Beautiful, beautiful shampoo

Mijn nieuwste blogpost voor EcoGoodies, over een vakantieliefde, is nu online te lezen.

Read Full Post »

De jongen in de koffer-Kaaberbol & Friis

Er zijn mensen die haast uitsluitend thrillers lezen, wat mij persoonlijk zonde van je tijd lijkt, en ik heb ook een vriendin die pertinent weigert om ook maar één bladzijde van een boek uit het genre tot zich te nemen. Dat laatste begrijp ik wel een beetje maar zelf ben ik nu eenmaal een literaire veelvraat: ik nuttig véél en om de kaviaar en sashimi beter te kunnen waarderen snaai ik af en toe een snelle snack tussendoor, zoals tijdens het weekend in Parijs. Zo’n Libelle Bookazine neemt makkelijk mee en als het dan ook nog een Scandinavische thriller is die zich afspeelt in Kopenhagen dan is dat prima gezelschap voor onderweg of voor die ene avond waarop ik mijn voeten niet meer in schoenen kreeg en dus op de hotelkamer bleef. Kopje Franse verveine-thee erbij en ik ben tevreden.
‘De jongen in de koffer’ is geschreven door het Deense schrijversduo Lene Kaaberbøl en Agnete Friis, van huis uit jeugdboekenauteurs en speelt zich deels in Kopenhagen en deels in Vilnius (Litouwen) af. Hoofdpersoon Nina Borg, verpleegkundige voor het rode kruis en werkzaam in een asielzoekerscentrum, haalt in het eerste hoofdstuk een koffer op van het station waar een jongetje in blijkt te zitten. Waarom heeft haar studievriendin haar gevraagd die koffer op te halen? Waar komt het jongetje vandaan en wat is er met hem gebeurd? En wie is de man die vlak na haar vertrek het kluisje waar de koffer in zat uit woede sloopt? 
Het eerste deel van de serie boeken over Nina Borg (ja: het is een serie!) is goed geschreven, leest vlot weg en kent een verrassende wending. Als Kopenhagen-liefhebber is het heerlijk om de scènes te lezen waarin Nina door de stad rijdt en de verschillende wijken worden beschreven (en ja: ook de wijken waarvan Mathilde, de eigenaresse van het appartement dat we via air b&b huurden, had gezegd dat we ze ’s avonds maar links moesten laten liggen). Ook is Nina een prettige hoofdpersoon zoals we ze die uit Scandinavische televisieseries ook kennen: geen naïeve vrouwen die toevalligerwijs met de misdaad in aanmerking komen maar een sterke vrouw die opkomt voor de zwakkeren in de samenleving en iets wil dóen en daarom het uitschot in de weg loopt. En natuurlijk is er ook in dit boek een man die voor de kinderen zorgt en hoopt dat ze nu eens stopt met dat gevaarlijke werk. Maar dat ziet er niet naar uit: er is al een tweede deel met de titel ‘Een stille dood’ (Et stille umærkeligt drab, klinkt toch beter vind ik) en het zal mij niet verbazen als er een televisieserie van wordt gemaakt….

Read Full Post »

