Herkenning

Als kruidentheedrinkende yogamuts ben ik het aan mijn stand verplicht om zo af en toe een editie van de Happinez door te bladeren. En zo kwam ik laatst deze wijsheid tegen: ‘Ware liefde is wanneer je jezelf herkent in de ander’.
Als dat zo is dan heb ik iets niet helemaal goed gedaan. Pasgeleden deed ik een Meyrs-Briggs persoonlijkheidstest en kreeg ik de bevestiging dat ik een rare ben want slechts 2% van de wereldbevolking heeft mijn persoonlijkheidstype (maar ik ben wel in goed gezelschap: Nelson Mandela, moeder Theresa, Jezus en Jon Snow-en die laatste twee zijn natuurlijk eigenlijk dezelfde persoon, dat weet ik ook wel…). Wat de test ook uitwees is dat de echtgenoot mijn tegenpool is. Op elk van de 4 punten is hij precies het tegenovergestelde van mij.
Dus, herkenning…? Ja, ik herken hem als ik hem
zie, ‘dat is de mijnheer’, maar mezelf herken ik absoluut niet in hem. Hij zegt tegen mij ‘je praat bijna nooit’ en ik denk dan ‘wel als ik iets te zeggen heb’ (maar eerlijk is eerlijk, dat schrijf ik meestal op) en ik dacht in het begin regelmatig ‘wat is die gast druk’ (maar dan weer niet zo druk als sommige andere mensen met wie ik om die reden ook geen relatie wilde).

Mijn moeder was er vroeger altijd van overtuigd dat zij en ik hetzelfde waren. Dat was maar ten dele zo. Ik lijk eigenlijk meer op mijn vader en het allermeest op mijn oma, die een dochter had die totaal niet op haar leek (inderdaad; mijn moeder). Ik denk dat ware liefde juist is dat je de verschillen ziet en dat dat ok is.
Wat ik dan wel weer herken bij de mijnheer zijn meningen en standpunten. Over de afgelaste documentaire over Jesse Klaver, alledaags seksisme, kwetsende filmpjes, achterlijke reclames, graaiende VVD-ers  en het eten van vlees, zijn we het eens. Ik ben misschien wat principiëler en meer star in mijn meningen, maar uiteindelijk zijn we het meestal wel eens. En ik denk dat het daarom werkt (meestal dan).

Read Full Post »

In de nacht

Laatst vroeg ik via mijn Facebookpagina naar familie-uitdrukkingen en wijze raad die mijn volgers ooit gekregen hadden. Vorige week donderdag moest ik ineens denken aan een gevleugelde uitspraak uit mijn eigen familie. Op donderdagavond gaan vriend en hondje naar behendigheids-les en ik ga naar yoga, beide lessen beginnen om een uur of 7 en ik ben ongeveer om half 9 thuis, de mannen iets eerder. Na thuiskomst eten we. Niet alleen omdat yoga met een volle maag niet zo’n goed idee is maar ook omdat er simpelweg geen tijd is vóórdat we de deur uit moeten. Bovendien eten we normaal gesproken om half 8 en kunnen mijn darmen beter tegen een uurtje later dan tegen ruim een uur eerder.
Toevallig hadden we het vorige week over eten en hoe de anderen dat doen op donderdag. Eéntje eet er in twee delen: om 6 uur iets en bij terugkomst iets, de meesten eten vóór de les. En ik, ik neem om half 7 een sinaasappel en spoed me na de les naar huis, naar mijn keukenprins. Deze week had vriend echter wat ruzie met het recept van Aangenaam Thuis en duurde het allemaal wat langer dan gepland: om half 10 kreeg ik mijn dampende bord in handen.
Mijn grootouders hadden vroeger een slagerij (in de Teding van Berkhoutstraat) en met het opruimen en schoonmaken aan het einde van de dag kwam het wel voor dat ze later aten dan gepland. ‘Nou, we vreten weer in de nacht’, mopperde mijn oma dan. Ik betwijfel of ze ooit zo laat heeft gegeten als wij die donderdag…

Read Full Post »

