Als kruidentheedrinkende yogamuts ben ik het aan mijn stand verplicht om zo af en toe een editie van de Happinez door te bladeren. En zo kwam ik laatst deze wijsheid tegen: ‘Ware liefde is wanneer je jezelf herkent in de ander’.
Als dat zo is dan heb ik iets niet helemaal goed gedaan. Pasgeleden deed ik een Meyrs-Briggs persoonlijkheidstest en kreeg ik de bevestiging dat ik een rare ben want slechts 2% van de wereldbevolking heeft mijn persoonlijkheidstype (maar ik ben wel in goed gezelschap: Nelson Mandela, moeder Theresa, Jezus en Jon Snow-en die laatste twee zijn natuurlijk eigenlijk dezelfde persoon, dat weet ik ook wel…). Wat de test ook uitwees is dat de echtgenoot mijn tegenpool is. Op elk van de 4 punten is hij precies het tegenovergestelde van mij.
Dus, herkenning…? Ja, ik herken hem als ik hem
zie, ‘dat is de mijnheer’, maar mezelf herken ik absoluut niet in hem. Hij zegt tegen mij ‘je praat bijna nooit’ en ik denk dan ‘wel als ik iets te zeggen heb’ (maar eerlijk is eerlijk, dat schrijf ik meestal op) en ik dacht in het begin regelmatig ‘wat is die gast druk’ (maar dan weer niet zo druk als sommige andere mensen met wie ik om die reden ook geen relatie wilde).
Mijn moeder was er vroeger altijd van overtuigd dat zij en ik hetzelfde waren. Dat was maar ten dele zo. Ik lijk eigenlijk meer op mijn vader en het allermeest op mijn oma, die een dochter had die totaal niet op haar leek (inderdaad; mijn moeder). Ik denk dat ware liefde juist is dat je de verschillen ziet en dat dat ok is.
Wat ik dan wel weer herken bij de mijnheer zijn meningen en standpunten. Over de afgelaste documentaire over Jesse Klaver, alledaags seksisme, kwetsende filmpjes, achterlijke reclames, graaiende VVD-ers en het eten van vlees, zijn we het eens. Ik ben misschien wat principiëler en meer star in mijn meningen, maar uiteindelijk zijn we het meestal wel eens. En ik denk dat het daarom werkt (meestal dan).