My sister, the serial killer-Oyinkan Braithwaite

Als er een prijs zou bestaan voor de meest memorabele romantitel dan zou de debuutroman van Oyinkan Braithwaite grote kans maken. Ook stond ‘My sister, the serial killer’ dit jaar op de shortlist van de Women’s Prize for fiction (samen met The Silence of the girls-die ik nog moet lezen-,Normal People, Milkman, Circe, en de uiteindelijke winnaar An American Marriage).
Hoofdpersoon Korede is een hardwerkende verpleegkundige in een ziekenhuis in Lagos (een stad in Nigeria), ze woont samen met haar moeder en haar jongere zus. Haar vader, die tien jaar geleden overleden is, was een gewelddadige en gewetenloze man. En ze heeft het vermoeden dat haar zus een seriemoordenaar is.
Het gebeurt namelijk opvallend vaak dat zusje Ayoola zich moet verdedigen tegen vriendjes die ‘ineens’ agressief werden en vervolgens in haar mes liepen. Drie keer, om precies te zijn. En de trouwe Korede komt weer opdagen met een fles bleek om alle sporen uit te wissen.

Voordat ik aan deze roman begon was ik stellig van plan om de kant van het zusje te kiezen dat afrekent met agressieve mannen, Towanda! Maar Braithwaite heeft een heel ander verhaal gesponnen dan ik van tevoren verwachtte. Zusjelief is eerder een vrouwelijke Blauwbaard die alles en iedereen om haar vinger weet te winden en alles een draai geeft waardoor iedereen behalve zijzelf in een kwaad daglicht komt te staan. Grote zus vervult met verve de rol van Assepoester: ze kookt en bakt terwijl zusje met de eer gaat strijken en lucht haar hart alleen bij de comapatiënt die geen bezoek meer krijgt (Doornroosje?).
En dan laat zusje Ayoola haar oog vallen op de man waar Korede heimelijk verliefd op is. Zal deze Prince Charming de betovering weten te verbreken of zal hij het volgende slachtoffer worden?

Oyinkan Braithwaite heeft een heel prettige vertelstijl en de roman is opgebouwd uit korte hoofdstukjes zodat het boek ook voor minder geoefende lezers een aanrader is. Het is spannend en geestig en ik hoop in de komende jaren nog meer van haar te lezen.

Advertenties

Read Full Post »

De erfenis van Mozart- Femke Roobol

Voor liefhebbers van historische romans van eigen bodem zal het omslag van ‘De erfenis van Mozart’ er vertrouwd uitzien: de boeken van Simone van der Vlugt (De lege stad, Nachtblauw) hebben een soortgelijke, aantrekkelijke, vormgeving.
Slim van de uitgever, en liefhebbers van het werk van Van der Vlugt zullen aan ‘De erfenis van Mozart’ ook een soepel leesbare roman hebben die hen ruim 400 bladzijden lang onderdompelt in een andere tijd. Verwacht alleen niet de spanning die van der Vlugt in haar romans weet te stoppen. ‘De erfenis van Mozart’ kabbelt een beetje voort en het eerste deel deed wel erg denken aan het verhaal van Assepoester: hoofdpersoon Constanze is de voetveeg van haar moeder en draait voor een groot deel van de huishoudelijke taken op terwijl haar zus als een prinses wordt behandeld.
Constanze Weber groeit op in een muzikale familie met drie zussen. Haar vader neemt op een dag het jonge muzikale talent Wolfgang Mozart mee naar huis, die vervolgens niet bij de familie weg te slaan is, voornamelijk vanwege Constanze’s zus Luise.
Als zij hem afwijst denkt Constanze dat ze die jongensachtige, vrolijke Mozart die altijd grapjes met haar maakt, nooit meer te zien. Maar dan komt ze hem in Wenen toch weer tegen…

De bedillerige moeder van Constanze en haar obsessie met het ‘onder de pannen brengen’ van haar dochters, deed me met regelmaat denken aan een typetje dat uit de pen van Jane Austen was ontsproten, maar Constanze zelf was sympathiek en intelligent, alleen wat weinig mondig. Verwacht van ‘De erfenis van Mozart’ geen page turner maar eerder een geromantiseerde rehabilitatie van een vrouw die door menig biograaf onsympathiek en dom is afgeschilderd. Een aanrader voor echte geschiedenisliefhebbers en iedereen die vindt dat de geschiedenis wel wat meer aandacht aan vrouwen mag besteden.

