Eve’s Waarheid-Muna Shahadi

In het tweede deel van De Drie Dochters, volgen we Eve, de jongste van de drie ‘dochters’ van Hollywood-icoon Jilian Croft. In tegenstelling tot middelste zus Rosalind voelt Eve niet de drang om haar biologische moeder te gaan zoeken. Maar vlak na de 80e verjaardag van haar vader, waarbij ze haar twee zussen weer ziet, moet ze een knoop doorhakken: gaat ze de strijd aan het haar vriend om ver van huis een freelance ontwerpklus aan te nemen of blijft ze bij het architectenbureau waar ze nu werkt tot in lengte van dagen liftschachten ontwerpen?
En dan geeft het lot haar een duwtje en werpt haar ook nog een op drift geraakte puber in haar schoot.
Dit tweede deel van De Drie Dochters vond ik beter dan het eerste, waar ik al een beetje op hoopte. Eve komt beter uit de verf dan haar oudere zus en Muna Shahadi durft hier ook een actueel thema aan te snijden: homo (LHBTQ+) haat binnen kerkelijke gemeenschappen.
Al moet ik heel eerlijk zeggen dat ik me zelf een beetje begon te ergeren aan het continue aanhalen van God: ‘Hij heeft je op mijn pad gebracht’ en dat soort dingen. Dat had ik met het eerste boek ook al een beetje, maar daar was het een bejaarde vrouw die dat zei dus dacht ik nog ‘nou ja, laat maar’, maar in dit deel zijn het meerdere personages die het doen. Het is natuurlijk super-Amerikaans en ik merkte dat ik er nogal jeuk van begon te krijgen. Gelukkig leest het boek lekker snel dus ik had er niet te lang last van.
Dit voorjaar komt het derde en laatste deel uit en ik ben wel benieuwd of die nóg beter is. Al denk ik dat Eve mijn favoriet blijft van de Drie Dochters.

Read Full Post »

Peter Pan-J.M. Barrie

Ik begon 2020 met het uitlezen van een klassieker. Dat was ook gelijk mijn literaire voornemen: meer klassiekers lezen en meer romans van eigen bodem. Kijkend naar mijn top 10 van beste boeken die ik in 2019 heb gelezen viel het me op dat ze allemaal Engelstalig waren en dat lag niet aan de Nederlandse auteurs (denk ik) want ik heb het afgelopen jaar gewoon heel weinig in mijn moerstaal gelezen.
Daarin wil ik iets meer gaan afwisselen, maar nu nog even niet want Peter Pan is een klassieker van een Schotse auteur. Ik weet niet zeker of ik ooit de Disney film heb gezien die op dit verhaal is gebaseerd, maar ik weet wèl zeker dat ik ‘Finding Neverland’ meerdere malen heb gezien. Maar het boek had ik dus nog nooit gelezen.
En als een echte klassieker staat het nog steeds als een huis. Het verhaal is behoorlijk absurdistisch qua humor, en de personages zijn veel minder zwart-wit dan ze worden afgeschilderd in de Disney-film. Behalve Tinker Bell dan, dat is gewoon een naar kreng.
Een aantal dingen in de roman zijn wat gedateerd: de term ‘redskins’ is volgens mij niet zo politiek correct en de manier waarop de lost boys de eerste de beste vrouw die ze zien bombarderen tot ‘mother’ die hen moet vertellen hoe laat ze naar bed moeten is misschien ook niet zo geëmancipeerd, maar ja, dat doen eenden die net uit een ei komen ook: de eerste de beste die ze zien is hun moeder, dus misschien zit het bij jongens ook gewoon in hun natuur. En Peter Pan zegt zelf dat één meisje van meer nut is dan twintig jongens en daar valt natuurlijk wel iets voor te zeggen.
Het allerleukste van dit boek vond ik het moment waarop er bij mij een enorm kwartje viel. Ken je die meme met die foto van Dr Who en de tekst ‘When you’re reading a book and you get to the part where the title starts making sense’? Nou, zo’n hoofd trok ik waarschijnlijk.
Ik weet al jaren dat zo’n speelhuisje voor kinderen dat bij mensen in goeden doen in de tuin staat, een Wendy House heet. Dat heb ik ooit (volgens mij tijdens het lezen van Boy van Roald Dahl) ter kennisgeving aangenomen. Me nooit afgevraagd waarom dat zo heet.
En toen las ik de passage in Peter Pan waarin de jongens denken dat Wendy dood is (spoiler: het is niet zo) en ze besluiten een huisje om haar heen te bouwen. Insert hier dat gezicht van Dr Who.