Kondo

Ik ben op bezoek bij een vriendin die ik nog ken uit de tijd dat we Nederlands studeerden. Zoals gewoonlijk wisselen we boek-, film- en serie-titels uit. Omdat ze slechthorend is heb ik een blaadje uit mijn notitieblok gescheurd (ik had hiervoor een afspraak met de leukste boekverkoper van Nederland) en begin aanraders te noteren ‘Ripper Street’ heb ik opgeschreven, met een uitroepteken ernaast.
‘Wij doen nu ’s avonds veel aan Kondo’, zegt vriendin.
‘Wattes?’ Ik hoop dat ze het heeft over één of ander leuk gezelschapsspel dat hele avonden in beslag neemt, net als kolonisten van Catan, en dat wij dan ook mee mogen doen als we een schaal met sushi meebrengen. Maar het blijkt iets heel anders te zijn.
‘Hier’, zegt ze, en schuift haar laptop voor mijn neus. ‘Als Aaf-fan zou jij dat toch moeten weten.’ Op het scherm is een artikel van mijn favoriete columnist te lezen die 4 bladzijdes lang uit de doeken doet wie Marie Kondo is, namelijk een opruim-goeroe. Oh nee hè, dat is die geflipte vrouw die aan het eind van de dag haar spullen bedankt voor bewezen diensten voordat ze ze opruimt, daar heb ik in Flow al eens over gelezen.
Haar filosofie is dat je je van alle spullen die je hebt af moet vragen ‘does it spark joy?’ en zo nee, dan moet je ze weg doen. Ik zie daar als Crohnpatiënt nogal wat valkuilen: zo sparken mijn humiraspuiten geen joy maar torture and agony…wegflikkeren?
Maar ik vínd het huis van vriendin al zo opgeruimd, als het bij haar thuis straks nóg netter wordt dan kan mijn huis niet meer ‘gezellig rommelig’ heten maar lijkt het hier op een dependance van de kringloopwinkel met her en der stapels boeken, nog te lezen tijdschriften en gedragen sokken die een niet nader te noemen iemand op de bank heeft achter gelaten. En dan zegt ze óók nog dat ze (een deel van) de inhoud van haar boekenkast weg gaat doen. Die boekenkast waar ik zo jaloers op ben omdat ie groter is dan de onze en ook veel netter (ik houd mezelf voor dat het één met het ander samenhangt), die gaat ze…verminken?
‘Het is zelfs een soort werkwoord geworden’, zegt ze:‘do you Kondo?’ Ik probeer me voor te stellen hoe dat bij ons in zijn werk zou gaan. Iets met trekken aan een dood paard vermoed ik: ik mag dan degene zijn die overal stapeltjes boeken plaatst, vriend is degene die niets weg kan doen en er zelfs moeite mee heeft als ik mijn éigen spullen weg doe. Soms krijg ik van andere vrouwen de tip om dingen weg te doen als hij niet thuis is, maar zelfs als ik een t-shirt met gaten of 30 jaar oude schoolboeken van hem weg zou doen dan zou ik me al schuldig voelen als ik het achter zijn rug deed. En als de keuze gaat tussen leven met rommel of een schuldgevoel dan kies ik toch voor het eerste.
‘Arjo would not condone Kondo’, zeg ik tegen vriendin.

Omdat het natuurlijk niet zo’n heel stom idee is om af en toe iets op te ruimen en dingen weg te doen heb ik mijn kledingkast eens kritisch bekeken en het één en ander op Marktplaats gezet. Pssst, zomerjurk kopen?

Read Full Post »

Dat ben jij!

