Toen

Toen 

Naar de film van kwart over 4
en daarna
eten bij De Ark
en dat jij dan altijd een stoofpotje nam
en tiramisu
toe

 

Then 

Going to the pictures at a quarter past four
and afterwards
dinner at De Ark
where you’d always choose the stew
and tiramisu for
dessert

Read Full Post »

Teken aan de wand.

Afgelopen vrijdag had ik een afspraak in de Grote of Sint-Bavo Kerk in Haarlem (onderzoek voor mijn nieuwe boek, waarover later meer). Na het gesprek kreeg ik ook een rondleiding ‘achter de schermen’. zo zijn we ook op de zolder en op het dak geweest. Toen we op het koor stonden liet mijn begeleider (voorzitter van Vrienden van de Bavo) me achterom kijken. De muur was helemaal volgeschreven met namen en data waarvan sommige nog uit de 19e eeuw. Maar mijn oog viel als eerste op ‘Anneke Scho..’ uit 1959. ‘Dat is mijn moeder’, zei ik. ‘Anneke Scholte’. Nu weet ik dat er geen Scholte staat, maar het is ook net haar handschrift en de tijd zou ook wel kloppen: in 1959 was ze 8 (en een half, zou ze er vast aan hebben toegevoegd). Was ze hier een keer met een schoolreisje en heeft ze toen stiekem haar naam op de muur geschreven? Werd ze betrapt voordat ze haar hele achternaam neergekalkt? Ik kan het haar niet meer vragen maar het zou zómaar kunnen…

Read Full Post »

Twee jaar

‘Welk advies zou je jezelf van twee jaar geleden willen geven?’ vroeg maandblad Marie Claire in een interview aan actrice Anna Drijver. Dat vond ik een interessante vraag. Niet zozeer omdat het gevoelsleven van de actrice me zo mateloos intrigeert maar omdat ik zelf twee jaar geleden wel even in de toekomst had willen kijken. Advies, of beter, bevestiging, van mezelf was handig geweest. Gelukkig had ik mijn huisarts.
Vlak nadat mijn moeder overleed belde hij: of ik een afspraak wilde maken voor mijzelf en mijn vader zodat we bij hem even konden praten. Zo kon hij voor zichzelf bepalen of wij ondersteuning nodig hadden. Hij vroeg of het ging.
‘Tja’, zei ik, ‘ik vind het wel vervelend enzo, dat mijn moeder overleden is, maar ik vind het eigenlijk wel normaal. Dit gebeurt, dus waarom zou het mij niet gebeuren? En ik ben soms ook wel even verdrietig maar er is geen groots drama. Geen grote paniek. Is dat normaal? Of komt dat nog?’
‘Nee;, zei hij. ‘Ik denk niet dat dat komt. Je hebt natuurlijk al behoorlijk wat meegemaakt in je leven dus waarschijnlijk kun je dit gewoon aan.’
Daar ging ik dus maar van uit. En hij heeft gelijk gekregen. Dat zou ik mijn ik van twee jaar geleden willen zeggen. Dat dat het was, die paniek die even ik je keel fladderde na dat gesprek met de arts en je wist, waarschijnlijk gaat ze één dezer dagen dood en als ik dus ooit trouw dan is ze er niet bij. Dan maakt ze mijn jurk niet. Dan zal ze, als ik ooit een kind zou krijgen, die niet net zo stierlijk kunnen verwennen als mijn hond.
Dat was slikken en accepteren, want er zijn zoveel mensen voor wie dit geldt. En één keer was er een huilbui, die duurde precies net zo lang als het nummer dat je op haar begrafenis draaide en toen ook weer even had opgezet. Daarna kwam er alleen nog af en toe een traan, zoals bij een actrice in een Franse film (wel natuurlijk altijd net die ene keer dat je mascara draagt). Heel beheerst en ingetogen. En dat is maar goed ook want tegen meer vertoon van drama en emotie had mijn moeder toch niet gekund.

