Met een bofkip hier….

We waren net terug uit Engeland waar het lekker nazomer en begin-herfst weer was geweest. Thuis regende het pijpenstelen. En dat kan van invloed zijn geweest, maar we vonden iedereen zo sikkeneurig.
In Engeland gaat het in het verkeer een stuk rommeliger (richting aangeven doe je pas een halve meter vóór de afslag en als er een obstakel is op jouw weghelft geef je gas inplaats van vaart minderen en te wachten totdat iedereen op de andere rijbaan gepasseerd is), maar met wat vriendelijk zwaaien komt iedereen er wel uit. Ik zwaaide vrolijk mee, want ik zat aan de kant waar de Engelsen de bestuurder verwachten en ik wilde natuurlijk niet dat zij dachten dat wij norse Nederlanders waren die niet zwaaiden. Ik was sowieso een meerijdende bijrijder want ik moest ook een deel van het parkeerkaartjes-gedoe voor mijn rekening nemen omdat die in parkeergarages aan mijn kant stonden.
Eenmaal weer in Nederland ging het een stuk vloeiender, maar werd er een stuk minder gezwaaid en geglimlacht. We misten het een beetje.
De mijnheer die hier in huis woont ging naar de Albert Heijn voor Tony’s repen en Vuna tonijn. Toen hij terugkwam wist hij te melden dat er een groepje vrouwen had staan zingen in de supermarkt rond een bord met daarop de tekst ‘stop dierenleed’.
Hij had geen foldertje aangenomen (hij kwam al voor de pure Tony’s met citroenkoekjes en vegan tonijn), maar kwam even later wel zeggen dat hij het leuk vond. Al was het alleen al om tegenwicht te bieden tegen de mopperende Boomer bij het zuivelschap die zei ‘dat ze zo alleen mar irritatie opwekken’.
‘Serieus! Hoe kan een groepje vrolijk zingende vrouwen nou alleen maar irritatie opwekken?’
We hadden gelijk weer last van bestemmingswee: bij aankomst in Engeland werden we welkom geheten door de eigenaar, Mike. Hij wilde, naar goed Engels gebruik, weten hoe we waren gereden, en had tips voor restaurants in de buurt. Ik vertelde voorzichtig dat we vegetarisch eten (het woord ‘vegan’ vermijdend omdat ik weet dat sommige ouderen daar niet tegen kunnen). ‘Oh, you like vegatarian curry? You should go to Lily’s in Ashton. It’s completely vegetarian and they do vegan too. And Mowgli, in the Corn Exchange in Manchester has a vegetatian menu as well. Let me know what you think!’
Zo kan het dus ook…
‘Wat zongen ze eigenlijk?’, vroeg ik.
‘Dat weet ik eigenlijk niet zo goed.’
‘Misschien ‘old McDonald had a farm with a bofkip here and a bofkip daar…’
‘Broodje accept gyros hya hya ho!’

Read Full Post »

Mango-quinoasalade

Op vakantie gaan is natuurlijk altijd een beetje een avontuur, maar als je vegan eet leer je de lokale eetcultuur, en dus de volksaard, nog iets beter kennen denk ik. Zo viel het me op dat het aanbod aan vegan etenswaren in Denemarken nogal karig is. Wat niet zo verrassend is, omdat veel stukken dier eten een deel is van de Deense cultuur. Italië verraste me wèl, ze zijn daar nogal streng met eten en de eetcultuur maakt daar een belangrijk deel uit van de identiteit. Maar in elke supermarkt was een ruim aanbod te vinden van vegan alternatieven: mozzarella op basis van rijst en carpaccio van biet.
In Spanje was het iets langer zoeken in de supermarkt, maar daar was ook best makkelijk een vegan maaltje bij elkaar te zoeken. En, ook niet onbelangrijk, er was een ruim aanbod aan vegan en vegetarische eetgelegenheden. We waren zelfs een dag naar een fashion outlet en het café daar had een ruime keuze uit vegan gerechten. We aten daar een mango-quinoasalade waarvan ik bij thuiskomst me nog een aantal ingrediënten wist te herinneren (afgezien van de mango en de quinoa) en er nog een paar bij verzon om er een maaltijdsalade voor warme dagen van te maken. Lekker met wat hotsauce of sambal!

