Autisme-middag

Vandaag geen echte vrijdag-columndag, want op het moment dat ik die stukjes altijd schrijf, donderdagmiddag, heb ik gespijbeld. Vrijdag, vandaag dus voor de lezers, worden namelijk alle covid-maatregelen afgeschaft, dus gingen we nog snel maar een keer.
Er is namelijk een gouden moment: het moment dat bioscopen al wel weer open mogen, maar nog wel rekening moeten houden met 1,5 meter afstand. Je mag dan naar de bios, met een mondkapje op (dat af mag als je op je plek zit) en na tonen van je QR-code. Er mag in die periode niemand meer naar binnen na de start van de hoofdfilm, en -en dat is het mooiste- je hebt altijd een lege stoel naast je. En stoel waar je jas en je tas op kunnen liggen, een stoel waarvan de opzittende nooit de cupholder zal claimen, en bovenal zal daar niet iemand op gaan zitten die naar een rokhol of een filiaal van Ici Paris stinkt of ergens halverwege de film een telefoon uit hen zak haalt om even door What’s App te scrollen.
Afgelopen zondag zaten we in de gouden periode en hebben we The King’s Man kunnen kijken zonder het scherm van andermens telefoon te hoeven zien oplichten in het donker of onze neus dicht hebben hoeven knijpen omdat iemand nog snel aan een kankerstok hoefde te lurken voordat ze de zaal in doken. Ideaal.
En ik snap wel dat het voor de mensen van Pathé niet zo lucratief is, zo’n zaal waarin steeds een stoeltje vrij is gelaten tussen elk gezelschap, maar voor deze autist is het wel zo fijn. En ik weet dat ze speciale kleutermiddagen hebben waarbij het zaallicht bijvoorbeeld niet helemaal uit gaat en niemand het vervelend vindt als een toeschouwer even naar de wc moet of rond gaat lopen tijdens de voorstelling, dus misschien is een autisme-namiddag een idee?
Tijdens die voorstellingen gaat het zaallicht wèl helemaal uit (het liefst dat nooduitgang-bordje ook een beetje dimmen), worden mensen die al te sterk ruiken niet toegelaten, M&M’s worden aan de kassa ook in een bakje gedaan omdat die zakjes zo kraken, te luid praten tijdens de film is niet toegestaan en tussen elk gezelschap wordt een stoeltje vrij gelaten. Goud, lijkt me.
Maar nu eerst maar eens kijken wie er vermoord is aan de Nijl (tegen de tijd dat u dit leest weet ik dat dus al én wie het heeft gedaan).

Read Full Post »

#Doeslief

Ik had de hashtag via Twitter wel eens langs zien komen, maar ik wist niet waar ie vandaan kwam. Totdat ik ‘m afgelopen woensdag tijdens de bioscoopreclame voorbij zag komen: #doeslief (een samentrekking van ‘doe eens lief’). Maar het gaat niet eens over lief doen, het gaat over sociaal geaccepteerde omgangsvormen.
Blijkbaar moet ons via reclame duidelijk worden gemaakt dat het niet ‘lief’ is om trambestuurders te bespugen en kassamedewerkers te negeren.
Dat laatste is niets nieuws hoor. Toen ik 17 was werkte ik in een vrij bekend warenhuis en als ik daar achter de kassa zat, begroette ik iedereen met ‘goedemorgen’ of ‘goedemiddag’ (afhankelijk van het tijdstip van de dag). De meesten antwoordden dan. Mocht er geen antwoord komen dan herhaalde ik de groet nog een keer. Vaak zeiden mensen dan ‘Oh sorry, goedemiddag.’ Maar er was ook een categorie mensen (tja, als ik eerlijk ben: zichzelf belangrijk vindende mannen van middelbare leeftijd) die hield hun kaken stijf op elkaar. En zolang zij niets zeiden, schande ik geen boodschappen. Ze zullen me wel een naar wijf hebben gevonden, maar ik ben geen robot, ze bekeken het maar. Het grappige was dat dit soort mannen vaak terecht werd gewezen door vrouwen op de leeftijd ‘zou zijn moeder hebben kunnen zijn’. ‘Zeg, ze zei wat hoor!’, zeiden ze dan. Waarop de eikel dan iets mompelde wat ik, met één opgetrokken wenkbrauw, dan maar als groet accepteerde.
Een soortgelijke situatie ontstond een keer toen ons PIN-systeem het niet deed (het pinnen stond nog in de kinderschoenen). Een man van het onvriendelijke type was aan de beurt en nadat ik alles had gescand haalde hij zijn pinpas tevoorschijn waarop ik vertelde dat ‘tot mijn spijt het niet mogelijk was om te pinnen’. Waarop de man ontplofte van woede en zei dat ik dat wel eens eerder had kunnen zeggen. ‘Nou’, zei de mevrouw die achter hem stond, ‘Ik sta achter u in de rij en ik heb het haar in die tijd wel drie keer horen zeggen, dus als je niet op stond te letten dan is dat niet háár schuld!’
Dat was misschien niet per se heel erg lief maar wel heel leuk.

