Waar was jij?

Afgelopen weekend was het herdenkingsweekend van ‘9/11’, het was 15 jaar geleden dat de twee gekaapte vliegtuigen in de torens van het World Trade Center vlogen. In de lobby van ons hotel lag een stapel kranten waarin te lezen was dat de huidige lichting studenten die gebeurtenis niet (bewust) heeft meegemaakt en dat men niet goed weet hoe aan hen duidelijk te maken waarom het zo belangrijk is om de aanslag te herdenken.
Hetzelfde vraagstuk als waar in Europa over is nagedacht met betrekking tot de holocaust, lijkt me.
Op Facebook zag ik dat mensen verhalen deelden over waar ze waren toen ze, 15 jaar geleden, over de aanslag hoorden. Ik studeerde toen en toen ik aankwam op het station om weer naar huis te gaan zag ik een grote groep mensen verzameld rond de televisie bij de kios op spoor 2. In de trein belde ik mijn vriend, ik had sinds kort een pocketline tango, die dat weekend een knieband had geblesseerd bij het paintballen (vrijgezellenfeestje) en daarom thuis zat met zijn been op zeven kussens. ‘Is Bush vermoord?’, vroeg ik.
‘Nee’, zei hij, en hij vertelde wat er gebeurd was. Omdat ik hoorde dat hij ongerust was maakte ik een grapje en vroeg of hij bang was dat er ook een vliegtuig in het torentje van Kok zou vliegen, maar daar kon hij niet om lachen. Pas toen begreep ik dat het om 2 vliegtuigen en twee torens ging en dat het geen ongeluk was. Maar nog steeds voelde ik me niet ongerust of bang. De Vernigde Staten was ver van mijn bed en bovendien was ik altijd al minder angstig dan hij. De hele week lang heeft hij voor de televisie gezeten met zijn been op zeven kussens, kijkend naar CNN. De enige afwisseling was de Jiskefet videoband die ik die dag voor hem had gekocht bij de kiosk van Atheneum op het Spui.
Hoewel de Verenigde Staten wat veel dingen betreft nog steeds ver van mijn bed is, waren we afgelopen weekend in de hoofdstad van de westerse wereld. Vanuit het immigratiemuseum op Ellis Island is Manhattan goed te zien. Echtgenoot (een andere mijnheer dan die 15 jaar geleden met zijn been op zeven kussens lag, deze kan iets beter tegen een stootje) wees me op de plek waar ooit de Twin Towers stonden. ‘Kijk, in plaats van twee hoge gebouwen hebben ze er nu één enorm hoog gebouw neergezet.’
‘Ja, met een huge opgestoken middelvinger op het dak.’ 

Read Full Post »

