Vuurbloed˜Twaalf en het Bevroren Bos-Aisling Fowler

Volgens de uitgeverij is dit boek geschreven voor een ‘middle grade‘ lezerspubliek: dat zou een leeftij van tussen de acht en de twaalf jaar zijn. Dat is best een ruime marge, en toen ik met mijn favoriete boekverkoper in gesprek raakte over ‘Vuurbloed’ (hij had ‘m net binnen) liet hij zien dat er op de prijssticker 10-12 jaar stond. En ik zal eerlijk zeggen: ik vind 10 nog best jong want dit boek is heftig.
Vuurbloed speelt zich af in het prehistorische tijdperk waarin de winters ijs- en ijskoud zijn. Nadat haar hele familie om is gekomen bij een aanval van een vijandige stam heeft de hoofdpersoon een eed afgelegd: ze is nu een leerling-jager. Dat betekent dat ze haar oude naam heeft afgelegd en een nummer heeft gekregen (Twaalf). Alle oude vetes en haar herkomst moet ze vergeten. Ze moet alle stammen beschermen tegen gevaar.
Als het jagersfort wordt aangevallen en de enige mede-leerling die echt aardig tegen haar is wordt ontvoerd, trekt Twaalf eropuit met een wel heel bijzonder lastdier. Haar zoektocht brengt haar naar het Bevroren Bos en dichter bij haar mede-leerlingen.

De volwassen lezer zal heel veel verwijzingen naar andere fantasy romans ontdekken in ‘Twaalf en het Bevroren Bos’. De Jagerseed klinkt behoorlijk naar die van de Night’s Watch uit A song of ice and fire (daar komt nog bij dat de backstory van één van de leerling-jagers precies dezelfde is als die van Samwell Tarly), de pratende bomen doen denken aan The Lord of The Rings en trollen die de school binnendringen én een boek waarin alle magische wezens beschreven zijn, is straight out of Harry Potter. Maar Aisling Fowler heeft met deze ingrediënten een eigen verhaal weten te maken mèt een vrouwelijke hoofdpersoon én een boodschap: soms zijn dingen niet zoals ze lijken en heb je meer gemeen met je ‘vijand’ dan je dacht. Oh, en dat je niet boos zou mogen worden als iemand je spullen ongevraagd leent en ze per ongelijk stuk maakt. Maar dat vind ik echt bullshit. Meisjes mogen ook boos worden, mevrouw Fowler, en iemand die met z’n takken aan je spullen zit is een goede reden.
Dus die boodschap mag je wat mij betreft negeren als je je mee laat nemen op reis met Twaalf. En let ook vooral op de plaatjes want die zijn heel mooi. En wees gewaarschuwd: soms gaat er iemand dood. Zoals ik zei: best een heftig boek dus ook kinderen van 30 zullen na het lezen misschien met een nachtlampje aan willen slapen.

Read Full Post »

Vakantielezen #2

Aan het einde van een vakantie laat ik vaak een flinke stapel boeken achter in het huis waar ik twee weken heb verbleven. Deze vakantie, in de buurt van Århus in Denemarken, was dit de stapel.

A gentleman never keeps score-Cat Sebastian Een ‘trashy romance novel’ maar veel leuker dan ik van tevoren had verwacht: grappig, met een historische setting en natuurlijk krijgen ze elkaar aan het einde maar omdat de hoofdpersonen twee mannen zijn is het allemaal net even anders dan anders.

You should see me in a crown-Leah Jonhson Fijne feel good young adult novel over een jonge vrouw met vele talenten die total onverwacht prom queen wil worden maar daar hele goede redenen voor heeft. Aanrader voor alle liefhebbers van YA literatuur.

Nine perfect strangers-Liane Moriarty Ik begin mijn vakanties altijd met een boek van deze auteur omdat ze grappig en spannend zijn en me dus tijdens de reis wakker en bezig kunnen houden. Deze speelt zich af in een kuuroord en ik verheug me al op het kijken van de serie (ik vraag me serieus af of de auteur de rol van Lars letterlijk op het lijf van Luke Evans heeft geschreven want hij is echt geknipt voor die rol). Niet mijn favoriet van haar, dat is nog steeds ‘What Alice forgot’, maar wel de moeite waard.

