Darwin zou het met me eens zijn

Ik loop met om mijn éne schouder een tas met nasi van de toko en om mijn andere arm mijn handtas (borsa in het Italiaans, zover ben ik al) en in mijn hand de riem van een onwillige hond op weg naar huis. Ik moet een beetje opschieten want ik moet die nasi opwarmen, eten en goed mijn tanden poetsen voordat ik zo naar de tandarts ga. En zoals altijd is dít het moment waarop Roemer even uitgebreid zijn behoefte gaat doen. Laatste zakje van de rol ook nog, dus het is te hopen dat hij er niet twee etappes van maakt zoals hij in het bos steevast doet.
Maismeelzakje erom en even een straatje om om het warme pakketje in een vuilnisbak te kunnen deponeren. We hebben er flink de pas in en willen een slenterende vrouw met larvenbak passeren als haar kleuter (die ze dus ook nog heeft) de weg voor ons verspert en ‘howwntje’ roept terwijl zijn handen als grijparmen richting Roemer gaan. Ik verwacht nog half dat ze de zin zegt die ik tegen Roemer zo vaak bezig ‘Ga eens opzij, laat die mevrouw er eens door’, maar niets van dat al. Dan maar via de straat een boog om het koter heen, maar het ergert me dat sommige mensen te lui zijn om hun kind op te voeden. Als je daar geen energie aan wil besteden, begin er dan ook niet aan.

Ga eens weg met die grijphandjes!

Ik gooi de dampende drol in een groene bak en draai me om. Na een halve straat komen we het kind weer tegen en het blokkeert weer de hele stoep. De grijpgrage handjes gaan weer richting hond en weer zegt moeder niets. Ik denk bij mezelf: ‘ga eens uit de weg en hou je klauwen bij je’, maar ik zég: ‘dat lijkt me geen goed idee’.
En nu komt er wel geluid uit moedertjelief: een gepikeerd ‘nou zeg’. Dat is dan mijn beloning voor het wijselijk niet zeggen wat ik denk. Het is ook nooit goed.
Nou prima domme doos, als jij je kind wil leren dat hij zijn grijpgrage klauwtjes naar een onbekende hond uit mag steken dan leer ik mijn hond dat hij zulke kinderen mag bijten. Of beter nog: zulke ‘moeders’, om te voorkomen dat ze kinderen produceren die een gevaar zijn voor de samenleving omdat hen niet geleerd is wat dom gedrag is. Darwin zou het begrijpen.

Read Full Post »

Zelf nadenken

‘Als een ander de sloot in springt, dan spring je er niet zonder nadenken achteraan’, was de opvoed-regel die mijn moeder als klein meisje van haar vader hoorde, en ik later weer van haar.
‘Behalve als die ander niet kan zwemmen’, gaven wij beiden als antwoord.
Zelf nadenken, zelf vragen stellen en niet kritiekloos achter de menigte aanlopen, dat werd ons beiden tijdens de opvoeding ingepeperd. Mijn moeder vond het resultaat van haar eigen opvoeding overigens ‘vermoeiend, maar wel geruststellend’. Ik deed namelijk ook niet zomaar wat zíj me vertelde, maar ze wist dat ik dus óók niet iets stoms zou doen omdat anderen beweerden dat dat ‘cool’ was.
Gelukkig komt het nog maar zelden voor dat iemand niet kan zwemmen, maar helaas zijn er nog heel veel mensen die ingepeperd hebben gekregen dat ze zelf na moeten denken.
En ik geef toe: het is ook lastig. Het valt ook nauwelijks te bevatten dat, als je een restaurant in loopt en gif in iemands eten gooit je met een busje wordt afgevoerd, maar dat dat gewoon is toegestaan als je levensmiddelenproducent bent. Maar het gebeurt. En dus moeten we niet klakkeloos kopen en eten wat er in supermarkten verkocht wordt. En heel veel vragen stellen bij wat er in reclames en voor het Voedingscentrum beweerd wordt.
Als je zelf nadenkt ga je ook niet klappen en ‘minder, minder’ scanderen omdat een man met beperkte verstandelijke vermogens een bord omhoog houdt met die tekst erop in reactie op een retorische vraag van een haatpruik. Als je zelf nadenkt dan maak je je heel snel uit de voeten en ga je diep diep schamen over het feit dat je tot dan toe niet zelf hebt nagedacht.
Op Facebook zag ik een groep voorbij komen met de tekst ‘Wij PVV-ers zijn geen Nazi’s. We zijn het gewoon zat’. Wat ze dan zat zijn dat werd niet duidelijk, maar ik ben hén wel meer dan zat. En met hen bedoel ik dan mensen die niet nadenken maar wel van álles te klagen hebben. Onvrede, daar begon het in het Duitsland van de jaren ’30 ook mee. Onvrede, gekrenkte trots en een miserabele economische situatie. En een groep mensen die, zonder na te denken, achter degene met de grootste bek aan liep. En dan later zeggen ‘Wir haben es nicht gewußt’. Nou, nu weet je het wel.
Ik hoorde trouwens van mijn vader dat de geliefde van die man met die grote bek, Eva Braun, een Joodse was. Blijkbaar wel een die niet zelf na kon denken.

