De laatste getuige-Liv Constantine

Omdat ik deze week op vakantie ben bespreek ik het ideale vakantie-leesvoer: een literaire thriller.
Ik zeg vaak dat als je één thriller hebt gelezen dat je ze dan allemaal wel hebt gelezen, maar dat is niet helemaal waar. Er zijn natuurlijk al verschillende invalshoeken binnen het genre. Zo heb je de whodunnit (wie heeft het gedaan?) die vaak is geschreven vanuit een detective of andere speurneus, en de whydunnit (waarom?) die zich meer richt op de psychologie achter de moord. ‘De laatste getuige’ is a little bit of both. Hoofdpersoon Kate is ontdaan door het plotselinge overlijden van haar socialite moeder (denk aan de oma Gilmore Girls, maar dan met de innemende charme van Princess Diana), die is vermoord in haar eigen huis. Zoals Cruijf zou zeggen, elk nadeel hep se voordeel, en het voordeel in dit geval is dat Kate tijdens de begrafenis haar jeugdvriendin Blaire weer terugziet. De twee hebben elkaar niet meer gezien of gesproken sinds Kate’s bruiloft (Blaire vond haar aanstaande een leeghoofd die slechts op haar geld uit was).
Terwijl Kate nog worstelt met het verdriet om het verlies van haar moeder krijgt ze bedreigende berichtjes die erop wijzen dat de moordenaar nog lang niet klaar is.
Liv Constantine (pseudoniem van de zussen Lyanne en Valerie Constantine) heeft een lekker leesbaar boek geschreven dat zich afspeelt in de tot de verbeelding sprekende upper class. De hoofdpersoon is sympathiek en door de diverse wendingen in het verhaal heb ik bijna alle personages wel een keer verdacht (en het was uiteindelijk mijn eerste ingeving, maar waaróm, daar kwam ik pas tegen het einde achter). Een heerlijk boek om aan het zwembad of in de hangmat te lezen.

Advertenties

Read Full Post »

The Dreamers – Karen Thompson Walker

Vier jaar geleden ging ik voor het eerst naar Californië. In mijn koffer zat een boek dat was geschreven door een auteur uit dezelfde staat. Wellicht zou het zich afspelen op de plek waar ik op dat moment verbleef. Ik selecteer wel vaker vakantieliteratuur op basis van de bestemming. Het boek was ‘The age of Miracles’ en de auteur Karen Thompson Walker. Het was één van de vreemdste en beste boeken die ik ooit gelezen heb. Dus toen ik in Oprah Magazine las dat haar tweede roman uit was heb ik geen moment geaarzeld en ‘m gelijk besteld.
‘The Dreamers’ is weer net zo vervreemdend en toch volkomen aannemelijk als haar eerste roman. Deze keer komt de dreiging niet vanuit de hemel maar begint het onschuldig, op een campus in een klein stadje in Californië valt een eerstejaars studente in slaap om vervolgens niet wakker te worden. Al snel blijkt dat het niet om één enkel geval gaat. Is het een virus? En zo ja, hoe verspreidt het zich? Hoe kan men zich ertegen wapenen? Is het het water, of hangt het in de lucht?
Antwoorden komen mondjesmaat (en op niet alle vragen komt een antwoord, sorry), in de tussentijd volgen we een introverte eerstejaarsstudente, twee meisjes wier vader een prepper is (iemand die zich voorbereid op de apocalyps door voedsel en water te hamsteren), hun buren, een stel dat net een baby heeft gekregen en waarvan de vrouw op de universiteit werkt, en nog een paar mensen. Hoe reageren zij op een ongrijpbare ziekte waarvan niet duidelijk is hoe men zich ertegen kan wapenen? Intussen vallen mensen bij bosjes ten prooi aan de slaap die voor sommigen al weken duurt. Honden lopen los door het stadje, de lijn losgelaten door een baas die plotseling door slaap overmand werd. Wie zal de volgende zijn, en zal iemand ooit nog wakker worden uit de slaap die de gevuld is met levendige dromen?
Op elke bladzijde is de onderhuidse spanning voelbaar die me zo is bijgebleven van haar eerste roman.