Read Full Post »

The list-Patricia Forde

Je ziet het niet zo heel vaak meer: mensen die in het wild zitten te lezen. Maar er is nog hoop. Zo nam laatst iemand haar dochter mee naar de yogastudio omdat het meisje zich niet zo heel lekker voelde en niet alleen thuis wilde blijven. Ze heeft de hele les geboeid zitten lezen in een hoekje en ik was natuurlijk razend nieuwsgierig welke roman haar zo in de ban hield.
Het was ‘Woordsmid’, in het (originele) Engels zowel onder de titel ‘Wordsmith’ als ‘The list’ uitgegeven. De (jeugd)roman speelt zich af in de stad Ark: het laatste toevluchtsoord op aarde na de grote Melting (smelting). Bouwer en leider van Ark, John Noah, heeft een lijst opgesteld met 500 woorden die gebruikt mogen worden. Wie woorden gebruikt die niet op de lijst staan loopt het risico verbannen te worden. Het verleden heeft namelijk geleerd dat woorden gevaarlijk kunnen zijn. Woorden die politici gebruikten om de mensen te sussen, woorden die beweerden dat klimaatverandering niet bestaat, woorden die werden uitgesproken door grootindustriëlen die hun CO2-uitstoot goedpraattten. Woorden om je achter te verschuilen. Woorden om fake news mee te componeren. Woorden om mee te misleiden.
Letta mag meer woorden gebruiken dan de andere inwoners van Ark want ze is de leerling van de Woordmid. Zij schrijft de lijsten die de leraren gebruiken en ze verzamelt alle woorden die de oudere generaties nog kennen om ervoor te zorgen dat ze nooit verloren gaan.
Op een dag verdwijnt Letta’s leermeester én komt het bericht van John Noah dat de lijst met toegestane woorden nog verder zal worden ingekort.

‘The list’ is een jeugdroman (vanaf 10 jaar staat er op het omslag) maar dat zou geen enkele liefhebber van dystopische toekomstromans ervan moeten weerhouden het te lezen. Het is spannend, vlot geschreven en bevat waarheden die menig volwassene (blijkbaar) nog niet vaak genoeg gehoord heeft.

 

Morgen verschijnt mijn top 10 van beste boeken van 2019 en vanaf 8 januari is het weer elke week #literairewoensdag

Read Full Post »

The miniaturist-Jessie Burton

Het liefst lees ik boeken in de taal waarin ze oorspronkelijk geschreven zijn (daarom lees ik niet zo vaak werk van Russische auteurs, te veel gedoe ;)), maar in het geval van ‘The Miniaturist’ bleek dat niet zo slim. De auteur is namelijk Brits maar haar debuutroman speelt zich af in het Amsterdam van de Gouden Eeuw. De Gouden Eeuw die tijdens mijn studie historische letterkunde aan de UvA uitgebreid aan bod is gekomen (we zaten er letterlijk middenin). En dat gaat schuren.
Om te beginnen al omdat straatnamen half vertaald worden: Old Hooghstraat. Waarom niet Oude Hooghstraat, eventueel met een vertaling onderaan de pagina) of als het per sé moet Old Hooghstraat. En de Heren canal. Het is in het Nederlands zelfs één woord: Herengracht, thank you very much.
En bij het ontbijt eet de hoofdpersoon een stuk Gouda. Ik heb nog nooit zo’n honger gehad dat ik een stuk van een stad heb gegeten, jij wel? En als het dan om Goudse kaas zou moeten gaan, is het dan niet logischer dat men in Amsterdam Edammer eet?
En als het dan toch over Amsterdam gaat, ergens in het boek staat geschreven dat een vrouw iets roep met een schel plattelands-accent. Ik kan me echt geen enkel accent bedenken dat scheller is dan het Amsterdamse dus ik ben nu wel heel benieuwd waar die vrouw vandaan zou moeten komen.
Verder wordt er aan een jonge vrouw uit Assendelft uitgelegd dat het er in Amsterdam heel anders aan toe gaat dan in Engeland wat betreft de vrijheden die vrouwen hebben in het openbare leven. Het lijkt me volstrekt onlogisch dat een vrouw van 18 die nauwelijks haar eigen dorp uit is geweest bekender is met de mores in Engeland dan die in de hoofdstad van haar eigen land. Heeft de auteur hier te veel vanuit zichzelf gedacht wellicht?
Ik deed mijn best om me over die slordigheden en culturele onjuistheden te zetten en me te concentreren op dit verhaal over Petronella Oortman, eigenaresse van het poppenhuis dat in het Rijksmuseum te zien is. Het zit een beetje tussen een suspense-novel en een (slordige) historische roman in. Wat dat betreft is het te vergelijken met andere populaire titels als Tulip fever en Girl with a pearl earring, vlot geschreven en spannend. Al blijven er bij The Miniaturist wel heel veel losse eindjes over en wordt alle opgebouwde spanning maar matig ingelost.