Ingrediënten (voor 2 personen):

Voor de salade:

• Een paar handenvol gemengde slablaadjes
• 1 rijpe mango
• 2 lente-uitjes
• Een bosje koriander
• 1 avocado
• 120g quinoa
• Een grote handvol pinda’s, gezouten of ongezouten (naar smaak)

Voor de dressing:

• 3 eetlepels olijfolie
• 1 eetlepel witte tahin (sesamasta)
• Het sap van 1 limoen

Voorbereiding:

1. Kook de quinoa volgens de aanwijzingen op de verpakking en laat deze een beetje afkoelen
2. Schil de mango en snijd deze in blokjes
3. Snij de bosuitjes in dunne ringetjes
4. Leg wat blaadjes koriander apart voor de garnering. Snijd de rest van de koriander fijn
5. Snijd de avocado doormidden, ontpit deze en snijd de helften in dunne plakjes
6. Klop de ingrediënten voor de dressing door elkaar in een kom

Maak de salade:

1. Verdeel de sla over 2 diepe borden
2. Verdeel de quinoa over de sla
3. Meng de mango met de lente-uitjes, de koriander en de helft van de dressing en verdeel het mengsel over de quinoa
4. Leg de plakjes avocado op de salade
5. Garneer het geheel rijkelijk met de pinda’s en de korianderblaadjes
6. Druppel de rest van de dressing er overheen met een lepel

Tip: Deze salade is heerlijk met hot sauce, bijvoorbeeld eentje met een fruitsmaakjes!

Read Full Post »

Vegan sushi-burrito

Over smaakt valt lang te twisten. Of ananas op een pizza mag, bijvoorbeeld. Ik geloof dat ze er in Noord-Amerika wel uit zijn: daar trekken ze zich niets aan van de Europese regels op het gebied van eten (chloorkip mag daar zelfs). Dus die ananas is allang geen twistpunt meer: doe wat je niet laten kan. Maar mag de sushi-burrito?
Het is de ultieme vorm van fusion: Aziatisch voedsel geserveerd in de vorm van een Tex-Mex hap. De burrito kent iedereen: een tortilla gevuld met rijst bonen en eventueel nog wat andere dingen en dan opgevouwen zodat ie makkelijk uit de hand te eten is. Burrito betekent overigens ezeltje, maar dat is niet van belang. Bij een sushi-burrito is de buitenkant een nori-vel en daar gaat ook rijst in (maar dan sushi-rijst) en dan meestal een vulling van vis en avocado.
Ik weet niet meer waar ik het voor het eerst at, in San Francisco of in Toronto, maar ik weet wel dat ik het een geweldige uitvinding vond. Want is er beter dan sushi? Een heel groot stuk sushi.
Nu eet ik al jaren geen vis meer en ik heb sowieso nog nergens in Nederland een sushi-burrito op het menu zien staan, maar toen ik op Instagram een filmpje van myriad recipes voorbij zag komen waarin ze een onigirazu maakt, dacht ik ‘dat kan ook vegan’. Elke supermarkt verkoopt nu Seasogood visvrije tonijn of de Vuna van Garden Gourmet en een omelet is ook te maken van kekererwten (het basisrecept dat wij gebruiken is van Lisa Stel uit haar kookboek Vegan Comfortfood). Dus bedacht ik een vegan sushi-burrito. En de mijnheer hier in huis maakte ‘m. Want zo werkt dat hier in huis: ik heb de visie, hij voert het uit.

En zo deed hij dat:

Ingrediënten (voor 2 burritos):

Voor de omelet:

• 50g kikkererwten-meel
• 1/2 tl bakpoeder
• 1/4 tl kurkuma
• 1/4 tl paprikapoeder
• 1/4 tl gemalen komijn
• 1/8 tl kala namak (dit is zwart zout met een hoog zwavelgehalte waardoor het naar ei smaakt)
• 2 el edelgist
• 100ml water
• 1 scheutje olijfolie om in te bakken

Voor de sushi burrito:

• 130g sushi rijst
• 1 el rijstazijn
• 2 tl suiker
• 1 tl zout
• 4 nori-vellen
• 1 blikje vegan tonijn
• 1 el mayonaise
• 1 el zoute sojasaus
• 1 avocado in dunne plakjes

Verder:

• Keukenfolie
• Een scherp mes en een snijplank
• Een garde

Voorbereiding:

1. Kook de rijst volgens de aanwijzingen op de verpakking en laat afkoelen.
2. Meng de droge ingrediënten voor de omelet en klop er het water door met een garde. Laat 10min staan totdat het beslag wat dikker wordt.
3. Verhit de olijfolie in een koekenpan en bak het beslag tot het aan de bovenkant stolt. Keer om en bak de omelet aan de andere kant.
4. Los het zout en de suiker op in de azijn totdat alles is opgelost. Schep dit door de rijst.
5. Giet de tonijn af en meng het met de mayonaise en de sojasaus.