Inhalen

‘Jetlag’, het woord alleen al deed me haast rillen van angst, want als chronisch zieke (en dus chronisch vermoeide) leef je al in een soort continue staat van jetlag. Maar omdat het broertje van vriend in Californië woont en we beiden toch wel zeer op hem gesteld zijn moest het er toch maar eens van komen om het zelf te ervaren: 11 uur in een vliegtuig zitten en daarna geconfronteerd worden met een tijdsverschil van 9 uur.
We vertrokken vanuit Nederland rond een uur of 10 in de ochtend en kwamen diezelfde dag rond half 12 aan op het vliegveld van San Franciso. Ik had me keurig aan ‘de regels’ gehouden en had veel water gedronken (dat wilde ik ook wel want ik kreeg een enorm droge keel in de cabine en heb zelfs mijn uitgelezen Grazia met een stewardess geruild tegen een extra flesje water) en zelfs nog wat oefeningen gedaan (we hadden extra beenruimte dus het kon, alleen zo jammer dat iederéén die ruimte als een soort hangplek ging gebruiken zodat er van slapen niets terecht kwam).
Broertje en zijn vrouw haalden ons op en de eerste nachten bleven we bij hen slapen zodat we vrij snel na aankomst al onze koffers uit konden pakken (schone kleren!) en ik even kon douchen. Normaal gesproken houd ik helemaal niet zo van douchen (wees gerust, ik doe het heus wel 2 keer per week, maar het is geen hobby), maar na 11 uur vliegtuig vond ik het wel een aanlokkelijk idee om de reis letterlijk van me af te spoelen en iets fis uit de koffer aan te trekken. Daarna reden we naar de kust om daar koffie en thee te drinken met lekkers erbij (ik houd me bijna altijd aan mijn geen-suiker, geen-tarwe dieet maar heb toen gezondigd met een heel lekker stukje carrotcake).
Broertje had met zichzelf wedjes gelegd over wanneer we in zouden storten maar die heeft hij allemaal verloren want we taaiden ’s avonds pas na 10 uur af, na zo’n 24 uur wakker te zijn geweest.
Mijn jetlag bestond er vooral uit dat ik in Californië veel eerder wakker werd dan thuis. Zonder wekker ontwaak ik hier meestal tussen half 9 en 9 uur ’s ochtends (als ik een fitte periode heb, anders is het later) maar daar was dat soms zelfs vóór half 7 (waarop ik dan een slaapmasker opdeed om nog een half uurtje tot een uurtje te rekken). Op zich geen probleem, zo kon ik langere dagen ‘leven’ in de tijd dat ik daar was, maar tel dat op bij het feit dat ik ook tijdens de terugvlucht niet heb geslapen en we om 11 uur ’s ochtends weer op Nederlandse bodem stonden en je snapt dat het wakker blijven toen een stuk lastiger was. Om 8 uur zaten we (met hondjelief op schoot) te knikkebollen voor de televisie. Dan maar écht vroeg naar bed, we hebben meer dan 12 uur geslapen die nacht.
Helaas was dat voor mij niet genoeg, een dag later zei vriend ’s ochtends tegen me dat het 11 uur was en ik er maar eens uit moest. ‘Neehee’, klaagde ik ‘ik moet heel veel slaap inhalen.’
‘Dat kan niet hè?’, zei hij
‘Wat niet?’
‘Slaap inhalen. Dat kan niet.’
‘Oh nee? Moet je eens opletten’, zei ik. En draaide me nog eens om.

Read Full Post »

Kondo

Ik ben op bezoek bij een vriendin die ik nog ken uit de tijd dat we Nederlands studeerden. Zoals gewoonlijk wisselen we boek-, film- en serie-titels uit. Omdat ze slechthorend is heb ik een blaadje uit mijn notitieblok gescheurd (ik had hiervoor een afspraak met de leukste boekverkoper van Nederland) en begin aanraders te noteren ‘Ripper Street’ heb ik opgeschreven, met een uitroepteken ernaast.
‘Wij doen nu ’s avonds veel aan Kondo’, zegt vriendin.
‘Wattes?’ Ik hoop dat ze het heeft over één of ander leuk gezelschapsspel dat hele avonden in beslag neemt, net als kolonisten van Catan, en dat wij dan ook mee mogen doen als we een schaal met sushi meebrengen. Maar het blijkt iets heel anders te zijn.
‘Hier’, zegt ze, en schuift haar laptop voor mijn neus. ‘Als Aaf-fan zou jij dat toch moeten weten.’ Op het scherm is een artikel van mijn favoriete columnist te lezen die 4 bladzijdes lang uit de doeken doet wie Marie Kondo is, namelijk een opruim-goeroe. Oh nee hè, dat is die geflipte vrouw die aan het eind van de dag haar spullen bedankt voor bewezen diensten voordat ze ze opruimt, daar heb ik in Flow al eens over gelezen.
Haar filosofie is dat je je van alle spullen die je hebt af moet vragen ‘does it spark joy?’ en zo nee, dan moet je ze weg doen. Ik zie daar als Crohnpatiënt nogal wat valkuilen: zo sparken mijn humiraspuiten geen joy maar torture and agony…wegflikkeren?
Maar ik vínd het huis van vriendin al zo opgeruimd, als het bij haar thuis straks nóg netter wordt dan kan mijn huis niet meer ‘gezellig rommelig’ heten maar lijkt het hier op een dependance van de kringloopwinkel met her en der stapels boeken, nog te lezen tijdschriften en gedragen sokken die een niet nader te noemen iemand op de bank heeft achter gelaten. En dan zegt ze óók nog dat ze (een deel van) de inhoud van haar boekenkast weg gaat doen. Die boekenkast waar ik zo jaloers op ben omdat ie groter is dan de onze en ook veel netter (ik houd mezelf voor dat het één met het ander samenhangt), die gaat ze…verminken?
‘Het is zelfs een soort werkwoord geworden’, zegt ze:‘do you Kondo?’ Ik probeer me voor te stellen hoe dat bij ons in zijn werk zou gaan. Iets met trekken aan een dood paard vermoed ik: ik mag dan degene zijn die overal stapeltjes boeken plaatst, vriend is degene die niets weg kan doen en er zelfs moeite mee heeft als ik mijn éigen spullen weg doe. Soms krijg ik van andere vrouwen de tip om dingen weg te doen als hij niet thuis is, maar zelfs als ik een t-shirt met gaten of 30 jaar oude schoolboeken van hem weg zou doen dan zou ik me al schuldig voelen als ik het achter zijn rug deed. En als de keuze gaat tussen leven met rommel of een schuldgevoel dan kies ik toch voor het eerste.
‘Arjo would not condone Kondo’, zeg ik tegen vriendin.

