Mooie dingen en ander escapisme

Vorige week zaten de mijnheer en ik in de auto op de parkeerplaats van de IKEA te wachten op onze bestelling. Die zou naar de auto gebracht worden. ‘Ik vraag me af of ze het nu druk hebben’, zei de mijnheer.
‘Ik denk het wel’, zei ik. Ik heb namelijk sterk het vermoeden dat mensen in deze periode toch allemaal zo’n beetje hetzelfde gaan doen. Je zag het al een jaar geleden, aan het begin van de pandemie en het noodgedwongen thuisblijven, er kwam niet alleen een run op het wc-papier maar het meel en bloem was ook ineens overal op en een dag later werd Instagram overspoeld met foto’s van zelfgebakken zuurdesem- en bananenbrood.
Even later ontstonden de file’s voor de tuincentra want het was mooi weer, we mochten nergens heen en velen kwamen tot de ontdekking dat ze helemaal geen tuin hadden maar een soort parkeerplaats achter hun huis waar alleen een barbecue en een loungeset stonden. Ik hoop overigens van harte dat ook dit jaar weer vele tegels afgedankt zullen worden en we weer wat echte tuinen daarvoor terug krijgen.
En nu zijn we blijkbaar in de fase aanbeland waarop mensen zich er eindelijk toe kunnen zetten om een groter bed voor hun kind aan te schaffen en dat ook in elkaar te zetten of hun zolder op te ruimen en daar wat opbergdozen voor te kopen want ik kon wel bestellen bij IKEA, maar voor bezorging hadden ze geen tijd.
Zelf bestel ik voornamelijk twee dingen bij IKEA dit jaar: fotolijsten en opbergkratten (maar niet voor de zolder).
Weinig menselijks is mij vreemd want net als de rest van het land heb ik dit jaar meer geld dan anders besteed aan ‘woondingen’. Of, om het duidelijker te zeggen, ik heb half RedBubble leeggekocht aan art prints, posters en photographic prints. En die moeten natuurlijk allemaal een eigen lijstje, dat wisselt wel zo handig. Want wisselen doe ik. Zo’n beetje één keer per maand hangt er op diverse plekken in huis iets anders aan de muur en staan er andere dingen in de vensterbank. Nu we bijna nergens heen gaan en weinig mensen zien voldoe ik op die manier aan een behoefte aan change of scenery. Ik kan het van harte aanbevelen.
De opbergdozen heb ik nodig voor boeken, heel veel boeken. Ik las namelijk altijd al veel maar dat is niet minder geworden. Maar de bibliotheek is dicht. Al maanden. Dus ben ik de regionale winnaar geworden van de actie ‘steun je boekhandel’. Maar ja…waar laat je het allemaal? In kratten dus.
Het grappige is dat ik in deze tijd een hang heb naar young adult novels. Boeken waarin twee lieve jongens er uiteindelijk achter komen dat ze al een tijd verliefd zijn op elkaar, boeken waarin half fae koninginnen het kwaad verslaan, boeken waarin twee broers op monsters jagen of boeken over een vriendengroep die op zoek is naar een eeuwenoude Welshe koning die ergens begraven moet liggen (geen spoilers graag, ik begin volgende week in deel drie). Van de echte literatuur met een hoofdletter L geniet ik nog wel maar neem ik met mate tot me.
Ik heb blijkbaar behoefte aan wat escapisme. En als zo’n boek dan uit is kan het zijn dat ik op RedBubble fanart tegen kom, dat koop en er dan weer een nieuwe fotolijst voor besteld moet worden.
Ach, ik ben allang blij dat ik geen puberbed in elkaar moet zetten.

