Mooie dingen en ander escapisme

Vorige week zaten de mijnheer en ik in de auto op de parkeerplaats van de IKEA te wachten op onze bestelling. Die zou naar de auto gebracht worden. ‘Ik vraag me af of ze het nu druk hebben’, zei de mijnheer.
‘Ik denk het wel’, zei ik. Ik heb namelijk sterk het vermoeden dat mensen in deze periode toch allemaal zo’n beetje hetzelfde gaan doen. Je zag het al een jaar geleden, aan het begin van de pandemie en het noodgedwongen thuisblijven, er kwam niet alleen een run op het wc-papier maar het meel en bloem was ook ineens overal op en een dag later werd Instagram overspoeld met foto’s van zelfgebakken zuurdesem- en bananenbrood.
Even later ontstonden de file’s voor de tuincentra want het was mooi weer, we mochten nergens heen en velen kwamen tot de ontdekking dat ze helemaal geen tuin hadden maar een soort parkeerplaats achter hun huis waar alleen een barbecue en een loungeset stonden. Ik hoop overigens van harte dat ook dit jaar weer vele tegels afgedankt zullen worden en we weer wat echte tuinen daarvoor terug krijgen.
En nu zijn we blijkbaar in de fase aanbeland waarop mensen zich er eindelijk toe kunnen zetten om een groter bed voor hun kind aan te schaffen en dat ook in elkaar te zetten of hun zolder op te ruimen en daar wat opbergdozen voor te kopen want ik kon wel bestellen bij IKEA, maar voor bezorging hadden ze geen tijd.
Zelf bestel ik voornamelijk twee dingen bij IKEA dit jaar: fotolijsten en opbergkratten (maar niet voor de zolder).
Weinig menselijks is mij vreemd want net als de rest van het land heb ik dit jaar meer geld dan anders besteed aan ‘woondingen’. Of, om het duidelijker te zeggen, ik heb half RedBubble leeggekocht aan art prints, posters en photographic prints. En die moeten natuurlijk allemaal een eigen lijstje, dat wisselt wel zo handig. Want wisselen doe ik. Zo’n beetje één keer per maand hangt er op diverse plekken in huis iets anders aan de muur en staan er andere dingen in de vensterbank. Nu we bijna nergens heen gaan en weinig mensen zien voldoe ik op die manier aan een behoefte aan change of scenery. Ik kan het van harte aanbevelen.
De opbergdozen heb ik nodig voor boeken, heel veel boeken. Ik las namelijk altijd al veel maar dat is niet minder geworden. Maar de bibliotheek is dicht. Al maanden. Dus ben ik de regionale winnaar geworden van de actie ‘steun je boekhandel’. Maar ja…waar laat je het allemaal? In kratten dus.
Het grappige is dat ik in deze tijd een hang heb naar young adult novels. Boeken waarin twee lieve jongens er uiteindelijk achter komen dat ze al een tijd verliefd zijn op elkaar, boeken waarin half fae koninginnen het kwaad verslaan, boeken waarin twee broers op monsters jagen of boeken over een vriendengroep die op zoek is naar een eeuwenoude Welshe koning die ergens begraven moet liggen (geen spoilers graag, ik begin volgende week in deel drie). Van de echte literatuur met een hoofdletter L geniet ik nog wel maar neem ik met mate tot me.
Ik heb blijkbaar behoefte aan wat escapisme. En als zo’n boek dan uit is kan het zijn dat ik op RedBubble fanart tegen kom, dat koop en er dan weer een nieuwe fotolijst voor besteld moet worden.
Ach, ik ben allang blij dat ik geen puberbed in elkaar moet zetten.

