dat de auteur hier een oordeel over uitspreekt.
Kortom: opschudding in het keurige Haarlem (waar het boek zich afspeelde). En ik denk dat dat nu ook nodig is, opschudding. Niet omdat de film over seks gaat, seks hebben we nu wel zo’n beetje gezien, maar omdat mensen die besluiten om tóch naar die film te gaan (ik ga niemand iets verbieden al zou ik ze van harte aan willen raden om iets ánders te gaan kijken) moeten weten dat de relatie die daar wordt getoond niet gezond is en in het beste geval eindigt op het politiebureau. En natuurlijk zijn er heel veel mensen die wel voor zichzelf kunnen denken maar ik ben bang dat het gros van de mensen die naar deze film gaat niet de kritische Opzij-lezeres is de denkt ‘alles leuk en aardig wat ie doet in de slaapkamer maar de rest heeft een man me echt niet te flikken.’
Want geloof me, een vriend die je leven wil manipuleren en wil bepalen wie jij ziet en wanneer dat is geen pretje. En nu was ik gelukkig geen onzeker meisje zonder sociaal vangnet dus toen hij zei ‘Je kunt me niet alleen laten!’ Zei ik ‘jawel hoor, moet je eens opletten’ en trok ik de deur achter me dicht (waarna de nachtelijke telefoontjes en het gebons op mijn deur begonnen, maar goed dat is een ander verhaal). Maar ik hoef het niet in de bioscoop nog een keer terug te zien dus verras ik vriend met kaartjes voor een andere film, de voor 5 Oscars genomineerde ‘The theory of everything’. Het verhaal was misschien licht geromantiseerd, zoals vriend opperde, maar ik heb in het Valentijnsweekend liever een kloddertje roze dan ook maar één tint grijs.

De afbeelding is afkomstig van de website magazine.good.is uit het artikel ‘abuse is not romance’. 

Read Full Post »

Feminist (m)

Mannen kunnen ook feministen zijn, riep Opzij donderdagmiddag op Twitter. Televisiemaker Filemon Wesselink is namelijk zelfverklaard feminist en bespreekt in Youtube-filmpjes opmerkelijk nieuws over vrouwen. Zo maakt hij zich boos over het feit dat vrouwen in Nederland voor hetzelfde werk nog steeds minder verdienen dan mannen en vindt hij het belachelijk dat slechts 6% van de leden van raden van bestuur van het vrouwelijk geslacht is.
Mensen die zich boos maken om gender-ongelijkheid, dat is natuurlijk altijd goed nieuws, maar een man die zich feminist noemt is voor mij niets nieuws onder de zon. Toen ik net geboren was kreeg ik vaker een flesje en schone luier van mijn vader dan van mijn moeder en op de middelbare school had ik mijnheer van Vliet. Door de filmpjes van Filemon moest ik ineens weer aan hem denken.
Mijnheer van Vliet was onze geschiedenisleraar en op gezette tijden ging hij voor de klas staan om te verkondigen dat hij feminist was. ‘Meisjes’, sprak hij ons toe, ‘word geen tandartsassistente als je tandarts worden kan. En word geen verpleegster als je dokter worden kan.’
‘Wie van de jongens hier wil later huisman worden?’, wilde hij vervolgens weten. Tevreden constateerde ik dat mijn toenmalige verkering zijn hand opstak. Als enige helaas, maar met de rest had ik niet zoveel te maken.
‘En wie van de meisjes wil er later rijk worden?’ Dat waren meer handen.
‘En hoe ga je dat aanpakken, Müjde?’
‘Ik wil advocaat worden’, antwoordde de vriendin met wie ik altijd naar school fietste.
‘Heel goed, en jij Marloes?’
‘Nou, met een rijke man trouwen, ghieghieghie’, zei de Bloemendaalse hocketut. Die vervolgens door Van Vliet in zijn eindeloze wijsheid de klas uit werd gestuurd.
Mannen die zichzelf feminist noemen, ze zijn gewoon leuker. En als wij als weldenkende vrouwen nu met z’n allen afspreken dat we alleen nog maar seks hebben met mensen (m/v) die zichzelf feminist noemen, dan zal het met die loonkloof toch ook wel heel snel goed komen?