Read Full Post »

Everything under-Daisy Johnson

Het gebeurt me niet vaak dat ik na het lezen van de laatste pagina van een boek denk ‘wat heb ik nou eigenlijk gelezen’, maar de debuutroman van Daisy Johnson, die in 2018 op de shortlist van de Man Booker Prize stond, laat zich niet zomaar vangen.
Drie verhaallijnen lopen door elkaar heen: in hoofdstukken met de titel The Cottage, zorgt Gretel voor haar verwarde moeder met wie ze jarenlang samen op een woonboot heeft gewoond. Toen Gretel 16 was verdween haar moeder. Ze hebben elkaar jarenlang niet gezien.
In de hoofdstukken die ‘The Hunt’ heten  is Gretel op zoek naar Marcus die ooit een maand bij haar en haar moeder op de boot heeft gewoond. Ze komt de ouders van Marcus op het spoor maar die kennen Marcus onder een heel andere naam (wat bijdraagt aan de verwarring over wie wie nou is).
De hoofdstukken getiteld ‘The River’ volgen we Marcus die van huis is weggelopen na het horen van een voorspelling.
Het kan aan de warmte van de afgelopen dagen hebben gelegen (tegen de veertig graden in de schaduw) maar ik had wat moeite met het hele ‘wiens verhaal zit ik nú weer te lezen’. Het begon me op twee derde deel wel te dagen dat ik een moderne en bewerkte versie van een verhaal uit de Griekse Mythologie zat te lezen en het is me ook niet ontgaan dat de schrijfstijl van Daisy Johnson erg mooi is. Maar als je op zoek bent naar een luchtig verhaal dat ook bij tropische warmte goed te volgen blijft dan zou ik je iets anders aanraden.

Read Full Post »

Circe-Madeline Miller

Net als ‘Milkman’ en de uiteindelijke winnaar An American Marriage ,stond ‘Circe’ van professor Klassieke Talen Madeline Miller op de shortlist voor de Women’s Prize for Fiction van dit jaar.
Het duurde even voordat ik deze roman in huis had want ik wilde per sé de Engelstalige versie mét het gezicht op het omslag. Uiteindelijk vond ik ergens een prachtige hardcover uitvoering uit de eerste druk. Dan kán het bijna niet anders of de inhoud is minder mooi dan de uitvoering. Maar niets was minder waar.
‘Circe’ vertelt het verhaal van een dochter van Helios, de zonnegod. Ze is één van de vele nymphen die als voetnoten in de Griekse Mythologie zo af en toe een bijrol mogen spelen. Als Circe een kind was dan zou je hopen dat een buurvrouw jeugdzorg zou bellen want ze wordt geminacht door haar moeder omdat ze niet mooi genoeg is en een lelijke stem zou hebben en haar vader heeft ook nauwelijks aandacht voor haar.
Als ze verliefd wordt op een jonge visser hoopt ze dat ze nu eindelijk iemand gevonden heeft die echt van haar houdt, maar het is slechts de eerste les die ze zal leren over de menselijke aard. Een les die niet zonder consequenties is: ze wordt verbannen uit de hal van haar grootvader. Toch leeft Circe een rijk leven waarin ze diverse helden uit de Griekse  geschiedenis zal leren kennen en in een ander daglicht zal stellen dan de epiek heeft gedaan.
Zonder al te veel te willen verklappen over de loop van het verhaal (ik weet zelf altijd het liefst zo min mogelijk over een boek voordat ik het ga lezen) kan ik er nog dit over zeggen:
℘ Het eiland Aiaia zal altijd mijn ‘happy place’ zijn
℘ Helden zijn niet altijd wat de geschiedenis van ze maakt
℘ Ik vond het heel handig dat ik net Mythos van Stephen Fry had gelezen, maar als je dat niet hebt dan staat er achterin het boek een lijst met personages (dat zag ik dus pas toen ik het uit had)
℘ Ik vond het zó verschrikkelijk mooi dat het mijn favoriete boek van dit jaar tot nu toe is.

Read Full Post »

De lessen-Michela Murgia

Romans van Italiaanse auteurs zijn over het algemeen niet echt la mia tazza di caffè. ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’? Raakte me totaal niet. ‘Ik haal je op, ik neem je mee’? Ik dacht het niet, laat mij lekker met rust, ik ben niet geïnteresseerd. ‘De geniale vriendin’ vond ik best aardig maar nou ook weer niet zó geniaal dat ik deel twee en drie, laat staan vier van de boekenreeks van Elena Ferrante wilde lezen.
Eigenlijk was de enige Italiaanse auteur die me kon bekoren Susanna Tamaro , totdat ik ‘De lessen’ van de Sardijnse Michela Murgia las (omdat ze van Sardinië komt wil ze misschien niet tot de Italiaanse literatuur gerekend worden, maar ik doe het voor het gemak toch maar).
De 38-jarige hoofdpersoon Eleonora is actrice en begeeft zich in de hoogste culturele kringen van de hoofdstad van Sardinië (en met regelmaat in andere grote steden binnen en buiten Italië). Aan het begin van de roman heeft ze er net (weer) in toegestemd om een pupil onder haar hoede te nemen. Niet om hem (het zijn altijd jonge mannen) de kneepjes van het vak te leren maar om hem wegwijs te maken in alles eromheen: hoe kleed je je, wat kun je aan de kleding van een ander aflezen, wie zijn de juiste mensen, hoe begin je een gesprek met hen?
Haar beste vriend en ex-geliefde vindt het een slecht idee dat ze deze Chirú, een violist die net is aangenomen aan het conservatorium, onder haar hoede neemt omdat het met haar laatste pupil slecht is afgelopen.
Het is opvallend hoeveel Michela Murgia in een beperkte omvang (nog geen 220 bladzijden) weet te vertellen over relaties, nature and nurture en de Italiaanse cultuur. Na het lezen krijg je zin om je te hullen in de duurste stoffen en door hoge zalen te dwalen om te kijken naar al het moois dat de voorgaande generaties voor ons hebben achtergelaten. Maar het precieze waaróm achter het einde van de voorgaande pupil…dat zul je zelf in moeten vullen.

