Kooikerhondje wil niet wandelen

Soms schrijf ik een blog waarvan ik denk ‘nou, dat zal de tongen wel losmaken’ en blijft het opvallend stil. Een andere keer tik ik nietsvermoedend een stukje en zie ik tot mijn verbazing de staafdiagram die het aantal lezers weergeeft de lucht in schieten. Ik kan er eerlijk gezegd nog steeds geen peil op trekken.
Daarom is het ook zo interessant om regelmatig te kijken met welke Google-zoektermen mensen op mijn blog terechtkomen. Dat geeft een béétje inzicht in wat ‘de mensen’ willen lezen. En geloof me, dat zijn soms de raarste dingen. Maar van de week zag ik ineens een zoekterm die herinneringen naar boven bracht: kooikerhondje wil niet wandelen.
Zo eentje hadden wij er ruim twee jaar geleden ook: sleurpuppy noemden we Roemer toen. Daar gingen we, tig keer per dag dat blokje om met een niet-lopend hondje achter ons aan. Stil staan om te snuffelen, dat wilde hij wel, maar lopen ho maar.

Lopen? Nee toch? We zijn gisteren al geweest…

‘Dat is meestal zo bij die hele kleintjes’, zei de oude buurman die we regelmatig tegenkwamen (en van wie Roemer altijd een aai kreeg). Dat stelde me wel enigszins gerust. Ok, dit was ‘normaal’. Maar leuk was anders.
Wat Roemer wél heel leuk vond was het leren van trucjes. Zit, lig, sta, rol, rondje en ‘pootjes op’. En op een gegeven moment ben ik dat maar buiten gaan doen met hem. In het kleine speeltuintje waar hij ook slalom om de paaltjes kon lopen en in het klimhuisje kon klauteren. En na twee dagen liep hij al kwispelend naar de deur als ik zijn riem pakte.
En dat is nog steeds zo. ’s Ochtends zijn brokken met smaak opeten is echter weer een ánder verhaal….

Zijn er nog meer verzoeknummers? Waar zou jíj nou graag eens een blog over lezen? Ik lees je reactie graag.

Read Full Post »

It takes a village….

Deze column zou verschijnen in het themanummer Jong! van het tijdschrift Hondenleven. Helaas hield het tijdschrift vroegtijdig op te bestaan. Vandaar nu op deze plek een verhaaltje ‘uit de oude doos’ over een Roemer van een week of 12

Een bekend Engels spreekwoord luidt: ‘It takes a village to raise a child’ (je hebt een heel dorp nodig om een kind op te voeden). Als we alle opvoedkundige werken mogen geloven is dat als het om hondenkindertjes gaat zéker het geval.
In de meeste puppyboekjes is achterin een lijst opgenomen met een socialisatieprogramma. Een schema waar je per week aan kunt kruisen waar je hondje al kennis mee heeft gemaakt. Dingen die voor ons heel gewoon en alledaags zijn, maar vreemd zijn voor een hondje dat de eerste weken van zijn leven in een nestje heeft gewoond met zijn broertjes, zusje en moeder. Zo moet hij bij voorbeeld wennen aan verschillende soorten vloeren: tapijt, hout en glanzende marmeren tegels. En aan verschillende soorten mensen: ouderen, luidruchtige mensen, kinderen en baby’s.
De lijst lijkt haast eindeloos, en er blijken ook nog verschillende lijsten te zijn. Zo vertelde de fokker, die al was begonnen met de socialisatie, dat ze de pups al kennis had laten met een paraplu en ze had meegenomen naar het station. Die staat helemaal niet op mijn lijstje!
Maar goed, het is gedaan, dus hoef ik het ook niet meer af te strepen. En onder het motto ‘socialiseren moet je leren’ zetten we het harde werk van de fokker vrolijk voort.
Zo laat ik, met behulp van de buurvrouw, Roemer wennen aan het ronkende gepruttel van een startende motor en strepen we kinderen af van de lijst omdat de buurmeisjes hem dagelijks komen aaien. Inderdaad, it takes a village..
“Hebben jullie ook aan bruggen gedacht?”, vraagt de buurvrouw. Bruggen? Die staan ook niet op mijn lijstje! “Dat zijn we met onze hond eigenlijk vergeten”, vertelt ze. “En nu is hij er bang voor.” Ok, bruggen dus. Ik houd het in mijn achterhoofd.
Net als de tip die ik van een vriend kreeg: “Vergeet de neger niet.” Wat? “Vergeet niet om je hond te laten aaien door iemand met een donkere huid. Een vriend van mij heeft een hond en die gaat heel hard blaffen als hij een neger ziet. Heel gênant.”
Juist. Ik moet dus op zoek naar een excuusneger. En dan? Vragen of hij mijn hondje wil aaien? Ik merk dat de meeste getinte mensen niet vol enthousiasme op een pup duiken zoals blanken dat doen, maar we hebben nog een paar weekjes socialisatie te gaan.
Maar goed, eens kijken wat er verder nog op mijn lijst staat…mensen in uniform, mensen met een snor, mensen met een baard, mensen met een helm… Dit klinkt niet als een ‘village’, dit klinkt als The village people! Misschien moet ik maar eens op zoek naar de dichtstbijzijnde YMCA, dan kan ik flink wat afvinken. Want die hadden niet alleen een besnorde politieagent en een gehelmde bouwvakker, maar ook een ‘Native American’ (Indiaan) en een African American (neger).
Maar gelukkig hebben we altijd Roemer zelf nog. Tijdens een kwartiertje spelen in het Kenaupark zie ik een vrolijke jongeman met iPod én donkere huid het park oversteken. Als ik nou Roemers bal in zijn richting gooi….
En ja hoor, dat werkt. Roemer is meer geïnteresseerd in de jongen dan in de bal, knippert even met zijn lange donkerbruine wimpers en krijgt een welgemeende aai. “Wat een schatje”, zegt de jongen.
Dank je wel jongeman met de iPod, voor het socialiseren van mijn hondje. Nu hoef ik hem nog niet bloot te stellen aan foute jaren ’70 muziek. Dat staat namelijk niet op de lijst.

