Na het lezen van een aantal fijne Young Adult novels (‘What if it’s us’ en deel vier van ‘The Raven Cycle’) en een paar boeken van Eden Finley, was het weer even wennen: literatuur met een grote L. ‘The Tiger’s Wife’ werd in 2011 bekroond met de Orange Prize for Fiction (ook bekend als de Women’s Prize for Fiction).
Jonge dokter Natalia zoekt haar weg, nu het land waarin ze is opgegroeid na een oorlog is opgedeeld in stukken: moslims wonen nu dáár aan de andere kant van de grens, het vliegveld is vernoemd naar die excentrieke uitvinder die nu ‘van hen’ is en niet meer van ‘de anderen’.
Als Natalia met een collega op weg is naar een weeshuis om kinderen te vaccineren, krijgt ze bericht dat haar grootvader is overleden. Haar grootvader die ‘de dokter’ was, voordat zij dat was. De man die haar altijd meenam naar de dierentuin om naar de tijger te kijken. De man die altijd een oud exemplaar van ‘Jungle Book’ bij zich droeg en haar twee verhalen vertelde: het verhaal van ‘the deathless man’ en dat van ‘the tiger’s wife’.
Hij overleed op reis aan de gevolgen van een slopende ziekte waarvan alleen Natalia op de hoogte was. Waarom was hij op reis? En waar is het boek gebleven dat hij altijd bij zich droeg?
Het duurde heel even voordat ik in het verhaal kwam (literatuur met een grote L…), maar daarna liet ik me graag meevoeren. Langs een wereld van legenden over een man die niet sterven kan, de jeugd van een intelligente jongeman die geen herder werd zoals zijn oma bedacht had, over een vrouw die één keer te veel geslagen werd, over de duivel die een gestreepte pyjama draagt en over Natalia en haar opa. Vooral dat laatste spreekt uit elke bladzijde: de band tussen opa en kleindochter. Iedereen die een legendarische opa heeft gehad herkent dat.
Een mooie roman met wat elementen van magisch realisme die me soms wat deed denken aan ‘Life of Pi’ (maar dat kan dus aan de tijger hebben gelegen.
