Ezel of hond?

Op dit moment ben ik een boek aan het lezen waarin slechte gewoontes van moeder op dochter overgaan. Het is zo erg dat ik tegen ze zou willen schreeuwen en ze een draai om hun oren zou willen geven.
Eerst was het de moeder in het verhaal ‘my mother dog-eared the page’. Die vrouw maakt dus zo’n zooitje van haar leven dat ze niet, zoals een gewoon mens, een bladwijzer of een bonnetje tussen de pagina’s van haar boek legt, maar het hoekje omvouwt. The horror! Maar goed, ik mocht dat mens toch al niet.
Maar een aantal hoofdstukken later doet haar dochter, inmiddels een jaar of 50 oud, hetzelfde. Een teken dat die ‘opvoeding’ van haar moeder behoorlijk wat kapot heeft gemaakt.
Want honden zijn leuk, maar dog-earing grenst aan vandalisme. Ik zou het nauwelijks durven: een ezelsoor maken. Gelukkig heb ik bijna net zo veel boekenleggers als ik boeken in huis heb en als ik zo snel niets voor handen heb dan leg ik gerust mijn telefoon even tussen mijn boek.
Maar terwijl ik de passages las, realiseerde ik me wel dat dog-earing logischer is dan een ezelsoor maken. Want volgens mij hebben ezels rechtopstaande oren. Bij honden verschilt dat, maar de mijne heeft in ieder geval hangoren (die ook nog wel eens op een boekpagina liggen zodat ik ze op moet tillen om mijn zin af te kunnen lezen). De Britten doen het dus logischer dan wij. De Zweden overigens ook, die maken hunöra. Duitsers maken eselsohr. Ik vind dat we, net als de hele zomertijd-wintertijd-discussie ons aan moeten sluiten bij de Britten. Maar het is natuurlijk nog beter om gewoon een boekenlegger bij de hand te hebben.

Read Full Post »

Mooie dingen en ander escapisme

Vorige week zaten de mijnheer en ik in de auto op de parkeerplaats van de IKEA te wachten op onze bestelling. Die zou naar de auto gebracht worden. ‘Ik vraag me af of ze het nu druk hebben’, zei de mijnheer.
‘Ik denk het wel’, zei ik. Ik heb namelijk sterk het vermoeden dat mensen in deze periode toch allemaal zo’n beetje hetzelfde gaan doen. Je zag het al een jaar geleden, aan het begin van de pandemie en het noodgedwongen thuisblijven, er kwam niet alleen een run op het wc-papier maar het meel en bloem was ook ineens overal op en een dag later werd Instagram overspoeld met foto’s van zelfgebakken zuurdesem- en bananenbrood.
Even later ontstonden de file’s voor de tuincentra want het was mooi weer, we mochten nergens heen en velen kwamen tot de ontdekking dat ze helemaal geen tuin hadden maar een soort parkeerplaats achter hun huis waar alleen een barbecue en een loungeset stonden. Ik hoop overigens van harte dat ook dit jaar weer vele tegels afgedankt zullen worden en we weer wat echte tuinen daarvoor terug krijgen.
En nu zijn we blijkbaar in de fase aanbeland waarop mensen zich er eindelijk toe kunnen zetten om een groter bed voor hun kind aan te schaffen en dat ook in elkaar te zetten of hun zolder op te ruimen en daar wat opbergdozen voor te kopen want ik kon wel bestellen bij IKEA, maar voor bezorging hadden ze geen tijd.
Zelf bestel ik voornamelijk twee dingen bij IKEA dit jaar: fotolijsten en opbergkratten (maar niet voor de zolder).
Weinig menselijks is mij vreemd want net als de rest van het land heb ik dit jaar meer geld dan anders besteed aan ‘woondingen’. Of, om het duidelijker te zeggen, ik heb half RedBubble leeggekocht aan art prints, posters en photographic prints. En die moeten natuurlijk allemaal een eigen lijstje, dat wisselt wel zo handig. Want wisselen doe ik. Zo’n beetje één keer per maand hangt er op diverse plekken in huis iets anders aan de muur en staan er andere dingen in de vensterbank. Nu we bijna nergens heen gaan en weinig mensen zien voldoe ik op die manier aan een behoefte aan change of scenery. Ik kan het van harte aanbevelen.
De opbergdozen heb ik nodig voor boeken, heel veel boeken. Ik las namelijk altijd al veel maar dat is niet minder geworden. Maar de bibliotheek is dicht. Al maanden. Dus ben ik de regionale winnaar geworden van de actie ‘steun je boekhandel’. Maar ja…waar laat je het allemaal? In kratten dus.
Het grappige is dat ik in deze tijd een hang heb naar young adult novels. Boeken waarin twee lieve jongens er uiteindelijk achter komen dat ze al een tijd verliefd zijn op elkaar, boeken waarin half fae koninginnen het kwaad verslaan, boeken waarin twee broers op monsters jagen of boeken over een vriendengroep die op zoek is naar een eeuwenoude Welshe koning die ergens begraven moet liggen (geen spoilers graag, ik begin volgende week in deel drie). Van de echte literatuur met een hoofdletter L geniet ik nog wel maar neem ik met mate tot me.
Ik heb blijkbaar behoefte aan wat escapisme. En als zo’n boek dan uit is kan het zijn dat ik op RedBubble fanart tegen kom, dat koop en er dan weer een nieuwe fotolijst voor besteld moet worden.
Ach, ik ben allang blij dat ik geen puberbed in elkaar moet zetten.