Read Full Post »

De hel, dat zijn de anderen

Ze zeggen dat het internet dé bron voor aperte leugens is, maar soms lees je er ook diepe waarheden. Zo las ik er laatst dat het succes van de bioscoop ‘m erin zit dat dat de plek is waar je je ongezien en onbeschaamd vol kunt proppen. En laten wij dat nou heel fijn vinden, dus hebben wij een abonnement op dat stukje hemel op aarde.
Soms delen we een karton vol zoute popcorn in het donker, soms houd ik het bij een paar stukjes chocola (Tony’s met rogge en zeezout of Johnny Doodle met fudge).
Maar de hemel op aarde bestaat niet echt zonder een stukje hel. En zoals Sartre al zei: de hel, dat zijn de anderen. Zoals die vrouw drie rijen voor me, die tijdens ‘Molly’s Game’ wel vier keer haar What’s app ‘moest’ lezen met het scherm op de felste stand en op ooghoogte (en ook nog nuffig en lacherig reageerde toen ik er iets van zei). Mensen die een rij stoelen behandelen als een wipkip en ervoor zorgen dat je je verslikt in je thee. Meisjes die hun bos haar in een hoge knot op hun hoofd stapelen en dan voor je gaan zitten wiebelen alsof hun string tussen hun billen vandaan jeukt en je dus zeeziek de bios uit komt omdat je, als je niet meebeweegt maar 75% van de film kan zien. Of mensen die tegen de achterkant van je stoel aanschoppen (gelukkig kunnen we via de app onze eigen stoelen kiezen en zitten we dus bijna altijd op de achterste rij). Een man die tijdens ‘The last Jedi’ drie zakken M&M’s weg zit te kraken en het emotionele, compleet stille moment te baat nam om nog even goed over de bodem van de zak te graaien.
Soms komt de afleiding ook van het scherm zelf, zoals afgelopen dinsdag tijdens de film ‘Three billboards outside of Ebbing, Missouri’. ‘Is dat nou zijn vrouw of zijn dochter?’, fluisterde ik de echtgenoot toe.
Net op het moment dat de actrice die eruit zag als 25 wel de dochter moest zijn van Woody Harrelson (56), zat hij aan haar billen. Getver. Why? 
Het bleek dat Abbie Cornish zijn vrouw speelde en 35 is. Dat is nog steeds 21 jaar jonger dan haar witte doek-echtgenoot. Niet onmogelijk maar nog steeds minder voor de hand liggend dan de mogelijkheid dat ze zijn dochter was. Vooral omdat zei er dus jonger uitziet en hij ouder dan zijn leeftijd. Het is niet alleen seksistisch maar ook verwarrend en leidt af van het verhaal.
Maar de ergste afleiding zijn de asbakken. Dat zijn de mensen die vlak bij je in de buurt gaan zitten en een hele walm van nicotine en teer bij zich hebben. Het stijgt op uit hun jas en haar, het kleeft aan hun handen en bij elke beweging die ze maken knijpt de onzichtbare hand om je keel iets harder.
Zouden die mensen nou niet weten dat ze stinken? En zouden ze nooit op het lumineuze idee komen om hun jas eens te wassen? En is het onbeleefd om dat voor te stellen?
Afgelopen dinsdag had ik een variant. Ik ging zitten, zei ‘ugh’. ‘Asbak?’ vroeg de echtgenoot. ‘Nee, ICI Paris-filiaal’.
‘Oh. Nou ruilen wil je niet, want naast mij zit een asbak.’
Fijne voorstelling.