Read Full Post »

They both die at the end-Adam Silvera

Het is een bekend gegeven in de wereld van televisie en film genaamd bury the gays: zodra duidelijk wordt dat een belangrijk personage gay is, gaat deze dood. Want scenarioschrijvers weten niet zo goed wat ze aanmoeten met gay personages. Net zoals ze niet weten wat ze aanmoeten met vrouwen van boven de 35 die geen kinderen hebben (spoiler alert: meestal krijgen ze uiteindelijk toch kinderen).
Nog steeds zijn er tv-series die om een homoseksuele relatie van twee main characters heen dansen en talloze niet-zo-subtiele verwijzingen in afleveringen stoppen die de goede verstaander moeiteloos oppikt, maar het niet aandurven om expliciet in beeld te brengen. En vele kijkers zijn het een beetje zat.
Wellicht had Young Adult-auteur Adam Silvera deze bury the gays-trope en het groeiend protest ertegen in gedachten toen hij een titel verzon voor zijn roman, misschien wilde hij zichzelf gewoon uitdagen door een roman te schrijven waarvan het einde alvast verklapt wordt in de titel. Feit blijft dat het een lekker opvallende titel is; toen ik ‘m ergens op Facebook tegenkwam in antwoord op een vraag over mooie boeken met lgbtq⁺ -thematiek.
‘They both die at die end’ speelt zich af in de zeer nabije toekomst, of eigenlijk in een alternatief 2017, waarin er een dienst bestaat die je een telefoontje geeft als je laatste dag op aarde is ingegaan. Mateo Torrez is alleen thuis als hij het telefoontje krijgt. Zijn vader ligt in coma in het ziekenhuis en zijn moeder is jaren geleden overleden. Iedereen weet dat je het meeste moet zien te maken van je laatste 24 uur (er zijn speciale plekken waar je naartoe kan gaan om zo veel mogelijk experiences in je laatste dag te stoppen), maar het lukt Mateo maar niet om zijn flat uit te komen. Gelukkig is er een app, genaamd Last Friend, waar mensen die doodgaan contact kunnen leggen met iemand die die dag met hen door wil brengen.
Mateo’s Last Friend is Rufus, ook hij heeft het telefoontje gekregen en kan door omstandigheden zijn laatste dag niet doorbrengen met zijn vrienden. Samen gaan ze op pad, twee jongens met een heel andere achtergrond die steeds dichter tot elkaar komen. Maar we weten hoe het afloopt…toch?

‘They both die at the end’ geeft een kijkje in een wereld waar ik nog veel vragen over heb. Waarom worden mensen die doodgaan eigenlijk Deckers genoemd? Hoe komt het dat Death-Cast weet dat ze doodgaan? En waarom gaan er zo veel jonge mensen dood?
Daar krijgen we geen antwoord op. Wat we wel krijgen is een mooi verhaal over vriendschap, over je open stellen, jezelf durven zijn en je eigen weg kiezen. Een aanrader voor iedereen die van Young Adult novels houdt.

Read Full Post »

Jinxed-Amy McCulloch

Probeer je eens een wereld voor te stellen waarin iedereen vanaf een bepaalde leeftijd smartphone-loos is. In plaats van op hun schermpje te kijken krijgen ze alle informatie die ze nodig hebben van een digitaal ‘huisdier’ dat direct op hen is aangesloten via een onzichtbare lijn. Waar zou jij mee rondlopen, een trouwe labrador? Of zou je een aapje op je schouder hebben zitten of zou er een vlinder om je hoofd fladderen?
Dit klinkt een beetje als de serie ‘his dark materials’ van Phillip Pullman waarin iedereen rondloopt met een daemon (als je die boeken nog niet gelezen hebt, ga dat dan onmiddellijk doen!) en daar heeft deze young adult novel ook wel een vleugje van, evenals een heel klein beetje ‘Hunger Games’ en een flinke dosis The Circle. En dat is een hele smakelijke mix geworden: spannend en met een sympathieke hoofdpersoon.
Lacey is een getalenteerde ‘prutser’: ze kan bijna alle technische apparaten weer aan de praat krijgen. De vlinder-baku (robot-huisdier) van haar moeder bijvoorbeeld. Het is haar grootste droom om aangenomen te worden op Profectus, de opleiding die garandeert dat je aan de slag kan voor Moncha, het bedrijf dat is opgericht door Monica Chan, de uitvinder van de baku. Als Lacey het mailtje ontvangt waarin staat dat ze helaas níet is toegelaten tot Profectus is ze zeer teleurgesteld. Niet alleen omdat haar droom -werken voor haar idool Monica- in duigen valt, ze zal nu ook genoegen moeten nemen met een baku van lagere status; een simpel insect in plaats van een hondje of lief knaagdier. Het is haar een raadsel dat ze niet is toegelaten, ze heeft de hoogste cijfers van de klas. Zou het iets te maken hebben met het feit dat haar vader in ongenade is gevallen? Maar dan vindt ze op een afgelegen plek een zwaar beschadigde baku. Een hele bijzondere. Lukt het haar om hem op te knappen?
Jinxed is een leuke en spannende roman die de lezer meeneemt in een andere wereld en het leukste is dat het het eerste deel van een serie is. Het tweede deel komt in augustus van dit jaar in het Engels uit.