Read Full Post »

Drie boeken

Voordat we Netflix aanzetten zagen we Margriet van der Lindens M even langsflitsen. Ik zag dat Famke Louise er zat (dat lijkt haast een voorwaarde voor talkshows de laatste tijd) en er vielen me twee dingen op: ze ziet er ‘in het echt’ altijd stukken vermoeider uit dan op foto’s en ze had drie boeken voor zich liggen.
Vooral dat laatste vond ik interessant dus besloot ik om ‘M’ later terug te kijken. Het onderwerp van die avond bleek aan te sluiten bij nieuws dat ik eerder bij Arjen Lubach had gehoord: de leesvaardigheid van Nederlandse jongen is abominabel (dat betekent ‘slecht’) en ze vinden lezen helemaal niet leuk.
Om dit te illustreren zaten er ook drie jongen in de studio van wie er twee dat sentiment heel goed wisten uit te stralen. Aan tafel drie bekendere Nederlanders (Famke Louise, DIO en Jeangu Macrooy) die nog jong genoeg zijn om te kunnen ‘influencen’. Zij zijn door Stichting Lezen ingehuurd om leescoach te worden voor jongeren. Dat betekent niet dat ze met een spandoek in de hand naast een met frisse tegenzin lezende jongere gaan zitten, maar dat ze een contract ondertekenen waarin ze beloven in het komende half jaar drie boeken te gaan lezen.
Op social media werd er nogal schamper gedaan over het aantal en ik moet zeggen ik dacht eerst ook ‘ik lees met gemak drie boeken in een maand’, maar voor iemand die anders nooit leest en wellicht alle vrije tijd besteed aan tv kijken of het doen van spelletjes op de computer of telefoon is het waarschijnlijk best veel. En ik denk ook: beter één goed boek per jaar dat je je leven lang richten op één boek (Den Bijbel) of alleen maar bagger-thrillers lezen en daar je hele wereldbeeld uit halen.
De coaches hadden uiteenlopende redenen om mee te doen. Die van Famke Louise werd me niet helemaal duidelijk, omdat ze het vroeger wel leuk vond geloof ik…? DIO wilde graag meer lezen omdat het zijn woordenschat groter maakt en hij in vervoering kan raken van mooie zinnen zoals die in de romans van Murakami. Een mooie reden maar ik denk niet dat jongeren heel erg warm gaan lopen voor Murakami… Jeangu Macrooy had wat mij betreft het mooiste argument: een boek lezen is de enige manier om eens in de schoenen van een ander te staan. Films zijn mooi natuurlijk maar alleen een boek geeft je inzicht in de beweegredenen en gedachten van een ander (mijn aanvulling). Hij had dan ook een boek gekozen met een politiek thema: ‘Echte Amerikaanse jongens’. Een boek dat aansluit bij de boodschap van de Black Lives Matter beweging. Na een rondje Googelen kwam ik erachter dat de originele titel van die roman ‘All American boys’ is en dat ik die al op mijn stapel had liggen.
Ik beloof bij dezen dat ik ‘m ook ergens het komende half jaar zal gaan lezen.

Read Full Post »

Seks of geweld

Toen ik in groep acht zat keken we de film over het leven van Corrie ten Boom, Haarlemse verzetsheldin en eerste vrouwelijke meester-klokkenmaker. Nadat de onderduikplaats verraden was werden zij, haar zus en haar hoogbejaarde vader afgevoerd naar een concentratiekamp.
We keken de Nederlandse versie, zei de meester. Hij legde uit dat er een Nederlandse en een Amerikaanse versie van de film bestaan. Corrie ten Boom is na de Tweede Wereldoorlog bekend geworden als evangeliste, dus het was vrij logisch dat er ook een Amerikaanse versie van haar leven bestond.
Het verschil zat ‘m echter niet in de taal die werd gesproken in de film, maar in wat er ‘niet zo nodig’ werd gevonden. De Nederlandse versie bevatte ‘naakt’ en vond overdreven geweld ‘niet zo nodig’, de Amerikaanse versie bevatte geen naakt maar wel geweld. Om nog iets preciezer te zijn: in de Nederlandse versie was te zien dat de vrouwen naakt onder de douche stonden (mijns inziens niet alleen logisch maar ook ‘functioneel’: je kunt je als kijker voorstellen hoe ongemakkelijk en vreemd het is om met een groep vreemden tegelijk onder de douche te staan) en in de Amerikaanse versie werden de gevangenen vaker en bruter geslagen.
Het is maar net wat je bedreigender vindt voor de ‘tering kinderziel’ (zo noemde onze meester dat, ik kan er ook niets aan doen). Volgens mij zegt het een heleboel over een maatschappij.
Ik moest hier laatst aan terugdenken toen ik ineens achterop het boek dat ik aan het lezen was (deel 6* van de Throne of Glass serie)een waarschuwing zag staan: Contains mature content. Not suitable for younger readers. Dit was me nog niet eerder opgevallen, dus keek ik op de andere delen van de serie. De eerste vier hadden geen ‘waarschuwing’ op het omslag. En dat terwijl de hoofdpersoon vanaf deel één een ruthless assassin is. Alle moord en doodslag kan dus niet de ‘mature content’ zijn. Nee, het is waarschijnlijk de vier pagina’s durende ‘copulatie-scène’ die de uitgever ertoe heeft bewogen om een waarschuwing op het boek te zetten. Want oh jee, stel je voor dat jongeren lezen over seks, voordat je het weet gaan ze iets anders doen dan videospelletjes en het kopen van wapens bij Wallmart. There is something rotten on the States that call themselves United.