 

Read Full Post »

The great believers-Rebecca Makkai

‘Niemand sterft aan liefde’, zongen Acda en de Munnik ooit aan het einde van de jaren ’90. Maar er was een tijd dat je wel degelijk kon sterven aan liefde. Of aan de ontrouw van je partner. Maar vooral aan de homo-haat van de zittende president. Per dag stierven er duizenden mannen in de Verenigde Staten en Reagan deed niks.

The Great Believers speelt zich voor het grootste deel af in die tijd: mid-  tot eind jaren ’80. Het deel van Chicago waar veel homoseksuele mannen (afkomstig uit zo’n beetje alle windstreken) wonen wordt Boystown genoemd. Maar de boys verliezen snel hun onschuld: ‘the virus’ hangt als een zwaard van Damocles boven hun hoofd en in hun hoofd zijn er twee lijsten die steeds langer worden: de lijst van vrienden die ze al begraven hebben en de lijst van vrienden die geïnfecteerd of ziek zijn.
Hoofdpersoon Yale (financieel adviseur voor de gallery van een universiteit) is al jarenlang samen met zijn partner Charlie, die redacteur is van een gay krant. Als Charlie Yale verdenkt van vreemdgaan tijdens het ‘afscheidsfeest’ van Nico, één van hun beste vrienden, komt hun relatie op losse schroeven te staan. Intussen probeert Yale de overdracht van een collectie kunst, die de oudtante van zijn beste vriendin aan de universiteit wil schenken, veilig te stellen.

De hoofdstukken die zich afspelen in de jaren ’80 worden afgewisseld met fragmenten uit 2015 waarin Fiona, de zus van Nico en de beste vriendin van Yale, de hoofdpersoon is. Dertig jaar ouder is ze op zoek naar de dochter die het contact met haar verbroken heeft. Hoe komt het toch dat Fiona, steun en toeverlaat voor half Boystown, er niet in is geslaagd om een goede band met haar dochter te onderhouden?
En hoe is het met alle boys afgelopen?

Op Goodreads (website waarop je bij kan houden wat je leest en daar commentaar op leveren) noemde iemand ‘The Great Believers’ the great gay novel dat ‘A little life‘ had moeten zijn. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Het schets een genuanceerd beeld van een tijd waarin homoseksuele mannen eindelijk een plek hadden gevonden waar ze zichzelf konden zijn om vervolgens genadeloos hard te worden geraakt door een virus en vervolgens meedogenloos in de steek te worden gelaten door de regering (lees: Reagan).
‘The Great Believers’ is een prachtige roman over vriendschap, lost generations, kunst, de geschiedenis van de 20e eeuw, (zelf gekozen) familie en liefde.