The woman in the white kimono-Ana Johns Dit boek is immens populair en velen vinden het heel mooi en romantisch maar alles wat ik erover kan zeggen is ‘mèh’. Vanaf het begin kon ik al behoorlijk invullen hoe het verhaal zou verlopen en ik had het gevoel dat ik een dergelijk boek, met wat kleine wijzigingen, al meerdere keren gelezen had.

Such a fun age-Kiley Reid Weer eentje van de Bookclub van Reese Witherspoon en dús leest het als een trein. Ik zou het typeren als een moderne versie van ‘The Help’. Maar natuurlijk net even anders. Terechte winnaar van de GoodReads Choice van 2020.

The Henna Artist-Alka Joshi Ook dit boek is super-populair maar in dit geval snap ik het wel. Joshi neemt je mee naar India en terwijl je leest ruik je bijna de kruiden en de hennapasta (we aten die avond op mijn suggestie ook curry). Mooi verhaal over je eigen weg vinden. Maar dat is logisch want dit was er ook weer één die is aangeraden door Reese Witherspoon.

Niet op de foto maar wel gelezen (in Bookazine formaat) ‘IJsengel’ (thriller over een ontvoering, begint aardig maar eindigt wat ongeloofwaardig en zoetsappig) en ‘Het Bloemenmeisje’ (een spannende roman over een jonge vrouw met een ongewone jeugd die blijkt omgeven te zijn door geheimen. Zit heel goed in elkaar, aanrader voor liefhebbers van suspense).

Read Full Post »

Northanger Abbey-Jane Austen

‘De eersten zullen de laatsten zijn’ gaat zeker op voor deze roman van Jane Austen: het was haar eerste werk, afgerond in 1803 (toen hadden het boek en de hoofdpersoon nog de naam ‘Susan’) maar werd pas als laatste uitgegeven. Is het daarmee haar eerste roman of, samen met Persuasion dat tegelijkertijd werd uitgegeven, haar laatste?
Ik ben geneigd te denken dat het haar eersteling is, ook al heeft ze 14 jaar de tijd gehad om veranderingen aan te brengen aan het manuscript en dat wellicht ook gedaan. Northanger Abbey is namelijk meer dan haar andere werk een parodie op het leven van de Bath-bezoekers, van jonge vrouwen die zich het hoogt op hol laten brengen door Gothic novels over aloude families met geheimen, wonend in halve ruïnes met verborgen gangen en opgesloten onfortuinlijke vrouwen.
Hoofdpersoon Catherine Moorland wordt door vrienden van haar ouders uitgenodigd om ‘het seizoen’ met hen in Bath door te brengen. Al snel sluit ze vriendschappen met andere jonge vrouwen die helemaal bevangen zijn door ‘het spannende verhaal’, vooral de roman ‘The mysteries of Udolpho’ van Ann Radcliffe. Elk mooi landschap doet Catherine denken aan een scène in het verhaal en in elke vorm van miscommunicatie ziet ze potentiële intrige.
Lezers die Austens Emma maar een dom wicht vonden kunnen met Northanger Abbey helemaal hun hart ophalen. Opvallend is ook dat Austen in deze roman af en toe de lezer direct toespreekt, voor zover ik me kan herinneren doet ze dat in ander werk niet (meer), of in ieder geval niet zo nadrukkelijk.
Niet mijn favoriete Austen roman (dat is nog steeds Persuasion). maar zeer vermakelijk. Ook omdat mijn editie kleine illustraties bevat die het komisch effect van sommige passages versterken.

Read Full Post »