Read Full Post »

Kim, Roemer en Arjo testen Pet Head ‘Fears for Tears’ shampoo

Roemer is inmiddels ruim 4 maanden oud en heeft een rijk scala aan hobby’s: op de sokken van de grijze baas kauwen, aan de voeten van de rode baas liggen als die aan het werk is, achter Pippa aan rennen (door de kamer of de tuin, dat maakt niet uit), met andere hondjes spelen  en door speelhuisjes heen klimmen. Maar zijn allergrootste hobby is en blijft: door het gras rollen. Zodra hij het woord ‘vrij’ gehoord heeft kijkt hij naar de ondergrond tussen zijn pootjes. Is die groen, dan draait hij een kwartslag zodat hij met zijn schouder eerst in het gras terechtkomt. En dan maar rollen. Voor en achterpootjes in de lucht, en als je niet beter zou weten zou je denken dat hij een gelukzalige glimlach om zijn bek heeft. Vaak maakt hij ook tevreden zucht-geluidjes.
Nu ruikt gras best lekker fris, maar helaas ruimt niet élke hondeneigenaar de drollen van zijn of haar troetelkind op. Tel daarbij op dat Roemer pas geleden in de sloot is gerold (of gestapt, ik geef toe: ik keek één seconde de andere kant op) en u begrijpt dat hij niet heel erg fris rook toen hij

Ze zijn iets met me van plan, maar wat....

afgelopen zondag tijdens een wandeling op landgoed Elswout weer kletsnat werd van de regen.
Tijd om dit varkentje…eh: pupje, te wassen. Omdat ik voor mijn puppekind natuurlijk wel het beste wil, heb ik eerst uitgebreid gesnuffeld op de website Winkel voor Dieren. Daar was de keuze snel gemaakt. Net als de meeste tekstschrijvers houdt het roodharige baasje van Roemer wel van flauwe woordgrapjes én ze houdt van mooie en grappige vormgeving. Shampoo van Pet Head moest het dus worden. De ‘Fears for Tears’ variant is volgens de website extra mild en daardoor ideaal voor puppy’s. Bovendien is de fles blauw, past perfect bij een klein jongetje (ook al heeft deze dan 4 pootjes).
Als de fles (zeer snel) arriveert blijkt de shampoo ook heel erg lekker te ruiken: naar groene appel en kiwi. Dat is Roemer met me eens, want als ik hem aan de fles laat snuffelen probeert hij gelijk of zijn hele neus er in past. En als dat niet blijkt te kunnen wil hij de fles in zijn bek nemen. Dat is nu ook weer niet de bedoeling…
Maar het geeft goede moed, en dus neemt vriend de eerstkomende zondag de pup op de schouders en neemt hem mee naar de badkamer. Roemer vind het wel spannend, hij is wel eens boven geweest maar als ik het me goed herinner is dit pas de 5^ekeer. En de eerste keer dat hij in de glibberige douchebak staat. Zijn houding en