 

*Deel  5 als je de prequels niet meerekent: Empire of Storms

Read Full Post »

Moeilijke vragen

Na jaren android ben ik nu dan ook overgestapt naar de expensive side: ik heb een iPhone. En er zijn een paar dingen waar ik nog aan moet wennen, zoals het feit dat er slechts één soort volume bestaat zodat je, als je ’s avonds het filmpje waarin Pieter Derks zijn column voorleest ’s avonds wat harder hebt gezet je de volgende ochtend een hartverzakking krijgt van je wekker, maar mijn foto’s zijn superscherp (en soms bewegen ze!).
Maar net als Betaalvriend stelt ook Apple moeilijke vragen. Tijdens het instellen van mijn telefoon schotelden ze me een hele lading beveiligingsvragen voor. Ze stonden in groepjes van drie en uit elk groepje moest je één vraag kiezen om te beantwoorden. Slechts drie vragen om antwoord op te hoeven geven, dat stemde mij hoopvol. In elk rijtje moest er toch wel één vraag te vinden zijn waar een eenduidig en onveranderbaar antwoord bij hoorde? Maar die conclusie bleek voorbarig.
Met de meeste vragen kon ik weer helemaal niks. Waar ging ik naartoe toen ik de eerste keer in een vliegtuig zat? Tja, dat had mijn moeder waarschijnlijk nog wel geweten… Hetzelfde geldt voor welke film ik als eerste in de bioscoop heb gezien. Ik heb een goed geheugen maar dat weet zelfs ík niet meer. En het model van mijn eerste auto? Ik laat het je weten zodra ik ‘m heb gekocht maar dat kan nog even duren want ik heb nog niet eens een rijbewijs.
Zelfs een simpele vraag als in welke straat ik was opgegroeid stelde me al voor een dilemma: er zijn namelijk twee spellingswijzen van die straat. Op het bordje aan de éne kant van de straat stond ‘Lange Herenstraat’, op het bordje aan de andere kant stond ‘Lange Heerenstraat’. Dus dan zou ik moeten onthouden welke van de twee schrijfwijzen ik had gekozen. Zo’n telefoon kent natuurlijk alleen ‘goed’ of ‘fout’ en niet ‘je ze bedoelt hetzelfde,ze gebruikt alleen de schrijfwijze van de verkeerde kant van de straat. En voordat je het weet is je telefoon geblokkeerd.
Maar één vraag duwde me helemaal over het randje: ‘wat was je favoriete kinderboek?’ Kinderboek? Dat is veel te ruim. Bedoelen ze een boek dat me is voorgelezen? Een prentenboek? Dan is het ‘Oh wat mooi is Panama’. Maar een kinderboek kan natuurlijk ook een boek zijn dat je in je jeugd hebt gelezen. Dan zou het ‘De gebroeders Leeuwenhart’ moeten zijn. Of toch ‘Ronja de roversdochter’. Of misschien ‘Mathilda’ of iets anders waar ik nu even niet op kom, maar als ik de vraag moet beantwoorden net wel.
Zie je, daar ga je al. Vragen naar een lievelingsboek is de snelste manier om kortsluiting te veroorzaken in de hersenen van een boekenwurm.Dus leg ik de telefoon maar opzij en ga ik maar weer een boek lezen…

Read Full Post »

Kort verhaal-verstoppen

Read Full Post »