Omdat ik niet van verrassingen houd had vriend mij verrast zónder het van tevoren aan te kondigen (dat werkt stukken beter) en kwam thuis met de blueray-box van ‘Bron/Broen/the Bridge’ seizoen 2. Dus zitten wij dagelijks te kijken naar die fijne serie die zich in Malmo en Kopenhagen afspeelt; een feest der herkenning. Voor vriend houdt het feest der herkenning niet op bij de locatie. Regelmatig hoor ik hem gniffelen en zegt hij ‘Dat ben jij!’. Nu deel ik met de Deense acteur die de gezellige babbelkous Martin speelt een voornaam, maar het is toch echt de Zweedse rechercheur die in beeld is als hij dat zegt. Juist ja, die met Asperger.
Het meest memorabele moment van het vorige seizoen was de scène waarin ze mee-at bij Martin en zijn vrouw en haar na het eten werd gevraagd of ze het recept wilde hebben: ‘Nee, want het was niet lekker’, was het antwoord.
Ik kan dus ook niet liegen. En al haal ik mijn kennis omtrent relaties niet púúr uit boeken ( Saga is gaan samenwonen en heeft boeken uit de bibliotheek gehaald over hoe dat moet), ik vind het soms best lastig om met mensen om te gaan. Om ze te snappen en om in te zien wat ze van mij willen. Zo hebben wij hier thuis en terugkerend fenomeen wat ik ‘de vraag achter de vraag’ noem. Geliefde stelt mij een vraag en ik wéét dat hij met die vraag eigenlijk iets anders bedoelt. Tenminste, dat weet ik nú; vroeger gaf ik hem gewoon het letterlijke antwoord op zijn vraag en kreeg een diepe zucht als antwoord. Tegenwoordig voel ik vaak wel aan dat er een vraag achter zijn vraag zit maar weet ik niet welke dat dan is.
Er zijn talloze voorbeelden waarvan me er op het moment slechts eentje te binnen wil schieten. Vriend ziet een foto voorbij komen op mijn screensaver (voor de mensen die mij ook op Facebook volgen: ja, de beruchte screensaver) en vraagt ‘Wie is dat?’
Ik, blij dat dit een duidelijke vraag is waarop ik een duidelijk antwoord kan geven: ‘Pedro Pascal’.
Vriend: ‘Maar wie is dat dan?’
Ik, aanvoelend dat dit misschien niet is wat hij wil, wijs naar het scherm en zeg licht aarzelend: ‘Nou…., dat.’
Toen zei vriend woorden die hij van de Here Jezus niet zeggen mag. En al helemaal niet hardop.
Het verschil tussen mij en Saga is dat ik ‘blokkeer’ als ik niet weet wat er van me verwacht wordt. Zoals wanneer vrouwen van een jaar of 60 een wandelwagen naar me toe draaien of met een stapel foto’s aan komen zetten en dan zeggen dat is de baby van die en die (vul hier de naam in van hun zoon of dochter die bij me in de klas of op tennisles heeft gezeten) en ik weet niet hoe ik moet reageren. Ik weet wel hoe ik níet moet reageren; vooral niet zeggen ‘dat interesseert me geen reet’, want dat is niet aardig.
Saga lost het zo op: als ze denkt dat iemand een grapje maakt dan lacht ze geforceerd waarna iedereen zich ongemakkelijk voelt. ‘Het was toch een grapje?’, vraagt ze dan aan collega Martin. Als die dan bevestigend antwoordt zegt ze ‘dan is het toch beleefd om te lachen?’ Dus zeg ik tegen de blije oma’s maar zoiets als ‘goh, gefeliciteerd’. Maar blijkbaar is het net zo gemaakt als de lach van Saga want de foto’s van het tweede kleinkind van de buurvrouw zijn me al bespaard.

 

Read Full Post »

Wat is de vraag van vandaag?

Wij zijn geen praters. Tenminste, ik niet. In het openbaar over een vooraf bedacht onderwerp iets vertellen is geen enkel probleem en als je ergens een vraag over hebt dan beschik ik bijna altijd wel over een pasklaar antwoord voor je, maar thuis houd ik net zo makkelijk mijn mond. Bij ons geen ellenlange gesprekken zoals in Before sunrise of sunset. Neuh, we hebben de film al gezien.
En als je me vraagt wat het meest romantische is dat ik ooit voor vriend heb gedaan kom ik niet veel verder dan die keer, een paar maanden geleden, in Kopenhagen op de dag van aankomst. Vriend wachtte met hondje buiten terwijl ik in de supermarkt inkopen deed voor het ontbijt. Ik zag dat de City Irma zijn favoriete thee verkocht, Sleepy Time, en toen heb ik een pakje gekocht. Dat was het.
En het is goed zo, denk ik. Als ik ineens heel geforceerd romantisch ga doen (hoe moet dat eigenlijk?) wordt mijn geliefde daarvan ongetwijfeld alleen maar argwanend of ongemakkelijk. Maar zo af en toe een gesprek over iets anders dan ‘wat zullen we vanavond eten’ en ‘hoe was het op je werk? Goed/druk.’ is misschien wel een goed idee. En dan graag niet, zoals in Before midnight pas als je ontevreden bent of ervan overtuigd dat je partner vreemdgaat. Gewoon, zo af een toe eens een aanleiding om iets over je partner te weten te komen wat je nog niet wist. 
En die aanleiding is er nu: het is blauw met roze en lekker dik: ‘Elke dag een vraag voor lovers‘. Nu spreek ik, als columnist voor het Ampzing-genootschap het woord ‘lovers’ op z’n Nederlands uit, als een pailletje, zo’n glimdingetje voor op kleding. Dus hebben wij nu, net als in Sesamstraat, een ‘vraag van vandaag’. Het boek, vol met een vraag voor elke dag van het jaar en zo ingedeeld dat je drie jaar lang beiden de vraag kunt beantwoorden, begint op 1 januari maar wij zijn gewoon op 19 juli begonnen met invullen. De eerste vraag luidde ‘Wat was je favoriete dag van deze week?’ en zo zie ik mijn antwoord over een jaar nog een keer terugkomen en kan ik me de warme zomeravond nog herinneren waarop we, nadat vriend vroeg thuis was gekomen, met hondje naar ‘Teletubbieland’ gingen om hem te laten zwemmen.
En zo vullen we elke avond een vraag in. Ik ben benieuwd of onze meningen en smaken veranderen in de loop van 3 jaar (ik denk het eigenlijk niet, vriend moest laatst invullen wie mijn beste vriendin is en dat is ook al bijna 35 jaar dezelfde).
‘Elke dag een vraag voor lovers’ is een leuk cadeautje om voor je vriend of vriendin te kopen (bijna net zo romantisch als een pakje thee) of cadeau te doen bij een huwelijk. Of neem het mee op vakantie en begin daar een leuke nieuwe traditie.
Veel plezier met invullen!