Paris, je t’aime… toch wel een beetje

Parijs schijnt iets magisch te hebben: alleen het woord al. Als je tegen mensen zegt ‘we gaan dit weekend naar Parijs’ worden hun ogen groot en maken ze een geluid dat klinkt als een dromerig ‘óhhhh’. Zoiets als makers van een reclamefilmpje voor Disneyland willen van de kleine acteurtjes.
Zelf begrijp ik het niet heel goed. Dat speciale Parijs-is-superromantisch-gevoel heb ik niet zo. Maar goed, ik begrijp de magie van Disney ook niet zo goed, dus het ligt ongetwijfeld aan mij. Maar wil je mij aan het zwijmelen krijgen dan roep je ‘Kopenhagen’, ‘Malmö’ of een willekeurige stad in Ierland. Blijkbaar ligt het noorden me beter hoewel mijn wortels (lang, lang geleden, dat wel) toch echt in Frankrijk liggen.
Maar dat maakte het wel weet extra leuk dat het weekend weg met het bedrijf waar mijn vriend werkt dit jaar Parijs als bestemming had. Samen waren we er 6 jaar geleden geweest (toen we elkaar een maand kenden) en als we dit weekend niet terg waren geweest dan zou het best kunnen dat het nóg eens 6 jaar had geduurd voordat we terug waren gegaan naar de stad aan de Seine. Voor een Haarlemmer is er natuurlijk maar één stad aan de rivier de allermooiste…
Het leuke aan deze stedentrip was de excursie naar keuze: een fietstocht met gids door de stad, een wandeling door de Marais met het proeven van delicatessen, een wijnproeverij of een rondleiding achter de schermen van de Eiffeltoren. En oh ja: je kon ook een dag naar Euro-Disney maar het zal geen verbazing wekken dat we dat niet gedaan hebben. Wij hoefden op zaterdagochtend pas als laatste te vertrekken; onder leiding van een enthousiaste gids die erg goed Engels sprak gingen we door de regen op weg naar de Eiffeltoren die op slechts een paar honderd meter afstand lag.
Nadat Philippe onze gids ons mee heeft genomen door meer dan 100 jaar geschiedenis, waarbij hij steeds vol enthousiasme in een andere rol kroop, van vliegenier tot lid van de Franse ondergrondse tijdens de Tweede Wereldoorlog en medewerker in de machinekamer, gaan we met z’n tweeën naar de Champs-Élysées. Bij Louis Vuitton kunnen we een beetje opdrogen (helaas komt het gevoel in mijn tenen de hele dag niet meer terug en kan ik wegens wintertenen ’s avonds geen schoenen meer aan) en krijgen we ook nog koffie en thee aangeboden (in een Louis Vuitton-kopje). 
’s Avonds eten we in een geweldig Japans restaurant en ik heb de saaie risotto van het cateringbedrijf geen seconde gemist. Daarna is vriend nog even een kijkje gaan nemen bij het feestje terwijl ik in het hotelbed verveinethee dronk (dit hotel was zo luxe dat er een waterkoker en theezakjes op de kamer te vinden was) en een Deense thriller las.
De volgende dag zijn we, na een uitgebreid en heerlijk ontbijt, naar het Louvre gegaan, waar ik nog nooit geweest was. Natuurlijk hebben we de beroemde dames Mona Lisa en Venus van Milo gezien, maar het leukste vond ik het toch om een drietal grote doeken van mijn stadsgenoot Frans Hals te zien.
Want Parijs is natuurlijk leuk, maar er gaat niets boven Haarlem.

Uitnodiging: vrijdag 19 december om 11 uur lees ik een nieuw verhaal voor op de bank van Bar Wolkers (Hoek Spaarne/Gedempte Oude Gracht) voor Serious Request, wees welkom!

Read Full Post »

Column Dierenpraktijken herfst 2014

Read Full Post »

Dat ben jij!

