The Sanatorium-Sarah Pearse

Thrillers, daar had ik het wel een beetje mee gehad na de zoveelste Saskia Noort en het dieptepunt: die serie met die kinderrijmpjes-titels. Maar toen kwam Reese Witherspoon en maakte ik kennis met The Last thing he told me en Wrong Place Wrong Time en realiseerde ik me dat er ècht zoiets bestond als een literaire thriller: een literaire roman die tegelijkertijd ook een thriller is. Maar vooral dat eerste. Maar dan met spanning. En een onverwachte wending.
Ik hoopte dat ‘The Sanatorium’ dat ook zou zijn. Deze titel was immers ook door Reese geselecteerd voor haar Bookclub, dus ik ging er wel vanuit. Ik heb de titel ook diverse keren voorbij zien komen op GoodReads (wellicht was het genomineerd voor beste thriller van het jaar?) dus ik had er zin in. Het boek speelt zich af in een afgelegen hotel in Zwitserland tijdens een sneeuwstorm, dus het lijkt de ideale titel om lekker mee op de bank te kruipen. En omdat het spannend beloofde te worden leek het me een ideaal boek om te lezen met een door verkoudheid verstopt hoofd: de suspense zou er wel voor zorgen dat ik het niet te vaak weg legde.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik wèl dóór las, want de auteur had de gewoonte de hoofdstukken op een vreemd punt af te kappen: net als de hoofdpersoon iets ziet ofzo. Een slim trucje, dat wel. En slecht geschreven is het óók niet, geen kromme zinnen of ander taalgebruik waar ik me aan ergerde. Nee, het kwam vlot op gang. Maar wàt dan precies….
In de proloog wordt een architect vermoord. Hij is betrokken bij een prestigeproject: de renovatie van een oud sanatorium dat dienst gaat doen als luxe-hotel. Vijf jaar later is een Britse vrouwelijke detective op non-actief samen met haar vriend op weg naar datzelfde hotel. Ze is nerveus, haar laatste zaak was nogal ingrijpend èn ze zal voor het eerst sinds jaren haar broer weer zien. Ze is naar Zwitserland gekomen om zijn verloving met een jeugdvriendin van haar te vieren.
Maar dan verdwijnt de vriendin…

En vanaf daar is het…nogal rommelig. Je denkt als lezer wat aanwijzingen te lezen, maar daar komt de auteur helemaal niet op terug. Het motief komt een beetje uit de lucht vallen en de dader is geen grote verrassing.
Ik kan alleen zeggen dat het makkelijk wegleest, maar om te zeggen dat het lezen veel voldoening gaf, nee. Het was een beetje mwah. Ik vraag me dan ook sterk af waarom Reese het ‘A thrilling mystery that kept me on the edge of my seat’ noemt. Maar goed, je kunt het blijkbaar niet altijd eens zijn.

Read Full Post »

The dictionary of Lost Words-Pip Williams

Alleen op basis van het omslag wilde ik deze roman, door Reese Witherspoon geselecteerd als de Mei-titel van haar leesclub, al hebben. Toen wist ik nog niet dat het geschiedenis en een liefde voor woorden tot onderwerp had (ok, dat had ik aan de hand van de titel wel kunnen raden) en zich af zou spelen in een Engelse stad die ik ooit bezocht heb.
De moeder van hoofdpersoon Esme is overleden toen ze nog heel jong was (beiden waren jong, maar ik bedoel Esme). Ze leeft samen met haar vader, die haar vaak mee neemt naar zijn werk. Het dienstmeisje van zijn werkgever fungeert vaak als nanny voor Esme. Het is de fin de siècle en Esme’s vader werkt mee aan de samenstelling van The Oxford Dictionary of the English language. Zittend onder het bureau waaraan haar vader werkt merkt Esme dat sommige woorden afgekeurd. Ze zijn niet goed genoeg om deel uit te maken van het grote woordenboek dat de mannen samenstellen. Ze koestert die woorden in een oude koffer die ze van dienstmeisje Lizzy mag gebruiken. Terwijl de wereld om haar heen verandert, er dreigt een oorlog, vrouwen (en een enkele man) strijden voor algemeen stemrecht, koestert Esme de woorden die deel uitmaken van het leven van vrouwen, van een wereld die ze niet kent.
De Australische auteur van ‘The Dictionary of Lost Words’ dook in de geschiedenis van de Oxford Dictionary toen ze tot de ontdekking kwam dat het woord ‘bondmaid’ niet in de eerste editie stond. Dat was het begin van uitgebreid onderzoek. Het resultaat mag er zijn. Het is een verhaal geworden met een spanwijdte die doet denken aan die van ‘The signature of all things’. Lezers die genoten hebben van ‘A discovery of Witches’ omdat ze het dwalen door Oxford zo heerlijk vonden kunnen met dit boek ook hun hart ophalen. En iedere lezer die van woorden houdt, en welke lezer doet dat nou niet, kan zich vereenzelvigen met Esme. Ik zal niet zeggen dat het leest als een trein want het komt wat langzaam op gang, maar iedereen die net als ik geïnteresseerd is in de periode waarin de 19^e eeuw over gaat in de 20^e, zal het met veel interesse lezen.