Read Full Post »

To all the boys I’ve loved before-Jenny Han

Omdat ik deze week in Amerika ben een populaire Young Adult novel.

Als haar zus Margot in Schotland gaat studeren voelt hoofdpersoon Lara Jean zich enigszins verloren. De zorg voor hun jongste zusje komt nu voor een groot deel op haar schouders te liggen (hun moeder is overleden en hun vader heeft een veeleisende baan met wisselende diensten), Margot heeft haar relatie met de buurjongen (op wie Lara Jean heimelijk een oogje heeft) uitgemaakt dus ze weet niet of ze hem nog wel zal zien en tot overmaat van ramp zijn de brieven die ze in haar kast verstopt had ineens verdwenen. Erger nog: ze zijn bezorgd…
En je zou denken ‘ach, Cupido een handje helpen kan geen kwaad, toch?’, maar de brieven die Lara Jean schrijft zijn net iets anders dan de standaard liefdesbrief. Ze zijn bedoeld ter afsluiting. ‘Ik vond je leuk, hier en hier om, maar nu heb ik het opgeschreven en stop ik je in een doos die ik achterin de kast zet’. Ik noemde dat als student ‘een koelkastpersoon’. Ik voel iets voor diegene maar het komt me niet uit dus ik stop het in de koelkast. En nee, dat werkte ook niet.
‘To all the boys I’ve loved before’ is een vlotte Young Adult-novel voor liefhebbers van ‘Simon vs the homo sapiens agenda’ en het is dan ook niet verrassend dat de roman verfilmd is (staat op Netflix!), maar ik raad iedereen natuurlijk aan om eerst het boek te lezen. 

Read Full Post »

Everything, everything-Nicola Yoon

Omdat we een abonnement hebben op de bioscoop zien de echtgenoot en ik zo’n beetje alles (Everything, everything) en zo zagen we ook de trailer voor de film ‘Everything, everything’. Dat deze gebaseerd is op een boek, daar kwam ik pas achter toen ik het bij mijn schoonmams in de kast zag staan. En ook al had ze het zelf nog niet gelezen, ik mocht het lenen.
DIn deze young adult debuutroman lezen we het verhaal van Madeline, een 17-jarig meisje dat vanwege een zeer ernstige allergie altijd binnen moet blijven en slechts sporadisch bezoek mag krijgen. Haar moeder is arts en als die aan het werk is zorgt haar verpleegkundige Carla voor haar. Madelines vader en broertje zijn ruim 16 jaar geleden overleden ten gevolge van een auto-ongeluk. Elke dag is voor Madeline hetzelfde, als een oneindig palindroom. Ze brengt haar dagen door met lezen en het online volgen van schoolvakken waarvan architectuur haar favoriet is.
En dan komt er ineens een verhuiswagen de straat in rijden: er komt een gezin naast Madeline en haar moeder wonen waarvan de dochter iets jonger is dan zij en de zoon iets ouder. Madelines moeder en haar verpleegster maken zich zorgen; ze zijn bang dat Madeline te gehecht zal raken aan de buren en ontroostbaar zal zijn als ze ooit zullen verhuizen. Haar moeder probeert uit alle macht te voorkomen dat haar dochter in contact komt met de buurkinderen. Maar daar trekt vooral Olly zich niets van aan. In Carla vindt hij een bondgenoot.
Helaas laat het plot zich niet heel moeilijk raden (of het kan aan mijn onfeilbare psychologisch inzicht liggen, dat kan ook), maar dat is niet heel erg. Nicola Yoon weet zeer sympathieke personages te scheppen (Maddie houdt van boeken, welke lezer wordt er nou níet gek op zo’n hoofdpersoon?) die ook nog eens een heel prettig gevoel voor humor hebben. Aanrader voor liefhebbers van ‘The fault in our stars’. 