Read Full Post »

Oorbellen in de dakgoot

‘Was je gehecht aan die oorbellen?’ vraagt vriend terwijl hij in de dakgoot kijkt.
We staan in de slaapkamer en ik vouw het beddengoed op terwijl vriend mijn broeken strijkt. Mijn eigen Iron man, denk ik nog. Maar dat houd ik even voor me, stel je voor dat hij stopt met strijken.
‘Nee, niet echt. Ik wist niet meer waar ze waren.’ En voordat hij het voor de hand liggende kan zeggen voeg ik er aan toe: ‘Ja, nu wel ja. In de dakgoot’.
‘Hoe kom je eraan?’, wil hij weten.
‘Ooit eens in Antwerpen gekocht.’     
‘Oh, dus niet van je moeder gekregen ofzo? Dat zou pas erg zijn.’
‘Neuh…de ketting die ik nu om heb die heb ik van mijn moeder gekregen. Nou ja, zij heeft ‘m van haar moeder gekregen en nu is ie dus van mij. Vroeger leende ik ‘m ook al wel eens. Maar ja, dingen die ik van mijn moeder heb gekregen zullen ook wel eens stuk gaan of kwijt raken, daar valt weinig aan te doen.’
Het is even stil. We vouwen, we strijken en ik vertel dat de nieuwe batterij voor mijn telefoon bezorgd is. Blijkbaar is het niet handig om je telefoon de hele nacht aan je lader te laten want in ieder geval batterijen van het merk Samsung kunnen daar niet tegen: mijn telefoon deed het alleen nog maar als hij aan de lader lag en daarna zelfs helemaal niet meer. Dus zat ik een paar dagen geleden een uur bij de Hi-winkel: het bestellen van een nieuwe batterij ging niet zo vlot. Het léveren van de nieuwe batterij ging een stuk vlotter.
En dan vraagt vriend ‘hoe is dat nu eigenlijk…?’
Ik weet dat hij niet de telefoon bedoelt of de oorbellen of het opvouwen van schoon beddengoed. Ik denk even na en zeg dan ‘Nou, het is net alsof je telefoon stuk is: je weet dat iemand er is, maar je kan ze gewoon even niet bellen. Beetje irritant.’
‘Ja, maar dan kun je de huistelefoon gebruiken.’, zegt hij.
‘Nou ja, als iemand dood is dan is ook de huistelefoon kapot. Zoiets.’
‘Ok.’
De broeken zijn gestreken, het beddengoed ligt in de kast en we gaan ‘Orange is the new black’ kijken; die serie over vrouwen in de gevangenis die wel de hele tijd met de buitenwereld kunnen bellen.