Omdat het natuurlijk niet zo’n heel stom idee is om af en toe iets op te ruimen en dingen weg te doen heb ik mijn kledingkast eens kritisch bekeken en het één en ander op Marktplaats gezet. Pssst, zomerjurk kopen?

Read Full Post »

Paris, je t’aime… toch wel een beetje

Parijs schijnt iets magisch te hebben: alleen het woord al. Als je tegen mensen zegt ‘we gaan dit weekend naar Parijs’ worden hun ogen groot en maken ze een geluid dat klinkt als een dromerig ‘óhhhh’. Zoiets als makers van een reclamefilmpje voor Disneyland willen van de kleine acteurtjes.
Zelf begrijp ik het niet heel goed. Dat speciale Parijs-is-superromantisch-gevoel heb ik niet zo. Maar goed, ik begrijp de magie van Disney ook niet zo goed, dus het ligt ongetwijfeld aan mij. Maar wil je mij aan het zwijmelen krijgen dan roep je ‘Kopenhagen’, ‘Malmö’ of een willekeurige stad in Ierland. Blijkbaar ligt het noorden me beter hoewel mijn wortels (lang, lang geleden, dat wel) toch echt in Frankrijk liggen.
Maar dat maakte het wel weet extra leuk dat het weekend weg met het bedrijf waar mijn vriend werkt dit jaar Parijs als bestemming had. Samen waren we er 6 jaar geleden geweest (toen we elkaar een maand kenden) en als we dit weekend niet terg waren geweest dan zou het best kunnen dat het nóg eens 6 jaar had geduurd voordat we terug waren gegaan naar de stad aan de Seine. Voor een Haarlemmer is er natuurlijk maar één stad aan de rivier de allermooiste…
Het leuke aan deze stedentrip was de excursie naar keuze: een fietstocht met gids door de stad, een wandeling door de Marais met het proeven van delicatessen, een wijnproeverij of een rondleiding achter de schermen van de Eiffeltoren. En oh ja: je kon ook een dag naar Euro-Disney maar het zal geen verbazing wekken dat we dat niet gedaan hebben. Wij hoefden op zaterdagochtend pas als laatste te vertrekken; onder leiding van een enthousiaste gids die erg goed Engels sprak gingen we door de regen op weg naar de Eiffeltoren die op slechts een paar honderd meter afstand lag.
Nadat Philippe onze gids ons mee heeft genomen door meer dan 100 jaar geschiedenis, waarbij hij steeds vol enthousiasme in een andere rol kroop, van vliegenier tot lid van de Franse ondergrondse tijdens de Tweede Wereldoorlog en medewerker in de machinekamer, gaan we met z’n tweeën naar de Champs-Élysées. Bij Louis Vuitton kunnen we een beetje opdrogen (helaas komt het gevoel in mijn tenen de hele dag niet meer terug en kan ik wegens wintertenen ’s avonds geen schoenen meer aan) en krijgen we ook nog koffie en thee aangeboden (in een Louis Vuitton-kopje). 
’s Avonds eten we in een geweldig Japans restaurant en ik heb de saaie risotto van het cateringbedrijf geen seconde gemist. Daarna is vriend nog even een kijkje gaan nemen bij het feestje terwijl ik in het hotelbed verveinethee dronk (dit hotel was zo luxe dat er een waterkoker en theezakjes op de kamer te vinden was) en een Deense thriller las.
De volgende dag zijn we, na een uitgebreid en heerlijk ontbijt, naar het Louvre gegaan, waar ik nog nooit geweest was. Natuurlijk hebben we de beroemde dames Mona Lisa en Venus van Milo gezien, maar het leukste vond ik het toch om een drietal grote doeken van mijn stadsgenoot Frans Hals te zien.
Want Parijs is natuurlijk leuk, maar er gaat niets boven Haarlem.

