De booster en de tweede sekse

To booster or not to booster, isn’t really a question…
‘Ik had er nooit zo bij stilgestaan’, zei de mijnheer die hier in huis woont. ‘Ik dacht gewoon, hop zo snel ik mag voor die prik, jas ‘m er maar in. Geen idee dat dat voor anderen niet zo werkt. Ik begrijp nu ook waarom je nooit die griepprik gaat halen.’
Want het viel niet mee, die covid-vaccinatie. Ja, de eerste keer wel, toen kwam ik Jolene-zingend naar buiten (bijwerking van Moderna) en kreeg ik in de loop van de dag alleen een beurse arm. De tweede keer masseerde ik mijn arm na het prikken even, en dat hielp. Maar wat zou ik graag alleen een pijnlijke arm hebben gehad…
Op weg naar huis begon ik me al wiebelig te voelen en ik heb een paar dagen lang met griepachtige verschijnselen op bed en bank gelegen. En toen werd ik ook nog eens twee weken te vroeg ongesteld. Waardoor ik het dus ook op vakantie was. En bedankt hè, Dolly, dat had je er niet bij verteld.
Nu er een Booster op stapel staat (gewoon een derde prik omdat die eerste twee uitgewerkt raken) komen de verhalen los en mag ik nog van geluk spreken als ik ze zo lees. Veel mensen met een auto-immuunziekte zijn ziek geworden na hun vaccinatie (vooral als ze moderna hebben gekregen). Ook zijn er veel mensen die een ontregeling in hun menstruatie hebben ervaren, sommigen bloedden zelfs zo heftig dat ze moesten worden opgenomen in het ziekenhuis om behandeld te worden voor bloedarmoede.
De overheid is verbaasd over deze bijwerkingen, want het vaccin is toch getest op mensen? Maar voor de overheid en in de medische wereld zijn ‘Mensen’, witte mensen met een piemel. Mensen met een vagina zijn de tweede sekse en er bestaat ook geen andere huidskleur dan het midden tussen havermout en marsepein-roze. Daarom moeten mensen met borsten nog steeds foto’s laten maken in ‘de tietenbus’, wat vreselijk pijnlijk schijnt te zijn en weten mensen die last hebben van endometriose niet dat er een behandeling bestaat die ablatie heet. Innovatie op het gebied van gynaeocologie is namelijk niet belangrijk want dat gaat niet over Mensen (met een piemel).
Van de week ging er een medische tekening viraal op social media: het was een tekening van een baby in een baarmoeder. En zowel moeder als kindje waren Zwart. Dat was nog nooit eerder getoond.

Maar ja die booster…ik geloof dat ik ‘m toch maar ga nemen, fingers crossed. Misschien krijg ik een andere en heb ik er minder last van. Ik stel me in ieder geval maar in op ‘een week ziek’ en dan kan het meevallen. Want als ik ‘m niet neem, dan mag ik niet naar de bioscoop als die weer open gaat en niet naar het buitenland op vakantie en niet naar al die vegan restaurantjes die mijn steun kunnen gebruiken.
En als ik volledig gevaccineerd ben dan is de kans ook kleiner dat ik anderen besmet. Mensen. Of mensen.

Read Full Post »

Harraga-Boualem Sansal

Tegen het einde van vorig jaar las ik voor het eerst een boek van Boualem Sansal, 2084, Het einde van de wereld. Het was geen erg toegankelijk boek maar zijn ideeën vond ik intrigerend dus toen ik las dat hij in 2005 een boek had uitgebracht met een vrouwelijke arts als hoofdpersoon was ik daar wel nieuwsgierig naar.
Hoofdpersoon in ‘Harraga’ (de titel verwijst naar mensen die op straat zwerven, velen van hen zijn vluchtelingen uit zuidelijker gelegen Afrikaanse landen die naar Europa willen reizen in kleine bootjes) is Lamia, een vrouwelijke arts van halverwege de 30 die werkzaam is in een ziekenhuis in Algiers. Ze woont in een huis met een rijke historie waarin ze als kind ook gewoond heeft.
Haar broer is verdwenen maar ineens staat er een schaars geklede jonge vrouw, zichtbaar zwanger, bij haar voor de deur. Is zij gestuurd door haar broer? Is hij de vader van het kind? Voordat Lamia het meisje deze vragen heeft kunnen stellen heeft die zich al in haar huis geïnstalleerd en haar spullen slingeren al overal rond. 
Het wordt een knipperlicht-logeerpartij; na een ruzie verdwijnt ze, om weer terug te keren en daarna weer te verdwijnen. Als ze langer wegblijft gaat Lamia op zoek naar het meisje. Helaas staat er op de achterflap vermeld hoe het boek afloopt (waaróm, uitgeverij De Geus?) maar er valt nog genoeg te genieten in het boek.
Deze roman is een stuk eenvoudige te volgen dan ‘2084’, maar ook in ‘Harraga’ is zijn maatschappijkritiek al duidelijk aanwezig. ‘Als vrouw is ze rechteloos’, zegt Lamia over de jonge Chérifa en over de Algerijnse jeugd merkt ze het volgende op: ‘Wat een opvoeding, ze hebben nauwelijks de moederschoot verlaten of ze nemen de strijd op tegen het vrouwelijk geslacht.’ Vervolgens vergelijkt ze hen met Gremlins, als het niet echt waar was zou het grappig zijn…

Read Full Post »