Read Full Post »

The Christie Affair-Nina de Gramont

Ze is de bestverkochte fictie-auteur aller tijden en haar boeken worden nog steeds verfilmd: the godmother of crime Agatha Christie. Bijna iedereen kent haar naam en sommigen weten dat ze ooit zelf deel uitmaakte van een mysterie toen ze in 1926 (aan het begin van haar roem, er waren vijf boeken van haar hand verschenen) tien dagen lang verdween. Maar niemand weet wat er in die tien dagen gebeurd is.
Feit is dat er een affaire was: Agatha’s man hield er een tweede vrouw op na. En hij had zijn vrouw om een echtscheiding gevraagd en aangekondigd dat hij een weekend door zou brengen met vrienden. Zonder haar. Zonder zijn echtgenote dus, die wel aan kon voelen dat die andere ‘haar’ wèl van de partij zou zijn.
‘The Christie Affair’ is geschreven vanuit het perspectief van ‘die àndere háár’ (die in het boek een andere naam heeft dan ze in het echt had). Alleen zíj kent het echte verhaal. En het héle verhaal. En dat begint in een klooster dat doet denken aan de film Philomena (2013) en John Boyne’s ‘The Heart’s Invisible Furies’. Of eigenlijk begint het al eerder: bij een Engels meisje dat de vakantie doorbrengt bij haar oom en tante in Ierland en een jongen met zwart haar en de slimste border collie die ooit over de groene heuvels gerend heeft.
Verder bevat de roman nog een politieagent die gehavend uit de oorlog is gekomen en tot taak krijgt om te zoeken naar de verdwenen mevrouw Christie (maar niet te hard, maak er maar een soort werkvakantie van’), in mijn fantasie zag hij er onmiddellijk uit als Geordie uit de tv-serie Grantchester, een Ierse man die Agatha een lift geeft en haar een voorstel doet, en een heleboel hotelgasten. Oh en een moord die niet zou misstaan in één van de detectiveromans van Mrs. Christie herself.
Het is geen wonder dat deze roman is geselecteerd door Reese Witherspoon, want ook ‘The Christie Affair’ is weer zo’n ideaal vakantieboek: niet te moeilijk, een beetje spanning, een beetje verrassing en ook nog eens heel goed geschreven. Ideaal om mee te nemen naar een kuuroord. Maar kijk wel uit.

Read Full Post »

Lucky-Marissa Stapley

Als een boek is geselecteerd voor de boekenclub van Reese Witherspoon én een blurb heeft van Taylor Jenkins Reid dan weet je een paar dingen zeker: je gaat je niet vervelen en het boek heeft een interessant vrouwelijk hoofdpersonage.
En daar voldoet ‘Lucky’ zeker aan. Helaas is dit ook weer een boek dat op de achterflap veel te veel weggeeft, wat daar op staat zal ik hier niet herhalen, dus zal mijn bespreking beknopt zijn. Maar dat is het boek (232 bladzijden) ook.
Het verhaal begint in New York City, in de winter van 1982, als iemand een baby achterlaat op de trap van een klooster. Als zuster Margaret Jean het kind binnen wil halen komt er net een man aan die beweert de vader van de baby te zijn. Ze geeft hem het kind en haar ketting met gouden kruis mee.
In het volgende hoofdstuk is de hoofdpersoon een vrouw die in de toiletten van een benzinestation van uiterlijk en identiteit wisselt.
Hoofdstukken uit het verleden en heden wisselen elkaar af en één ding is duidelijk: het meisje dat ‘Lucky’ genoemd wordt heeft een heel ongebruikelijke jeugd gehad met een vader die hen nooit lang genoeg op één plek liet blijven om haar naar school te laten gaan. Maar ze heeft wel een vak geleerd…alleen niet echt een vak dat hoog aangeschreven staat.
Voor een roman van bescheiden formaat omvat ‘Lucky’ een heleboel: een zoektocht naar een moeder, list en bedrog, een liefde die wel of niet oprecht is en een lijst aan identiteiten en reisbestemmingen. Een fijn vakantieboek, ook als je niet verder gaat dan je eigen achtertuin.

