Denk als een monnik-Jay Shetty

Ik heb het nooit geweten, maar voordat ik een jaar oud was dacht ik al als een monnik: ik vroeg bij alles ‘waarom?’ En ‘dat is nu eenmaal zo’ vond -en vind- ik niet goed genoeg.
Maar dat wil niet zeggen dat Jay Shetty, auteur van ‘Denk als een monnik’ mij niets meer te leren had. De Britse Jay volgde ooit een opleiding in iets waar hij veel geld mee had kunnen verdienen in The City (het Londense zakencentrum). In plaats daarvan ging hij drie jaar in een ashram wonen om monnik te worden. De lessen die hij daar leerde -waaronder de les dat zich geheel terugtrekken uit de maatschappij toch niet zijn pad was- deelt hij nu via podcasts, als coach en nu door middel van dit boek.
Jay stimuleert je om kritisch te denken, om je af te vragen waarom je wil wat je denkt te willen. Wat zijn je drijfveren, wat zit erachter, voor wie doe of wil je dit eigenlijk.
Frappant vond ik het stuk waarin hij omschreef wat ik zelf ook onlangs ontdekte: routine en structuur zijn juist goed voor de creativiteit. Ik had nooit een planning voor de dag omdat ik eigenlijk maar zelden iets ‘moet’. Maar dat zorgde ervoor dat ik een groot deel van de dag maar wat aanlummelde. Nu ik een uur rust heb ingebouwd in mijn werkdag ben ik de tijd eromheen veel productiever. En hopelijk ook creatiever.
Maar zijn belangrijkste boodschap in deze tijd is misschien nog wel die van ‘een brede kijk op het leven’. Verruim je bewustzijn, verbreed je horizon en de pijn zal minder worden.
Dat lijkt me een mooi streven voor iedereen die alleen maar kan kijken naar de negatieve invloed van een lockdown op hun eigen leven heeft. Mensen die roepen ‘ja maar ik wil uit eten’ terwijl er mensen zijn die niet eens te eten hebben. Mensen die roepen ‘ja maar ik wil mijn vrienden knuffelen’ terwijl er mensen zijn die sommigen van hun vrienden nooit meer kunnen knuffelen.
Als er ooit een juiste boek op de juiste tijd was, dan is dit het wel. Ik kan het van harte aanbevelen aan iedereen die ‘De meeste mensen deugen’ met veel plezier hebben gelezen.
Wordt het meer, zou Jay zeggen. Wat dat betekent? Dat lees je op pagina 254 van het boek.

Read Full Post »

The water cure-Sophie Mackintosch

Hoe beter ik een boek vind, hoe minder ik er meestal over kan vertellen. Echt goed is meestal een gevoel, en literatuur is één van de weinige onderwerpen waarbij je mening niet beter onderbouwd hoeft te worden dan ‘ik vind het gewoon mooi’.
Maar daar hebben jullie niet zo veel aan, dus ik doe toch mijn best.
‘The water cure’ vertelt het verhaal van een gezin met drie dochters waarvan er één een jaar of dertig blijkt te zijn en de jongste nog te jong om echt een stem te hebben. Ze leven afgezonderd van de buitenwereld, die, naar zeggen van hun moeder, hen alleen maar ziek zou maken. Met regelmaat komen er vrouwen naar het eiland toe om geheeld te worden door ‘the water cure’ die de moeder uitvoert.
Kort nadat de vader overlijdt komen er drie mannen: schipbreukelingen die zijn aangespoeld op het strand. De moeder waarschuwt haar dochters: laat je niet door hen aanraken, mannen doen je alleen maar pijn. Maar één van de dochters hunkert al jaren naar nabijheid, naar verbondenheid.

Het gegeven van een eiland (is het een eiland? daar is het verhaal niet erg duidelijk over) waar vrouwen zich hebben teruggetrokken om uit de handen van mannen te blijven, deed me denken aan…het begin van de film Wonder Woman (sorry, ik kan er niets anders van maken). De stijl wordt vergeleken met die van Eimear McBride (a girl is a half-formed thing) maar ik vond ‘The water cure’ een stuk toegankelijker. Opvallend was de tegenstelling met ‘Milkman’ als het ging om bladspiegel: ‘The water cure’ heeft heel veel ruimte. De lege bladzijden lijken symbool te staan voor de leegheid van het leefgebied van de zussen. Afgezien van hun moeder en in het verleden de vrouwen die kwamen kuren, is er niemand om hen heen. De hoofdpersoon in Milkman wordt verstikt door de gemeenschap waarin ze leeft.
‘The water cure’ is een intrigerende roman die nog even na zal blijven sudderen. 