Read Full Post »

De verboden kus

Het afgelopen weekend togen vriend en ik naar de bioscoop om deel twee van The Hunger Games, Catching Fire, te gaan bekijken. Met een grote bak popcorn op schoot, dat wel. Zoals vaste lezers van mijn blog weten, ben ik een groot fan van de Hunger Games trilogie en ik was erg benieuwd naar de verfilming van het tweede deel waarin een aantal nieuwe personages zijn opwachting zou maken. Philip Seymour Hoffman als Plutarch Heavensbee, geweldig! Hoe koper-rood zou het haar van publiekslieveling Finnick Odair zijn? (Antwoord: mij niet rood genoeg, maar dat zijn dingen mij zelden, kan ik u verklappen). En ik verheugde me op het weerzien met de fenomenale Donald Sutherland als president Snow, die op het witte doek bij lange na niet zo antipathiek is als in het boek, maar dat kan me niets schelen, het is een genot om naar die man te kijken. 
Maar bovenal was ik me aan het verheugen op dé scène uit boek twee: de kus. Nee, niet de kus op het strand tussen Katniss en Peeta (ja, sorry, spoiler alert of had ik dat bovenaan moeten schrijven?), de kus in de jungle waarvan Katniss zich enigszins groggy afvraagt ‘Why is Finnick kissing Peeta?’
Dat leek me nou een mooie reden om naar de bioscoop te gaan. Noem me raar, maar ik wil dat graag op een groot scherm bekijken. En ik vermoed dat ik niet de enige ben, gezien de grote hoeveelheid fan-art die je tegenkomt op het internet als je ‘Finnick kissing Peeta’ intypt.
En daar gaan ze, door de jungle-arena, Peeta voorop met een kapmes of een ander symbool voor mannelijkheid en daadkracht, en dan een force field, een klap en Kentucky Fried Peeta (oh ja, nog meer spoilers, sorry). En dan verwacht ik inzoomen op een bewusteloos blond bakkertje, of op de roodharige visser, maar niets van dat al. Een ongerust kijkende Katniss vult het beeld en ergens in de rand van het beeld zien we iets wat duidelijk een gevalletje mond-op-mond-beademing is. Niets verwarring, geen homo-erotische broeierige sfeer. Deze kus mocht duidelijk niet van Hollywood.
Jongeren die gedwongen worden elkaar naar het leven te staan, een oude man die wordt geëxecuteerd vanwege een respectvol gebaar, een openbare geseling (van een jonge man met een indrukwekkende ontblote torso, dat dan weer wel) en een achterbakse en sadistische president, allemaal geen probleem. Maar twee zoenende jongens, dat moffelen we weg in een hoekje van het beeld…. Stel je voor!
Als Amerika er niet tegen kan, dan vind ik op z’n minst dat ze twee versies hadden moeten maken, net zoals van de film over Corrie ten Boom. Daar was een Amerikaanse versie van met meer geweld en een Nederlandse met meer bloot erin. Ik wil een Nederlandse versie met zoenende mannen! Dáár koop ik namelijk een kaartje voor. Nou ja, mijn eigen blonde bakkertje dan, die heeft de kaartjes gekocht.

Read Full Post »