Een doos vol parels

‘Je kunt niet alles bewaren’, zei mijn moeder altijd. Mijn vader en ik keken elkaar dan aan met een blik die wilde zeggen dat we haar ongelijk wel wilden bewijzen, maar we waren slim genoeg om daar nooit echt serieus werk van te maken. Dus van alle spullen die ik het huis in sleep moeten er zo af en toe ook een paar weg. En als ik zeg ‘spullen’ dan bedoel ik met name ‘boeken’. Dus is het weer tijd om een doos met boeken weg te geven. Alle boeken die erin zitten zijn Nederlandstalig, en er zitten een aantal echte pareltjes tussen zoals ‘Het overgebleven kind’, ‘Jinxed’, ‘Parnassia’ en ‘De stem van Tamar’.
Ik verstuur de doos via UPS, dus als je wint kun je ‘m ophalen bij een UPS-punt bij je in de buurt. Het enige wat je hoeft te doen om te winnen is een reactie achterlaten onder dit bericht (direct onder de column dus, dus niet onder de link op Facebook) waarin je vertelt waarom je graag wil winnen én de link naar dit bericht delen op je Facebookpagina.
En mocht je dit keer niet winnen, niet getreurd, ik beginnen binnenkort met het vullen van een nieuwe doos, dus houd vooral deze pagina goed in de gaten…

 

Deze doos vol literaire parels is gewonnen door Angela

Read Full Post »

In een andere wereld

Jullie verwachten natuurlijk een stukje van mij over hoeveel schijt ik heb aan die uil van Minerva, of over het woord ‘Boreaal’ of dat ik paralellen trek tussen de leraren-kliklijn en ‘1984’ of iets dystopisch van Margaret Atwood. Want het gros van het electoraat weet toch niet wat ‘boreaal’ betekent of wie Minerva was, en degenen die het wèl weten en tòch op een fascist gestemd hebben kan het blijkbaar niet schelen.
Dus neem ik deze vrijdag even vrij om in een andere wereld te duiken. Het is namelijk boekenweek en ik weet niet hoe lang zoiets nog mag, een viering van de literatuur en het vrije woord, dus ik neem het er maar even van. Uit protest over het truttige thema van dit jaar (de moeder de vrouw) en de daarbij uitgekozen auteurs (louter mannen, al heb ik niets tegen de auteurs zelf, volgens mij zijn het hele aardige en misschien zelfs feministische mannen) heb ik natuurlijk wel een roman van een vrouwelijke auteur gekocht.
Zo ben ik dan ook wel weer, van sommige dingen kun je niet echt vrij nemen.

Read Full Post »

Marie Kondo kan het rambam krijgen

Het is alweer jaren geleden dat een vriendin me vertelde dat zij en haar vriend nog maar weinig series volgden omdat ze ’s avonds vaak aan het kondoën waren. En even dacht ik ‘ik ben blij voor je, maar wil ik weten wat dat is?’ Helaas voor haar bleek kondoën niet een nieuwe vorm van tantra te zijn, en zelfs geen stroming binnen de oosterse vechtsport (wat ik ook nog even dacht) maar gewoon opruimen. Maar dan volgens de methode van een rare Japanse mevrouw die aan het einde van de dag haar spullen bedankt voor de bewezen diensten.
De kern van haar opruim-evangelie is dat je bij alles wat er in je huis staat je af moet vragen ‘does it spark joy?‘ (word ik er blij van?). Nou, ik werd helemaal niet blij van die mevrouw want ik zag de gaten vallen in de prachtige kamerbrede boekenkast van vriendin. Boeken die niet gelezen worden zijn namelijk ‘dood papier’ volgens die mevrouw Kondo, dus die moeten weg.
Ik besloot mijn oren dicht te stoppen en te wachten tot deze gekte over zou waaien. Over Atkins en Montignac hoor je immers tegenwoordig ook niemand meer. Maar een paar weken geleden begon een ándere vriendin: ‘Ken je Marie Kondo?’ Ik wilde AAAAARGH! roepen en wegrennen als een stripfiguurtje op het clou-plaatje. Wat blijkt? Die rare Japanse heeft tegenwoordig een tv-programma en daarin heeft ze laatst letterlijk gezegd dat je beter niet meer dan 30 boeken in huis kan hebben.
Nou, die Marie Kondo kan het rambam krijgen en uit protest heb ik nog maar een extra boek in huis gehaald: ‘De Japanse manier’ heet het, en als het goed is heeft het niets met opruimen te maken. Maar wel met kintsugi (de kunst van het repareren), wabi-sabi (de schoonheid van het imperfecte) en ikigai (levensdoel). En nu ga ik met een kopje ocha (thee) op de bank zitten en door dit boek bladeren want niets sparkt bij mij meer joy dan dat! 