Read Full Post »

Normal people-Sally Rooney

Boeken waar elke lezen lyrisch over is, zoals die detectives met kinderrijmpjes in de titel of die zeven zussen, ik weet het nog zo net niet. Of eigenlijk, ik weet het in het eerste geval wèl, die vond ik ronduit slecht en aan die zeven zussen durf ik dus niet eens te beginnen. Maar ‘Normal People’ van Sally Rooney werd de Costa Book Awards winner van 2018, en laat de Costa Book Awards winner van 2017, Eleanor Oliphant is completely fine, nou één van de leukste boeken zijn die ik het afgelopen jaar heb gelezen.  Dus misschien weten ze bij Costa iets wat ze in de top 10 bestverkochte boeken van de gemiddelde Bruna nìet weten, namelijk wat ík nou een fijn boek vindt.
‘Normal People’ is de tweede roman van de Ierse auteur Sally Rooney en bereikte de longlist van de Man Booker Prize 2018 (hij ging dat jaar naar de Noord-Ierse Anna Burns). En ik denk op zich dat het terecht is dat ‘Milkman‘ won, maar ik denk ook dat ‘Normal People’ een grotere groep lezers heel gelukkig zal maken.
Hoofdpersonen van de roman zijn Marianne en Connell. Ze zitten bij elkaar op school, maar daar hebben ze geen contact met elkaar want Marianne hoort nergens bij en Connell is één van die zeldzame mensen die populair is en goed in sport maar toch geen verwaande pestkop is geworden. Ze spreken elkaar als Connell zijn moeder ophaalt bij Marianne thuis waar ze schoonmaakt.
Zowel Marianne als Connell groeit op zonder vader: die van Marianne is een aantal jaar geleden overleden en die van Connell is al ‘buiten beeld’ vanaf het moment dat zijn moeder (als tiener) in verwachting raakte. Tussen hen ontstaat een onverwachte vriendschap (with benefits) die zich (met onderbrekingen en misverstanden) ontwikkelt tot na hun studietijd.
De roman doet een beetje denken aan ‘One Day’, wat betreft het onderwerp en heeft verder alles wat ik van ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ verwachtte maar niet kreeg (ik vond het een oppervlakkig boek met kille personages die niet voor me gingen leven). ‘Normal people’ is terecht een hitroman en ik zou het zeker ook aanraden aan jongeren die de Young Adult een beetje ontgroeid zijn maar graag nog wel willen lezen over mensen van hun eigen leeftijd.

Read Full Post »

Ik niet op jou-Sally Thorne

Als een roman met een omslag in frisse fruitkleurtjes zo’n beetje begint met de zin ‘Ik haat Joshua Templeman’, dan weet je: dat is na 349 bladzijden (of eerder) niet meer het geval. Toch is Sally Thorne erin geslaagd om een zeer onderhoudende roman te schrijven die, ook al zitten er weinig verrassingen in, de lezer geboeid houdt.
Lucy Hutton en Joshua Templeman zitten de hele werkdag tegenover elkaar op kantoor. Ze zijn beiden persoonlijk assistent, ieder van één van de CEO’s wier uitgeverijen onlangs zijn gefuseerd. Lucy en Joshua zijn elkaars tegenpolen en hebben een bloedhekel aan elkaar. Zij vindt hem een stijve hark zonder humor en hij vindt haar..tja, wat vindt hij eigenlijk? Hij pest haar in ieder geval met het feit dat ze klein is en is opgegroeid op een aardbeienkwekerij. Hij noemt haar ‘taartje’ wat duidelijk een vertaling is van shortcake, een verwijzing naar haar geringe lengte en het cartoonfiguurtje Strawberry Shortcake.
Hun werkdagen bestaan uit het bespieden van hun collega en het spelen van verbale steekspelletjes. Als bekend wordt dat er een vacature is ontstaan binnen het bedrijf en dat degene die deze zal vervullen de baas zal zijn van de overgebleven assistent besluit Lucy dat ze, als Joshua de baan zou krijgen, ontslag zal moeten nemen. Ondertussen zit het Joshua behoorlijk dwars dat Lucy uitgaat met een collega die binnenkort voor zichzelf gaat beginnen.
Een ingewikkeld of psychologisch diepgravend plot heeft deze roman niet, maar daar is het genre ook niet naar. Toch maken de scherpe dialogen en seksscènes die niet om de verkeerde redenen tenenkrommend zijn ‘Ik niet op jou’ de moeite waard. Deze debuutroman van de Australische Sally Thorne is een heerlijk zomerboek dat ook de minder gevorderde lezer geboeid zal weten te houden. Het is wachten op de verfilming (ik tip Adan Canto in de rol van Joshua).

Read Full Post »