Haarlem

De vrouwelijke lijn van mijn familie bestaat al eeuwenlang uit Haarlemse muggen en voor mij bestaat er dan ook geen mooiere stad dan die waar mijn wiegje stond. Of de boekdrukkunst hier is uitgevonden kunnen we helaas nooit meer met zekerheid zeggen, maar dat het een drukkersstad is staat buiten kijf. Waar kan een schrijver zich dan ook meer thuis voelen dan in de stad aan het Spaarne? Ik zou het niet weten en in 2013 kwam mijn bundel De canon van Haarlem uit (binnen een jaar toe aan een 4e druk!). Dus mocht Haarlems Dagblad nog een nieuwe columnist zoeken…joehoe! Hier ben ik!

Nachtstad

Onder het wakend oog
Van Bavo
fiets ik naar huis

Zijlstraat, Kenaupark
en Schotersingel
zijn nog mooier in de nacht

Lieve stad, ik hou
van jou
en je was weer
de perfecte gastvrouw

De grote Johannes

Onze straat kijkt uit op een braakliggend terrein. Aan de rand van dat terrein staat een groot bord met foto’s van statige nieuwbouwpanden en strakke tuintjes. In die tuintjes spelen kinderen. Het braakliggende terrein wordt nu alleen nog maar bewoond door wilde bloemen en bergjes zand. Dáár zouden kinderen graag spelen. Maar om het terrein staat een hek.
Ik ben geboren op deze plek, en ik woonde er de eerste twee weken van mijn leven. Achttien jaar later blies mijn opa er zijn laatste adem uit.
Mijn opa was heel groot en sterk. Hij was smid, wij woonden boven zijn werkplaats in de binnenstad, en ik geloofde oprecht dat hij ijzer met handen kon breken. Na schooltijd ging ik vaak even bij hem langs, soms kreeg ik dan een stuk van de pannenkoek die in zijn lunchblik zat. Mijn opa had een hekel aan de muntjes van vijf gulden, dat vond hij maar zware rotmuntjes zei hij, veel te zwaar voor in je portemonnee. Mijn spaarpot was een veel betere plek voor ‘die rotmuntjes’. Wat kon ik daar nou tegen inbrengen?
Trots was hij op ons; zijn kleinkinderen. Aan iedereen die het maar horen wilde vertelde hij over de grappige opmerkingen van de één en het geweldige rapport van de ander. Toen een dokter hem na een hartaanval vertelde dat hij veel langer zou leven als hij zou stoppen met roken, deed hij dat van de één op de andere dag. Zijn dochter, mijn moeder, was verbijsterd; je kom hem vroeger uittekenen in zijn blauwe overall en met een sigaar in zijn mondhoek. Op de hoek van de straat waar ik nu woon en de Velserstraat zat vroeger een sigarenwinkel waar ze als klein meisje al met haar vader naartoe liep. Ik was niet verbaasd over zijn wilskracht; mijn opa zou alles doen om zo lang mogelijk bij ons te blijven.
Toen ik op mijn 24^e weer in hetzelfde ziekenhuis lag, om geopereerd te worden, zei mijn moeder dat ze haar vader erg miste maar dat het maar goed was dat hij dat niet meemaakte. Zijn kleindochter zó ziek in het ziekenhuis, daar zou hij echt niet tegen hebben gekund.
Opa Johan was geboren in Borger, een natuurkind dat altijd aan het spelen was in de natuur, ook in Maarssen heeft hij een geweldige tijd gehad. Wonen in grote steden was niets voor hem. Maar Haarlem had het beste van beide vond hij; een stad met natuur. Hij hield van Elswout, van de Waterleidingduinen en van het halve maantje. Maar bovenal hield hij van kinderen. Dat er nu gespeeld gaat worden op de plek waar hij zijn laatste adem uitblies, dat zou hij geweldig gevonden hebben. Maar of die aangeharkte tuintjes zijn goedkeuring kunnen wegdragen betwijfel ik.
Johannes Klazinus in excelsis Deo Neo