Kun je een mooi boek schrijven over een heel lelijk onderwerp? Als je Inge Schilperoord heet in ieder geval wel. Schilperoord is forensisch psycholoog in het Pieter Baan Centrum en schreef een bewonderenswaardig debuut.
Jonathan wordt wegens gebrek aan bewijs vrijgesproken en gaat dus niet naar de tbs-kliniek, zoals hij had verwacht, maar vanuit de gevangenis naar huis. Terug naar zijn moeder, en de hond, waar hij weer elke dag kookt en schoonmaakt en daarna bij de koffie een kaartje legt met zijn moeder.
Wat er precies gebeurd is en waar Johan van beschuldigd is wordt mondjesmaat een beetje -maar nooit helemaal- duidelijk. Maar dat het iets was met een meisje en dat hij zelf ook wel weet dat het niet helemaal goed was, dat is duidelijk. Als blijkt dat zijn moeder een nieuw buurmeisje heeft doet hij ook zijn uiterste best om zo min mogelijk met haar te maken te krijgen. Hij concentreert zich op de oefeningen die hij van de behandelaar in de gevangenis heeft gekregen in de hoop dat hij, als hij ze allemaal gedaan heeft, genezen zal zijn.
Intussen drukt de zomer zwaar op Jonathan en op de astma van zijn moeder. De beklemming van de warmte, van het kleinburgerlijke leven in het vissersdorp en van het leven zonder vrienden is voelbaar.
Voordat ik het boek las dacht ik dat de titel een verhaspeling van ‘huidmond’ was, maar een muidhond blijkt een vis te zijn. Een vis waarvan vroeger gedacht werd dat hij geneeskrachtige gaven had. Als Jonathan een gewond en ondervoed exemplaar mee naar huis neemt hoopt hij wellicht dat de vis hem ook kan helpen, maar het zorgt er alleen maar voor dat het buurmeisje, een dierenliefhebber, niet bij hem weg te slaan is. 