 

Read Full Post »

Kort verhaal ==18

Read Full Post »

Idaho-Emily Ruskovich

Volgens de overlevering komt de naam van de staat Idaho van een Shoshoni (een native American taal)- chant die schat van de bergen betekent, maar in de roman met de gelijknamige titel valt een ander etymologisch verhaal te lezen. Terwijl er werd vergaderd over de naam voor een nieuwe staat, speelde een man met de dochter van vrienden. Het meisje, Ida, hoorde daar helemaal niet te zijn, en toen ze een kamer in dreigde te lopen waar het congres vergaderde riep hij haar terug: ‘Ida, ho!’
De gedelegeerden hoorden zijn uitroep en vroegen hoe hij aan zo’n mooi woord kwam. Hij antwoordde dat de Shoshoni-stam dit elke ochtend canten, als groet voor de rijzende zon: schat van de bergen. Maar vlak voordat de naam voor de nieuwe staat officieel werd aangenomen kwam de leugen uit en werd in alle haast gekozen voor Colorado. Maar de man nam Idaho en de mooie leugen met zich mee. En zo werd de naam gegeven aan een stoomboot en niet lang daarna aan een meisje. De ouders dachten haar te hebben genoemd naar de Shoshoni naam voor de zon, maar in feite was ze via een omweg vernoemd naar dat andere meisje, het meisje dat door de gangen rende.
De tante van het meisje Idaho nam de naam mee naar het congres toen er weer een staat vernoemd moest worden. en dit keer lukte het: Idaho was een feit.

Als je dat al een mooi en poëtisch verhaal vindt, wacht dan maar af tot je de rest van het boek gelezen hebt. Het verhaal begint met Anna, een vrouw van halverwege de 30 die op een boerderij in het noorden van Idaho woont met haar man. Hij, Wade, is een jaar of 15 ouder dan zij en is aan het dementeren. Dat is deels erfelijk, zijn vader overleed toen hij nog maar in de 50 was en vlak bij huis verdwaalde, maar deels zal hij wellicht wíllen vergeten. Wade heeft namelijk enkele jaren vóór zijn huwelijk met Anna zijn beide dochters en vrouw verloren. Anna neemt het op zich om namens hem te herinneren, te reconstrueren en voor zover mogelijk contact te krijgen. 

Het verhaal ontvouwt zich langzaam, maar dat is juist fijn want dit boek wil je lang bij je houden. Toch gaat het tempo onherroepelijk omhoog zodra je het midden genaderd bent. En dat wil je alleen maar doorlezen.
Grote kanshebber voor de top 5 van de top 10 van beste boeken van dit jaar. (hier zie je de top 10 van afgelopen jaar)

Read Full Post »

All about love-new visions-Bell Hooks

Als Emma Watson zegt dat ik iets moet lezen, dan doe ik dat braaf, dus kocht ik ‘All about love-new visions’ van Bell Hooks dat één van de titels is die zijn geselecteerd voor de online leesclub ‘Our shared shelf’. ‘The handmaid’s tale’ maakt trouwens sinds kort ook deel uit van de selectie, hoe toepasselijk onder het huidige politieke klimaat…maar dat terzijde.
‘All about love’ is geen roman maar een verzameling van 13…tja, wat zijn het? Overpeinzingen, essays? De stukken zijn in ieder geval heel toegankelijk en verkennen elk een aspect van liefde.
Niet alleen liefde zoals we die kennen in de vorm van een romantische relatie, maar ook liefde die elk kind zou moeten ontvangen van ouders of opvoeders (en dat is dus iets anders dan verzorging), en liefde die de belangrijkste waarde in een samenleving zou moeten zijn. Vooral dat laatste punt maakt het boek heel erg actueel (terwijl het uitkwam in 2000). In een samenleving waarin leugens en pesterijen aan de orde van de dag zijn en beloond worden met het presidentschap zou iedereen dit boek moeten lezen, maar met name opvoeders en therapeuten zou ik het aan willen raden. Tijdens het lezen heb ik met regelmaat de neiging moeten onderdrukken om heel hard ‘ja! precies!’ te roepen. Bijvoorbeeld als ze schrijft dat als mannelijke auteurs liefde als thema kiezen daarom geprezen worden terwijl het als soft en zoetsappig wordt gezien als vrouwen er iets over schrijven, maar ook bij quotes als deze: ‘Since true love sheds light on those aspects of ourselves we may wish to deny or hide, enabling us to see ourselves clearly and without shame, it is not surprising that so many individuals who say they want to know love turn away when such love beckons.’
En vooral deze: ‘Many men, especially, often turn away from true love and choose relationships in which they can be emotionally withholding when they feel like it but still receive love from someone else. Ultimately, they choose power over love.’  Die mag wat mij betreft wel op een billboard. En dan weet ik nog wel iemand die dagelijks uitzicht op die tekst mag hebben 😉 

Read Full Post »