Hoezo, ik stonk een beetje?

gezichtsuitdrukking (of heet dat snuituitdrukking?) doen me erg denken aan Bambi op het ijs. Maar eng vindt hij het niet. Ook niet als vriend de douchekop pakt. En ook niet als hij die aanzet.
Zelfs niet als hij de vacht van onze viervoeter nat maakt. En ook het inzepen is geen enkel probleem. De badkamer ruikt lekker naar appeltjes en kiwi en hondje knapt er ook van op. Nu zijn vacht zo nat is lijkt hij wel wat op een Beagle zie ik door de lens van de camera.
Het afdrogen vindt Roemer ook een feest, helemaal als we ‘O, wat ben je mooi!’ voor hem gaan zingen: hij begint te kwispelen.
Als ik die avond mijn neus in zijn vacht steek kan ik niet zeggen dat hij nog steeds naar een smoothie ruikt (maar dan kan ook aan mij liggen: ik ben verkouden), maar gewoon puppy ruikt ook lekker. Het valt me wel op dat zijn vacht er heel goed uit ziet en heel erg zacht is.

Altijd al fan geweest van Snoopy en nu lijk ik op een Beagle!

Goedgekeurd dus, deze Pet Head shampoo!

Pet Head Fears for Tears Hondenshampoo €17,95 (plus €2,- verzendkosten)

Inzepen is geen probleem

 

 

Read Full Post »

Knuffelleed

“Zodra je weet wat zijn lievelingsknuffel is, sla er dan nog maar een paar in want als er iets mee gebeurt is het leed niet te overzien”. Wijze woorden van vriendin Paula terwijl ze Nijlie, de lievelingsknuffel van haar zoon liet zien. Nijlie had een aanvaring met een kaars gehad. Zoon sprak de onsterfelijke woorden “Ik kan het niet aanzien” en mijn vriendin was blij dat Nijlie van een duur merk was.
“Dan kun je ze tenminste nog nabestellen. Kom daar bij de IKEA maar om, als de collectie verandert kun je fluiten naar de knuffel waar je kind zo aan gehecht is.” Het kost een paar centen, maar zoonlief heeft weer een Nijlie. Zonder brandwonden.
Hoewel vriend en ik voorlopig nog geen mensjes hebben herinnerde ik me de woorden van Paula toen ik een paar maanden geleden bij IKEA was om inkopen te doen voor onze ‘kleine’. Dus kocht ik voor onze pup twéé pluchen rammelaars, twéé zachte blauwe ballen in de vorm van een vis, drie lichtblauwe fleece dekentjes en twéé grote pluchen voetballen. Niet dat ik een ongeluk verwacht zoals Nijlie is overkomen, maar puppytandjes schijnen  nogal scherp te zijn.

Roemer en Wubba

Ik dacht me dus volledig te hebben ingedekt, maar daar vergiste ik me in. Net op het moment dat ik klaarstond om naar de tweede les van de puppycursus te gaan kwamen vriend en pup thuis met lange gezichten. “We zijn Wubba kwijt”, zegt vriend beteuterd. Wubba is, natuurlijk, Roemers favoriete speeltje. Zo favoriet dat Wubba de enige is voor wie hij ’s morgens zijn bench uit komt. U begrijpt: Roemer is geen ochtendhond. Vriend gaat in de kamer staan piepen met knuffelvosje Wubba, Roemer staat op, ze spelen wat en dan gaan ze naar buiten. Dat is hun ochtendritueel, en tijdens het ochtendrondje mag Wubba mee in Roemers bek. Maar ergens onderweg is hij kwijtgeraakt. Een groot verschil tussen kinderen en hondjes: hondjes huilen niet om een knuffel want ze zijn heel snel vergeten dat ze ‘m hadden. Ook zijn ze heel blij als ze ‘m ineens weer zien en ze zullen nooit zeggen “Dat is de echte Wubba niet.” Maar vriend mist hem wel degelijk, vosje Wubba dat dezelfde kleur had als de roodbruine platen in Roemers vachtje.
Gelukkig was Wubba een dure, dus nu is hij weer terug. En in het weekje dat hij weg was is hij waarschijnlijk bij iemand thuis in bad geweest want hij is een stuk schoner dan eerst. Maar dat duurt vast niet lang meer… En we hebben ook alvast een broertje van Wubba aangeschaft: een knuffelbeertje dat we Bubba noemen. Je weet maar nooit wanneer Wubba weer besluit om een weekje op pad te gaan…