Read Full Post »

Bemoederzucht

Ik ben aan het eten met een vriendin, in het heerlijk chaotische en gastvrije Ora. Rechts van ons is net een vrouw met haar zoontje boos weggelopen omdat de serveerster haar niet kon vertellen hoe lang het nog zou duren voordat het eten zou komen en links van ons bestellen twee vrouwen cappuccino en citroentaart die ze graag tegelijk willen hebben. ‘Maar doe maar rustig aan hoor.’
Wij vinden die tegenstelling grappig. Ik vertel haar dat ik dit restaurant niet alleen heb gekozen omdat het eten lekker is en de eigenaar heel aardig maar ook omdat we, in geval van een dik pak sneeuw er naartoe hadden kunnen lopen. En dat ik Roemer dan mee had genomen.
‘Mijn schoonmoeder belt me altijd als het gaat sneeuwen’, zegt vriendin. Dan zit ik op mijn werk en ben ik met van alles bezig en dan gaat ze bellen. ‘Ja, met Jette, ik wil even zeggen dat het heel hard is gaan waaien.’ Nou én, ik zit toch op mijn werk? Nou ja, dat denk ik dan hè, dat zeg ik niet.
Of dan ben ik na mijn werk in de manege en dan gaat mijn telefoon weer. En dan leg ik uit dat ik daar ben, zoals elke dag om die tijd en dan vraag ik of het iets korts is wat ze zeggen wil en dat het anders niet zo goed uit komt. ‘Nee, ik wilde gewoon even kletsen, maar dan bel ik later wel terug.’ Nou, denk ik dan, dat ging best goed. En ik heb het nog niet gedacht of mijn telefoon gaat weer: ‘Ja, ik wilde nog even zeggen dat het heel erg is gaan sneeuwen.’ Oh joh, zijn dat die witte vlokken die nu in mijn haar aan het smelten zijn?

Mijn schoonmoeder communiceert met name via hele leuke kaartjes. Ideaal want die komen nooit ongelegen. En hoewel mijn moeder er ook een gave voor had om te bellen (vaak met hele verhalen) als ik op het punt stond de deur uit te gaan was ik dan weer meestal degene die háár belde als het ging over het weer. ‘Wat voor weer wordt het en kan ik een jurkje aan of is het linnen-broeken-weer? Gaat het nog regenen?’ Het was nu eenmaal veel makkelijker om mijn moeder te bellen dan om het zelf uit te zoeken want zij wist dat soort dingen gewoon. Ze had een brede interesse en wilde nu eenmaal altijd alles weten (van wie zou ik het hebben?) en deelde die kennis graag. Zo kwam ik van de week in een puppyboek een briefje tegen dat mijn moeder me had gegeven voordat we naar Frankrijk op vakantie gingen met een toen ruim 4 maanden oude Roemer. In haar atlas, die ook een kleurcode heeft voor de mate van pittoreskheid van plaatjes had ze opgezocht wat er ‘leuk’ was in de buurt van ons huisje en op een briefjes geschreven. En die vond ik dus van de week weer terug. Ik kan dan nu niet meer vragen wat voor weer het is of wordt, maar ik heb nog wel dat briefje. En die gaat in de doos met herinneringen, oude Sinterklaasgedichten en foto’s. En mochten we dan ooit nog weer eens naar de Morvan gaan dan weten we dat er een mooie route naar Autun is.

Read Full Post »

