The water cure-Sophie Mackintosch

Hoe beter ik een boek vind, hoe minder ik er meestal over kan vertellen. Echt goed is meestal een gevoel, en literatuur is één van de weinige onderwerpen waarbij je mening niet beter onderbouwd hoeft te worden dan ‘ik vind het gewoon mooi’.
Maar daar hebben jullie niet zo veel aan, dus ik doe toch mijn best.
‘The water cure’ vertelt het verhaal van een gezin met drie dochters waarvan er één een jaar of dertig blijkt te zijn en de jongste nog te jong om echt een stem te hebben. Ze leven afgezonderd van de buitenwereld, die, naar zeggen van hun moeder, hen alleen maar ziek zou maken. Met regelmaat komen er vrouwen naar het eiland toe om geheeld te worden door ‘the water cure’ die de moeder uitvoert.
Kort nadat de vader overlijdt komen er drie mannen: schipbreukelingen die zijn aangespoeld op het strand. De moeder waarschuwt haar dochters: laat je niet door hen aanraken, mannen doen je alleen maar pijn. Maar één van de dochters hunkert al jaren naar nabijheid, naar verbondenheid.

Het gegeven van een eiland (is het een eiland? daar is het verhaal niet erg duidelijk over) waar vrouwen zich hebben teruggetrokken om uit de handen van mannen te blijven, deed me denken aan…het begin van de film Wonder Woman (sorry, ik kan er niets anders van maken). De stijl wordt vergeleken met die van Eimear McBride (a girl is a half-formed thing) maar ik vond ‘The water cure’ een stuk toegankelijker. Opvallend was de tegenstelling met ‘Milkman’ als het ging om bladspiegel: ‘The water cure’ heeft heel veel ruimte. De lege bladzijden lijken symbool te staan voor de leegheid van het leefgebied van de zussen. Afgezien van hun moeder en in het verleden de vrouwen die kwamen kuren, is er niemand om hen heen. De hoofdpersoon in Milkman wordt verstikt door de gemeenschap waarin ze leeft.
‘The water cure’ is een intrigerende roman die nog even na zal blijven sudderen.