Uitnodiging: vrijdag 19 december om 11 uur lees ik een nieuw verhaal voor op de bank van Bar Wolkers (Hoek Spaarne/Gedempte Oude Gracht) voor Serious Request, wees welkom!

Read Full Post »

Wat is de vraag van vandaag?

Wij zijn geen praters. Tenminste, ik niet. In het openbaar over een vooraf bedacht onderwerp iets vertellen is geen enkel probleem en als je ergens een vraag over hebt dan beschik ik bijna altijd wel over een pasklaar antwoord voor je, maar thuis houd ik net zo makkelijk mijn mond. Bij ons geen ellenlange gesprekken zoals in Before sunrise of sunset. Neuh, we hebben de film al gezien.
En als je me vraagt wat het meest romantische is dat ik ooit voor vriend heb gedaan kom ik niet veel verder dan die keer, een paar maanden geleden, in Kopenhagen op de dag van aankomst. Vriend wachtte met hondje buiten terwijl ik in de supermarkt inkopen deed voor het ontbijt. Ik zag dat de City Irma zijn favoriete thee verkocht, Sleepy Time, en toen heb ik een pakje gekocht. Dat was het.
En het is goed zo, denk ik. Als ik ineens heel geforceerd romantisch ga doen (hoe moet dat eigenlijk?) wordt mijn geliefde daarvan ongetwijfeld alleen maar argwanend of ongemakkelijk. Maar zo af en toe een gesprek over iets anders dan ‘wat zullen we vanavond eten’ en ‘hoe was het op je werk? Goed/druk.’ is misschien wel een goed idee. En dan graag niet, zoals in Before midnight pas als je ontevreden bent of ervan overtuigd dat je partner vreemdgaat. Gewoon, zo af een toe eens een aanleiding om iets over je partner te weten te komen wat je nog niet wist. 
En die aanleiding is er nu: het is blauw met roze en lekker dik: ‘Elke dag een vraag voor lovers‘. Nu spreek ik, als columnist voor het Ampzing-genootschap het woord ‘lovers’ op z’n Nederlands uit, als een pailletje, zo’n glimdingetje voor op kleding. Dus hebben wij nu, net als in Sesamstraat, een ‘vraag van vandaag’. Het boek, vol met een vraag voor elke dag van het jaar en zo ingedeeld dat je drie jaar lang beiden de vraag kunt beantwoorden, begint op 1 januari maar wij zijn gewoon op 19 juli begonnen met invullen. De eerste vraag luidde ‘Wat was je favoriete dag van deze week?’ en zo zie ik mijn antwoord over een jaar nog een keer terugkomen en kan ik me de warme zomeravond nog herinneren waarop we, nadat vriend vroeg thuis was gekomen, met hondje naar ‘Teletubbieland’ gingen om hem te laten zwemmen.
En zo vullen we elke avond een vraag in. Ik ben benieuwd of onze meningen en smaken veranderen in de loop van 3 jaar (ik denk het eigenlijk niet, vriend moest laatst invullen wie mijn beste vriendin is en dat is ook al bijna 35 jaar dezelfde).
‘Elke dag een vraag voor lovers’ is een leuk cadeautje om voor je vriend of vriendin te kopen (bijna net zo romantisch als een pakje thee) of cadeau te doen bij een huwelijk. Of neem het mee op vakantie en begin daar een leuke nieuwe traditie.
Veel plezier met invullen!

Read Full Post »