Read Full Post »

Drie boeken

Voordat we Netflix aanzetten zagen we Margriet van der Lindens M even langsflitsen. Ik zag dat Famke Louise er zat (dat lijkt haast een voorwaarde voor talkshows de laatste tijd) en er vielen me twee dingen op: ze ziet er ‘in het echt’ altijd stukken vermoeider uit dan op foto’s en ze had drie boeken voor zich liggen.
Vooral dat laatste vond ik interessant dus besloot ik om ‘M’ later terug te kijken. Het onderwerp van die avond bleek aan te sluiten bij nieuws dat ik eerder bij Arjen Lubach had gehoord: de leesvaardigheid van Nederlandse jongen is abominabel (dat betekent ‘slecht’) en ze vinden lezen helemaal niet leuk.
Om dit te illustreren zaten er ook drie jongen in de studio van wie er twee dat sentiment heel goed wisten uit te stralen. Aan tafel drie bekendere Nederlanders (Famke Louise, DIO en Jeangu Macrooy) die nog jong genoeg zijn om te kunnen ‘influencen’. Zij zijn door Stichting Lezen ingehuurd om leescoach te worden voor jongeren. Dat betekent niet dat ze met een spandoek in de hand naast een met frisse tegenzin lezende jongere gaan zitten, maar dat ze een contract ondertekenen waarin ze beloven in het komende half jaar drie boeken te gaan lezen.
Op social media werd er nogal schamper gedaan over het aantal en ik moet zeggen ik dacht eerst ook ‘ik lees met gemak drie boeken in een maand’, maar voor iemand die anders nooit leest en wellicht alle vrije tijd besteed aan tv kijken of het doen van spelletjes op de computer of telefoon is het waarschijnlijk best veel. En ik denk ook: beter één goed boek per jaar dat je je leven lang richten op één boek (Den Bijbel) of alleen maar bagger-thrillers lezen en daar je hele wereldbeeld uit halen.
De coaches hadden uiteenlopende redenen om mee te doen. Die van Famke Louise werd me niet helemaal duidelijk, omdat ze het vroeger wel leuk vond geloof ik…? DIO wilde graag meer lezen omdat het zijn woordenschat groter maakt en hij in vervoering kan raken van mooie zinnen zoals die in de romans van Murakami. Een mooie reden maar ik denk niet dat jongeren heel erg warm gaan lopen voor Murakami… Jeangu Macrooy had wat mij betreft het mooiste argument: een boek lezen is de enige manier om eens in de schoenen van een ander te staan. Films zijn mooi natuurlijk maar alleen een boek geeft je inzicht in de beweegredenen en gedachten van een ander (mijn aanvulling). Hij had dan ook een boek gekozen met een politiek thema: ‘Echte Amerikaanse jongens’. Een boek dat aansluit bij de boodschap van de Black Lives Matter beweging. Na een rondje Googelen kwam ik erachter dat de originele titel van die roman ‘All American boys’ is en dat ik die al op mijn stapel had liggen.
Ik beloof bij dezen dat ik ‘m ook ergens het komende half jaar zal gaan lezen.