Omdat ik niet van verrassingen houd had vriend mij verrast zónder het van tevoren aan te kondigen (dat werkt stukken beter) en kwam thuis met de blueray-box van ‘Bron/Broen/the Bridge’ seizoen 2. Dus zitten wij dagelijks te kijken naar die fijne serie die zich in Malmo en Kopenhagen afspeelt; een feest der herkenning. Voor vriend houdt het feest der herkenning niet op bij de locatie. Regelmatig hoor ik hem gniffelen en zegt hij ‘Dat ben jij!’. Nu deel ik met de Deense acteur die de gezellige babbelkous Martin speelt een voornaam, maar het is toch echt de Zweedse rechercheur die in beeld is als hij dat zegt. Juist ja, die met Asperger.
Het meest memorabele moment van het vorige seizoen was de scène waarin ze mee-at bij Martin en zijn vrouw en haar na het eten werd gevraagd of ze het recept wilde hebben: ‘Nee, want het was niet lekker’, was het antwoord.
Ik kan dus ook niet liegen. En al haal ik mijn kennis omtrent relaties niet púúr uit boeken ( Saga is gaan samenwonen en heeft boeken uit de bibliotheek gehaald over hoe dat moet), ik vind het soms best lastig om met mensen om te gaan. Om ze te snappen en om in te zien wat ze van mij willen. Zo hebben wij hier thuis en terugkerend fenomeen wat ik ‘de vraag achter de vraag’ noem. Geliefde stelt mij een vraag en ik wéét dat hij met die vraag eigenlijk iets anders bedoelt. Tenminste, dat weet ik nú; vroeger gaf ik hem gewoon het letterlijke antwoord op zijn vraag en kreeg een diepe zucht als antwoord. Tegenwoordig voel ik vaak wel aan dat er een vraag achter zijn vraag zit maar weet ik niet welke dat dan is.
Er zijn talloze voorbeelden waarvan me er op het moment slechts eentje te binnen wil schieten. Vriend ziet een foto voorbij komen op mijn screensaver (voor de mensen die mij ook op Facebook volgen: ja, de beruchte screensaver) en vraagt ‘Wie is dat?’
Ik, blij dat dit een duidelijke vraag is waarop ik een duidelijk antwoord kan geven: ‘Pedro Pascal’.
Vriend: ‘Maar wie is dat dan?’
Ik, aanvoelend dat dit misschien niet is wat hij wil, wijs naar het scherm en zeg licht aarzelend: ‘Nou…., dat.’
Toen zei vriend woorden die hij van de Here Jezus niet zeggen mag. En al helemaal niet hardop.
Het verschil tussen mij en Saga is dat ik ‘blokkeer’ als ik niet weet wat er van me verwacht wordt. Zoals wanneer vrouwen van een jaar of 60 een wandelwagen naar me toe draaien of met een stapel foto’s aan komen zetten en dan zeggen dat is de baby van die en die (vul hier de naam in van hun zoon of dochter die bij me in de klas of op tennisles heeft gezeten) en ik weet niet hoe ik moet reageren. Ik weet wel hoe ik níet moet reageren; vooral niet zeggen ‘dat interesseert me geen reet’, want dat is niet aardig.
Saga lost het zo op: als ze denkt dat iemand een grapje maakt dan lacht ze geforceerd waarna iedereen zich ongemakkelijk voelt. ‘Het was toch een grapje?’, vraagt ze dan aan collega Martin. Als die dan bevestigend antwoordt zegt ze ‘dan is het toch beleefd om te lachen?’ Dus zeg ik tegen de blije oma’s maar zoiets als ‘goh, gefeliciteerd’. Maar blijkbaar is het net zo gemaakt als de lach van Saga want de foto’s van het tweede kleinkind van de buurvrouw zijn me al bespaard.

 

Read Full Post »

Wat is de vraag van vandaag?

