kort verhaal-fijne hulp

Read Full Post »

Mooie dingen en ander escapisme

Vorige week zaten de mijnheer en ik in de auto op de parkeerplaats van de IKEA te wachten op onze bestelling. Die zou naar de auto gebracht worden. ‘Ik vraag me af of ze het nu druk hebben’, zei de mijnheer.
‘Ik denk het wel’, zei ik. Ik heb namelijk sterk het vermoeden dat mensen in deze periode toch allemaal zo’n beetje hetzelfde gaan doen. Je zag het al een jaar geleden, aan het begin van de pandemie en het noodgedwongen thuisblijven, er kwam niet alleen een run op het wc-papier maar het meel en bloem was ook ineens overal op en een dag later werd Instagram overspoeld met foto’s van zelfgebakken zuurdesem- en bananenbrood.
Even later ontstonden de file’s voor de tuincentra want het was mooi weer, we mochten nergens heen en velen kwamen tot de ontdekking dat ze helemaal geen tuin hadden maar een soort parkeerplaats achter hun huis waar alleen een barbecue en een loungeset stonden. Ik hoop overigens van harte dat ook dit jaar weer vele tegels afgedankt zullen worden en we weer wat echte tuinen daarvoor terug krijgen.
En nu zijn we blijkbaar in de fase aanbeland waarop mensen zich er eindelijk toe kunnen zetten om een groter bed voor hun kind aan te schaffen en dat ook in elkaar te zetten of hun zolder op te ruimen en daar wat opbergdozen voor te kopen want ik kon wel bestellen bij IKEA, maar voor bezorging hadden ze geen tijd.
Zelf bestel ik voornamelijk twee dingen bij IKEA dit jaar: fotolijsten en opbergkratten (maar niet voor de zolder).
Weinig menselijks is mij vreemd want net als de rest van het land heb ik dit jaar meer geld dan anders besteed aan ‘woondingen’. Of, om het duidelijker te zeggen, ik heb half RedBubble leeggekocht aan art prints, posters en photographic prints. En die moeten natuurlijk allemaal een eigen lijstje, dat wisselt wel zo handig. Want wisselen doe ik. Zo’n beetje één keer per maand hangt er op diverse plekken in huis iets anders aan de muur en staan er andere dingen in de vensterbank. Nu we bijna nergens heen gaan en weinig mensen zien voldoe ik op die manier aan een behoefte aan change of scenery. Ik kan het van harte aanbevelen.
De opbergdozen heb ik nodig voor boeken, heel veel boeken. Ik las namelijk altijd al veel maar dat is niet minder geworden. Maar de bibliotheek is dicht. Al maanden. Dus ben ik de regionale winnaar geworden van de actie ‘steun je boekhandel’. Maar ja…waar laat je het allemaal? In kratten dus.
Het grappige is dat ik in deze tijd een hang heb naar young adult novels. Boeken waarin twee lieve jongens er uiteindelijk achter komen dat ze al een tijd verliefd zijn op elkaar, boeken waarin half fae koninginnen het kwaad verslaan, boeken waarin twee broers op monsters jagen of boeken over een vriendengroep die op zoek is naar een eeuwenoude Welshe koning die ergens begraven moet liggen (geen spoilers graag, ik begin volgende week in deel drie). Van de echte literatuur met een hoofdletter L geniet ik nog wel maar neem ik met mate tot me.
Ik heb blijkbaar behoefte aan wat escapisme. En als zo’n boek dan uit is kan het zijn dat ik op RedBubble fanart tegen kom, dat koop en er dan weer een nieuwe fotolijst voor besteld moet worden.
Ach, ik ben allang blij dat ik geen puberbed in elkaar moet zetten.

Read Full Post »

kort verhaal-IKEA

Read Full Post »

Knuffelleed

“Zodra je weet wat zijn lievelingsknuffel is, sla er dan nog maar een paar in want als er iets mee gebeurt is het leed niet te overzien”. Wijze woorden van vriendin Paula terwijl ze Nijlie, de lievelingsknuffel van haar zoon liet zien. Nijlie had een aanvaring met een kaars gehad. Zoon sprak de onsterfelijke woorden “Ik kan het niet aanzien” en mijn vriendin was blij dat Nijlie van een duur merk was.
“Dan kun je ze tenminste nog nabestellen. Kom daar bij de IKEA maar om, als de collectie verandert kun je fluiten naar de knuffel waar je kind zo aan gehecht is.” Het kost een paar centen, maar zoonlief heeft weer een Nijlie. Zonder brandwonden.
Hoewel vriend en ik voorlopig nog geen mensjes hebben herinnerde ik me de woorden van Paula toen ik een paar maanden geleden bij IKEA was om inkopen te doen voor onze ‘kleine’. Dus kocht ik voor onze pup twéé pluchen rammelaars, twéé zachte blauwe ballen in de vorm van een vis, drie lichtblauwe fleece dekentjes en twéé grote pluchen voetballen. Niet dat ik een ongeluk verwacht zoals Nijlie is overkomen, maar puppytandjes schijnen  nogal scherp te zijn.