Read Full Post »

Miss Peregrine’s home for Peculiar Children-Ransom Riggs

Ik ken iemand die een heel leuk winkeltje heeft (What’s in a Bag in de Cronjéstraat in Haarlem) vol met hebbedingen. Het is géén boekwinkel maar voor de Peculiar Children-reeks maakt ze een uitzondering. Dat maakte mij natuurlijk nieuwsgierig.
Mijn eigen exemplaar heb ik in New York gekocht. Op het vliegveld. Toch maar. Toen ik ‘m op mijn ‘koopstapel’ had liggen bij Barnes & Noble heb ik ‘m uiteindelijk toch maar terug gelegd, omdat je nu eenmaal niet álles kan kopen (nee, echt niet) en omdat ik bang was dat mijn koffer te zwaar zou worden. Maar toen liep ik door een boekwinkel op het vliegveld en zei de mijnheer ‘Heb je die nou niet gekocht?’ met zoveel ongeloof dat ik ‘m van schrik alsnog kocht.
Op het omslag is een foto uit de film (die ik natuurlijk ook wil zien, maar niet voordat ik het boek heb gelezen) en helemaal achterin is een movie tie in te vinden (een aantal pagina’s met foto’s uit de film erop). Maar dat is niet het enige, verspreid over het hele boek zijn afbeeldingen van zwart-wit foto’s te zien. Ouderwetse, met een geschulpte witte rand, en hele rare. Al snel wordt duidelijk waarom die in het boek staan.
Hoofdpersoon Jacob (of Yakov, zoals zijn opa hem noemt, of Jake, zoals zijn vader zegt) heeft een speciale band met zijn opa, een ex-militair die langzaamaan zijn grip op de werkelijkheid begint te verliezen. Toen Jacob klein was vertelde opa al wonderlijke verhalen over zijn jeugd en het tehuis vol ‘aparte’ kinderen waar hij tijdens de oorlog ondergedoken zat zodat de ‘monsters’ hem niet zouden vermoorden. Volgens Jacobs vader is dat opa’s manier om te kunnen praten over de verschrikkingen van de holocaust en als hij ouder wordt gelooft Jacob zijn opa ook niet meer, zelfs niet als die foto’s laat zien van de kinderen met wie hij samenwoonde:  een meisje dat zweefde, een jongen met bijen in zijn lijf en een onzichtbaar kind. Die foto’s zijn duidelijk een voorbeeld van trucage. Toch?
En dan sterft opa ineens, onder gruwelijke omstandigheden. Hij kan Yakov nog net toefluisteren ‘find the bird, in the loop’ terwijl Jacob zich afvraagt of opa toch niet gek was, want hij durft te zweren dat hij een monster zag wegrennen. Als onderdeel van de therapie die volgt op zijn ‘waanbeelden’ reist Jacob met zijn vader naar het eiland in Wales waar opa de oorlog doorbracht (dat wil zeggen: het begin van de oorlog, al snel sloot hij zich aan bij het Geallieerde leger). Een reis die voor Jacob een wereld zal doen opengaan.
‘Miss Peregrine’s home for Peculiar Children’ is een grappige, spannende en originele young adult novel voor iedereen die van ‘weird’ houdt. Mijn enige kanttekening is het taalgebruik van sommige personages, ze klinken als een Amerikaanse jongere uit de 21e eeuw en niet als een Brit van halverwege de 20e en dat haalde me een beetje uit het verhaal. Maar ik denk dat de meesten zich daar niet aan zullen storen.

Nog een bespreking lezen? Hier lees je wat Lalagé vond van hetzelfde boek.

Read Full Post »