Read Full Post »

Genre ‘Gezellig’

‘Alleen mensen die het goed hebben, lezen thrillers. Zij die in nood verkeren lezen rustige boeken.’ zei de Haarlemse auteur en verzetsman Godfried Bomans (1913-1971) ooit. En als ik zo om me heen kijk (op social media, vanwege Corona verkeer ik nauwelijks in het openbaar) lijkt hij nog steeds gelijk te hebben.
De tijdlijn van lezers-groepjes op Facebook is doorgaans vergeven van de thrillers: foto’s van de nieuwste Karin Slaughter (ja, zo heet ze echt en nomen est omen), Nicci French, iets met een meisje en een plek in de titel (‘Het meisje in de trein’, ‘Het meisje in het ijs’, en ga zo maar door) of een boek in de serie met die kinderliedjes-titels trekken in veelvoud aan je voorbij. Maar deze dagen zie ik steeds meer Lucinda Riley (die van The Seven Sisters en vele op zichzelf staande romans), Nora Roberts en Santa Montefiore (voor mij totaal onleesbaar, ik houd het niet langer dan en bladzijde vol) verschijnen.
Het was een ander lid waarschijnlijk ook opgevallen, of ze merkte dat haar eigen lees-voorkeur veranderd was, want ze plaatste de volgende vraag: Lezen jullie de laatste tijd ook andere boeken dan je normaal leest? Het valt mij op dat ik veel meer romans en feel good boeken lees op het moment.
Ik weet niet wat ze daarvóór las, dat vertelt het verhaal niet, maar ik realiseerde me dat de vlieger die ze ter sprake bracht bij mij ook wel opging. Nu lees ik nauwelijks thrillers, maar wel boeken die op een andere manier ‘enerverend’ zijn. ‘Woke’ literatuur die wordt aangeraden door Oprah Winfrey of Emma Watson. Meestal met emancipatie of black lives matter als thematiek. En die boeken lees ik nog steeds, maar ik merk dat ik ze nu vaker dan anders afwissel met even iets simpels tussendoor. Iets luchtigers, of een volgende deel uit een serie zodat ik niet hoef te wennen aan nieuwe mensen.
Deze boeken worden hier nooit besproken op #literairewoensdag maar ik hou wel van ze, vooral nu, omdat ze me even als een warme deken omsluiten voordat ik me weer ga storten op de wereldliteratuur.
In de afgelopen periode las ik in de categorie ‘voor de gezellig’ 😉
◊ 99%  Mine van Sally Thorne
◊ The Moon Sister van Lucinda Riley
◊ Casting Off van Elizabeth Jane Howard (deel 4 uit de serie over de familie Cazalet)
en via Audible heb ik me Treasure Island voor laten lezen. Lekker knus.