Read Full Post »

Sankofa-Chibundu Onuzo

Een sankofa is een mythische vogel uit de Afrikaanse cultuur die symbool staat voor teruggaan naar het verleden en daaruit meenemen wat je verder brengt. De vogel kan vooruit vliegen terwijl hij omkijkt naar wat achter hem ligt.
De titel van deze roman en de naam van de auteur kwamen op mij wat intimiderend over: ik wist niet eens precies hoe ik ze uit moest spreken dus dit moest wel een Moeilijk Boek zijn. Niets is minder waar. Deze roman van de Nigeriaanse winnaar van een Betty Trask Award is zeer toegankelijk en vermakelijk. Niet in de laatste plaats vanwege de onverschrokken en intelligente hoofdpersoon. En dat had ik natuurlijk van tevoren kunnen weten want Reese Witherspoon selecteert volgens mij alleen maar boeken die je voor je plezier leest…
Na het overlijden van haar witte moeder vindt de Londense mixed race Anna een dagboek dat waarschijnlijk toebehoorde aan de vader die ze nooit heeft gekend: een man van West-Afrikaanse afkomst die als student een tijdje inwoonde bij het gezin Bain, het gezin van Anna’s opa van moederskant. Anna’s moeder heeft jarenlang beweerd nauwelijks iets te weten van haar vader maar nu heeft Anna het bewijs van het tegendeel in handen: pagina’s vol observaties van ene Francis en zijn kijk op het Londen van de jaren ’60 waarin hij als zwarte man zijn weg probeert te vinden. Hij komt in aanraking met communisme en nati-kolonialisme, ideologieën die zijn wereldbeeld gaan vormen. En dan moet hij onverwacht terug naar huis, naar het land dat Diamond Coast genoemd wordt, een naam die het in de toekomst van zich af zal schudden.
Francis vertrekt uit Londen zonder te weten dat zijn vriendin in verwachting is. Anna, inmiddels eind veertig, is van plan hem op te zoeken. Zo groot is het land waar hij naar vertrokken is, Bamana, niet.
Ik heb dit boek in hardcover met petrol-geel-rood omslag met een witte vogel erop (er is ook een blauwe editie met gouden vogel erop) en mocht je die editie ook in handen krijgen: lees niet de tekst op de binnenflap want Spoilers! Laat ik je er dit over verklappen: het is een verhaal over familiebanden, vertrouwen, racisme en alles wat van generatie op generatie over gaat.

Read Full Post »

Firekeeper’s Daughter-Angeline Boulley

Voor wie net begon te denken: ‘Hé, ik heb al een paar weken niets over Reese Witherspoon gehoord’, wees gerust, de liefde is niet over. Sterker nog: ‘Firekeeper’s Daughter’ is een boek dat ik op haar aanraden heb gelezen. Dit keer niet als selectie van de ‘gewone’ Reese’s Bookclub, het is een Young Adult bookclub-pick. Maar laat je daar vooral niet door tegenhouden.
Bovendien kan ik me voorstellen dat er jongeren zijn die naar het boek kijken en dan denken ‘dat kost me drie jaar en ik heb ook nog huiswerk.’ Want het is een dikke pil van bijna 500 bladzijden. Ik deed er overigens geen drie jaar over maar drie dagen. Maar ik heb dan ook geen huiswerk.

De 18-jarige Daunis is de dochter van een jonggestorven ijshockeybelofte afkomstig van de nabijgelegen Ojibwe (één van de meer dan 500 native stammen van de VS) reservation, en een witte vrouw. Ze is close met haar tante van vaderskant en het halfbroertje met wie ze slechts enkele maanden scheelt, maar helemaal thuis is ze niet in de ‘rez’ waar men haar ‘Ghost’ noemt omdat ze zo wit is.
Van de Fontaine-kant van haar familie had ze de sterkste band met haar oom David die onlangs is overleden. Aan een meth-overdosis luidt de officiële doodsoorzaak, maar Daunis’ moeder gelooft er niets van.
Als er nog iemand binnen de gemeenschap overlijdt begrijpt Daunis dat drugs een steeds groter probleem vormen in het reservaat.