Maak de burrito’s:

1. Leg 2 nori-vellen op je werkblad en maak op ieder vel een bodem van 1/4 van de rijst.
2. Bedek de rijst met 1/4 van de plakjes avocado.
3. Verdeel de tonijn over de 2 burrito’s.
4. Leg een op maat gesneden stuk van de omelet over de tonijn en bedek deze met de rest van de plakjes avocado.
5. Verdeel de overgebleven rijst over beide burrito’s.
6. Leg een op maat geknipt stuk nori-vel over iedere burrito. Vouw de hoeken van het onderste nori-vel er overheen omhoog, en plak ze vast door ze met een beetje water nat te maken.
7. Pak beide burrito’s goed strak in in een stuk keukenfolie en leg ze voor 30min in de koelkast.
8. Snijd de burrito’s door. Serveer met sojasaus en wasabi (of een sausje naar keuze) en wat salade en/of zuur.
   
   Je kunt ze serveren met een toefje alfalfa of wakame-salade.

Read Full Post »

Mag dat…?

Als je jarenlang stukjes blijft schrijven loop je het risico in herhaling te vallen (ik hoor nu in gedachten Niels van der Laan Baudet nadoen: ‘bral bral perpetuum mobile, bral bral’). Maar daar vraagt de wereld ook wel een beetje om want alles komt steeds maar weer terug: lockdown, mondkapjesplicht, restrictie op huisbezoek, versoepeling, oh nee, te snel, dus weer lockdown…
En dat alles terwijl er helemaal niets wordt gedaan aan de oorzaak van de pandemie. Het goede nieuws is dat de Omikron-variant milder lijkt te zijn dan de vorige vormen van covid-19 en dat we het misschien zo langzamerhand kunnen gaan beschouwen als ‘een griep’ (ik weet het, er zijn mensen die dat al die tijd al deden maar velen daarvan hebben op de IC gelegen en piepen nu wel anders).
Het slechte nieuws is dat er gewoon al een nieuwe zoönose in de startblokken staat. Er zijn namelijk al 200.000 vogels gedood vanwege de vogelgriep en het is een kwestie van tijd voordat die overslaat op mensen en dan hebben we gewoon weer een nieuwe pandemie.
Als ik Google op ‘vogelgriep’ en ‘kip eten’ staat er bij het eerste resultaat dat ik krijg: ‘verwarring over het eten van kip en eieren. Mag ik wel kip en eieren eten tijdens de uitbraak van de vogelgriep’
Nou, laat ik daar heel kort en duidelijk over zijn: nee. Nee, je mag geen kip eten, want daar gaat de kip van dood. En nee, je mag geen eieren eten want daar gaan kuikens van dood. Bovendien is die uitbraak van de vogelgriep jouw schuld als je kip eet want door jou proppen ze heel veel kippen bij elkaar in een schuur waar ze volgestopt met antibiotica toch nog ziek worden en elkaar besmetten. En ja, ook als er een beter leven ster op dat lijkendoosje staat.
Dus nee, mag niet. Koop maar kip van de VegaSlager of van Vivera. Zijn er nog meer vragen?

Read Full Post »