Read Full Post »

Where’d you go, Bernadette-Maria Semple

‘Oh, ga je gelijk door met het volgende deel over die Crazy Rich Asians?’, vroeg de mijnheer aan mij toen ik dit boek afrekende bij Barter Books (een gigantische tweedehands boekhandel in Noord Engeland). En ik snapte zijn vergissing, het omslag heeft wel iets wel van die van de populaire reeks van Kevin Kwan: frisse kleuren en een portret van een stylish mevrouw met een enorme zonnebril op. Maar in deze roman komt slechts één Aziatisch personage voor en die is niet Crazy Rich. Misschien wel crazy, maar in vergelijking met de rest valt dat enorm mee.
Waarom ik het dan gekocht heb? De titel kwam me vaag bekend voor én er stond een blurb (aanbeveling) van Kate Atkinson op het omslag en als Kate iets adviseert dan doe ik het (als het om lezen gaat).

Wat ik precies van de roman kon verwachten wist ik niet, maar daar hou ik juist wel van. Niets irritanter dan een achterflap die driekwart van de verhaallijn beschrijft. Na het lezen van de eerste bladzijde dacht ik een young adult novel in handen te hebben omdat de verteller een adolescent is, maar toen ik verder las merkte ik dat het verhaal voor het overgrote deel verteld wordt aan de hand van documenten: emails, brieven en ooggetuigenverslagen.
De stijl is dus ‘experimenteel’ te noemen zonder dat het iets van de leesbaarheid vermindert. In het begin deed het verhaal me, vanwege de high achieving moeders die Bernadette irriteren me denken aan die uit ‘Big Little Lies’, toen nam het verhaal een wending en kreeg het een tikje ‘The Circle’ en daarna veranderde het weer.
‘Where’d you go, Bernadette’ is origineel, toegankelijk en uiteindelijk met niets te vergelijken. Een aanrader als je fan bent Liliane Moriarty’s werk (of als je braaf alles doet wat Kate Atkinson je adviseert).

Met het uitlezen van dit boek heb ik mijn doel gehaald: 125 boeken in één jaar lezen. Maar er zijn nog twee woensdagen in december dus ik ga gewoon nog even door. Volgende week en de week erna is het gewoon weer #literairewoensdag op mijn blogpagina en in januari deel ik mijn top 10 van favorieten van 2019. Heb je al een vermoeden wat de nummer 1 zal zijn?

Read Full Post »

Before she sleeps-Bina Shah

Als columnist is Aaf Brandt Corstius jarenlang mijn grote voorbeeld geweest, maar de laatste jaren moet ze haar plaats op het erepodium wat mij betreft delen met Asha ten Broeke. Als ik een column van Asha lees merk ik dat ik de hele tijd instemmend zit te hummen als een momma die het in de Baptist Church heel erg eens is met de preek.
Dus toen ik in het tijdschrift One World een artikel van haar hand las waarin ze een aantal romans noemde die ze onlangs had gelezen, zette ik die gelijk op mijn leeslijst. Ok, ik heb ze gekocht.
Onderwerp van het artikel was de toenemende populariteit van dystopische romans en wat die zeggen over ons toekomstbeeld. ‘Before she sleeps’ is dan ook een echte aanrader voor liefhebbers van ‘The handmaid’s tale’ en ‘Red Clocks’. 
In tegenstelling tot deze romans speelt ‘Before she sleeps’ zich niet af in Amerika, Green City is de hoofdstad van Zuidwest Azië. Een plek waar vele vrouwen zijn overleden aan een mutatie van het virus dat baarmoederhalskanker veroorzaakt. Om ervoor te zorgen dat er zo veel mogelijk kinderen geboren worden moeten vrouwen met meerdere mannen trouwen, of ze dit nu willen of niet.
Jonge vrouwen die dit niet willen en weten te ontvluchten aan de controle van de overheid gaan letterlijk en figuurlijk ondergronds in de Panah waar vrouwen geld verdienen door met mannen de slapen, letterlijk. Rijke mannen kunnen het zich veroorloven om vrouwelijk gezelschap voor een nacht te kopen. Seks is geen part of the deal, het gaat om intimiteit en troost. Morpheus, noemt Sabine zichzelf, terwijl zij zelf aan slapeloosheid lijdt.

Before she sleeps is een spannend en goedgeschreven roman die zeker in de smaak zal vallen bij liefhebbers van het genre, al had het einde iets beter uitgewerkt kunnen worden.

Read Full Post »