Ik geef het op

Ik las laatst een artikeltje waarin tips stonden om meer boeken te lezen. Ik weet het, méér lezen is een beetje overkill, maar ik las het toch maar, het was immers tekst. Veel van de dingen die erin stonden deed ik al, zoals elke avond voor het slapen even lezen en altijd een boek bij je hebben zodat elke wachttijd leestijd wordt. Maar er stond ook in dat je een boek dat je niet gelijk heel goed vindt gewoon opzij moet leggen. En dat doe ik eigenlijk nooit. Sommige boeken lezen nu eenmaal als een trein en voor andere moet je iets harder werken. Maar dan is de beloning soms des te groter als het gelukt is om er toch ‘in’ te komen.
Alleen als ik iets slecht geschreven vindt of banale dialogen bevat, dan leg ik het weg. Maar dat merk ik op de eerste bladzijde al dus dan reken ik het niet eens als ‘gelezen’. Het komt zelden voor dat ik, als ik al op driekwart van een boek ben, toch nog afhaak. Maar laatst gebeurde het toch. Ik las ‘De leeuwenvader van Mosul’. Een titel die natuurlijk meelift op het succes van al die ‘De … (beroep) van.. (exotische plaatsnaam)’-titels die zijn verschenen nadat ‘De vliegeraar’ werd heruitgegeven als ‘De vliegeraar van Kabul’. Maar dit leek me een mooi verhaal: een man beschermt de dieren in een dierentuin tijdens de oorlog in Irak. En van zo’n boek steek je altijd iets op over hoe het nou eigenlijk zit met oorlogen.
Maar ik was een beetje naïef: het begon er al mee dat een medewerker van de dierentuin twee pasgeboren welpjes bij de moeder vandaan steelt (wie doet zoiets?!) om te kunnen verkopen en dat de hoofdpersoon slechts één van de welpjes weet te redden. Waar is dat andere welpje gebleven?
Maar dat is in de verste verte niet de laatste portie ellende. Het wordt oorlog en de dieren krijgen honger. De mensen ook en er verdwijnen dieren. Toen één van de hongerige leeuwen door de kooien heen uithaalde naar een berenwelp heb ik de bladwijzer uit mijn boek getrokken en ben ik aan iets anders begonnen. De maat was vol. En ik weet het, in de ‘A song of ice and fire’ reeks van George R. R. Martin vallen de mensen bij bosjes dood neer, maar dat is iets anders. Dit zijn dieren en die mogen niet dood.