Read Full Post »

The language of flowers-Vanessa Diffenbaugh

‘The language of flowers’ heb ik ooit ergens ‘voor weinig’ op de kop getikt en op een stapel met goedkope en tweedehands boeken gelegd met het idee dat ik die wel een keer mee kon nemen op vakantie. Maar de laatste weken ben ik veel in de tuin bezig geweest en zodoende had ik ineens zin om een boek over bloemen te lezen. En dat is maar beter ook want ik zou het sowieso niet op mijn vakantieadres hebben kunnen achterlaten.
‘The language of flowers’ vertelt het verhaal van de net 18 geworden Victoria die een ‘ward of the state’ is, oftewel: ze is een wees zonder pleegouders. Nu ze 18 is brengt haar sociaal werkster haar naar een huis waar meerdere jonge vrouwen wonen die afkomstig zijn uit een weeshuis. Ze drukt Victoria op het hart om snel een baantje te zoeken want ze moet de huur van het huis kunnen betalen. Maar Victoria heeft helemaal geen behoefte aan een huis, ze wil een tuin.
Victoria heeft ooit wel een huis gehad, zo komen we via de flashback-hoofdstukken te weten. Een huis met een ‘moeder’ en vooral een tuin. Maar het liep mis en Victoria is ervan overtuigd dat dat allemaal haar eigen schuld is. Intussen vindt ze in het ‘nu’ de enige baan waar ze geschikt voor denkt te zijn: die van bloemist. Al snel komen klanten erachter dat ze meer kan dan een boeket bij elkaar binden: Victoria weet boodschappen over te brengen via de bloemen. Ze is een van de weinigen die de taal der bloemen nog kent. In de Victoriaanse tijd werden boodschappen overgebracht via bloemen. Zo kon je maar beter geen basilicum van iemand krijgen (haat) of boerenwormkruid (ik verklaar je de oorlog) en de zonnebloem staat voor klatergoud. Achterin het boek staat een lijst met snijbloemen en hun betekenis. Helaas betekent één van mijn lievelingsplanten (vingerhoedskruid), onoprechtheid. Gelukkig weet ik dat af te zwakken met de ridderspoor ernaast (lichtheid) en ertegenover staat perfectie (aardbeien).
Aanrader voor liefhebbers van bloemen en voor lezers die The Secret Life of Bees mooi vonden.

Read Full Post »

Still Alice-Maria Genova

De mijnheer en ik kijken nu de serie ‘The Passage’ (waarvan het overigens nog maar afwachten is of er een tweede seizoen komt) en daarin komt een vrouw voor met Early Onset Alzheimer’s Disease (in het Nederlands Dementie op jonge leeftijd genoemd). En toen bedacht ik me ‘volgens mij heb ik nog een boek liggen dat daarover gaat’. Een mooi moment dus om te beginnen in ‘Still Alice’.
Alice Howland is een 50-jarige Harvard-professor die merkt dat er iets mis is met haar geheugen. Rationeel als ze is wijt ze deze ‘senior-momenten’ aan de overgang, maar als ze tot de ontdekking komt dat haar menstruatie toch niet helemaal gestopt is, maakt ze een afspraak met de huisarts. Als die niet kan vinden, maar haar perioden van verwarring er vergeetachtigheid steeds vaker voorkomen vraagt ze om een doorverwijzing naar de neuroloog. Die stelt na een aantal onderzoeken en vragen de diagnose: Early Onset Alzheimer’s Disease.
Door middel van medicatie, oefening (zowel fysiek als mentaal) en het gebruik van geheugensteuntjes probeert Alice zo veel mogelijk haar leven te blijven leiden zoals ze dat deed. Inclusief het geven van college en het betrokken blijven bij de levens van haar drie kinderen (en dan vooral bij dat van de jongste die maar niet wil gaan studeren).
Dankzij haar bovengemiddelde intelligentie weet Alice heel veel ‘foefjes’ te gebruiken om de raadsels waar het dagelijks leven haar voor stelt op te lossen, toch raakt ze de grip op de werkelijkheid steeds meer kwijt. ‘Still Alice’ is een prachtige roman over vindingrijkheid, de invloed die een ziekte kan hebben op je persoonlijkheid en hoe die de familieverhoudingen kan veranderen (ja, ook ten goede). Maria Genova is erin geslaagd om een prachtige roman te schrijven over een zwaar onderwerp zonder te sentimenteel, te zwaarmoedig of te zoetsappig te worden. Er zijn diverse scènes in het boek waar ik om moest glimlachen en bijna een beetje huilen tegelijk. Een echte aanrader, ook als je niet van ‘moeilijke literatuur’ houdt want dit boek leest vrij gemakkelijk weg.