Read Full Post »

Ik geef het op

Ik las laatst een artikeltje waarin tips stonden om meer boeken te lezen. Ik weet het, méér lezen is een beetje overkill, maar ik las het toch maar, het was immers tekst. Veel van de dingen die erin stonden deed ik al, zoals elke avond voor het slapen even lezen en altijd een boek bij je hebben zodat elke wachttijd leestijd wordt. Maar er stond ook in dat je een boek dat je niet gelijk heel goed vindt gewoon opzij moet leggen. En dat doe ik eigenlijk nooit. Sommige boeken lezen nu eenmaal als een trein en voor andere moet je iets harder werken. Maar dan is de beloning soms des te groter als het gelukt is om er toch ‘in’ te komen.
Alleen als ik iets slecht geschreven vindt of banale dialogen bevat, dan leg ik het weg. Maar dat merk ik op de eerste bladzijde al dus dan reken ik het niet eens als ‘gelezen’. Het komt zelden voor dat ik, als ik al op driekwart van een boek ben, toch nog afhaak. Maar laatst gebeurde het toch. Ik las ‘De leeuwenvader van Mosul’. Een titel die natuurlijk meelift op het succes van al die ‘De … (beroep) van.. (exotische plaatsnaam)’-titels die zijn verschenen nadat ‘De vliegeraar’ werd heruitgegeven als ‘De vliegeraar van Kabul’. Maar dit leek me een mooi verhaal: een man beschermt de dieren in een dierentuin tijdens de oorlog in Irak. En van zo’n boek steek je altijd iets op over hoe het nou eigenlijk zit met oorlogen.
Maar ik was een beetje naïef: het begon er al mee dat een medewerker van de dierentuin twee pasgeboren welpjes bij de moeder vandaan steelt (wie doet zoiets?!) om te kunnen verkopen en dat de hoofdpersoon slechts één van de welpjes weet te redden. Waar is dat andere welpje gebleven?
Maar dat is in de verste verte niet de laatste portie ellende. Het wordt oorlog en de dieren krijgen honger. De mensen ook en er verdwijnen dieren. Toen één van de hongerige leeuwen door de kooien heen uithaalde naar een berenwelp heb ik de bladwijzer uit mijn boek getrokken en ben ik aan iets anders begonnen. De maat was vol. En ik weet het, in de ‘A song of ice and fire’ reeks van George R. R. Martin vallen de mensen bij bosjes dood neer, maar dat is iets anders. Dit zijn dieren en die mogen niet dood.

Read Full Post »

Moeilijke vragen

Na jaren android ben ik nu dan ook overgestapt naar de expensive side: ik heb een iPhone. En er zijn een paar dingen waar ik nog aan moet wennen, zoals het feit dat er slechts één soort volume bestaat zodat je, als je ’s avonds het filmpje waarin Pieter Derks zijn column voorleest ’s avonds wat harder hebt gezet je de volgende ochtend een hartverzakking krijgt van je wekker, maar mijn foto’s zijn superscherp (en soms bewegen ze!).
Maar net als Betaalvriend stelt ook Apple moeilijke vragen. Tijdens het instellen van mijn telefoon schotelden ze me een hele lading beveiligingsvragen voor. Ze stonden in groepjes van drie en uit elk groepje moest je één vraag kiezen om te beantwoorden. Slechts drie vragen om antwoord op te hoeven geven, dat stemde mij hoopvol. In elk rijtje moest er toch wel één vraag te vinden zijn waar een eenduidig en onveranderbaar antwoord bij hoorde? Maar die conclusie bleek voorbarig.
Met de meeste vragen kon ik weer helemaal niks. Waar ging ik naartoe toen ik de eerste keer in een vliegtuig zat? Tja, dat had mijn moeder waarschijnlijk nog wel geweten… Hetzelfde geldt voor welke film ik als eerste in de bioscoop heb gezien. Ik heb een goed geheugen maar dat weet zelfs ík niet meer. En het model van mijn eerste auto? Ik laat het je weten zodra ik ‘m heb gekocht maar dat kan nog even duren want ik heb nog niet eens een rijbewijs.
Zelfs een simpele vraag als in welke straat ik was opgegroeid stelde me al voor een dilemma: er zijn namelijk twee spellingswijzen van die straat. Op het bordje aan de éne kant van de straat stond ‘Lange Herenstraat’, op het bordje aan de andere kant stond ‘Lange Heerenstraat’. Dus dan zou ik moeten onthouden welke van de twee schrijfwijzen ik had gekozen. Zo’n telefoon kent natuurlijk alleen ‘goed’ of ‘fout’ en niet ‘je ze bedoelt hetzelfde,ze gebruikt alleen de schrijfwijze van de verkeerde kant van de straat. En voordat je het weet is je telefoon geblokkeerd.
Maar één vraag duwde me helemaal over het randje: ‘wat was je favoriete kinderboek?’ Kinderboek? Dat is veel te ruim. Bedoelen ze een boek dat me is voorgelezen? Een prentenboek? Dan is het ‘Oh wat mooi is Panama’. Maar een kinderboek kan natuurlijk ook een boek zijn dat je in je jeugd hebt gelezen. Dan zou het ‘De gebroeders Leeuwenhart’ moeten zijn. Of toch ‘Ronja de roversdochter’. Of misschien ‘Mathilda’ of iets anders waar ik nu even niet op kom, maar als ik de vraag moet beantwoorden net wel.
Zie je, daar ga je al. Vragen naar een lievelingsboek is de snelste manier om kortsluiting te veroorzaken in de hersenen van een boekenwurm.Dus leg ik de telefoon maar opzij en ga ik maar weer een boek lezen…