Read Full Post »

Kim en Roemer lezen Puppycircus van Kyra Sundance en Jadie

Omdat Roemer bij ons is komen wonen op het moment dat alle instructeurs met zomervakantie waren, moesten we even wachten tot de puppycursus zou beginnen. Omdat ik van alle kanten had gehoord dat die Kooikerhondjes zo slim zijn en je ze daarom wel bezig moet houden omdat ze anders zelf de regie overnemen, besloot ik om alvast wat voorschoolse activiteiten met onze regelneef te ondernemen.
Maar waar te beginnen? Bij ‘zit’ waarschijnlijk, maar dat kan Roemer na twee keer oefenen al. Gelukkig is daar het boekje ‘Puppycircus’ van Kyra Sundance en haar Weimaranerpup Jadie. Het boek bevat meer dan 50 kunstjes waaronder het halen van de post en het openen van de vuilnisbak. Kom daar maar eens om bij de gemiddelde puppycursus!
Inmiddels kan Roemer een pootje geven, zitten, liggen, ‘pootjes op’ (zijn voorpootjes op een stoel of krukje zetten) en ‘pwép’ (met zijn neus tegen mijn uitgestoken hand tikken). Een beginnetje is gemaakt met de commando’s ‘rol’, ‘achtjes draaien’ en ‘maak maar open’ (voor de vuilnisbak).

Roemer doet 'pootjes op'

Voor zover Roemer en ik kunnen beoordelen worden de trucjes duidelijk uitgelegd en zijn ze leuk om te leren voor hond en baas. “Heeft het ook nut?” hoor ik mijn moeder vragen. Jazeker, het is altijd goed voor de band tussen hond en baas om samen iets te leren, maar daarnaast is het ook handig dat Roemer op commando ‘pwép’ heel vrolijk aan komt rennen. Waar hij dan ook mee bezig was. ‘Pootjes op’ gebruiken we nu ook voor de bank: alleen na dit commando mogen zijn voorpootjes op de bank en geven we hem een ‘kontje’ zodat hij bij ons kan komen zitten. Zonder commando mag hij niet aan of op de bank komen.
Het is dus niet alleen een heel leuk boek (vindt ook nichtje Ninthe die een grote glimlach op haar gezicht toverde toen ze alle vrolijke foto’s van de puppy’s in het boekje zag), maar ook leerzaam. Roemer en ik hopen dan ook dat er een tweede deel komt want als we in dit tempo doorgaan hebben we voordat hij een half jaar oud is alle 50 kunstjes wel onder de knie.
Hebben we dan helemaal niets aan te merken? Nou, het is een Amerikaans boekje. En als we zeggen Amerikaans, dan bedoelen we heel Amerikaans. Kyra Sundance heeft een Prodent-smile die niet onderdoet voor die van the dog Whisperer en op elke foto poseert ze breed glimlachend in een kek pakje dat kleurt bij de bandana die haar puppy omheeft. Maar als je daar doorheen kijkt (of een zonnebril opdoet), is het gewoon een heel leuk boek.

'Geef pootje' is een makkie

Ook mensen die geen hond hebben bladeren er graag doorheen (heb boek ligt bij ons thuis prominent op de salontafel) en moeten lachen om de close-up foto’s van pups met een grappige (en voor ons herkenbare!) tekst erbij zoals ‘als ik niet weet wat het is eet ik het gewoon op’.
Kortom: ideale lectuur voor mensen met een (te) slim hondje en leuk om cadeau te geven of te krijgen.
Dear Kyra, Roemer and I want more! 

Gaan we nog een kunstje doen? Snoepjes zijn lekker...

Read Full Post »