De oogstmeisjes-Nikola Scott

In mijn tienerjaren heb ik al zo veel boeken over de Tweede Wereldoorlog gelezen dat ik ze tegenwoordig meestal links laat liggen. Maar de laatste jaren komen er zo af en toe interessante titels uit die ik zou scharen onder ‘oorlog op de achtergrond’. Boeken waarbij de oorlog niet het hoofdonderwerp is maar waarbij de levens van de personages toch een andere wending krijgen door de oorlog. Transcription is zo’n boek. En ‘De Oogstmeisjes’ ook.
Violet is een jongvolwassene van goede komaf die in 1940 samen met haar vrienden aan een feetje en vooral aan de door haar moeder beoogde potentiële huwelijkskandidaat ontsnapt. Op weg naar een bar komen ze in het bombardement op Londen terecht, met verstrekkende en dramatische gevolgen. Hierop besluit Violets moeder dat het tijd is dat zij met haar dochter naar Yorkshire vertrekt om de rest van de oorlog redelijk veilig uit te zitten. Maar Violet wil helemaal niet met haar moeder mee. Ze besluit om zich, onder een schuilnaam, aan te sluiten bij de Women’s Land Army: een groep vrouwen van allerlei leeftijden en standen die op het platteland ‘mannenwerk’ doet: helpen bij het oogsten, dieren verzorgen en -net als op de wervingsposter- op een tractor rijden.
Helaas komt Violet terecht bij een tirannieke vrouwenhatende boer die dol is op machtsspelletjes. Gelukkig weet ze al snel vriendschap te sluiten met een paar andere meisjes en komt hulp uit onverwachte hoek.
De hoofdstukken over Violet worden afgewisseld met die over Frankie, een journaliste in 2004. De redactie van het online magazine waar ze voor werkte wordt samengevoegd met die van een krant. Niet alleen moet ze wennen aan een nieuwe werkomgeving, op haar eerste dag wordt medegedeeld dat er niet voor iedereen plek is en dat ze zal moeten vechten voor haar positie. Iets waar haar nieuwe baas gebruik van maakt om druk op haar uit te oefenen: hij wil een interview met haar beroemde oma in de krant. De oma die ze al tien jaar niet heeft gesproken en die ook nog nooit een interview gegeven heeft.

De ontwikkelingen in het verhaal zijn redelijk voorspelbaar, maar dat stoort totaal niet omdat Nikola Scott levendige en sympathieke personages weet te scheppen. Mijn enige kanttekeningen hebben te maken met de vertaling, die zijn soms te letterlijk. Zo zeggen heel veel personages met regelmaat ‘weet je’. ‘Er is een oorlog gaande, weet je.’ There is a war going on, you know. Een zinsnede die heel natuurlijk is in de Engelse taal maar in het Nederlands iemand al snel in een bepaalde sociaal-culturele hoek duwt. Eigenlijk doet het me vooral denken aan een typetje van Van Kooten en De Bie, weet je wel, weet je niet? Jeemig de peemig.
En wat me nog het meest bezighield was de uitspraak van één van de landmeisjes dat het leek ‘alsof kerst en sinterklaas op één dag waren gekomen’. Vieren ze in Groot-Brittanië dan sinterklaas? Of is dit een iets al te vrije vertaling van een Engelse uitdrukking? Ik weet het nog steeds niet, maar het is wel jammer dat zoiets me uit het verhaal haalt want het is een mooi verhaal dat mij kennis heeft laten maken met een fenomeen dat ik nog niet kende: The Women’s Land Army.

Read Full Post »

Firekeeper’s Daughter-Angeline Boulley

Voor wie net begon te denken: ‘Hé, ik heb al een paar weken niets over Reese Witherspoon gehoord’, wees gerust, de liefde is niet over. Sterker nog: ‘Firekeeper’s Daughter’ is een boek dat ik op haar aanraden heb gelezen. Dit keer niet als selectie van de ‘gewone’ Reese’s Bookclub, het is een Young Adult bookclub-pick. Maar laat je daar vooral niet door tegenhouden.
Bovendien kan ik me voorstellen dat er jongeren zijn die naar het boek kijken en dan denken ‘dat kost me drie jaar en ik heb ook nog huiswerk.’ Want het is een dikke pil van bijna 500 bladzijden. Ik deed er overigens geen drie jaar over maar drie dagen. Maar ik heb dan ook geen huiswerk.

De 18-jarige Daunis is de dochter van een jonggestorven ijshockeybelofte afkomstig van de nabijgelegen Ojibwe (één van de meer dan 500 native stammen van de VS) reservation, en een witte vrouw. Ze is close met haar tante van vaderskant en het halfbroertje met wie ze slechts enkele maanden scheelt, maar helemaal thuis is ze niet in de ‘rez’ waar men haar ‘Ghost’ noemt omdat ze zo wit is.
Van de Fontaine-kant van haar familie had ze de sterkste band met haar oom David die onlangs is overleden. Aan een meth-overdosis luidt de officiële doodsoorzaak, maar Daunis’ moeder gelooft er niets van.
Als er nog iemand binnen de gemeenschap overlijdt begrijpt Daunis dat drugs een steeds groter probleem vormen in het reservaat.