Voordat ik het boek ging lezen wist ik vrij weinig over de inhoud (weten dat Reese het aanraadt is genoeg voor mij) en daar ben ik heel blij mee. Er staan wat spoilers op de binnenflap, dus ik raad je aan die niet te bekijken. Het enige dat ik wist was dat het een young adult novel was en dat de hoofdpersoon native American is. Het verhaal speelt zich af in Wisconsin, vlak bij de grens met Canada. Voor mijn gevoel doet het verhaal goed recht aan de Ojibwe cultuur en is het personage Daunis goed uitgewerkt. Zoals de synopsis-zonder-spoilers als een beetje laat doorschemeren is Firekeeper’s Daughter deels een thriller maar het is meer dan dat. Het is een ode aan de cultuur en vriendschap. Het behandelt rouw en intergenerationele vriendschappen, druggebruik en seksueel geweld. Omdat het boek bedoeld is voor een jonge doelgroep wordt dat laatste niet tot in detail uitgewerkt, wat voor mij ook niet zo heel nodig was maar ook gewenste seks wordt niet erg gedetailleerd beschreven. Dat had dan weer wel gemogen.
Verder is deze debuutroman pakkend, mooi verweven, sterk, troostend en zeer zeer moeilijk weg te leggen. Ik hoop nog meer van deze auteur te mogen lezen.

Read Full Post »

Het laatste verhaal van Mina Lee-Nancy Jooyoun Kim

‘Tha last story of Mina Lee’ is weer een titel in de categorie ‘Reese zegt dat het goed is, dus dan is het zo’. Onlangs verscheen de, zeer kundige, vertaling.
Margot Lee rijdt samen met haar beste vriend van Seattle naar Los Angeles, waar hij gaat wonen. Onderweg probeert ze een aantal keren om contact op te nemen met haar bejaarde moeder, maar ze krijgt geen gehoor. Eenmaal aangekomen bij Mina Lee’s flat in Koreatown, blijkt dat ze is overleden. Ogenschijnlijk is ze gewoon gevallen, maar een aantal dingen laten Margot niet los. Wie was degene die haar moeder onlangs bezocht en met wie ze ruzie maakte? En met wie was ze op vakantie geweest naar de Grand Canyon? Ze realiseert zich dat ze haar moeder wel erg slecht kende.
De hoofdstukken waarin Margot de waarheid boven tafel probeert te krijgen, worden afgewisseld met hoofdstukken waarin we Mina volgen die als vrouw van een jaar of 40 in 1987 naar de Verenigde Staten verhuisde om het verleden letterlijk achter zich te laten. Ze vindt onderdak in een pension waar ze liefdevol wordt ontvangen door een medebewoonster en gaat werken in een Koreaanse supermarkt.
De klanten en het personeel spreken Spaans of Koreaans, en de eerste taal leert Mina snel ook een beetje. Maar hoe aardig ze haar collega’s ook vindt, vooral de knappe mijnheer Kim die regelmatig kleine cadeautjes bij haar tas neerlegt, ze merkt dat er een gespannen sfeer hangt in de supermarkt en die sfeer heeft alles te maken met de eigenaar, mijnheer Park.
Ik zou ‘Het laatste verhaal van Mina Lee’ geen triller noemen, eerder een migranten-kroniek of een roman over een moeizame moeder-dochterband waarin op zich weinig conflict is maar ook veel ongezegd blijft. Ook heeft het dat wat alle ‘goedgekeurd door Reese Witherspoon-boeken’ hebben: vaart met diepgang en een tikje mysterie. Zeer geschikt als vakantie-boek.

Read Full Post »