Wij zijn geen praters. Tenminste, ik niet. In het openbaar over een vooraf bedacht onderwerp iets vertellen is geen enkel probleem en als je ergens een vraag over hebt dan beschik ik bijna altijd wel over een pasklaar antwoord voor je, maar thuis houd ik net zo makkelijk mijn mond. Bij ons geen ellenlange gesprekken zoals in Before sunrise of sunset. Neuh, we hebben de film al gezien.
En als je me vraagt wat het meest romantische is dat ik ooit voor vriend heb gedaan kom ik niet veel verder dan die keer, een paar maanden geleden, in Kopenhagen op de dag van aankomst. Vriend wachtte met hondje buiten terwijl ik in de supermarkt inkopen deed voor het ontbijt. Ik zag dat de City Irma zijn favoriete thee verkocht, Sleepy Time, en toen heb ik een pakje gekocht. Dat was het.
En het is goed zo, denk ik. Als ik ineens heel geforceerd romantisch ga doen (hoe moet dat eigenlijk?) wordt mijn geliefde daarvan ongetwijfeld alleen maar argwanend of ongemakkelijk. Maar zo af en toe een gesprek over iets anders dan ‘wat zullen we vanavond eten’ en ‘hoe was het op je werk? Goed/druk.’ is misschien wel een goed idee. En dan graag niet, zoals in Before midnight pas als je ontevreden bent of ervan overtuigd dat je partner vreemdgaat. Gewoon, zo af een toe eens een aanleiding om iets over je partner te weten te komen wat je nog niet wist. 
En die aanleiding is er nu: het is blauw met roze en lekker dik: ‘Elke dag een vraag voor lovers‘. Nu spreek ik, als columnist voor het Ampzing-genootschap het woord ‘lovers’ op z’n Nederlands uit, als een pailletje, zo’n glimdingetje voor op kleding. Dus hebben wij nu, net als in Sesamstraat, een ‘vraag van vandaag’. Het boek, vol met een vraag voor elke dag van het jaar en zo ingedeeld dat je drie jaar lang beiden de vraag kunt beantwoorden, begint op 1 januari maar wij zijn gewoon op 19 juli begonnen met invullen. De eerste vraag luidde ‘Wat was je favoriete dag van deze week?’ en zo zie ik mijn antwoord over een jaar nog een keer terugkomen en kan ik me de warme zomeravond nog herinneren waarop we, nadat vriend vroeg thuis was gekomen, met hondje naar ‘Teletubbieland’ gingen om hem te laten zwemmen.
En zo vullen we elke avond een vraag in. Ik ben benieuwd of onze meningen en smaken veranderen in de loop van 3 jaar (ik denk het eigenlijk niet, vriend moest laatst invullen wie mijn beste vriendin is en dat is ook al bijna 35 jaar dezelfde).
‘Elke dag een vraag voor lovers’ is een leuk cadeautje om voor je vriend of vriendin te kopen (bijna net zo romantisch als een pakje thee) of cadeau te doen bij een huwelijk. Of neem het mee op vakantie en begin daar een leuke nieuwe traditie.
Veel plezier met invullen!

Read Full Post »

Een slokje vakantie

Geur is herinnering, volgens wetenschappers. Als je een bepaalde geur ruikt kun je opeens worden ‘overvallen’ door een gevoel van geluk of nostalgie, dat komt omdat je orbitofrontale cortex die geur heeft gekoppeld aan een herinnering. Vaak is die associatie onbewust en soms loopt je gevoel ook iets op je redenatie vooruit: bijvoorbeeld wanneer ik ineens een zeilboten en Griekse eilanden moet denken en ik me daarná pas realiseer dat ik Jil Sander SUN ruik; het geurtje dat ik op Schiphol had gekocht voordat ik op vakantie ging vlak na mijn eindexamen.
Een trucje dat ik zo’n 10 jaar later weer herhaalde met een fles Biotherm eau de paradis: die ruikt nu naar Lesbos.
Tegenwoordig spuit ik niet meet zo kwistig met geurtjes uit een flesje, er staan nog een paar luchtjes te verstoffen in de badkamer, maar dat is het wel. wat ik wél elke dag gebruik is thee: theïnevrije thee. Ik heb een fijne theïnevrije groene sencha en een rooiboos-met-cranberrie-mix van Simon Lévelt en van beide drink ik meerdere kopjes per dag. Maar aangezien Denemarken een walhalla is voor mensen die ‘anders eten’ (zo zuiver mogelijk, zonder toevoegingen en bewerkingen en natuurlijk biologisch) verwachtte ik wel wat nieuwe smaakjes aan mijn assortiment toe te kunnen voegen. En dat klopte: Bij tante T kocht ik een theïnevrije groene thee met aardbeien. Ik had verwacht dat hij heel zoet zou zijn en dus kocht ik maar één zakje (en natuurlijk een leuk blikje om het in te kunnen doen) maar hij smaakt veel frisser dan hij in het blik rook en nu wil ik ‘m elke dag. Help! Wie gaat er binnenkort naar Kopenhagen in wil voor mij langs mijn nieuwe favoriete tante?
In de Kronprinsegade zit A.C. Perch, volgens het 100% Kopenhagen gidsje de oudste theehandel van Europa, maar dat wist de verkoopster te nuanceren: het is de oudste theewinkel van het vaste land van Europa, maar dat maakte de winkel niet minder sfeervol. Zij hadden geen theïnevrije groene thee, maar wel een lekkere rooibos met rabarber (en natuurlijk weer een mooi blikje).
Dus nu kan ik elke dag een slokje Kopenhagen nemen (tot ze op zijn) en geur en smaak, die zijn toch net zo sterk aan elkaar verwant als geur en herinnering?