Voordat ik het boek ging lezen wist ik vrij weinig over de inhoud (weten dat Reese het aanraadt is genoeg voor mij) en daar ben ik heel blij mee. Er staan wat spoilers op de binnenflap, dus ik raad je aan die niet te bekijken. Het enige dat ik wist was dat het een young adult novel was en dat de hoofdpersoon native American is. Het verhaal speelt zich af in Wisconsin, vlak bij de grens met Canada. Voor mijn gevoel doet het verhaal goed recht aan de Ojibwe cultuur en is het personage Daunis goed uitgewerkt. Zoals de synopsis-zonder-spoilers als een beetje laat doorschemeren is Firekeeper’s Daughter deels een thriller maar het is meer dan dat. Het is een ode aan de cultuur en vriendschap. Het behandelt rouw en intergenerationele vriendschappen, druggebruik en seksueel geweld. Omdat het boek bedoeld is voor een jonge doelgroep wordt dat laatste niet tot in detail uitgewerkt, wat voor mij ook niet zo heel nodig was maar ook gewenste seks wordt niet erg gedetailleerd beschreven. Dat had dan weer wel gemogen.
Verder is deze debuutroman pakkend, mooi verweven, sterk, troostend en zeer zeer moeilijk weg te leggen. Ik hoop nog meer van deze auteur te mogen lezen.

Read Full Post »

Wij zijn licht-Gerda Blees

Wij zijn het Nederlands lezerspubliek en wij zijn onder de indruk.

In een woongroep, gesitueerd in een gewoon rijtjeshuis in een kleine gemeente, is een vrouw overleden. Volgens de leidster van de groep was het heel mooi: ‘Ik voelde haar overgaan. Heel vloeiend ging het. Wat mooi. Wat bijzonder. Vinden jullie niet?’ Maar de andere twee leden van de woongroep weten nog even niet wat ze moeten vinden. Er wordt een huisarts gebeld. Niet de gebruikelijke, eigen huisarts. Deze huisarts is er niet van overtuigd dat het om een natuurlijke dood gaat.
Elk hoofdstuk van deze roman begint met de woorden ‘wij zijn’, en dat wij is elke keer iets anders. Vaak iets abstracts. Zoals de nacht, de nacht die Elisabeth heeft zien sterven en haar toe zou willen roepen iets te eten. Of ‘het dagelijks brood’ dat aan de leden van de woongroep verstrekt wordt als ze in hechtenis zijn genomen.
En zo ontvouwt zich het verhaal van een groep van vier mensen die samen een woongroep vormden. Of eigenlijk was het Melodie en haar drie volgers. Melodie die van iedereen wel wist hoe hij of zij zich voelde en wat het beste voor hen was. Melodie die erop aandrong dat ze geen voedsel meer nodig hadden. Dat ze een cursus konden doen en dan van het licht konden leven. Natuurlijk met behulp van een strikt meditatie-regime.
Heeft zij schuld aan de dood van haar zus Elisabeth? Heeft er iemand schuld? En zo ja, valt dat te bewijzen?
‘Wij zijn licht’ is een bijzondere roman. Bijzonder in de opzet, die niet zorgt voor afstand en ook de vaart niet uit het verhaal haalt, integendeel. Bijzonder omdat het een zwaar onderwerp is maar toch bij vlagen ironisch grappig. Bijzonder omdat het een zeer origineel debuut is dat ik in één dag heb gelezen.