The last thing he told me-Laura Dave

Ik ben er een groot voorstander van om zelf kritisch na te denken maar het is wel zo fijn om een paar mensen om je heen te hebben op wiens oordeel je gewoon vertrouwen kunt. Je huisarts bijvoorbeeld, klimaatwetenschappers en…Reese Witherspoon. Als Reese zegt dat een boek leuk is, dan vertrouw ik daar gewoon op.
Dus kocht ik ‘The last thing he told me’ zonder er van tevoren te veel van te weten. Dat vind ik fijn, want tegenwoordig hebben uitgevers de neiging om de halve inhoud van een roman op de achterflap te zetten. Vind ik op z’n zachtst gezegd niet zo nodig. En in dit geval was het extra fijn dat ik er niet te veel van wist want dit boek wordt gecategoriseerd als ‘thriller’ en daar heb ik niet al te veel mee, maar ik had deze niet willen missen. Ik zou ‘The last thing he told me’ dan ook eerder categoriseren als een psychologische roman met suspense-elementen.
Schrijnwerker Hannah woont samen met haar man Owen en zijn dochter op een woonboot in het Californische Sausalito. Hannah doet haar best maar de band met haar stiefdochter is niet heel warm. En dan verdwijnt haar man ineens temidden van een schandaal rondom het bedrijf waar hij voor werkte. Hannah krijgt alleen een briefje: ‘Protect her’. Er bestaat geen twijfel over: Owen bedoelt dat Hannah zijn dochter Bailey moet beschermen. Maar waartegen? En hoe?
Verder hoort ze niets meer van haar man. Was hij betrokken bij het fraudeschandaal? Hoe minder ze te horen krijgt hoe meer vragen Hannah heeft. Heeft alles wat er nu gebeurt te maken met het auto-ongeluk waarbij zijn eerste vrouw om het leven kwam? Slechts één ding weet ze zeker: Owen zou alles doen voor zijn dochter, daar is ze van overtuigd. Dus dat moet de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie.
Deze roman is niet alleen intelligent in elkaar gezet en enorm spannend, ook de karakters blijven je bij omdat ze origineel en sympathiek zijn. Een fijn vakantieboek voor iedereen die houdt van spannend maar iets meer wil dan alleen dat. Aanrader voor de liefhebbers van de romans van Liane Moriarty.

Read Full Post »

Outlawed-Anna North

Voordat ik begon met lezen wist ik niet veel meer dan dat Reese Witherspoon deze titel had geselecteerd voor haar BookClub (net zoals Where the crawdads sing) en dat veel mensen er enthousiast over waren. Reese’s stamp of approval is genoeg voor me, de boeken die zij uitkiest zijn vaak spannend én met een boodschap (denk bijvoorbeeld aan ‘Little fires everywhere‘). Daarnaast vind ik het ook altijd fijn om niet al te veel over de inhoud van een boek te weten: sommige omslagen bevatten een samenvatting van de inhoud die spoilers bevat voor meer dan de helft van het boek. Nee bedankt.
Gelukkig heeft mijn editie van het boek een omslag vol met blurbs en zonder spoilers. In de blurbs wordt ‘Outlawed’ geroemd als knockout novel en Anna North als riveting storyteller. Het boek wordt getypeerd als mix tussen ‘The Handmaid’s Tale’ en Butch Cassidy and the Sundance Kid’. Veelbelovend, maar nu ik het uit heb kan ik zeggen dat ik het eerder zou vergelijken met ‘Alias Grace’, een andere roman van Margaret Atwood (en mijn favoriet uit haar oeuvre tot nu toe). Niet alleen omdat het zich in dezelfde eeuw afspeelt (‘Outlawed’ speelt zich af in 1894, Alias Grace omstreeks 1843) maar ook omdat de vrouwen in beide verhalen geen willoze slachtoffers zijn van de seksistische en meedogenloze tijd waarin ze leven: ze vechten terug.
Hoofdpersoon Ada is een jonge vrouw die opgroeit als oudste van vier kinderen in het stadje Fairchild. Haar moeder is een vroedvrouw met aanzien: de Verenigde Staten zijn in 1894 herstellende van de Russische griep die het land van 1889 tot 1890 in zijn greep hield. Daarom is het de heilige plicht van elke vrouw om zo veel mogelijk kinderen te krijgen.
Ada gaat trouwen en verheugt zich op het moederschap. Maar als de maanden verstrijken bekruipt de onrust haar: ze weet wat er gebeurt met vrouwen die niet zwanger worden: als ze geluk hebben mogen ze weer bij hun ouders gaan wonen maar er hoeft maar één persoon uit de gemeenschap met de beschuldigende vinger naar hen te wijzen en ze worden als heks ter dood gebracht.
Dat het niet met een sisser afloopt met Ada weet de lezer vanaf de eerste zin: ‘In the year of our Lord 1894, I became an outlaw’. Maar voor het zover is neemt Ada de lezer mee op haar queeste: ze wil weten waarom sommige vrouwen onvruchtbaar zijn. Ze wil antwoorden want ze weet dat ‘zij is een heks’ geen antwoord is.
Zonder al te veel te verklappen over de inhoud kan ik zeggen dat dit een boek is voor mensen die altijd willen weten ‘waarom’, voor liefhebbers van westerns en historische romans, voor mensen die weten dat het leven niet altijd bestaat uit happy endings, voor vrouwen die zich willen ontworstelen aan de gender-normen en voor iedereen die diversiteit omarmt.

Read Full Post »