Oorbellen in de dakgoot

‘Was je gehecht aan die oorbellen?’ vraagt vriend terwijl hij in de dakgoot kijkt.
We staan in de slaapkamer en ik vouw het beddengoed op terwijl vriend mijn broeken strijkt. Mijn eigen Iron man, denk ik nog. Maar dat houd ik even voor me, stel je voor dat hij stopt met strijken.
‘Nee, niet echt. Ik wist niet meer waar ze waren.’ En voordat hij het voor de hand liggende kan zeggen voeg ik er aan toe: ‘Ja, nu wel ja. In de dakgoot’.
‘Hoe kom je eraan?’, wil hij weten.
‘Ooit eens in Antwerpen gekocht.’     
‘Oh, dus niet van je moeder gekregen ofzo? Dat zou pas erg zijn.’
‘Neuh…de ketting die ik nu om heb die heb ik van mijn moeder gekregen. Nou ja, zij heeft ‘m van haar moeder gekregen en nu is ie dus van mij. Vroeger leende ik ‘m ook al wel eens. Maar ja, dingen die ik van mijn moeder heb gekregen zullen ook wel eens stuk gaan of kwijt raken, daar valt weinig aan te doen.’
Het is even stil. We vouwen, we strijken en ik vertel dat de nieuwe batterij voor mijn telefoon bezorgd is. Blijkbaar is het niet handig om je telefoon de hele nacht aan je lader te laten want in ieder geval batterijen van het merk Samsung kunnen daar niet tegen: mijn telefoon deed het alleen nog maar als hij aan de lader lag en daarna zelfs helemaal niet meer. Dus zat ik een paar dagen geleden een uur bij de Hi-winkel: het bestellen van een nieuwe batterij ging niet zo vlot. Het léveren van de nieuwe batterij ging een stuk vlotter.
En dan vraagt vriend ‘hoe is dat nu eigenlijk…?’
Ik weet dat hij niet de telefoon bedoelt of de oorbellen of het opvouwen van schoon beddengoed. Ik denk even na en zeg dan ‘Nou, het is net alsof je telefoon stuk is: je weet dat iemand er is, maar je kan ze gewoon even niet bellen. Beetje irritant.’
‘Ja, maar dan kun je de huistelefoon gebruiken.’, zegt hij.
‘Nou ja, als iemand dood is dan is ook de huistelefoon kapot. Zoiets.’
‘Ok.’
De broeken zijn gestreken, het beddengoed ligt in de kast en we gaan ‘Orange is the new black’ kijken; die serie over vrouwen in de gevangenis die wel de hele tijd met de buitenwereld kunnen bellen.

Read Full Post »

Digitaal vriendenboek 1: Arjo

Naam (graag inclusief bijnamen):

–              Arie Joost

Arjo de Viking

–              Grijze Jager
–              Hooikonijn
–              Hooimeijer
Hoe kennen wij elkaar?
–              Ik kwam, zag en kocht je op internet (Human Pets)
Hoe en waar woon je  en eventueel met wie?
–              In de Transvaalbuurt in Haarlem, met jou
Mijn lievelingsdier is:
–              Roemer het Kooikerhondje
Als ik dit in huis haal dan eet ik het dezelfde dag nog helemaal op:
–              Alles wat loszit, maar dropjes zijn extra onveilig.
Mijn favoriete restaurant is:
–              Stempels in Haarlem
De lekkerste smaak ijs:
–              Aardbeien. Maar dan wel echte.
Mijn lievelingsboek:
–              The Lord of the Rings Trilogie, die heb ik al 5x gelezen
Mijn favoriete band is:
–              Iron Maiden

Kooikerhondje Roemer

Het beste concert dat ik ooit heb bezocht was:
–              Monsters of Rock 1991 met The Black Crowes, Queenryche, AC/DC, Metallica
Als ik dit nummer hoor moet ik altijd meezingen:
–              Killing in the Name – Rage against the Machine
–              Nothing Else Matters – Metallica
–              Alles van Iron Maiden
Mijn favoriete kunstenaar is:
–              Salvador Dali
Mijn lievelingsacteur (m/v) is:
–              Morgan Freeman
Deze film heb ik meer dan drie keer gezien:
–              De 2 Starwars-trilogieën en de Lord of the Rings-trilogie
Boek op mijn nachtkastje:
–              Dat weet je niet – Jens Christian Grøndahl
En dit boek moet iedereen lezen:
–              Life of Pi – Yann Martel
Van deze serie wil ik geen aflevering missen:
–              Doctor Who. En dat is best ingewikkeld met al die specials en minisodes..
Ik kan niet zonder:
–              Vechtsport en hardlopen
Dit haal ik keer op keer uit mijn kast:
–              Alles, omdat ik op zoek ben naar iets dat ik voor de zoveelste keer kwijt ben
Mijn favoriete schoenen zijn:
–              All Stars!
Dit irritante woord zou verboden moeten worden:
– Een “stukje”
Stomste BN-er:

Allons-y

–              Nielson
Mijn held:
–              Mijn vader.
–              Mijn vriendje Martijn.
Dit wilde ik vroeger worden (en? is het gelukt):
–              Psychiater. Het is niet gelukt,
Vroeger wilde ik trouwen met:
–              Op wie ik op dat moment dan ook verliefd was. Dat nam ik heel serieus. En met Jennifer Lopez.
Dit is mijn motto:
–              I am the greatest!
Op mijn emmerlijst:
–              De marathon van San Francisco
Favoriete vakantieland:
–              Spanje, Griekenland en Denemarken
Deze vraag ben je nog vergeten aan me te stellen:
–              Wat doe je het liefst? Lekker eten, goede wijn drinken, hardlopen, taekwondo

Read Full Post »

Oud

‘Ik wil niet jarig zijn’, zegt vriend.
‘Oh…had je dat niet eerder kunnen zeggen’, reageer ik. ‘Ik heb nu al allemaal cadeautjes gekocht.’
“Ik wil wél cadeautjes. En ik wil ook ’s avonds naar het theater. Maar ik wil niet ouder worden. Ik zie er al zo oud uit.’  Hij trekt er een heel oud gezicht bij. Een beetje zoals dat van Grumpy van Sneeuwwitje, of de oude man uit ‘UP’. Tja, dat maakt het er niet beter op.
‘Hoe oud zie ik er uit volgens jou?’, vraagt hij.
‘Een jaar of 37’, zeg ik naar waarheid. Ziet vriend er ouder oud dan toen ik hem leerde kennen? Misschien wel, maar dat is ook logisch want dat is meer dan vijf jaar geleden. Toen was hij (ik mag het eigenlijk niet van hem zeggen) een beetje mollig. Nu niet, en er zijn wat lijntjes verschenen rond zijn ogen. Maar die maken hem niet ouder dan hij is. Hoogstens ouder dan hij wás, ook al leek hij toen ook niet jonger dan zijn jaren. Zijn haar was toen ultra-kort en peper-en-zout-kleurig. Nu is het lang, en overwegend grijs. Maar omdat het lang is valt op dat het dik is en het valt nu over zijn hoge voorhoofd heen, wat hem veel beter staat. En hij heeft nu een hippe bril, in plaats van een glimmend montuur dat niet bij zijn gezicht past.
Eerder die dag heeft hij kleding staan passen en liet het gordijntje open. Ik denk niet dat de verkoper dat erg vervelend vond: vriend doet aan hardlopen en taekwondo en is echt niet meer mollig te noemen. In het andere hokje, met het gordijn dicht, stond iemand anders shirts te passen. Hij was overduidelijk jonger dan vriend, maar had een saai uiterlijk. Dan kijk ik liever naar een markante kop zoals die van Rutger Hauer. Wie niet?
Ik weet wel dat we dagelijks de boodschap voorgeschoteld krijgen dat jong en dun mooi is maar jonger ís niet altijd mooier. Of beter. Ik zie er zelf ook niet jonger uit dan ik ben, maar ik ben wel tevredener dan toen ik jonger was.
Dus nee grijze jager, je ziet er niet jonger uit dan al die jaren geleden, maar wel een stuk knapper. Gefeliciteerd met je verjaardag!

Read Full Post »

Wat Holzhaus niet begrepen had…

Vriend moest een nieuwe spijkerbroek. Er zaten gaten in die oude, en niet op plekken waar je ze hebben wil, dus togen wij naar Holzhaus in de Cronjéstraat waar het uitverkoop was. Terwijl vriend de paskamer in dook met een stapel Pall Mall en Kuyici liep ik langs de rekken op zoek naar een dikke trui. Zo eentje waar je lekker in weg kan kruipen als je achter je computer zit of met hond door een winters bos banjert. ‘Ah, zo’n trui om in te wonen’, zei mijn vader toen ik mijn wens met hem besprak.
Maar alles wat ik tegenkwam en naar mijn smaak was, was alleen nog in herenmaat XXL beschikbaar. En nu ben ik wel wat aangekomen sinds ik humira gebruik, zó dik ben ik nu ook weer niet. ‘Ik zoek de lekkere dikke truien in damesmaten’, zei ik nog tegen de verkopen. Deze verwees me naar de achterste hoek van de damesafdeling, daar zouden vesten hangen. Maar het enige dat ik daar zag waren ragfijne doorschijnende bloesjes en pluizige fragiele vestjes die alleen in een Nederlandse zomer van nut zouden kunnen zijn… Leuk misschien, maar als ik een zwart bloesje wil dan ga ik wel naar Vero Moda ofzo. Als ik een stoere trui wil, dan denk ik die bij Holzhaus te kunnen kopen. 
‘Heb jij nog iets gevonden?’ vroeg vriend toen zijn keuze gemaakt was. Nu is mijn vriend de lulligste niet, als hij met een stapel spullen naar de kassa loopt dan vindt hij het geen probleem om een extra trui af te rekenen, dus ik heb écht goed gezocht, geloof me. Maar nee. Holzhaus heeft helaas niet goed begrepen dat vrouwen het ook wel eens koud hebben. Dat wij ook wel eens een stoepje ijsvrij moeten maken (echt, ik heb het wel eens gedaan) en dat wij ook wel met een koude wind om onze oren over het strand lopen.
Een paar dagen later fietste ik langs America Today, die hadden ook uitverkoop. En hoewel ik daar geen trui heb gekocht maar een hoodie, hadden ze het daar toch een stuk beter begrepen. Ruime keuze aan hoodies voor meisjes en de herentruien waren óók in een kleine maat ingekocht zodat ik er niet in zwom, maar wel in kon wonen. Alleen staat grijs mij niet. Turquoise wel, of niet?