Read Full Post »

Het laatste verhaal van Mina Lee-Nancy Jooyoun Kim

‘Tha last story of Mina Lee’ is weer een titel in de categorie ‘Reese zegt dat het goed is, dus dan is het zo’. Onlangs verscheen de, zeer kundige, vertaling.
Margot Lee rijdt samen met haar beste vriend van Seattle naar Los Angeles, waar hij gaat wonen. Onderweg probeert ze een aantal keren om contact op te nemen met haar bejaarde moeder, maar ze krijgt geen gehoor. Eenmaal aangekomen bij Mina Lee’s flat in Koreatown, blijkt dat ze is overleden. Ogenschijnlijk is ze gewoon gevallen, maar een aantal dingen laten Margot niet los. Wie was degene die haar moeder onlangs bezocht en met wie ze ruzie maakte? En met wie was ze op vakantie geweest naar de Grand Canyon? Ze realiseert zich dat ze haar moeder wel erg slecht kende.
De hoofdstukken waarin Margot de waarheid boven tafel probeert te krijgen, worden afgewisseld met hoofdstukken waarin we Mina volgen die als vrouw van een jaar of 40 in 1987 naar de Verenigde Staten verhuisde om het verleden letterlijk achter zich te laten. Ze vindt onderdak in een pension waar ze liefdevol wordt ontvangen door een medebewoonster en gaat werken in een Koreaanse supermarkt.
De klanten en het personeel spreken Spaans of Koreaans, en de eerste taal leert Mina snel ook een beetje. Maar hoe aardig ze haar collega’s ook vindt, vooral de knappe mijnheer Kim die regelmatig kleine cadeautjes bij haar tas neerlegt, ze merkt dat er een gespannen sfeer hangt in de supermarkt en die sfeer heeft alles te maken met de eigenaar, mijnheer Park.
Ik zou ‘Het laatste verhaal van Mina Lee’ geen triller noemen, eerder een migranten-kroniek of een roman over een moeizame moeder-dochterband waarin op zich weinig conflict is maar ook veel ongezegd blijft. Ook heeft het dat wat alle ‘goedgekeurd door Reese Witherspoon-boeken’ hebben: vaart met diepgang en een tikje mysterie. Zeer geschikt als vakantie-boek.

Read Full Post »

Lore-Alexandra Bracken

‘The games have begun and she’s playing for het life’, zo luidt de tagline van ‘Lore’. Dat doet wat denken aan The Hunger Games en daar heeft het zo af en toe een vleugje van, maar denk eerder aan ‘American Gods’ met een flinke dosis ‘Mythos’ en dan nog een snufje Hunger Games en je komt dichter in de buurt.
Lore woont in een brownstone in de New Yorkse wijk Harlem die ooit toebehoorde aan Gil, de oude man met wie ze samenwoonde. Ze was een soort kleindochter en thuiszorger in één. Twee mensen zonder familie die elkaar vonden in de straten van Marseille en samen een nieuwe familie vormden.
Lore hàd wel familie, maar zeven jaar geleden, op de laatste dag van de Agon zijn haar ouders en haar zusjes bruut vermoord door een nieuwe god die zijn krachten had gestolen van Ares. Nu, zeven jaar later, staat de Agon weer op het punt van beginnen en wil Lore niets liever dan wraak. Elke zeven jaar is een wereldstad het decor van een bruut spel: Zeus maakt de andere goden sterfelijk en dwingt hen op aarde te leven. Zeven dagen lang kunnen afstammelingen van de vooraanstaande Griekse families een god doden en zijn of haar krachten overnemen.
Zeven jaar lang heeft Lore elke gedachte aan haar familie en haar jeugd (waarin ze getraind werd voor de Agon)) weggeduwd, maar als ineens een verloren gewaande vriend weer opduikt én ze een hevig gewonde klassieke God op de stoep van haar huis aantreft, wordt ze meegezogen in een levensgevaarlijk spel.
Samen met haar beste vriend Miles en vrienden van vroeger moet ze zien te overleven en misschien is de enige manier om te overleven wel overwinnen.
Een aanrader voor iedereen die van spannende Young Adult novels houdt, voor liefhebbers van Griekse Mythologie en voor mensen die houden van magisch realisme met een flinke dosis vaart en spanning.