Nieuwe oogst thee

Read Full Post »

Bestemmingswee

We hebben ruim een uur onze ogen uitgekeken in het Statens Museum for Kunst (wat overigens nog best lastig te bereiken was omdat het werd omgeven door bouwputten) en nu zijn we toe aan lunch.
‘Morgen gaan we weer naar huis’, zegt vriend en ik hoef niet in de spiegel te kijken om te weten dat mijn gezicht net zo donker wordt als het smørrebrøt op mijn bord (med laks). Ik wil namelijk helemaal niet naar huis.
Ik wil niet in ons koophuis op de Klippan, maar in het appartement van Mathilde op de Kivik en ik wil niet met de bal gooien in het Nelson Mandelapark maar een wandeling maken over Assistens Kirkegård. Ik wil helemaal niet weg uit Kopenhagen: ik heb mijn man, ik heb mijn hond en ik heb mijn computer en ik wil dat we met z’n 4-en eeuwig leven in een oneindige luchtbel die vakantie heet. Ik heb last van het tegenovergestelde van heimwee: ik heb bestemmingswee. Ik wil er niet nú al aan denken dat ik morgen weer weg moet want dat trekt een donderwolk over mijn humeur en die komt vroeg of laat toch wel, dus dan liever laat.

Man, hond en stad, maar dan in eigen tuin.

En dus wordt woensdag één van de beste dagen van de vakantie: we beginnen met een flinke wandeling naar het Statens Museum, zien daar het mooiste van Vilhelm Hammershøi en L.A. Ring, eten daarna smørrebrøt in een hip tentje waar we Deens, Engels en Duits om ons heen horen en lopen daarna terug naar het appartement waar we Roemer ophalen om hem mee te nemen naar de Lille Havfraue. Het is stralend weer dus de mannen maken ook nog een flinke wandeling over de wallen van het nabijgelegen fort terwijl ik me op een bankje installeer om even een boek te lezen zodat ik dat achter kan laten in het appartement als we ooit vertrekken. Ooit, maar nog niet nu.
Als mijn boek uit is en Roemer alle hoeken van het fort heeft gemarkeerd is het tijd om weer terug te gaan naar Nørrebrø, voor het laatst.
In elk artikel over heimwee lees ik dezelfde tip: ‘neem iets vertrouwds van thuis mee op reis’. Ik hoop dat het omgekeerde ook helpt: we rijden naar huis met in de kofferbak een poster met de plattegrond van Kopenhagen, een pakje Urtete med Tranebær &Æble-thee (niet te zuipen maar er staan zo veel leuke Deense woorden op de verpakking), Theinfri Grønte med Jordbær van tante T (theïnevrije groene thee met aardbeien die zo lekker is dat hij waarschijnlijk veel te snel op is), drie nieuwe blazers (o.a. van Samsøe & Samsøe) een stenen uiltje en een kandelaar van het designmerk HAY. Bij thuiskomst rijden we gelijk door naar IKEA om een lijst te kopen voor onze poster, vriend hangt mijn bestemming aan de muur. Nu maar hopen dat het helpt….