Harraga-Boualem Sansal

Tegen het einde van vorig jaar las ik voor het eerst een boek van Boualem Sansal, 2084, Het einde van de wereld. Het was geen erg toegankelijk boek maar zijn ideeën vond ik intrigerend dus toen ik las dat hij in 2005 een boek had uitgebracht met een vrouwelijke arts als hoofdpersoon was ik daar wel nieuwsgierig naar.
Hoofdpersoon in ‘Harraga’ (de titel verwijst naar mensen die op straat zwerven, velen van hen zijn vluchtelingen uit zuidelijker gelegen Afrikaanse landen die naar Europa willen reizen in kleine bootjes) is Lamia, een vrouwelijke arts van halverwege de 30 die werkzaam is in een ziekenhuis in Algiers. Ze woont in een huis met een rijke historie waarin ze als kind ook gewoond heeft.
Haar broer is verdwenen maar ineens staat er een schaars geklede jonge vrouw, zichtbaar zwanger, bij haar voor de deur. Is zij gestuurd door haar broer? Is hij de vader van het kind? Voordat Lamia het meisje deze vragen heeft kunnen stellen heeft die zich al in haar huis geïnstalleerd en haar spullen slingeren al overal rond. 
Het wordt een knipperlicht-logeerpartij; na een ruzie verdwijnt ze, om weer terug te keren en daarna weer te verdwijnen. Als ze langer wegblijft gaat Lamia op zoek naar het meisje. Helaas staat er op de achterflap vermeld hoe het boek afloopt (waaróm, uitgeverij De Geus?) maar er valt nog genoeg te genieten in het boek.
Deze roman is een stuk eenvoudige te volgen dan ‘2084’, maar ook in ‘Harraga’ is zijn maatschappijkritiek al duidelijk aanwezig. ‘Als vrouw is ze rechteloos’, zegt Lamia over de jonge Chérifa en over de Algerijnse jeugd merkt ze het volgende op: ‘Wat een opvoeding, ze hebben nauwelijks de moederschoot verlaten of ze nemen de strijd op tegen het vrouwelijk geslacht.’ Vervolgens vergelijkt ze hen met Gremlins, als het niet echt waar was zou het grappig zijn…

Read Full Post »

Mijn valse verleden-Alex Bakker

Een historicus zonder verleden. Een man die er rond zijn 30e ineens ‘was’, kan dat wel, vraagt de auteur zich af. Het antwoord is nee en vormt voor hem de aanleiding om op te schrijven waar deze man dan vandaan komt. Hij doet dit aan de hand van een zevental verhuisdozen waar dat verleden in zit. Een vals verleden waarvan de buitenkant niet klopt met de binnenkant want Alex is geboren als meisje.
Hij opent de dozen en begint met het schrijven van zijn verhaal als hij al 15 jaar als man leeft; in 1998 is hij geopereerd aan ‘de bovenboel’ (het verwijderen van de borsten), een pijnlijke operatie die hem zielsgelukkig maakte. Het boek gaat afwisselend terug naar die periode, naar de jaren ’80 waarin hij opgroeide en 2013, het ‘nu’.
De dozen gaan open en de herinneringen komen: aan de protestantse jeugd in Drenthe. Aan de jaloezie op de broer die wél zelf mocht kiezen welke schoenen hij wilde en niet gedwongen werd om degelijke Renata kinderschoenen te dragen. Het dromen van sportschoenen en sportieve kleding.
En, de o-zo-herkenbare gêne als zijn moeder aan komt zetten met een bh en hij die moet gaan passen. BH’s zijn stóm!! En wie wil er nou bortsen? Zolang je zo’n ding niet draagt kun je nog ontkennen ze te hebben (was mijn logica in ieder geval).
En later het herkenbare verraden worden door het eigen lichaam als hij ongesteld wordt. Het koste me geen enkele moeite om me daarin in te leven, en dan en ik nog geeneens een man (ik ben wat dat betreft redelijk genderneutraal; ik ben toevallig een vrouw maar daar heb ik niet een specifieke voorkeur voor).
‘Mijn valse verleden’ is een eerlijk en sober verslag van een jeugd die ‘niet klopt’ en van de stappen die zijn gezet naar een volwassen leven dat wel ‘klopt’. En dat zonder dat er een zweem van sensatiebelust aapjeskijken-gevoel bij zit. Knap. En belangrijk ook denk ik.