Aardiger doen

In deze tijden van fake news en satirische nieuwssites als De Speld en The Union is het soms moeilijk om te bepalen wat waar is en wat niet. Ik heb inmiddels de code gekraakt: als het te gek is om waar te zijn, dan is het waar.
‘Formule 1 teams mogen door een natuurgebied rijden waar wandelaars niet eens mogen komen’-waar. #alledaagskapitalisme
‘Boeren vragen vegans naar aanleiding van de acties van Joaquin Phoenix om iets aardiger te doen.’- raar maar waar.
Voor wie onder een steen gelegen heeft: Joaquin Phoenix is zo’n beetje de meest relatable Hollywoodster die er bestaat. Na het winnen van een Oscar werd hij zittend op een stoep gesignaleerd waar hij samen met zijn vriendin een vegan hamburger zat te eten. Daarnaast loopt hij ook nog weleens, gekleed in een donkerblauwe parka zonder bontkraag, mee met protestmarsen voor het klimaat of tegen dierenleed. En onlangs adopteerde hij een koe en een kalfje dat anders gedood zouden worden om op iemands bord te belanden.
En nu zeuren boeren dat hij wat aardiger moet doen. Ik weet niet zo goed wat aardiger is dan al meer dan 40 jaar geen vlees of kaas eten, eigenlijk. En voordat er mensen zijn die zeggen dat vegans aardiger moeten zijn tegen mènsen: de meeste vegans eten ook geen mensen en als iedereen op aarde plantaardig zou eten zouden er ook geen kinderen meer doodgaan van de honger. Hoe aardig wil je het hebben?
Misschien ligt het aan mij: ik woon samen met een plantaardig etende man met grijs krullend haar en een donkerblauwe parka zonder bontkraag…
Maar veel mensen hebben een rare kronkel in hun hoofd. Zo ook de man van wie het kafje en haar moeder werden gekocht. Op zich was zijn bedrijf een van de betere: zogende moeders gaan niet naar de slacht, maar op een gegeven moment komt de tijd en dan wordt de koe harvested (ge-oogst)
‘Murdered’, verbeterde Phoenix.
‘Harvested’, zei de man.
‘Murdered.’
Volgens mij is er een heel duidelijk verschil: als ik het kontje van een krop sla weer in de grond steek gaat het weer groeien. Dat lukt met een stuk dierenlijk niet. Sla is harvested, koe is murdered. Maar als je dat uit gaat leggen ben je blijkbaar ‘niet aardig’. En raar omdat je murder juist niet aardig vindt.
En het is zo lastig… Een kennis van mij vertelde laatst dat ze lactose-intolerant is. Nu is ze blond en niet zwart-wit en allang geen kalfje meer, dus het is gewoon haar voedsel niet. Ik denk dat ik ook ‘intolerant’ ben tegen de brokken die mijn hond eet en als ik het dieet van de gemiddelde gier aan ga nemen dan lig ik ook snel in het ziekenhuis, maar goed. Dus ik zei ‘oh, heb je rijstmelk al eens geprobeerd, die vind ik zelf het lekkerst’. Nee, ze kocht nu lactosevrije koemelk. Ik probeerde nog iets te zeggen over milieu-impact maar nee, ze vond dèze melk lekker dus ze wilde er niets meer over horen. En als je dan verder praat (door bijvoorbeeld te vertellen hoe ongezond koemelk voor mensen is en dat de kalfjes bij de moeder vandaan worden gehaald en vervolgens vermoord) dan ben je de onaardige pesky vegan dus ik ben maar met mijn hoofd tegen een muur gaan bonken en heb een gebed aan de heilige Franciscus opgezegd.

Read Full Post »

Vegan maar hoe dan-lunch

Het beste wat je kunt doen voor het klimaat, je gezondheid en de dieren is vegan eten. Maar hoe dan? Nee, je hoeft niet op een bordje gras te kauwen. Hier zijn mijn lunchtips

Read Full Post »

Vegan, maar hoe dan? blogpost voor EcoGoodies

In zijn boek ‘Het klimaat dat zijn wij’ roept Jonathan Safran Foer ons op om plant-based (puur plantaardig) te gaan eten (veganistisch dus). Maar hoe doe je dat als je gewend bent om twee keer per dag een boterham met kaas te eten? In mijn nieuwste blogpost voor EcoGoodies geef ik ontbijttips.

Read Full Post »

