Voordat we Netflix aanzetten zagen we Margriet van der Lindens M even langsflitsen. Ik zag dat Famke Louise er zat (dat lijkt haast een voorwaarde voor talkshows de laatste tijd) en er vielen me twee dingen op: ze ziet er ‘in het echt’ altijd stukken vermoeider uit dan op foto’s en ze had drie boeken voor zich liggen.
Vooral dat laatste vond ik interessant dus besloot ik om ‘M’ later terug te kijken. Het onderwerp van die avond bleek aan te sluiten bij nieuws dat ik eerder bij Arjen Lubach had gehoord: de leesvaardigheid van Nederlandse jongen is abominabel (dat betekent ‘slecht’) en ze vinden lezen helemaal niet leuk.
Om dit te illustreren zaten er ook drie jongen in de studio van wie er twee dat sentiment heel goed wisten uit te stralen. Aan tafel drie bekendere Nederlanders (Famke Louise, DIO en Jeangu Macrooy) die nog jong genoeg zijn om te kunnen ‘influencen’. Zij zijn door Stichting Lezen ingehuurd om leescoach te worden voor jongeren. Dat betekent niet dat ze met een spandoek in de hand naast een met frisse tegenzin lezende jongere gaan zitten, maar dat ze een contract ondertekenen waarin ze beloven in het komende half jaar drie boeken te gaan lezen.
Op social media werd er nogal schamper gedaan over het aantal en ik moet zeggen ik dacht eerst ook ‘ik lees met gemak drie boeken in een maand’, maar voor iemand die anders nooit leest en wellicht alle vrije tijd besteed aan tv kijken of het doen van spelletjes op de computer of telefoon is het waarschijnlijk best veel. En ik denk ook: beter één goed boek per jaar dat je je leven lang richten op één boek (Den Bijbel) of alleen maar bagger-thrillers lezen en daar je hele wereldbeeld uit halen.
De coaches hadden uiteenlopende redenen om mee te doen. Die van Famke Louise werd me niet helemaal duidelijk, omdat ze het vroeger wel leuk vond geloof ik…? DIO wilde graag meer lezen omdat het zijn woordenschat groter maakt en hij in vervoering kan raken van mooie zinnen zoals die in de romans van Murakami. Een mooie reden maar ik denk niet dat jongeren heel erg warm gaan lopen voor Murakami… Jeangu Macrooy had wat mij betreft het mooiste argument: een boek lezen is de enige manier om eens in de schoenen van een ander te staan. Films zijn mooi natuurlijk maar alleen een boek geeft je inzicht in de beweegredenen en gedachten van een ander (mijn aanvulling). Hij had dan ook een boek gekozen met een politiek thema: ‘Echte Amerikaanse jongens’. Een boek dat aansluit bij de boodschap van de Black Lives Matter beweging. Na een rondje Googelen kwam ik erachter dat de originele titel van die roman ‘All American boys’ is en dat ik die al op mijn stapel had liggen.
Ik beloof bij dezen dat ik ‘m ook ergens het komende half jaar zal gaan lezen.
Kim in de pen blogt 