Read Full Post »

Gastblog Arjo: København

Het is grappig hoeveel het lopen van een marathon in een stad je over die stad kan vertellen. Op zich logisch, zou je zeggen, 42,195 km is in een gemiddelde Europese stad een flinke afstand en je ziet dus (zolang je nog fit bent) best veel, ook omdat de initiatiefnemers meestal hun best doen om een paar publiekstrekkers in de route op te nemen.
Maar ook de organisatie om het evenement heen vertelt je veel over de stad en haar inwoners. Zo is de Rotterdam Marathon snaarstrak georganiseerd, modern en ambitieus en die van Amsterdam oogt voor mij als Rotterdammer massaal en chaotisch (ik ben mij bewust van de gekleurdheid van mijn blik in deze).
Vorige week zondag liep ik de marathon van Kopenhagen. En deze marathon vertelde mij/in deze marathon herkende ik wel een en ander over deze fantastische stad en haar inwoners:
Duur. Met een hoofdletter D. Het inschrijfgeld bedroeg omgerekend €85. 
Goed van vertrouwen. En niet in de zin dat ze met zich laten sollen, nee, zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Het gratis T-shirt kan je afhalen (op vertoon van je startnummer, dat dan nog net..) zonder plakkers, krabbels, bonnetjes of andere middelen om te zorgen dat niemand meer dan 1 T-shirt komt halen; Als je 12 gelletjes koopt, krijg je bij overhandiging van DKR 100 (dit is gelijk het enige goedkope wat ik in Kopenhagen heb kunnen vinden!) een zakje om ze in te doen en vrije keus uit het assortiment.
Het recht van de sterktste kunnen deze Vikingen zich natuurlijk prima veroorloven. Overvolle metro’s richting start kunnen met een beetje geweld altijd voller. En als je stond toen de deur dichtging is er geen enkele manier dat je ooit nog om kan vallen, dus wat is nu precies het probleem?
Denen zijn hardlopers in hart en nieren. 36 van de 10.000 Denen loopt marathon(s). Daar stellen wij Nederlanders, die onzelf erg sportief vinden, een schamele 17 tegenover. En nee, dat is niet omdat wij een fietsland zijn, Denen fietsen net zoveel, zoniet meer! Met ruim 12.000 deelnemers is de Kopenhagen Marathon dan ook niet zo heel veel kleiner dan die van Rotterdam.
Organiseren kunnen ze prima, (maar dan wel met name op de route). De indeling van iedere drankpost was hetzelfde en precies goed. Water, Sportdrank, Water, Vaseline, Toiletten. Iedere 4 kilometer. Omdat ik voorafgaand aan de start teveel gedronken had moest ik van die laatste faciliteit helaas 3 keer gebruik maken. Ondanks deze plaspauzes finishte ik ruim binnen de 4 uur, een persoonlijk record!
In Kopenhagen wordt keihard gewerkt. Jammer genoeg werd op de route menige bezienswaardigheid aan het oog onttrokken door een hoogomheinde bouwput. Maar gelukkig bleef er meer dan voldoende te zien over.
Maar ook keihard ontspannen. Het publiek is werkelijk fantastisch! Mensen maken er een dagje uit van en de aanmoedigingen zijn enthousiast en oprecht.
Design. Hij kon niet uitblijven. Bij 37km staat Kim mij toe te juichen met een opvouwbare parcourskaart die tevens gebruikt kan worden om de lopers met hard geklapper aan te moedigen.
Het regent in Denemarken weleens. En als het regent.. Het was stralend weer tijdens de loop, maar niet te warm. Precies op het juiste moment, na 39km, kwam er een verfrissend buitje over ons heen. Helaas wist dat buitje dan weer niet zo goed van ophouden en werd het al vrij snel een echte bui. Bij de finish werden gelukkig plastic dekens uitgedeeld om je warm te houden, die je ook heel goed tegen de regen konden beschermen.
Een praatje maken kan altijd. Tijdens de loop, maar ook in de metro terug naar ons tijdelijke onderkomen spreek je altijd een paar mensen die als ze merken dat je toch niet zo Deens bent als je eruit ziet vlekkeloos overschakelen op Engels om te informeren naar hoe het je bevallen is of om je te vertellen dat ze toch echt bij het volgende station zichzelf en hun fiets langs jou heen uit de wederom overvolle metro willen gaan wurmen.
Soms zijn Denen een beetje lomp. “Tears of joy Amy, tears of joy!” Roept de man met de microfoon naar de onbedaarlijk huilende dame die al vierenhalf uur onderweg is en gezien haar huidige tempo nog minimaal een uur door de stromende regen naar de finish moet ploeteren. Bij deze Deen voelt deze Hollander zich opeens erg galant. Ik sta mijn plastic deken aan haar af, een tussen haar tranen door werpt ze mij een dankbare blik toe.
En voortvarend. 4 dagen na het evenement staat het alweer op de site: På gensyn i 2015 – Tilmeldingen er åben (graag tot in 2015, de inschrijving is geopend). Ik denk er nog even over na, ik wil sowieso Rotterdam graag weer lopen en daarnaast misschien weer een marathon-minivakantie in een andere stad houden. Maar aan wonderful, wonderful Copenhagen ligt het niet!