Read Full Post »

De verboden kus

Het afgelopen weekend togen vriend en ik naar de bioscoop om deel twee van The Hunger Games, Catching Fire, te gaan bekijken. Met een grote bak popcorn op schoot, dat wel. Zoals vaste lezers van mijn blog weten, ben ik een groot fan van de Hunger Games trilogie en ik was erg benieuwd naar de verfilming van het tweede deel waarin een aantal nieuwe personages zijn opwachting zou maken. Philip Seymour Hoffman als Plutarch Heavensbee, geweldig! Hoe koper-rood zou het haar van publiekslieveling Finnick Odair zijn? (Antwoord: mij niet rood genoeg, maar dat zijn dingen mij zelden, kan ik u verklappen). En ik verheugde me op het weerzien met de fenomenale Donald Sutherland als president Snow, die op het witte doek bij lange na niet zo antipathiek is als in het boek, maar dat kan me niets schelen, het is een genot om naar die man te kijken. 
Maar bovenal was ik me aan het verheugen op dé scène uit boek twee: de kus. Nee, niet de kus op het strand tussen Katniss en Peeta (ja, sorry, spoiler alert of had ik dat bovenaan moeten schrijven?), de kus in de jungle waarvan Katniss zich enigszins groggy afvraagt ‘Why is Finnick kissing Peeta?’
Dat leek me nou een mooie reden om naar de bioscoop te gaan. Noem me raar, maar ik wil dat graag op een groot scherm bekijken. En ik vermoed dat ik niet de enige ben, gezien de grote hoeveelheid fan-art die je tegenkomt op het internet als je ‘Finnick kissing Peeta’ intypt.
En daar gaan ze, door de jungle-arena, Peeta voorop met een kapmes of een ander symbool voor mannelijkheid en daadkracht, en dan een force field, een klap en Kentucky Fried Peeta (oh ja, nog meer spoilers, sorry). En dan verwacht ik inzoomen op een bewusteloos blond bakkertje, of op de roodharige visser, maar niets van dat al. Een ongerust kijkende Katniss vult het beeld en ergens in de rand van het beeld zien we iets wat duidelijk een gevalletje mond-op-mond-beademing is. Niets verwarring, geen homo-erotische broeierige sfeer. Deze kus mocht duidelijk niet van Hollywood.
Jongeren die gedwongen worden elkaar naar het leven te staan, een oude man die wordt geëxecuteerd vanwege een respectvol gebaar, een openbare geseling (van een jonge man met een indrukwekkende ontblote torso, dat dan weer wel) en een achterbakse en sadistische president, allemaal geen probleem. Maar twee zoenende jongens, dat moffelen we weg in een hoekje van het beeld…. Stel je voor!
Als Amerika er niet tegen kan, dan vind ik op z’n minst dat ze twee versies hadden moeten maken, net zoals van de film over Corrie ten Boom. Daar was een Amerikaanse versie van met meer geweld en een Nederlandse met meer bloot erin. Ik wil een Nederlandse versie met zoenende mannen! Dáár koop ik namelijk een kaartje voor. Nou ja, mijn eigen blonde bakkertje dan, die heeft de kaartjes gekocht.

Read Full Post »