Read Full Post »

Digitaal vriendenboek 1: Arjo

Naam (graag inclusief bijnamen):

–              Arie Joost

Arjo de Viking

–              Grijze Jager
–              Hooikonijn
–              Hooimeijer
Hoe kennen wij elkaar?
–              Ik kwam, zag en kocht je op internet (Human Pets)
Hoe en waar woon je  en eventueel met wie?
–              In de Transvaalbuurt in Haarlem, met jou
Mijn lievelingsdier is:
–              Roemer het Kooikerhondje
Als ik dit in huis haal dan eet ik het dezelfde dag nog helemaal op:
–              Alles wat loszit, maar dropjes zijn extra onveilig.
Mijn favoriete restaurant is:
–              Stempels in Haarlem
De lekkerste smaak ijs:
–              Aardbeien. Maar dan wel echte.
Mijn lievelingsboek:
–              The Lord of the Rings Trilogie, die heb ik al 5x gelezen
Mijn favoriete band is:
–              Iron Maiden

Kooikerhondje Roemer

Het beste concert dat ik ooit heb bezocht was:
–              Monsters of Rock 1991 met The Black Crowes, Queenryche, AC/DC, Metallica
Als ik dit nummer hoor moet ik altijd meezingen:
–              Killing in the Name – Rage against the Machine
–              Nothing Else Matters – Metallica
–              Alles van Iron Maiden
Mijn favoriete kunstenaar is:
–              Salvador Dali
Mijn lievelingsacteur (m/v) is:
–              Morgan Freeman
Deze film heb ik meer dan drie keer gezien:
–              De 2 Starwars-trilogieën en de Lord of the Rings-trilogie
Boek op mijn nachtkastje:
–              Dat weet je niet – Jens Christian Grøndahl
En dit boek moet iedereen lezen:
–              Life of Pi – Yann Martel
Van deze serie wil ik geen aflevering missen:
–              Doctor Who. En dat is best ingewikkeld met al die specials en minisodes..
Ik kan niet zonder:
–              Vechtsport en hardlopen
Dit haal ik keer op keer uit mijn kast:
–              Alles, omdat ik op zoek ben naar iets dat ik voor de zoveelste keer kwijt ben
Mijn favoriete schoenen zijn:
–              All Stars!
Dit irritante woord zou verboden moeten worden:
– Een “stukje”
Stomste BN-er:

Allons-y

–              Nielson
Mijn held:
–              Mijn vader.
–              Mijn vriendje Martijn.
Dit wilde ik vroeger worden (en? is het gelukt):
–              Psychiater. Het is niet gelukt,
Vroeger wilde ik trouwen met:
–              Op wie ik op dat moment dan ook verliefd was. Dat nam ik heel serieus. En met Jennifer Lopez.
Dit is mijn motto:
–              I am the greatest!
Op mijn emmerlijst:
–              De marathon van San Francisco
Favoriete vakantieland:
–              Spanje, Griekenland en Denemarken
Deze vraag ben je nog vergeten aan me te stellen:
–              Wat doe je het liefst? Lekker eten, goede wijn drinken, hardlopen, taekwondo

Read Full Post »