Read Full Post »

Oost west, noord best

Zuiderlingen hebben in ons land de naam zo gezellig te zijn, maar als ik heel eerlijk ben voel ik me in het noorden van ons land, en dan vooral aan de andere kant van de Afsluitdijk, toch meer op mijn gemak. Meer welkom. En ik niet alleen. Twee jaar geleden waren vriend en ik met hond een paar dagen in Harlingen. We zijn gestopt met turven hoe vaak mensen bleven staan om naar Roemer te kijken, hem aandacht te geven en te zeggen ‘Jaaaah’s mooi spul hè?’. In elke winkel en in elk restaurant was hij meer dan welkom: ‘Natuurlijk mag hij binnenkomen’, en vaak kwam er dan ook een bak met water en een handvol hondenkoekjes tevoorschijn.

Roemer in Friesland

Een jaar later waren we weer in Harlingen, heel eventjes maar, om de auto te parkeren voordat we naar Vlieland gingen. Vriend laadt tassen en hondjelief uit de auto terwijl ik met een opvouwbaar bakje over ter terrein naar de toiletten loop. Met het bakje, gevuld met water, loop ik weet terug. Een vriendelijke man met oranje veiligheidshesje vraagt met Friese tongval ‘Foar de hoand?’ Als ik bevestigend antwoord steekt hij zijn duim op en zegt ‘geweldig’. Ik moet lachen, het is toch wel heel apart dat de man me dankbaar is voor het laven van mijn eigen hond, maar vertederend vind ik het wel, die stoere Friezen en hun liefde voor honden.
En dan moet ik weer denken aan onze zomervakantie in 2012. Op weg naar Zweden maakten we een tussenstop in de door ons geliefde Deense plaats Odense. En overal waar we met hem kwamen, in winkels of als we even op een terrasje zaten, had hij bekijks. Mensen vroegen welk ras hij was (tenminste, ik meende te verstaan dat dat de vraag was) en kinderen wilden hem aaien.
Wat is dat toch met noorderlingen en honden? Heeft een cultureel antropoloog daar al eens onderzoek naar gedaan? Is het zo dat de noordelijke volkeren, zoals Vikingen en Friezen, omdat ze in tijden van sneeuw en grote koude afhankelijk waren van hun honden, meer respect en liefde voor die dieren hebben?

Roemer in Zweden

In Zweden zaten we met hondje op een rustig plekje aan een meer toen er in de verte een gezin met kinderen aan kwam lopen. Luid blaffend ging onze kooiker op ze af, om ‘onze’ plek te verdedigen. Maar de ‘indringers’ waren totaal niet onder de indruk. Zelfs de jongetjes, 5 en 7 jaar oud vermoed ik, gaven geen krimp en trokken ook hun handen niet hoog op. Toen Roemer eenmaal tot bedaren kwam wilden ze hem zelfs wel aaien. Noorderlingen.
Het enige nadeel van op vakantie met een hond in Zweden is dat hij in geen enkel restaurant welkom is. Blijkbaar horen hond en slee toch echt buiten. Ik ben benieuwd hoe dat in Denemarken is…

Read Full Post »