Roemer en Wubba

Ik dacht me dus volledig te hebben ingedekt, maar daar vergiste ik me in. Net op het moment dat ik klaarstond om naar de tweede les van de puppycursus te gaan kwamen vriend en pup thuis met lange gezichten. “We zijn Wubba kwijt”, zegt vriend beteuterd. Wubba is, natuurlijk, Roemers favoriete speeltje. Zo favoriet dat Wubba de enige is voor wie hij ’s morgens zijn bench uit komt. U begrijpt: Roemer is geen ochtendhond. Vriend gaat in de kamer staan piepen met knuffelvosje Wubba, Roemer staat op, ze spelen wat en dan gaan ze naar buiten. Dat is hun ochtendritueel, en tijdens het ochtendrondje mag Wubba mee in Roemers bek. Maar ergens onderweg is hij kwijtgeraakt. Een groot verschil tussen kinderen en hondjes: hondjes huilen niet om een knuffel want ze zijn heel snel vergeten dat ze ‘m hadden. Ook zijn ze heel blij als ze ‘m ineens weer zien en ze zullen nooit zeggen “Dat is de echte Wubba niet.” Maar vriend mist hem wel degelijk, vosje Wubba dat dezelfde kleur had als de roodbruine platen in Roemers vachtje.
Gelukkig was Wubba een dure, dus nu is hij weer terug. En in het weekje dat hij weg was is hij waarschijnlijk bij iemand thuis in bad geweest want hij is een stuk schoner dan eerst. Maar dat duurt vast niet lang meer… En we hebben ook alvast een broertje van Wubba aangeschaft: een knuffelbeertje dat we Bubba noemen. Je weet maar nooit wanneer Wubba weer besluit om een weekje op pad te gaan…

Read Full Post »

Nodig: Herméstas wegens Crohn

Over enkele dagen zal het zusje van vriendlief gaan bevallen van haar tweede kindje. Heel leuk en spannend, en omdat ik dat kindje vanaf dag één mee zal maken kan ik me voor het eerst met enig recht ‘tante’ noemen. En als de rust na de eerste hectiek weer is teruggekeerd, dan vraag ik of ik haar positiekleding mag lenen. De zwarte shirts die ze de laatste maanden droeg heb ik niet nodig, maar wie weet heeft ze wat buikbanden voor me, die kan ik wel gebruiken.
Laatst vroeg een vriendin mij, terwijl ik in de IKEA twee knuffels een dialoog liet voeren, of ik kinderen wilde. De vraag kwam niet geheel en al uit de lucht vallen; ik stond een kraamcadeautje uit te zoeken. Niet eens voor de schoonzus, maar voor een vriendin die onlangs haar tweede zoontje heeft gekregen. “Ja, dat wel. Dat wil ik al bijna 20 jaar…” zeg ik terwijl ik een kikker met een boerenzakdoek om zijn nek uitkies. “Maar je weet nog niet of je dat wel met Arie wil?” vraagt vriendin. Ik moet lachen, dat is het probleem niet. Aan eerdere vriendjes  heb ik nog wel eens getwijfeld, maar van Arie weet ik dat hij een goede vader zou zijn. Zeker sinds ik zijn reactie hoorde op het huilende jongetje in de Zoo van Antwerpen.
Willen is het probleem niet (al heeft vriend nog wat praktische bezwaren en zegt hij dat we eerst een groter huis moeten kopen), het punt zit ‘m meer in het kunnen. Omdat ik Crohn heb zitten er in mijn buik een heleboel verklevingen en het is niet helemaal duidelijk wat voor een invloed dat heeft. Toen ik vorig jaar tot drie keer toe een abces kreeg werd de mogelijkheid geopperd dat er ‘iets’ aan de hand zou zijn met een eierstok. Inmiddels schijnen de doktoren toch weer te denken dat het mijn darm is geweest, maar zeker weten doe je natuurlijk niets. Als ik meer duidelijkheid wil dan is de enige manier me van onder tot boven laten opsnijden zodat ze ‘even kunnen kijken’. Kijken met een cameraatje gaat namelijk niet vanwege eerder genoemde verklevingen.  Hmm, bedankt. Ik wacht liever nog even af.
Voor vrouwen met de ziekte van Crohn is het nog maar afwachten of ze ooit in verwachting kunnen raken, maar het krijgen van een dikke buik is meestal geen enkel probleem. Momenteel loop ik erbij alsof ik al minstens zeven maanden ‘in gezegende toestand verkeer’. Was het maar waar. De reden van mijn opgeblazen buik is vermoedelijk een geïrriteerde en ontstoken darm. Intussen neem ik regelmatig mijn temperatuur op om er zeker van te zijn dat het niet wéér een abces is.
Het wachten is natuurlijk op de eerste vage kennis die me enthousiast gaat feliciteren. Zwangere vrouwen schijnen enorm gefixeerd te zijn op dikke buiken, en laten we er daarvan nou een boel in onze kennissenkring hebben… Zwangere vrouwen bedoel ik dan natuurlijk. Ik heb besloten om dit probleem in stijl op te lossen; Grace Kelly style.
Toen voormalig actrice Grace Kelly(die prinses geworden was) , in een tijd dat het nog niet chique was om dat in het openbaar te tonen, in blijde verwachting verkeerde (zoals dat toen nog genoemd werd) hield ze altijd een grote tas van het merk Hermés voor haar buik. De foto’s waarop ze met deze tas voor haar buik te zien is gingen de hele wereld over en het model tas dat haar arm siert heet tot op de dag van vandaag the Kelly bag. Dat is dus precies wat ik nodig heb: een Herméstas. De prijzen beginnen bij €4600,- maar dat lijkt me het probleem niet: ik declareer het gewoon bij mijn ziektekostenverzekeraar. Ik betaal genoeg premie, kan er vast wel vanaf. Nodig: 1 Herméstas wegens Crohn.
Er schijnen alleen wachtlijsten voor die dingen te zijn. Dus neem ik voorlopig maar de tas mee die ik kreeg bij mijn abonnement op Esta als ik weer eens naar een schoolplein fiets om de kinderen van een ander op te halen.

http://www.kimindepen.nl

Foto: bzwemmer.com

Oranjefan? Word de 150e lezer op één dag, dan maak je kans op  een cadeautje waarmee je het WK stylish kan meevieren. Laat  een reactie achter op de wordpresspagina om kans te maken.

Read Full Post »