Read Full Post »

Kort verhaal-verstoppen

Read Full Post »

Een doos vol parels

‘Je kunt niet alles bewaren’, zei mijn moeder altijd. Mijn vader en ik keken elkaar dan aan met een blik die wilde zeggen dat we haar ongelijk wel wilden bewijzen, maar we waren slim genoeg om daar nooit echt serieus werk van te maken. Dus van alle spullen die ik het huis in sleep moeten er zo af en toe ook een paar weg. En als ik zeg ‘spullen’ dan bedoel ik met name ‘boeken’. Dus is het weer tijd om een doos met boeken weg te geven. Alle boeken die erin zitten zijn Nederlandstalig, en er zitten een aantal echte pareltjes tussen zoals ‘Het overgebleven kind’, ‘Jinxed’, ‘Parnassia’ en ‘De stem van Tamar’.
Ik verstuur de doos via UPS, dus als je wint kun je ‘m ophalen bij een UPS-punt bij je in de buurt. Het enige wat je hoeft te doen om te winnen is een reactie achterlaten onder dit bericht (direct onder de column dus, dus niet onder de link op Facebook) waarin je vertelt waarom je graag wil winnen én de link naar dit bericht delen op je Facebookpagina.
En mocht je dit keer niet winnen, niet getreurd, ik beginnen binnenkort met het vullen van een nieuwe doos, dus houd vooral deze pagina goed in de gaten…

 

Deze doos vol literaire parels is gewonnen door Angela

Read Full Post »

