Broccoli

Er is ophef (oh nee, #ophef, want het speelt zich natuurlijk vooral online af) ontstaan over het Songfestival-liedje van Jeangu Macrooy ‘Birth of a New Age’. Daarin zingt de Surinaams-Nederlandse zanger enkele regels in het Sranantongo. Sranantongo is een taal met Nederlandse, Engelse, Portugese en Afrikaanse invloeden die is ontstaan in de 17e eeuw en jarenlang onderdrukt is geweest. Dat deze taal nu een internationaal podium krijg is heel bijzonder.
Maar wat de boer niet kent maakt ie graag belachelijk, dus noemen sommige witte Nederlanders ‘Birth of a New Age’ ‘het Broccolilied’ vanwege de zin ‘Yu no man broco, broco mi’ (ik ben niet kapot te krijgen) die ze niet verstaan.
En ik snap op zich de grap van het maken van een Nederlandse parodie op een anderstalige songtekst. Wij zingen in de auto op weg naar Italië ook ‘ik wil pasta en pizza calzone!’ op de wijs van een bekend nummer van Eros Ramazotti en ‘no tengo arma’ van Nelly Furtado wordt ook ‘broodje shoarma’ (we vegan shoarma van Vivera natuurlijk). Maar als we eenmaal op de plaats van bestemming zijn aangekomen kunnen we met behulp van Duolingo en What en Hoe in het…die pasta en vegan shoarma gewoon in de plaatselijke taal bestellen, grazie, graçias. Kwestie van beleefdheid en respect voor cultuur.
Dus ik begrijp het wel dat de Albert Heijn reclame met een foto van een broccoli met de tekst erbij ‘ook zo’n trek gekregen na het horen van ons Songfestival liedje?’ niet bij iedereen in de smaak viel. En nu hoef je wat mij betreft niet gelijk je plaatselijke Albert Heijn te bestormen of te boycotten, maar het mag wel gezegd worden. Ook al schrijft Catherine Keijl in een column dat we het wel gewoon het broccoli-lied mogen noemen omdat haar vader in het verzet heeft gezeten (nee, ik snap het ook niet maar dit is de enige conclusie die uit het stuk te trekken viel).
Als iemand drie zinnen Frysk spreekt staat er een heel leger instanties klaar om subsidie te verstrekken, want: cultuur. Het wordt tijd dat het Sranantongo en Papiamento ook zo’n bijna-heilige status krijgen als minderheidstaal binnen het koninkrijk der Nederlanden. En dat de Albert Heijn daar dan een leuke reclame mee maakt met kouseband in de bonus ofzo.

Read Full Post »

Drie boeken

Voordat we Netflix aanzetten zagen we Margriet van der Lindens M even langsflitsen. Ik zag dat Famke Louise er zat (dat lijkt haast een voorwaarde voor talkshows de laatste tijd) en er vielen me twee dingen op: ze ziet er ‘in het echt’ altijd stukken vermoeider uit dan op foto’s en ze had drie boeken voor zich liggen.
Vooral dat laatste vond ik interessant dus besloot ik om ‘M’ later terug te kijken. Het onderwerp van die avond bleek aan te sluiten bij nieuws dat ik eerder bij Arjen Lubach had gehoord: de leesvaardigheid van Nederlandse jongen is abominabel (dat betekent ‘slecht’) en ze vinden lezen helemaal niet leuk.
Om dit te illustreren zaten er ook drie jongen in de studio van wie er twee dat sentiment heel goed wisten uit te stralen. Aan tafel drie bekendere Nederlanders (Famke Louise, DIO en Jeangu Macrooy) die nog jong genoeg zijn om te kunnen ‘influencen’. Zij zijn door Stichting Lezen ingehuurd om leescoach te worden voor jongeren. Dat betekent niet dat ze met een spandoek in de hand naast een met frisse tegenzin lezende jongere gaan zitten, maar dat ze een contract ondertekenen waarin ze beloven in het komende half jaar drie boeken te gaan lezen.
Op social media werd er nogal schamper gedaan over het aantal en ik moet zeggen ik dacht eerst ook ‘ik lees met gemak drie boeken in een maand’, maar voor iemand die anders nooit leest en wellicht alle vrije tijd besteed aan tv kijken of het doen van spelletjes op de computer of telefoon is het waarschijnlijk best veel. En ik denk ook: beter één goed boek per jaar dat je je leven lang richten op één boek (Den Bijbel) of alleen maar bagger-thrillers lezen en daar je hele wereldbeeld uit halen.
De coaches hadden uiteenlopende redenen om mee te doen. Die van Famke Louise werd me niet helemaal duidelijk, omdat ze het vroeger wel leuk vond geloof ik…? DIO wilde graag meer lezen omdat het zijn woordenschat groter maakt en hij in vervoering kan raken van mooie zinnen zoals die in de romans van Murakami. Een mooie reden maar ik denk niet dat jongeren heel erg warm gaan lopen voor Murakami… Jeangu Macrooy had wat mij betreft het mooiste argument: een boek lezen is de enige manier om eens in de schoenen van een ander te staan. Films zijn mooi natuurlijk maar alleen een boek geeft je inzicht in de beweegredenen en gedachten van een ander (mijn aanvulling). Hij had dan ook een boek gekozen met een politiek thema: ‘Echte Amerikaanse jongens’. Een boek dat aansluit bij de boodschap van de Black Lives Matter beweging. Na een rondje Googelen kwam ik erachter dat de originele titel van die roman ‘All American boys’ is en dat ik die al op mijn stapel had liggen.
Ik beloof bij dezen dat ik ‘m ook ergens het komende half jaar zal gaan lezen.

Read Full Post »