Ja, schat

Het is een doordeweekse avond, rond een uurtje of elf en ik lig in bed nog iets te lezen (Misdaad en straf, bijna uit) als vriend naast me vanuit het niets zegt: “We gaan naar Schotland.”
Omdat ik aanneem dat hij niet à la minute bedoelt, geef ik het –volgens wijlen Bert Klunder- enige juiste antwoord dat een vrouw in zulke situaties geven kan: “Ja, schat.” En ga ik er vanuit dat de details wel zullen volgen. Bij voorkeur vóór het scheep gaan. Als we tenminste met de boot gaan. Maar dat merk ik waarschijnlijk ook vanzelf wel.
In het RVU programma ‘Mannen voor vrouwen’ heeft Klunder haarfijn uitgelegd hoe het moet, communicatie tussen mannen en vrouwen. Als een man een idee heeft dan broedt hij daar een tijdje op en pas als er een eindconclusie is, wordt die openbaar gemaakt (in tegenstelling tot een vrouw die alle voors en tegens met iedereen wil bespreken). In het voorbeeld van Klunder was dat ‘We moeten een ander huis kopen.’ En de enige juiste reactie die een vrouw daar volgens hem op kon hebben was: ‘Dat is goed schat.’ De man had namelijk alles al uitgedacht en dit was de enige juiste conclusie.
Erg geëmancipeerd is het natuurlijk niet, maar het scheelt wel een hoop gepieker. De eerste keer dat ik het in praktijk kon brengen was in de weken nadat ik tegen vriend had gezegd dat we lekkage hadden in de gang.
Vijf minuten later zag ik hem met een hamer richting gang vertrekken en een kwartier later hadden we geen plafond meer in de gang. Conclusie: de douchebak lekt. “Als er dan toch een nieuwe douchebak in moet, kunnen we er net zo goed een bad in laten zetten,” zei vriend.
Ja, schat.
Een week later komt hij thuis met een badkuip. Iets met ‘Gamma’ en ‘aanbieding’. Die kan zolang wel op de overloop staan, toch?
Ja, schat.
“Ik vííínd dit iets…” is het commentaar van mijn moeder op de badkuip op de overloop. “En wanneer wordt dat ding dan geïnstalleerd en wie gaat dat doen?”
Geen idee, het is niet mijn project. Ik hoef me er dus ook niet druk over te maken want het ding staat me niet in de weg en ik heb er dus ook geen last van. Ik volg alleen de methode Klunder en die bevalt prima. Overigens heeft de badkuip een paar maanden op de overloop gestaan, maar onlangs is ie door de overbuur-klus-jongeman geïnstalleerd. Met de tegels heb ik me overigens wél bemoeid. Wat dat betreft leek vriend wel door de geest van Klunder gehypnotiseerd: hij laadde na een ‘ja, leuk’ de door mij gekozen tegels op een kar en vertrok vrolijk richting kassa.
En nu hebben we dus een bad en we gaan blijkbaar naar Schotland. Het eerste detail volgt een dag later: “Als jij zo ons buurmeisje voor gaat lezen, kun je dan aan haar moeder vragen wat de beste tijd is om naar Schotland te gaan, rain and muskito-wise?’ Ah, we gaan er dus op vakantie. Zodra ik meer weet, weet jij het ook. Of je ziet de foto’s vanzelf verschijnen.

Read Full Post »

Kat in de zak

Het is heel sneu voor mijn moeder, maar zowel haar kapper als haar tandarts heeft ze niet liggen: De Bladen. Gelukkig heeft de weekendbijlage van Haarlems Dagblad een rubriek genaamd ‘Bij de kapper’ (maar dat is dan een andere kapper dan die hele dure waar mijn moeder naartoe gaat) waarin ze de smeuïgste verhalen uit de bladen bespreken, voorzien van snedig commentaar. Of mijn moeder dat ook met haar kapper bespreekt betwijfel ik, maar afgelopen week bij hoge uitzondering wél met mij. Wat was het geval? Boer Henk werd besproken. U weet wel, de jongste van de drie normale boeren uit het afgelopen seizoen van boer zoekt vrouw. Hij heeft namelijk een enorme fout gemaakt volgens weekblad Party. Hij heeft uit 1109 brieven een vrouw gekozen waar hij helemaal niets aan heeft.
Tot grote opluchting van heel Nederland koos Henk voor de lieve, bescheiden, ‘het-zal-je-buurmeisje-maar-zijn-met-die-lieve-lach’ Fiona. Volgens Party gaat Henk spijt krijgen van zijn keuze want Fiona doet ’t niet. Fiona is stuk. Fiona is een kat in de zak, vat de rubriek ‘Bij de kapper’ het snedig samen. Want Fiona zou volgens Party reuma hebben (dat dit volgens de moeder van Fiona niet zo is, daar trekt Party zich niets van aan want een roddelblad kent je immers beter dan je eigen moeder, dat is algemeen bekend).
Fiona is daarom een heel slechte vriendin, weet Party. Tijdens haar vorige relatie had ze soms zo veel last van haar gewrichten dat ze dingen als ramen lappen en w.c.’s schoonmaken soms over moest laten aan haar ex. Wat een schande! Wat een slechte vrouw! Party zou hier in huize Bergshoeff-Hooimeijer eens moeten kijken wat ik allemaal aan mijn verloofde over laat (en ik mankeer niets aan mijn handjes!) dat heet emancipatie, Party.
Party is er dan ook van overtuigd dat Henk dit niet wist van Fiona. Ik denk van wel. Henk was niet op zoek naar een lotgenoot (iemand die net als hij een partner had verloren) maar waarschijnlijk wél naar iemand die stevig in haar schoenen stond. En lief, maar niet oppervlakkig meisje dat weet wat belangrijk is in het leven. En als chronisch ziek zijn je één ding leert dan is het dat wel. Ik denk dat Henk bewust heeft gekozen voor Fiona en haar ziekte (wat dus geen reuma is maar waarschijnlijk artrose) en dat het Henk niet kan boeien dat hij af en toe zelf een borstel door de wc moet halen. Henk leeft namelijk in 2012. Samen met Fiona.
Het is misschien naïef maar ik denk ook dat ze meer voor hem is dan een inwonende huishoudster. Misschien dat Party daar over na kan denken voordat ze weer een stukje typen waarin ze de meest donkere gedachten van iedere chronisch zieke (‘ik ben geen leuke partner want ik kan heel veel dingen niet, wie wil er nu een relatie met mij?’) op papier zetten.
Navraag bij vriend leert dat ik, als chronisch zieke die geen poot uitsteekt in het huishouden, géén kat in de zak ben. “Nee schat, jij bent een katje zonder zak.” Nu maar hopen dat de redactie van Party handschoentjes heeft liggen.