Hypocriet

Vorige week zondag liet Arjen Lubach in Zondag met Lubach zien hoe het er in een slachterij een toe gaat. Let wel: dit was een slachterij die aan de meest strenge en ‘diervriendelijke’ regels voldeed. Maar ook onder de beste omstandigheden worden varkens (de onbetaalde figuranten in het filmpje waren varkens) uiteindelijk gewoon vermoord. En dan schreeuwen ze van angst. Hoe het eruit zag weet ik niet want ik hoefde van Arjen niet te kijken. Ik eet namelijk geen vlees. Maar ik heb het wel gehoord want ook al stop je je vingers in je oren, een doodskreet gaat door merg en been.
Deze aflevering van ZML werd door de omroep niet overdag herhaald omdat deze beelden dan door kinderen gezien konden worden. Sommigen vonden dat hypocriet.
Jongeren zouden via computerspelletjes en gewelddadige films veel heftigere dingen te zien krijgen, was de redenatie. En ik begrijp de gedachtegang, maar er is één groot verschil: dit is echt. De varkens die te zien waren waren geen animatiefiguurtjes (zoals Pepa Pig of Knorretje) en nadat ze ‘af’ waren hadden ze niet nog drie levens waarin ze konden proberen het level uit te spelen, nee, ze waren dood. En ze wilden niet dood. Want varkens hebben vrienden, houden van spelletjes en zijn heel slim.
Eigenlijk net als de meeste kinderen. Die kinderen die door hun ouders in het weekend mee worden genomen naar een kinderboerderij waar ze een biggetje mogen aaien, een lammetje de fles mogen geven en samen met hun ouders ‘boer wat zeg je van mijn kippen’ zingen.
En ’s avonds krijgen ze een onherkenbaar stuk van zo’n dier op hun bord en noemen de ouders het ‘vlees’. Dat vind ik pas echt goed hypocriet.
En als je daar met mensen over probeert te praten dan zeggen ze dingen als ‘zo zit de maatschappij nu eenmaal in elkaar’. Maar dat is hetzelfde non-argument dat ooit gebruikt is voor het uitsluiten van vrouwen als het gaat om universitaire opleidingen. Het werd gegeven als reden tegen het invoeren van het algemeen kiesrecht en het algemeen huwelijksrecht.
Newsflash: die dingen vinden we nu heel normaal en daar zijn we trots op. Hopelijk zijn we binnenkort ook heel trots op het feit dat alle slachthuizen moeten sluiten omdat we het eten van andere levende wezens niet meer van deze tijd vinden. Hulp komt uit onverwachte hoek: de boeren zijn aan het dreigen dat ze tegen de kerstdagen niet meer zullen leveren aan supermarkten. Nou prima, ik verheug me op een kerstdiner met aubergine miso en vegan sushi en op de tweede dag gevulde zoete aardappel uit de oven. Allemaal dingen die je ruim van tevoren in huis kan halen.

Read Full Post »

Puntje voor de NRC

Toen ik in de brugklas zat, was Youp onze held. Youp nam suffe ouwe lullen op de hak, vertelde ons dat het ‘alles of nooit’ was en dat we moesten leven alsof het onze laatste dag op aarde was, niet de eerste dag van een nieuw leven, en dat we vooral niet op zaterdagmiddag achter een winkelwagentje door de supermarkt moeten sjokken.
Toen ik een paar jaar geleden, om tegenwicht te bieden aan al het online nepnieuws, een abonnement nam op een echte krant, koos ik voor de NRC. Vooral vanwege de column van Paulien Cornelisse, maar die van Youp was een leuk extraatje. Dus las ik elke zaterdag, in plaats van naar de supermarkt gaan, de column van Youp. Maar in de loop van de jaren kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat Youp zelf een ouwe lul is geworden. En wel eentje die tegen de verkeerde dingen aan is gaan schoppen. Laatst had hij een hele mooie, over ambulancepersoneel, die stak met kop en schouders uit boven het gros van de stukjes die hij het hele jaar schreef. Bijna was ie mooi genoeg om de vieze smaak in mijn mond weg te spoelen die ik over heb gehouden aan de column over Docter Ford (de vrouw die getuigde tegen Brett Kavanaugh). En afgelopen weekend kwam ik tot de conclusie: youp en ik begrijpen elkaar niet meer.
‘En als het straks herfstig koud wordt ga ik naar de Amazone waar ik me behaaglijk ga warmen aan een van de 40.000 bosbrandjes die ervoor zorgen dat er meer sojabonen gekweekt kunnen worden. Puntje voor de veganisten!’
Bedoelde Youp hier nu te zeggen dat hij inzag dat veganisten die zeggen dat de vee-industrie (waar 90% van de sojabonen die verbouwd worden voor bestemd zijn)  de aarde verwoest, gelijk hebben, of bedoelde hij dat de veganisten schuld hebben aan de bosbranden omdat ze tofu eten? Dus: hebben de veganisten volgens Youp een punt gemaakt of bedoeld hij juist iets in de trant van ‘punt van kritiek’? Mij was het niet duidelijk.
NRC poogde zelf ook verhaal te halen bij hun columnist in het fact-check-artikel ‘Hipsterkoffie draagt bij aan ontbossing van de Amazone’  zoiets blijkt beroepskakker Jort Kelder te hebben gezegd bij Jinek. Een uitspraak die nergens anders op was gebaseerd dan op zijn ‘eigen gevoel’. De soja die we hier in Nederland eten en drinken wordt namelijk helemaal niet verbouwd in het Amazonegebied maar in Europa. Bovendien is ‘onze’ soja biologisch. Amazone-soja is veevoer, geen koffietoevoeging.
Youp had ‘eigenlijk geen zin om zijn column uit te leggen, vind je het erg?’, zei hij toen ze vroegen waar de zin op was gebaseerd. ‘Nee’, zeiden ze bij NRC, ze vonden het niet erg. Maar ik vind het wèl erg. Als je nepnieuws verspreidt dan moet je je daarvoor verantwoorden. Hij voegde er nog aan toe: ‘Weet ik veel. Op mijn gevoel. Sojamelk en sojagedoe – veganisten pronken daarmee.’
Sojamelk irriteert hem blijkbaar omdat het hem confronteert met zijn eigen milieubelastende eetgedrag. Typisch de reactie van een starre babyboomer die nog gelooft in de leugens van Joris Driepinter.
Ik heb een puntje voor de NRC: is het geen tijd om Youp langzaamaan met pensioen te laten gaan? Dan mag hij ééns in de zoveel tijd een stukje voor het Blad bij NRC schrijven en mag Claudia de Breij elke zaterdag op de achterpagina. Zij ziet -zonder bril- de zaken toch iets scherper.

