column Dierenpraktijken winter 2015

Advertenties

Read Full Post »

Uit de oude doos #4

Ze was slechts twee handjes vol en woog minder dan twee kilo… Maar haar persoonlijkheid was veel groter dan dat. Daarom vandaag een oude column uit Dierenpraktijken over Pippa.

Read Full Post »

Pipje

Ze sloopte mijn yogamat, hapje voor hapje, vrat aan het onderstel van onze bank, joeg Roemer soms de stuipen op het lijf door ineens naast hem op de bank op te duiken als hij sliep. Op schoot zat ze bijna nooit, en áls dan meestal bij vriend. Die enkele keer dat ze bij mij zat vond ze mijn dekentje zo prettig dat ze er gelijk even een plasje op deed. Haar tandjes scherpte ze aan de door ons mooi blauw geverfde muren (die nu dus witte plekken hebben) en in de tuin groef ze tunnels waarvan wij het vermoeden hadden dat ze uitkwamen in Nieuw-Zeeland. En als ze bij vriendin Marieke logeerde ruilde ze met diens katten van plaats: kat in het hok en Pippa parmantig op de bank.
In mei waren we bij de dierenarts voor haar jaarlijkse prikje en zeiden wij dat ze met haar 6 jaar ‘toch al aardig op leeftijd’ was maar de dierenarts vond van niet: konijnen kunnen veel ouder worden en ze was kerngezond. ‘Oh nee hè’, grapten we nog tegen elkaar. De aanschaf van een écht mooie bank konden we dus nog wel even uitstellen als zij voorlopig nog rond zou blijven lopen. 
Maar twee dagen geleden deed ze ineens ‘raar’. Nu doet ze op zich wel vaker raar, maar dit keer was het anders dan anders. Ze had net haar wc losgetrokken van haar hok (niet zo raar voor haar doen) en zat er een groot deel van de dag amechtig in (wel raar). Het viel me op dat ze sowieso heel snel ademde en haar neusje in de lucht stak. Bovendien (en dit was het állerraarst) wilde ze ’s avonds de hele tijd bij mij op schoot zitten. Ook als ik haar even naast me zette als ik naar de wc wilde sprong ze alweer terug op mijn schoot voordat ik kon opstaan. Dus de volgende dag maar even met haar naar de dokter.
Die heeft een foto gemaakt. De foto was niet mooi en ook niet leuk, zoals die Marieke me stuurde tijdens vakanties. Pippa had kanker. Het (waarschijnlijk) enige konijn ter wereld aan wie ooit een boek is opgedragen is niet meer.
Dag Pipje.

Read Full Post »

Boos

Ik ben een beetje boos op Roemer maar hij weet zelf allang niet meer waarom. Ik betrap me erop dat ik veel minder geduld met hem heb dan anders. Zodra het mooi weer wordt en ik een paar dagen het volgende ritueel heb gevolgd: beneden komen, ontbijt maken, ontbijt opeten, uurtje werken en dan een uurtje buiten zitten, volgt hij me steevast als ik de keuken in ga. Ook al regent het en doet een harde wind de ramen in de sponningen trillen: Roemer loopt mee de keuken in en gaat daar naar de tuindeur staan wijzen. Ook als ik dus even door de keuken naar het toilet loop, of even snel een kop thee wil zetten terwijl ik druk bezig ben met schrijven.
En vervolgens wil hij de keuken niet meer uit. Dan sta ik daar, met in de ene hand de keuken/woonkamerdeur en in de andere (eventueel) een dampende kop thee. ‘Roemer, ga eens woonkamer’. Hond wijst naar tuindeur. ‘Roemer, woonkamer’. Hond wijst nogmaals. ‘ROEMER, WOONKAMER, NU!”. En dat dan dus meerdere keren per dag.
Vandaag brul ik gelijk ‘ROEMER, G%V^#RRD*MME, WOONKAMER!’ Oeps, ik heb een wat kort lontje, blijkbaar. Hondje merkt het ook want hij poogt steeds om zijn kop in mijn hand te leggen, ‘wij zijn vriendjes, toch?’ Maar het maakt me een beetje kriegel.
Het was vriend ook al opgevallen toen hij gisterenavond thuis kwam: ‘Wat is hij onderdanig. wat is er gebeurd?’
‘Pippa heeft een slapende hond wakker gemaakt’, zei ik. Blijkbaar leren kleine konijntjes niet dat dat heel onverstandig is.
Al van kleins af aan kan Roemer grommend of blaffend wakker schrikken, dan verdwaasd om zich heen kijken (met een Elvisbek) en zich, als hij mij of vriend ziet, realiseren dat alles goed is. Toen hij laatst een keer van mij schrok, omdat ik blies, stoof hij zó snel op dat ik dat moest bekopen met een tand door mijn lip.
En gisterenavond lag hij dus naast me op de bank te slapen toen Pippa er ook op sprong, en daar schrok hij zo van dat hij haar greep. Tenminste, ik denk dat dat is wat er gebeurde, want ik keek pas op toen ik gegrom hoorde. Niet even een waarschuwend grommetje, maar de grom die ik ook wel eens hoor als het menens is in het park en hij even moet laten zien welke jonge hond er toch écht de baas is. Ik schreeuwde iets, Roemer liet los, plukken haar vlogen door de lucht en Pippa spurtte naar haar hok. Vervolgens stuurde ik Roemer ‘karretje’ (hij slaapt in zijn fietskarretje dat aan de andere kant van de kamer staat) en bekeek ik de schade.

Toen was alles nog koek en ei

Pippa heeft een kaal plekje. Of dit nu komt omdat hij haar echt beet of dat hij alleen haar vacht in zijn bek had toen ze wegrende weet ik niet. Het plekje is wel rood en blijft misschien altijd wel kaal. Maar ze heeft geen pijn want ze geeft geen kik en we mogen haar daar gewoon aaien. Ook kruipt ze niet weg in een hoekje en een dag later mag Roemer haar vacht weer aflikken. Zij is het blijkbaar ook allang weer vergeten.
Nu wij nog.

Read Full Post »

Column Dierenpraktijken winter 2011

Een column voor het blad Dierenpraktijken winter 2011

Read Full Post »

Column Dierenpraktijken ‘Op kamers’

Read Full Post »

Column voor Dierenpraktijken zomer 2013

Elk kwartaal verschijnt er een door mij geschreven column in Dierenpraktijken. Lees hier de column van afgelopen zomer over Pippa en haar Pip-hoekje

Read Full Post »