Read Full Post »

Nieuwe liefde…..?

Zoals dat tegenwoordig zo vaak het geval is, zag ik je voor het eerst op internet. En ik durf nu wel toe te geven dat er van mijn kant bij het zien van je foto al een klik was. Een kriebeltje zelfs. Maar ik reageerde nog niet. Het bleef bij foto’s kijken. Al had ik toen wel het vermoeden dat jouw innerlijk ook wel bij me paste.
Toen mijn moeder een paar dagen later mij een knipsel gaf met jouw foto begon ik toch steeds serieuzer te denken dat we misschien wel voor elkaar gemaakt zijn, jij en ik. En toen werd het tijd om mijn vriend in te lichten. Dat leek me wel zo eerlijk. Gelukkig kan ik met hem goed over dit soort dingen praten.
Er is eigenlijk maar één moment geweest waarop hij onze liefde een beetje gênant begon te vinden. Tijdens de Kleverparkdag zag ik je foto hangen in het kraampje van de makelaar. Eigenlijk wilde ik ‘m gelijk weghalen, maar ik hield me in. Ik zei tegen de makelaar dat ik graag een stresbal wilde hebben, en dat huisje op de foto. Of in ieder geval een afspraak om het huisje te gaan bekijken.
Vriend was intussen doorgelopen naar een kraam van de bakker. Hij wilde mij even niet delen met de snelle makelaarjongens. Maar ik wilde jouw foto niet delen met al die mensen die langs kwamen lopen. Zij hadden niet zo’n band met jou als ik al had. Wat wisten die mensen nou van jouw grenen vloerdelen, openslaande deuren naar de tuin en jouw twee toiletten? Jij hoort bij mij, en bij vriend. Niet bij al die vreemden.  Misschien komt het een beetje bezitterig over, ik hoop dat je er niet van schrikt.
En toen was het tijd voor een ‘live’ ontmoeting. Je teint was wat geliger dan ik had verwacht, maar verder was het alles wat ik er van had voorgesteld. Bovendien komt het met een beetje liefde en aandacht wel goed met die kleur van je. Ik wilde eigenlijk meteen al blijven, maar dat doe je niet een eerste keer.  Je moet je een beetje afwachtend opstellen, je ploft niet op de bank neer om gelijk een kop thee te bestellen. Maar dat wilde ik eigenlijk wel.

Gelukkig was vriend ook enthousiast over jou. Misschien kan ik zelfs zeggen: over onze chemie. Het zit wel goed tussen vriend, jou en mij. En nu zijn we een soort verloofd: engaged to be living together. Vanavond hebben we weer een afspraakje, voor het laatst met chaperonne. En op 4 oktober is het zover, dan komt er een ring. Een ring met een sleutel. Eentje voor vriend en eentje voor mij. En dan ben je van ons: ons eerste echte huis!

Iedereen die in de eerste 3 dagen een reactie achterliet maakte kans op prachtige oorbellen, beschikbaar gesteld door Emma’s Roses. Ideaal voor een date met een nieuwe liefde, of als verrassing voor je getrouwe geliefde… En ze zijn gewonnen door mevr. Derks. Veel plezier ermee! Nog meer moois is te vinden in de webwinkel http://www.emmasroses.nl

Read Full Post »