December

‘Is dit nou een extra moeilijke tijd, het einde van het jaar, nu je moeder er niet meer is?’, vraagt een vriendin.
Ik denk even na en schud dan mijn hoofd. Ik mis haar gedichten wel, op Sinterklaasavond en moet wel weer even denken aan dat jaar waarin vriend zijn 1e Dan taekwondo had gehaald ze een gedicht van twee kantjes voor hem schreef waarin alles rijmde op ‘zwarte band’, maar móeilijk heb ik het er niet mee.
Het is zoals het is en het is niet anders en ook niet anders dan anders. En nu, na bijna twee jaar, ook niet anders dan na twee dagen. Ze is voor mij ook niet weg maar ‘ergens anders’. Ik hoop dat het er leuk is.
En zo komen we de laatste dagen van het jaar door, rustig aan en weinig gedoe en besluit ik het voornemen ‘een beetje opruimen’ een handje te helpen door met vriend naar Loods 5 te gaan om een bak te kopen waar al mijn rollen inpakpapier in kunnen staan. En vast ook nog wel een paar andere dingetjes.
Op radio 2 speelt de top 2000 zoals dat tijdens de laatste dagen van het jaar hoort. Ik hoor de klanken van Crosby Stills Nash & Young en denk terug aan een gesprek van 20 jaar geleden met mijn moeder. Over hoe het vriendje dat ik toen had tekeningen in mijn agenda maakte van de boerderij waar we later zouden gaan wonen. En van ‘Harley voor mij en Harley voor jou’ en op een bladzijde een paar weken verderop ‘verdwaald vark van de boerderij’. En mijn moeder vertelde over een vriendje dat ze vroeger had die voor haar het liedje ‘Our house’ zong. Niet die van Madness, een andere. ‘Ja, die ken ik wel’, die gaat een beetje zo’, en ik neuriede. En met ‘two cats in the yard’.
Precies zoals nu op de radio.
‘Heb je iets in je oog?’, vraagt vriend.
‘Nee, een moeder dood en de Top 2000 op de radio.’
‘Oh ja, dat kan ook.’

Read Full Post »

Uitnodiging

Na mijn vakantie lag hij op de stapel post: de uitnodiging. Ik was (alweer) jarig geweest, dus of ik binnen 2 dagen na het ontvangen van de brief even een afspraak wilde maken bij mijn huisarts.
Vijf jaar geleden maakte de vriendin met wie ik samen ben opgegroeid er al een grap over op Facebooek: ‘volgens onze administratie bent u 30 jaar geworden. Daarom roepen we u bij deze op voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Nou, gefeliciteerd.’
En nu mocht ik dus. Gelukkig heeft mijn huisarts de aller-allerleukste en liefste assistente (Janneke heet ze) en doet zij dit soort onderzoeken.
Ze vraagt hoe het gaat en ik zeg dat ik de dag daarvoor in de tandartsstoel zat omdat ik mijn gebit laat renoveren: door de humira ziet dat er niet zo fris en stralend meer uit. En oh ja, die fistels zijn ook nog niet over. Maar verder gaat het heel goed hoor…
Ze is bang dat het onderzoek vanwege die fistels heel erg pijn gaat doen. En ik denk ‘oh, kut’ en daarna bedenk ik me hoe ontzettend van toepassing die uitdrukking is op dit moment. We besluiten om het gewoon te proberen en als het niet gaat het een jaartje uit te stellen.
En het gaat eigenlijk prima. ‘Die humira-prikken, díe doen pas pijn’, zeg ik tegen Janneke.
Ik ben trots op mezelf: zowel bij de tandarts als bij de dokter geen kik gegeven, en dat voor een hoggevoelig persoon. Maar Janneke en de tandandarts zijn de enige die het weten. En de tandarts weet dan weer niets van het bevolkingsonderzoek-verhaal want dat is niet iets wat je zomaar even deelt. Alleen met je moeder, maar ja, dat kan dus niet meer.
Ik ben benieuwd wanneer de oproep voor ‘de tietenbus’ komt. En of me dat ook mee gaat vallen. Ik weet wel dat mijn moeder daar een enorme hekel aan had.
Ik vind eigenlijk dat iedere vrouw na het ondergaan van het onderzoek een cadeaubon van Expresso of Mango zou moeten ontvangen. ‘Nog gefeliciteerd met je verjaardag, je bent er nu voor 5 jaar weer vanaf, ga maar iets leuks kopen voor jezelf.’
Dat zou mijn moeder vast met me eens zijn geweest. En anders die vriendin wel.

Read Full Post »

Verjaardags-zelfje

Twee jaar geleden deed ik het voor het eerst, als je tenminste die keer op brugklaskamp niet meerekent: jarig zijn op locatie. Toen was het Malmö: de laatse dag van de huur van ons vakantiehuisje in Zweden viel op 17 september en om nou op je verjaardag de hele dag in de auto te zitten op weg naar huis is niet zo feestelijk dus plakten we er een overnachting in Malmö aan vast. Geen goedkoop dagje want met het hondje mee konden we alleen overnachten in een gloednieuw en poepchique hotel. Maar dan stond er wel een pot met gratis hondenkoekjes in de lobby, dat dan weer wel. ’s Avonds hebben we hip en biologisch gegeten met uitzicht op dé brug, alwaar we de volgende dag overheen reden om via Denemarken weer naar huis te gaan.