Read Full Post »

The water cure-Sophie Mackintosch

Hoe beter ik een boek vind, hoe minder ik er meestal over kan vertellen. Echt goed is meestal een gevoel, en literatuur is één van de weinige onderwerpen waarbij je mening niet beter onderbouwd hoeft te worden dan ‘ik vind het gewoon mooi’.
Maar daar hebben jullie niet zo veel aan, dus ik doe toch mijn best.
‘The water cure’ vertelt het verhaal van een gezin met drie dochters waarvan er één een jaar of dertig blijkt te zijn en de jongste nog te jong om echt een stem te hebben. Ze leven afgezonderd van de buitenwereld, die, naar zeggen van hun moeder, hen alleen maar ziek zou maken. Met regelmaat komen er vrouwen naar het eiland toe om geheeld te worden door ‘the water cure’ die de moeder uitvoert.
Kort nadat de vader overlijdt komen er drie mannen: schipbreukelingen die zijn aangespoeld op het strand. De moeder waarschuwt haar dochters: laat je niet door hen aanraken, mannen doen je alleen maar pijn. Maar één van de dochters hunkert al jaren naar nabijheid, naar verbondenheid.

Het gegeven van een eiland (is het een eiland? daar is het verhaal niet erg duidelijk over) waar vrouwen zich hebben teruggetrokken om uit de handen van mannen te blijven, deed me denken aan…het begin van de film Wonder Woman (sorry, ik kan er niets anders van maken). De stijl wordt vergeleken met die van Eimear McBride (a girl is a half-formed thing) maar ik vond ‘The water cure’ een stuk toegankelijker. Opvallend was de tegenstelling met ‘Milkman’ als het ging om bladspiegel: ‘The water cure’ heeft heel veel ruimte. De lege bladzijden lijken symbool te staan voor de leegheid van het leefgebied van de zussen. Afgezien van hun moeder en in het verleden de vrouwen die kwamen kuren, is er niemand om hen heen. De hoofdpersoon in Milkman wordt verstikt door de gemeenschap waarin ze leeft.
‘The water cure’ is een intrigerende roman die nog even na zal blijven sudderen. 

 

Read Full Post »

Spoilers lezen

Ik zag een aankondiging voorbij komen van de film ‘Juliet, naked’ en zag dat de komedie was gebaseerd op een roman van Nick Hornby (High fidelity, About a boy), dus ben ik snel de spoilers gaan lezen. Een boek graaft altijd dieper dan een film en als ik de film ga kijken voordat ik het boek heb gelezen, weet ik (waarschijnlijk) al hoe het afloopt.
Hornby is een meester in het scheppen van eikels, en dat doet hij in Juliet, naked ook weer.
‘Juliet, naked’ is geen hoogstaande literatuur, maar een geestig en luchtig verhaal dat heerlijk wegleest. In tegenstelling tot sommige andere romans in de categorie ‘romantische komedie’ is hoofdpersoon Annie geen nerveus wrak met een waslijst aan onzekerheden, maar een vrouw met een ingedutte relatie (die sowieso nooit vonkte), een dito baan en woonachtig in een dorp waar nooit iets gebeurt.
Ik zag alleen in de trailer van de film dat Annie zuchtend in de spiegel kijkt. En dat vond ik dus niet bij haar passen. Ze is geen lijnende Bridget Jones en ik hoop van harte dat de film dat ook niet van haar gemaakt heeft.
En ik zag in de gauwigheid wel meet dingen ‘die niet kloppen’, want dat is het nadeel van eerst het boek lezen: ik zit straks waarschijnlijk ruim anderhalf uur in het donker te mompelen ‘zo ging het niet in het boek…’

Read Full Post »