Read Full Post »

Longbourn-Jo Baker

Hoofdpersoon Sarah werkt als dienstmeisje voor één van de beroemdste gezinnen uit de Britse literatuur: de familie Bennet (vijf ongetrouwde zussen, een onuitstaanbare moeder, een vader die het zuchtend aanziet). Oudste dochter Lizzie leent haar boeken aan Sarah uit maar voor de rest heeft upstairs weinig idee van wat zich downstairs afspeelt.
En dat is nogal wat. De komst van Mr. Bingley doet niet alleen de hoop van moeder Bennet leven, het zorgt ook voor wat opschudding in de keuken waar zijn footman (ook mister Bingley genaamd) een veel geziene gast wordt. Huishoudster Mrs. Hill vindt het maar niets, die man met donkere huidskleur en verhalen over verre oorden die de meisjes van hun werk houdt, maar Sarah is geïntrigeerd. Ze vindt hem in ieder geval een stuk charmanter dan die Mr. Smith die onlangs is aan komen waaien en voor de paarden zorgt en als koetsier en butler voor de familie werkt.
Met zijn stugge houding en zijn geheimen.

Zo boven zo beneden. De levens van het personeel zijn meer met dat van de familie verweven dan mevrouw Bennet en haar dochters denken en in sommige zaken zijn Sarah en mevrouw Hill wereldwijzer van Izzie en Jane. Dankzij footman mister Bingley weten ze hoe duur de suiker is en wie die prijs betaalt. Ze zagen allang aankomen dat Mr. Collins nul op het rekest zou krijgen van Izzy en dat een mooi uniform een lelijk karakter niet kan verbergen.

‘Een must voor liefhebbers van het werk van Jane Austen’, is de samenvatting van menig blurb op en in het boek, ik zou daar ‘liefhebbers van Downton Abbey’ aan toe willen voegen. Ook al is de tijdsperiode heel anders, de sfeer en het verweven van de levens van ‘de familie’ en ‘het personeel’ is vergelijkbaar. En ook lezers die ‘niet zo veel hebben met Jane Austen (zijn die er eigenlijk?) maar wel van mooie historische verhalen met een vleugje mysterie en wat romantiek houden, zouden er goed aan doen om in Longbourn te duiken.

Read Full Post »

The last thing he told me-Laura Dave

Ik ben er een groot voorstander van om zelf kritisch na te denken maar het is wel zo fijn om een paar mensen om je heen te hebben op wiens oordeel je gewoon vertrouwen kunt. Je huisarts bijvoorbeeld, klimaatwetenschappers en…Reese Witherspoon. Als Reese zegt dat een boek leuk is, dan vertrouw ik daar gewoon op.
Dus kocht ik ‘The last thing he told me’ zonder er van tevoren te veel van te weten. Dat vind ik fijn, want tegenwoordig hebben uitgevers de neiging om de halve inhoud van een roman op de achterflap te zetten. Vind ik op z’n zachtst gezegd niet zo nodig. En in dit geval was het extra fijn dat ik er niet te veel van wist want dit boek wordt gecategoriseerd als ‘thriller’ en daar heb ik niet al te veel mee, maar ik had deze niet willen missen. Ik zou ‘The last thing he told me’ dan ook eerder categoriseren als een psychologische roman met suspense-elementen.
Schrijnwerker Hannah woont samen met haar man Owen en zijn dochter op een woonboot in het Californische Sausalito. Hannah doet haar best maar de band met haar stiefdochter is niet heel warm. En dan verdwijnt haar man ineens temidden van een schandaal rondom het bedrijf waar hij voor werkte. Hannah krijgt alleen een briefje: ‘Protect her’. Er bestaat geen twijfel over: Owen bedoelt dat Hannah zijn dochter Bailey moet beschermen. Maar waartegen? En hoe?
Verder hoort ze niets meer van haar man. Was hij betrokken bij het fraudeschandaal? Hoe minder ze te horen krijgt hoe meer vragen Hannah heeft. Heeft alles wat er nu gebeurt te maken met het auto-ongeluk waarbij zijn eerste vrouw om het leven kwam? Slechts één ding weet ze zeker: Owen zou alles doen voor zijn dochter, daar is ze van overtuigd. Dus dat moet de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie.
Deze roman is niet alleen intelligent in elkaar gezet en enorm spannend, ook de karakters blijven je bij omdat ze origineel en sympathiek zijn. Een fijn vakantieboek voor iedereen die houdt van spannend maar iets meer wil dan alleen dat. Aanrader voor de liefhebbers van de romans van Liane Moriarty.

Read Full Post »