Verjaardags-zelfje in Malmo

Vorig jaar was ik voor het eerst thúis jarig zonder mijn moeder erbij en dat is op z’n zachts gezegd vreemd. Het grootste deel van de dag ben je alleen, afgewisseld met bezoek en berichtjes van mensen die ‘helaas toch niet kunnen komen’. Niet echt feestelijk. Natuurlijk was het uit eten gaan met vriend en pap wel gezellig, maar dat kan natuurlijk op elke dag van het jaar.
Dus dit jaar vond ik het ook geen enkel probleem om met mijn verjaardag niet thuis te zijn, die wilde ik maar al te graag weer vieren in een leuke stad. De 17e begon net als 2 jaar geleden weer met cadeautjes op bed. Ik kan me niet meer herinneren of Roemer toen ook zijn eigen cadeautje zelf heeft gegeven, maar dit jaar wel (het was een linnen tas met een schilderij van Corcos erop) en ik kreeg weer een mooi hangertje voor aan een ketting (dat jaar een lila van Muranoglas) en iets in olijfgroen (twee jaar geleden een jeans en dit jaar een handtas van Ralph Lauren). En toen op naar Verona, voor dwalen, lunchen en nog meer dwalen. En niet te vergeten: de verjaardags-zelfje (met vriend, dus eigenlijk de verjaardags-wij).
Ik ben benieuwd waar ik het volgend jaar vier want dit zou best eens een traditie kunnen worden.

Verjaardags-zelfje in Verona

Read Full Post »

Als ik mijn mond open doe…

Zeg eens eerlijk, hebben jullie dat ook?
Soms zit ik met vriend op de bank en dan zeg ik iets en dan reageert hij door verdwaasd om zich heen te kijken en zegt hij ‘Anneke? Anneke?’ op de toon van ‘Daddy can you hear me?’ Blijkbaar deed ik mijn mond weer eens open en kwam mijn moeder eruit. Maar dat gaat dan meestal om de manier waaróp ik dingen zeg en niet zozeer om wát ik zeg.
Toen ik nog voor de klas stond hoorde ik mezelf soms letterlijk mijn moeder citeren maar dat is nu een stuk minder.
Toch zijn er twee zinnetjes die ik nog wel eens bezig en die ik één op één van mijn moeder heb overgenomen:
1. Ik word hier een beetje ibbel van.
2. Kun je lachen met jou hè (dat zei ze vroeger tegen mij en ik zeg het nu tegen mijn hond die door de fokker al ‘clowntje’ werd genoemd omdat hij de mensen graag aan het lachen maakt).

En zeg eens eerlijk, wat zijn jouw ‘als ik mijn mond open doe komt mijn moeder er soms uit’-momenten?

Read Full Post »

