Vanmorgen werd de shortlist van de Women’s Prize for Fiction bekendgemaakt. Restless Dolly Maunder staat erop, the Maiden helaas niet, the wren, the wren wèl.
Anne Enright is een naam die me heel bekend voorkwam en waarvan ik dus dacht al veel gelezen te hebben. Dat bleek niet waar te zijn, ik had alleen een bundel korte verhalen van haar hand gelezen, maar het staat vrij prominent in mijn kast, vandaar dat ik de naam waarschijnlijk heel vaak (onbewust) gezien heb. ‘the wren, the wren’ vond ik een mooie roman die me deed denken aan het werk van Sally Rooney. Wellicht vanwege het Ierse decor, maar waarschijnlijker nog vanwege de eenzaamheid van de sympathieke hoofdpersonen.
Nell is de kleindochter van een beroemde dichter, die ze echter nooit gekend heeft. Zelf schrijft ze ook, maar dan als ghostwriter voor een influencer (of beter gezegd, diens hond). In haar vrije tijd verdiept ze zich in de gedichten van haar opa, op wie ze schijnt te lijken.
Nells moeder heeft de poëet Phil McDuragh wel gekend, tenminste, in haar kinderjaren want in haar herinnering was hij ineens weg. Later was er ineens een tweede echtgenote in de Verenigde Staten, wat volgens de Ierse wet helemaal niet kon want hij was nog met zijn vorige vrouw, Carmels moeder, getrouwd. Hoe valt zijn plotselinge vertrek te rijmen met de gedichten die hij over haar en haar moeder schreef? Wie is hij echt? De man die hartstochtelijk kan houden van, of de afwezige man die in een interview terloops zegt dat zijn huwelijk geen stand hield omdat zijn vrouw ‘helaas ziek werd’?
Een aanrader voor lezers die van poëzie houden (de hoofdstukken worden afgewisseld met gedichten) en voor iedereen die de hele shortlist van de Women’s Prize for Fiction wil lezen (ik!).
Kim in de pen blogt 