Read Full Post »

The natural way of things-Charlotte Wood

Don’t judge a book by it’s cover, het is een wijsheid zo oud als de weg naar Rome, maar eentje die we gemakkelijk vergeten. Deze roman van Charlotte Wood bracht ‘m weer even in herinnering. Het omslag is prachtig vormgegeven met bloemen en dieren erop die in het binnenwerk ook her en der terugkomen, maar het verhaal is allesbehalve fleurig.
Het verhaal begint als een thriller: twee jonge vrouwen worden ergens tegen hun wil vastgehouden en ze hebben geen idee door wie en waarom. Ze moeten weten wat ze zijn, wordt één van hen toegebeten. Maar wat zijn ze dan? Ze komen er al snel achter dat ze niet de enigen zijn: er zijn nog meer jonge vrouwen die gekleed zijn in ouderwetse kleren, inclusief een ‘bonnet’ (een kapje dat niet alleen het hoofd bedekt maar ook het gezicht omlijst zodat het zicht van de draagster sterk beperkt is). Een aantal van deze vrouwen is onlangs in het nieuws geweest: de één heeft het jarenlange misbruik van een kardinaal naar buiten gebracht, een ander was de maitresse van een politicus en weer een ander heeft het met een heel sportteam gedaan. Ze zijn vrouwen die hun mond niet hielden en nu worden ge gevangen gehouden in een kamp waar een hek omheen staat dat onder stroom wordt gehouden.
Op dit punt deed het boek me denken aan The handmaid’s tale, en vroeg ik me af of er verder in zou worden gegaan op waarom en door wie de vrouwen werden vastgehouden. Maar dat ben ik nooit te weten gekomen want de rest van het boek gaat vooral over hoe ze overleven in the outback (het speelt zich af in Australië) en daar komen veel dode dieren in voor (vind ik nooit fijn). ‘The natural way of things’ is zeer goed geschreven maar laat mij achter met meer vragen dan ik fijn vind aan het eind van een boek. Voor mij draaien verhalen toch vooral om ‘waarom’. Waarom doen mensen wat ze doen (misschien is al dat lezen van mij wel één grote studie antropologie om de beweegredenen van de neurotypische homo sapiens te doorgronden), en daar geeft dit boek geen antwoord op. Ik blijf achter met het gevoel een tweede deel uit een trilogie te hebben gelezen waarvan de delen níet afzonderlijk te lezen zijn.

Read Full Post »