Read Full Post »

Wij en ik-Saskia de Coster

Na het lezen van twee genomineerde boeken is het dan nu eindelijk tijd voor de winnaar van de Opzij-literatuurprijs (de uitgever wilde alleen een PDF-versie van het boek opsturen dus heb ik maar gewacht tot ik het in de bibliotheek zag liggen): Wij en ik van Saskia de Coster.
En één ding staat vast: wie er nu nog durft te beweren dat vrouwen geen ambitieuze boeken schrijven die ziet zijn ongelijk bewezen: ‘Wij en ik’ is een kloeke roman. Het beschrijft het leven van een gezin dat in een enclave van rijken op een berg buiten een Vlaams dorpje woont. Hun enig kind, een dochter, wordt geboren in 1980 en we volgen haar leven en dat van haar ouders tot 2013. Aangezien ik zelf vlák voor 1980 ben geboren is de tijdgeest die uit de hoofdstukken spreekt voor mij heel herkenbaar (de Niravana-gekte bijvoorbeeld), al groeide ik natuurlijk niet op in een villa bovenop een berg met een afwezige vader en een neurotische moeder die de hele tijd peperdure tapijten kamt. 
De zinnen die De Coster schrijft zijn mooi en hoofdpersoon Sarah is een interessant personage, toch blijf ik na het lezen van ‘Wij en ik’ niet verbluft achter zoals ik dat wel had bij de andere twee titels die waren genomineerd voor de Opzij-literatuurprijs, Het lam en De Duimsprong . Het enige waar ik iets langer over na moest denken was het volgende: als personage Mieke op 40-jarige leeftijd in 1980 een dochter krijgt dan is ze toch geen 53 in 2003?
‘Wij en ik’ is best een goed boek maar ik schreeuw het niet van de daken van ontzag en leesgenot. Wat mij betreft had ‘het lam’ de Opzij-literatuurprijs mogen winnen.

Read Full Post »

Ga eens met een vrouw naar bed….

Margriet de Moor had er absoluut geen last van en wilde daarom niet meedingen naar de Opzij Literatuurprijs 2014. Maar wie gaat tellen komt tot de conclusie dat vrouwelijke auteurs wel degelijk het ondergeschoven kindje van het literaire veld zijn. Boeken die geschreven zijn voor mannen worden twee keer zo vaak gerecenseerd, de afgelopen twaalf jaar mocht een mannelijke auteur het boekenweekgeschenk schrijven en domineren de mannen de shortlists van de literaire prijzen (dit maakt één schrijfster, tegenover vijf schrijvers, kans op de Libris Literatuurprijs).
En het is niet zo dat ze er niet zijn hè? Ik kan zo vijf of zes vrouwen noemen die het dubbel en dwars verdiend hadden om het boekenweekgeschenk te mogen schrijven. Maar blijkbaar was er niemand bij het CPNB die het aandurfde dat te suggereren. Of het is van tafel geveegd. Door mannen of door vrouwen die voor geen goud het stempel ‘feminist’ wilden krijgen. Want toen ik een polltje hield op twitter over welke vrouw volgend jaar het geschenk zou moeten schrijven mocht ik de mensen die gereageerd hadden vooral niet taggen in de tweet ‘Wij willen volgend jaar een vrouw, @cpnb!’ Want, zo zeiden ze: ‘een vrouw omdat het een vrouw moet zijn, daar ben ik zo tegen.’ Misschien eens een vrouw omdat het na twaalf jaar hoog tijd wordt, dames (ja, het waren vrouwen die dat gezegd hadden…).
Helaas is Nederland hierin niet uniek: via twitter (hét medium dat door vrouwen gedomineerd wordt) riep de Britse Auteur Joanna Walsh lezers op om meer werk van vrouwen te lezen en de tag #readwomen te gebruiken. Want ook in Groot-Brittannië krijgt hun werk minder media-aandacht.

Escha van den Bogerd-Woman reading in bed

Ok, interessant. Dus vrouwen domineren twitter (nou ja, 57% van de twitteraars is vrouw). Tel daarbij op dat Nederland oververtegenwoordigd is op het medium, dan kunnen wij dat toch ook? Twitteren met de tag #leesvrouwen?
Elke woensdag verschijnt er op mijn blog een boekbespreking, en bij mij zijn de statistieken omgekeerd evenredig aan die van de landelijke dagbladen: meer dan 70% van mijn stukjes gaat over een boek van een vrouwelijke auteur. Dus kies je favoriete stukje uit en knal het op twitter of facebook met de tag #leesvrouwen. Of…maak een selfie waarop je een boek van een vrouwelijke auteur leest (ook leuk op instagram).
En omdat we niet ver komen zonder de andere helft van Nederland: misschien leuk als de mannen een knusse ‘naar-bed-met-een-vrouw’- foto willen maken en die delen via social media met de tag #leesvrouwen. Dit is extra leuk voor Daan, manager van ‘mijn’ boekhandel: hij zet namelijk elke dag een foto van een lezende man op zijn Facebookpagina…. Vinden vrouwen ook leuk.

Met dank aan het artikel over Twitter-feminisme door Sarah Sluimer in Opzij

Read Full Post »