Black Birds

Ze bestaan nog steeds zag ik: de Lijsters, goedkope uitgaven van romans die je op je leeslijst mocht zetten. In de tijd dat ik op school zat zat ‘Het Gouden Ei’ er zelfs bij. Alsof jongeren door het geringe aantal pagina’s er zelf niet op zouden komen het op hun lijst te zetten. Ik heb het overigens wel gelezen maar niet op mijn lijst gezet.
Ik zal in de derde klas hebben gezeten toen we tijdens de les Engels foldertjes kregen uitgereikt. ‘Young Black Birds’ stond erop en daaronder een afbeelding van drie boeken met omslagillustraties die me geschikt leken voor kinderen van een jaar of 8. Eén van de titels was ‘The tv-kid’, weet ik nog. Ik voelde me niet aangesproken. Dus liep ik met het foldertje naar het bureau van mijn docent. Hij keek naar mij, naar het foldertje, zei ‘sorry’, pakte het van me aan en gaf me de folder ‘Black Birds’.
Ik las ‘The Millstone’ van Margaret Drabble, ik las ‘Before she met me’ van Julian Barnes en ‘If Beale street could talk’ van James Baldwin. En van die laatste twee weet ik zeker dat ik ze ook op mijn leeslijst heb gezet.
Een aantal jaren geleden ben ik begonnen met wat ik noem ‘the woke reading list’. Ik realiseerde me dat ik vooral boeken las die waren geschreven door witte, westerse mensen. En ik ben zelf al wit en westers, dus als ik mijn horizon wil verbreden dan is het niet meer dan logisch als ik ook eens boeken lees die zijn geschreven door mensen die de wereld (mogelijk) anders ervaren.
Dus las ik me een halve baan om de aarde en kocht ik de biografie van Malcolm X en leende, vóór mijn reis naar Gambia ‘Roots’ van de bibliotheek. Een naam die ik steeds vaker tegenkwam op mijn literaire reis was die van ‘James Baldwin’ en ik dacht ‘van hem moet ik ook eens iets lezen’. Maar toen ik ging kijken op Wikipedia zag ik daar de titel uit de folder die ik meer dan 20 jaar geleden had gekregen: ‘If Beale street could talk’. Ik hád dus al iets van hem gelezen en afgelopen maandag ben ik de verfilming gaan zien in de bioscoop. En ze kwamen weer tot leven, Fonny en Tish met wie ik zo had meegeleefd. En misschien was 20 jaar geleden het zaadje gezaaid voor het vermogen om mee te leven met verhalen die iets verder van je bed zijn. Stel je voor dat ik, net als de rest van de klas ‘The tv-kid’ had gelezen…

Read Full Post »

Lievelingsboek

Vorige week werd ik door een vriendin getagged in een Instagram-bericht waarin een wereldwijde boekenruil werd voorgesteld. Daarvoor moest je een exemplaar van je favoriete boek kopen en dat opsturen naar een onbekende. Zelf zou je uiteindelijk een maximum van 26 boeken ontvangen: de lievelingsboeken van mensen van over de hele wereld.
Dat klinkt op zich allemaal best leuk, maar wat nou als je zelf een hardback koopt voor iemand en je krijgt een beduimelde paperback terug? Of je ontvangt een boek in het Russisch, of erger nog: een boek dat je al hebt?
En als ik zo in de boekengroepjes op Facebook en in de bestseller-lijsten kijk, lezen de meeste mensen vooral thrillers met het woord ‘meisje’ of een kleuterliedje in de titel. Niet echt iets waar ik mijn Orange Prize winnaressen voor aan de kant leg.
Maar mijn grootste bezwaar zat ‘m in het woord ‘lievelingsboek’. Aan iemand die ongeveer 120 boeken per jaar leest vragen wat haar lievelingsboek is is net zoiets als aan een moeder vragen wat nou haar lievelingskind is. Bovendien weet ik maar al te goed dat wat voor de één het neusje van de zalm is, voor de ander bagger met of zonder rietje is (zie die bestsellerslijsten). Jarenlang was ‘The book of lost things’ mijn lievelingsboek, maar dat kan ook te maken hebben gehad met de omstandigheden waarin ik het boek kreeg. ‘The signature of all things’ vind ik prachtig, maar is niet geschikt voor mensen die van fast paced thrillers houden. Margaret Atwood is mijn favoriete auteur, maar ik moet wel iets meer van jou en je interesses weten voordat ik je ‘The heart goes last’, ‘Alias Grace’ of ‘The Handmaid’s tale’ aanbeveel.
Het is net als met de hoofdpersoon in ‘De boekenapotheek aan de Seine’: ik wil van je weten wat jij wil van een boek. Wil je lachen, wil je huilen of wil je iets leren? Pas dan weet ik of ik je ‘Life of Pi’ of ‘Life after life’ moet aanraden.
Ik heb besloten om niet mee te doen aan de boekenketting, waarschijnlijk zou ik uit pure wanhoop ‘Ronja de roversdochter’ opsturen. Misschien zelfs in het Zweeds… 

Read Full Post »