The Immortalists-Chloe Benjamin

Deze roman van de auteur van The anatomy of dreams’ is voor zover ik weet niet genomineerd voor grote prijzen zoals de Man Booker Prize of the Women’s Prize for fiction, maar staat wel op plaats 15 van de beste boeken van 2018 volgens de gebruikers van de website GoodReads (een site en app waarop je bij kunt houden wat je leest en een beoordeling van 1 tot en 5 sterren geven).
‘The immortalist’ vertelt het verhaal van 4 kinderen die in 1969, op initiatief van één van hen op bezoek gaan bij een waarzegster. Deze Roma-vrouw is er niet één van het type trek-een-kaart-en-ik-vertel-je-iets-vaags-en-raadselachtigs, nee, deze vrouw vertelt ieder van hen afzonderlijk de datum waarop ze zullen sterven.
Wat doet die wetenschap met je? Maakt het je vrij, leg je de boodschap naast je neer en denk je er niet meer aan of hangt deze als een zwaard van Damocles boven je hoofd gedurende de dagen die je nog geven zijn? Na de proloog waarin het perspectief bij de oudste van de vier kinderen, Varya, ligt, valt het boek in 4 delen uiteen. Elk deel volgt één van de kinderen van het gezin Gold. Het eerste van de vier delen vertelt het verhaal van Simon, de jongste van de vier, die kort na het overlijden van de vader van het gezin (nog vóór het afronden van zijn middelbare school) met zijn iets oudere zus naar San Francisco trekt. De drang om een nieuw leven te beginnen is sterker dan de roep van zijn moeder die hem bij zich wil houden, sterker dan de noodzaak om zijn school af te maken. Hij moet zichzelf opnieuw uitvinden, en wel nu.
Ook zijn zus Klara volgt haar eigen weg en werkt jarenlang aan een magie-act. Zal het haar lukken om haar droom waar te maken? En welke invloed heeft de profetie op haar leven en op die van de oudste twee, Varya en Daniel?
Eén van de blurbs op de achterkant van het boek noemt ‘The Immortalists’ en ‘literairy thriller’, maar dat doet het boek absoluut tekort. Chloe Benjamin heeft een prachtige schrijfstijl die mijn aandacht moeiteloos vast wist te houden. En, nog opmerkelijker, ik hield van alle vier de Gold-kinderen evenveel. Tegen het einde van elk deel vond ik het moeilijk om de één los te moeten laten, maar binnen een bladzijde van het volgende deel was ik dat weer vergeten omdat ik mijn nieuwe hoofdpersoon net zo sympathiek vond. Ook de tijdgeest weet ze in elk van de delen (het boek beslaat een tijdspanne van 1969 tot en met 2010) moeiteloos te vangen. Het moet wel heel vreemd lopen wil deze roman niet aan het einde van het jaar in mijn top 10 van beste boeken eindigen.

Read Full Post »

Exit West-Moshin Hamid

‘I can understand it’, she said. ‘Imagine if you lived here. And millions of people from allover the world suddenly arrived.’
‘Millions arrived in our country’, Saeed replied. ‘When there were wars nearby.’
‘That was different. Our country was poor. We didn’t feel we had as much to lose.’
Verder dan de shortlist van de Man Booker Prize is Exit West (2017) niet gekomen (Lincoln in the Bardo won dat jaar), maar het zal zeker niet in de vergetelheid raken. Exit West vertelt het verhaal van twee jongwerkenden die elkaar leren kennen tijdens een avondstudie: zij heet Naima en hij Saeed. Het klinkt als een sprookje en dat lijkt het ook even te zijn: de heimelijke manier waarop ze af moeten spreken, het elkaar leren kennen, het delen van hun wensen voor de toekomst. Maar dan verandert hun stad langzaamaan in een oorlogsgebied en besluiten ze door één van de deuren te stappen. Ze komen aan op een Grieks eiland waar ze een plek vinden in een tentenkamp. Daar voelen ze zich niet echt veilig en hebben ze alleen maar het idee dat hun leven op pauze staat, dus gaan ze nog een deur door en komen ze aan in Londen. Een stad die meer en meer bevolkt wordt door mensen zoals zij: stateloze burgers afkomstig uit alle windstreken waar het voor velen onveilig is.
Ze vinden een kamer in een gekraakte villa, maar de ontheemde Saeed zoekt zijn heil steeds meer bij een groep landgenoten terwijl Naima juist blij is verlost te zijn van elke connectie met de cultuur waarin ze is opgegroeid.
Exit West is een prachtig geschreven roman over hedendaagse problematiek en een absolute aanrader voor liefhebbers van ‘Home Fire’ 

Read Full Post »