Oorbellen in de dakgoot

‘Was je gehecht aan die oorbellen?’ vraagt vriend terwijl hij in de dakgoot kijkt.
We staan in de slaapkamer en ik vouw het beddengoed op terwijl vriend mijn broeken strijkt. Mijn eigen Iron man, denk ik nog. Maar dat houd ik even voor me, stel je voor dat hij stopt met strijken.
‘Nee, niet echt. Ik wist niet meer waar ze waren.’ En voordat hij het voor de hand liggende kan zeggen voeg ik er aan toe: ‘Ja, nu wel ja. In de dakgoot’.
‘Hoe kom je eraan?’, wil hij weten.
‘Ooit eens in Antwerpen gekocht.’     
‘Oh, dus niet van je moeder gekregen ofzo? Dat zou pas erg zijn.’
‘Neuh…de ketting die ik nu om heb die heb ik van mijn moeder gekregen. Nou ja, zij heeft ‘m van haar moeder gekregen en nu is ie dus van mij. Vroeger leende ik ‘m ook al wel eens. Maar ja, dingen die ik van mijn moeder heb gekregen zullen ook wel eens stuk gaan of kwijt raken, daar valt weinig aan te doen.’
Het is even stil. We vouwen, we strijken en ik vertel dat de nieuwe batterij voor mijn telefoon bezorgd is. Blijkbaar is het niet handig om je telefoon de hele nacht aan je lader te laten want in ieder geval batterijen van het merk Samsung kunnen daar niet tegen: mijn telefoon deed het alleen nog maar als hij aan de lader lag en daarna zelfs helemaal niet meer. Dus zat ik een paar dagen geleden een uur bij de Hi-winkel: het bestellen van een nieuwe batterij ging niet zo vlot. Het léveren van de nieuwe batterij ging een stuk vlotter.
En dan vraagt vriend ‘hoe is dat nu eigenlijk…?’
Ik weet dat hij niet de telefoon bedoelt of de oorbellen of het opvouwen van schoon beddengoed. Ik denk even na en zeg dan ‘Nou, het is net alsof je telefoon stuk is: je weet dat iemand er is, maar je kan ze gewoon even niet bellen. Beetje irritant.’
‘Ja, maar dan kun je de huistelefoon gebruiken.’, zegt hij.
‘Nou ja, als iemand dood is dan is ook de huistelefoon kapot. Zoiets.’
‘Ok.’
De broeken zijn gestreken, het beddengoed ligt in de kast en we gaan ‘Orange is the new black’ kijken; die serie over vrouwen in de gevangenis die wel de hele tijd met de buitenwereld kunnen bellen.

Read Full Post »

Alles op de fiets

Het is een mooie, windstille lentedag en we zitten op de fiets. We rijden op de Kleverlaan en zijn op weg naar Bloemendaal. Roemer en Pippa rennen naast de fiets mee. “Als we helemaal naar Bloemendaal gaan, dan is dat voor haar misschien wat ver”, zeg ik, terwijl ik op het konijn wijs. Ja, dat vind jij ook wel. Dus we stoppen even en ik til Pippa in het mandje voorop jouw fiets. Ik zet haar vast met het tuigje dat ze om heeft. Klik en klaar. We kunnen weer verder. 
Of we Bloemendaal ooit gehaald hebben weet ik niet, want toen werd ik wakker. Met een glimlach. Want ik weet het wel, ik ben niet vergeten dat jij en ik niet meer samen kunnen fietsen, maar ik vond het fijn dat je even langs kwam. Precies een jaar geleden schreef ik dit . en in het afgelopen jaar heb je vriend bezocht en mijn beste vriendin, die een beetje jouw 2e kind is. ‘Ik heb van je moeder gedroomd’, schreef ze me. ‘Oh, zei ze nog iets? (dat leek me logisch, jij had altijd iets te zeggen).’ ‘Nou, ik was bij jou thuis, en omdat ze wist dat ik er was kwam ze even gedag te zeggen. Ze kwam uit de stad en moest ook weer ergens naartoe, druk, druk, maar ze kwam toch even langs.’
Ja, druk druk, dan was het ‘r echt, zeg ik tegen vriendin, en we moeten lachen.
Kom gerust nog eens langs mam, ik heb een kast vol rooibos-thee. En als je dan komt, let niet te veel op de rommel, je komt nu immers onverwacht, dus ik kan niet, zoals vroeger, even snel een deel van de rommel in de slaapkamer dumpen en snel even een doekje over de tafel halen. Maar zeg het gerust, ‘sjeetje wat is het hier een zooitje’, ik heb het je al zo lang niet horen zeggen. En als het mooi weer is gaan we naar het Zanenpark, en op de terugweg mag je een ijsje, en als het rotweer is dan doen we een snelle boodschap in de Cronjé en gaan daarna tennissen op de Wii. Maar vandaag ga ik even bij jou langs en neem een bloemetje mee, en je ‘verloofde’, morgen zijn jullie 39 jaar getrouwd, en je vriendin de flamboyante. Tot straks mam.

Read Full Post »