Read Full Post »

Advies

Quotes over boeken en lezen; ik ben er gek op. Als ik een mooie tegenkom dan schrijf ik ze zelfs op in een schriftje. Geen wonder dus dat ik erg blij wordt van de bladwijzer die ik kreeg in ‘Leigh’s favorite books’  (een droom van een boekwinkeltje in de woonplaats van Broertje). En ik wil het advies wel heel graag ter harte nemen, maar dan moet ik niet (zoals Whitney Houston) doodgaan in bad…. Ik neem mijn mooie, échte boeken namelijk niet mee in bad. In bad lees ik stiekem flutromannetjes van € 1,- (historische, dat dan weer wel). Misschien niet zo erg als het boek dat Joey onder Rachels kussen vindt, maar toch. Als ik ergens dood mee gevonden moet worden dan misschien toch liever het verzameld werk van een Nobelprijswinnaar. Hoewel…’Roekeloze hooglander’ (te vinden naast de parabenenvrije biologische shampoo in het mandje op de badrand, hoofdstuk 20, ze hebben nog steeds een hekel aan elkaar) zorgt misschien voor leukere gesprekken tijdens de begrafenis. 

Read Full Post »

The Cuckoo’s Calling-Robert Galbraith

Wat, alweer een thriller? Ho, ho, wacht, The Cuckoo’s Calling is véél meer dan dat. Om te beginnen zou ik het eerder een mystery novel noemen dan een thriller, daarnaast is het ook nog eens een steengoede psychologische roman met licht maatschappijkritische toon. En vooral wat die laatste twee punten betreft doet het me denken aan ‘A casual vacancy’, en dat is nou toevallig want ‘The Cuckoo’s Calling’ is stiekem óók geschreven door J. K. Rowling (ja: Robert Galbraith is haar pseudoniem). En wederom bewijst ze een steengoede auteur te zijn die zich niet in een hoekje laat stoppen: aan welk genre ze zich ook waagt, ze schrijft een jaloersmakend goed boek.
In deze eerste roman over de privédetective Cormoran Strike (ja: er is ook al een tweede deel en ik wacht nu al met smart op de BBC-serie die er ongetwijfeld gemaakt zal worden en hoop stiekem dat Benedict Cumberbatch al bokslessen aan het nemen is) wordt hem door een advocaat gevraagd onderzoek te doen naar de dood van zijn zusje. Het topmodel is van een balkon gesprongen of gegooid en hij gelooft niet in de zelfmoord-conclusie waarmee de politie de zaak heeft gesloten. De wereld van glitter, glamour en paparazzi staat haaks op die van Strike zelf: zijn relatie is op de klippen gelopen dus slaapt hij nu in zijn kantoor op een vouwbed en hij heeft ook een horde schuldeisers achter zich aan. Het enige lichtpuntje is zijn nieuwe uitzendassistente Robin die haar salaris meer dan waard is maar na een week weer zal vertrekken.
Mocht je dit boek voor je lijst gaan lezen: de titel verwijst 1. naar het feit dat topmodel Lula en haar broers niet de biologische kinderen van hun ouders zijn (de koekoek groeit ook altijd op in een ‘vreemd’ nest), 2. naar de bijnaam die modeontwerper Guy Somé haar gaf: Cuckoo en 3. naar de telefoontjes die ze pleegde in de nacht waarin ze stierf en die uiteindelijk het laatste stukje van de puzzel vormen.
En meer zeg ik niet, gewoon gaan lezen!

Read Full Post »

De hemel boven Parijs-Bregje Hofstede

Om nog een beetje in de sfeer te blijven ook deze week een boek dat zich afspeelt in Parijs: de debuutroman van universitair docent kunstgeschiedenis Bregje Hofstede.
De roman vertelt het verhaal van Olivier,  universitair docent aan de Sorbonne. Tijdens één van zijn colleges kunstgeschiedenis ziet hij in de collegebanken ineens een studente die sprekend lijkt op zijn eerste grote liefde. Het is hem al snel duidelijk dat het meisje, Fie, een uitwisselingsstudente is. Dan vraagt zijn collega hem of hij een beetje op haar wil letten en haar wegwijs wil maken, waar hij aanvankelijk helemaal geen zin in heeft.
De hoofdstukken die zijn geschreven vanuit het perspectief van Olivier worden zo af en toe afgewisseld met stukken waarin de focalisatie bij Fie ligt en versies van het kunsthistorisch essay dat ze schrijft. 
Het thema oudere man en leerlinge is natuurlijk heel bekend maar Bregje Hofstede weet het te schrijven op een manier die boeit en de platgewalste paden niet nóg een keer betreed. Daarnaast weet ze Parijs te beschrijven op een manier die maakt dat het een personage wordt in haar verhaal, zoals het dat ook is in de film Before Sunrise. Het liefste zou ik over een paar weken wéér naar Parijs gaan, in de hoop dat het dan niet regent, en de routes lopen die Fie in het boek heeft afgelegd om te kijken naar de huizen waar Olivier college heeft gegeven. Want zo’n prettig leesbaar en aanstekelijk boek is het. Ik ben benieuwd naar de volgende roman van Bregje Hofstede

Read Full Post »