 

Read Full Post »

Zó’n bord lof

Ik zie me nog zitten als kind, achter een bord met een gekookte aardappel erop, een stronkje van iets groens, drijvend in wat kookvocht, een een saucijsje. Ik lustte het geen van drieën maar moest toch zien dat ik er iets van weg kreeg want anders was het hommeles.
En van neus dichtknijpen en gewoon in één keer doorslikken kon geen sprake zijn, dat kon ik niet en kan ik nog steeds niet. Als ik dat doe dan gaat mijn keel op slot en begin ik te kokhalzen. En dan was hommeles en ver gepasseerd station. ‘Alsof we haar zó’n bord lof voorzetten’, zuchtte mijn moeder dan.
Ik moest er van de week weer aan denken toen ik mijn column schreef voor het komende nummer van Dierenpraktijken. Het thema is namelijk voeding en laat dat nou net, in tegenstelling tot wat deze jeugdherinnering doet vermoeden, een stokpaardje van mij zijn.
Saucijsjes of andere vormen van vlees eet ik al jaren niet meer, kale gekookte aardappelen kunnen me nog steeds gestolen worden, maar lof lust ik rauw. En dat bedoel ik letterlijk: gekookt of gebakken trekt het me niet, maar rauw, in een salade vind ik het wel lekker. Ik ben geëvalueerd tot groentemonster.
Ik kan me verheugen op het eten van pastinaakfriet of zoete aardappel uit de oven met kikkererwten-mayonaise. Mijn favoriete herinnering aan een vakantie in Canada is de eerste keer dat ik aubergine-miso proefde. En als ik ’s zomers voor het eerst weer maïskolven in de winkel zie liggen moet ik een vreugdedansje onderdrukken (ok, soms doe ik die moeite niet eens). En soms, heel soms, eet ik zelfs gekookte aardappel, maar dan wel in een curry van de Thai.
En dat allemaal voor degene die niet verder kwam dan bedenken dat ze wat courgette door de pastasaus kon gaan doen toen een diëtiste ooit tegen haar zei dat ze meer groente moest gaan eten. Ik was 24 en had net een darmoperatie gehad. Van huis uit had ik nooit leren koken (van wie dan?) en op school krijg je ook niet meer te horen dan dat er vitaminen in groente en fruit zitten.
Toen ik het huis uit ging heb ik maar een abonnement genomen op Tip culinair (ja, dat bestond toen nog) maar daar leer je ook niet echt de dagelijkse gezonde kost uit. Ik had geen idee wat normaal eten was en al helemaal niet wat ik nou moest eten om gezond te blijven (of worden, in mijn geval).
Gelukkig is puur plantaardig koken inmiddels en vogue en is het steeds makkelijker om heel veel groente te eten. Zo eet ik bijna elke dag een salad bowl (een kom vol ‘groene blaadjes’, een schepje rijst of quinoa en verder tomaat, wortel of wat je maar aantreft in je koelkast). Een grote schep hoemmoes maakt het af. En ja, daar blijf ik verrassend gezond bij, voor iemand die eigenlijk chronisch ziek is.
De afgelopen week waren we in Italië, maar hoe lekker ze daar ook kunnen koken, van hoemmoes hebben ze geen mozzarella gegeten. Maar gelukkig hadden ze er wel een ander plantaardige lekkernij, eentje die alleen in zuidelijke landen op de kaart staat: courgettebloemen. Dus zei ik bij de Italiaanse Japanner: ‘Ik wil graag de courgettebloementempura en de courgettebloemen- en zwarte sasam-maki, per favore.’

Read Full Post »