Het 11e gebod

Als mensen niet zelf nadenken dan kan het gebeuren dat jij, een liefdevolle verpleegkundige, ineens met een schreef oog aangekeken wordt. En dat er ineens een heksenjacht op je wordt geopend. Letterlijk, alsof we niet in de 21e eeuw leven, maar in de renaissance. Een paar wijzende vingers zijn genoeg om er voor te zorgen dat je wordt opgesloten. Dat is slechts één stap minder erg dan de brandstapel (die overigens in de renaissance ook nauwelijks ooit gebruikt werd in Nederland, zo zijn wij nu eenmaal niet, daar hebben we Spanjaarden voor nodig).
Maar goed, intussen sta je (en ik citeer nu uit een interview met Ariane Schuter uit VKMagazine, zij gaat Lucia de Berk spelen in een film), jaren nadat je bent vrijgesproken,  bekend als ‘die vrouw die die kindjes heeft vermoord’. Als je niet zelf nadenkt dan is het blijkbaar aannemelijk dat een verpleegkundige baby’s om het leven brengt. Ik heb dat nooit geloofd. Maar goed, ik heb dan ook een hele rare ouderwetse opvoeding gehad.

Read Full Post »

Ibbel

Vandaag is het dierendag en misschien kwam het daardoor dat het me des te meer opviel dat heel veel kinderen schijnen te denken dat het elke dag kinderdag is. Bijvoorbeeld in de bibliotheek waar ik op deze vrijdagmorgen (en dus niet op woensdagmiddag) aan het sjouwen was met een flinke stapel zware boeken (geen sportschool meer nodig, dank u). Ik was net in een wat moeizame uitwisseling met het uitleenapparaat verwikkeld toen een snerpend stemmetje naast mij gilde: IK WIL HIEROP! IK WIL HIEROP! Och heden, een peuter.Er werd niet op de eis van peuter gereageerd dus ging het nog even door:  IK WIL HIEROP! IK WIL HIEROP! IK! WIL! HIER! OP!
Ik moest de neiging onderdrukken om niet te zeggen: ‘Dit is een bibliotheek, geen speeltuin, dus er wordt hier nergens op geklommen.’ Maar goed dan krijg je weer zo’n gepikeerde moeder die zegt dat ze haar kind zelf wel op kan voeden en dat ik dan zeg ‘waarom doet u dat dan niet?’ En daar had ik even geen zin in dus was ik aan het fantaseren over bordjes met de tekst ‘een bibliotheek is geen speeltuin’ terwijl de moeder (die toch bleek te kunnen praten) zei: ‘Kom maar Ibbeltje’. Ibbeltje! Dat krijs-kind heette dus ook nog Ibbeltje! Tja, dan kun je ook niet anders verwachten.
En op dat moment komt de moeder een vriendin tegen in de bibliotheek en gaat op luide toon bespreken hoe het nu met het werk is en dat Ibbeltje naar de peuterspeelzaal gaat en ik vraag me alleen maar af waarom ze daar in ’s hemelsnaam vandáág niet naartoe zijn gegaan. 

Read Full Post »

Rotmoeder

Waar ik het heb gezien of gelezen weet ik niet meer, ongetwijfeld in één van de vele tijdschriften die ik maandelijks verslind, maar ergens las ik een artikel over hoe je door het nemen van een hond kunt testen of je vriend een goede vader zou zijn. Of was het in een aflevering van een comedyserie?
Hoe dan ook, dit is absoluut niet de reden van het in huis halen van een pluizenbolletje, maar ik moet er wel vaak aan terugdenken. De komst van een pup lijkt ook in zo veel opzichten op een generale repetitie…
Dat begint al met de voorbereidingen zoals het uitzoeken van het wiegje (vriend Arjo wil een grote, ik een blauwe) en de school (Arjo wil de beste, ik de school met de gunstigste lestijden). En in de weken die volgen hoor ik mezelf zeggen dat de luiers bijna op zijn maar dat de kleine gelukkig bijna zindelijk is.* En als mensen ernaar vragen vertellen we vol trots dat hij al vanaf de tweede nacht doorslaapt. En dat dat zo heerlijk is.
Op diverse plaatsen in huis liggen opvoedkundige werken die er regelmatig even op worden nageslagen en we kijken zo af en toe naar opvoedprogramma’s. Liefst mét de kleine op schoot (die na 10 minuten kijken in slaap valt). Programma’s zonder strenge nanny’s overigens, maar met een jokerige kleine Mexicaan die het vaak heeft over energie en dan vooral de kalme assertieve energie die van de pappa’s en mamma’s verwacht wordt.
Wat natuurlijk ook heel belangrijk is, is op één lijn zitten. Dat lukt gelukkig heel aardig. Over het wel (van mij) of niet (van vriend) op de bank mogen hebben we een compromis kunnen sluiten. Hij mág op de bank, maar alleen op een dekentje en alleen als wij zeggen dat het mag. Wel hoopvol, zo’n generale repetitie waarin we het eens kunnen worden. Maar of je nu ook kunt stellen dat we goede ouders zijn….
Ok, ik laat hem zo veel mogelijk zijn eigen boontjes doppen, til hem niet op als iets eng vindt maar laat hem wel achter mijn benen dekking zoeken zodat hij zich veilig voelt. En als elke goede moeder denk ik stiekem dat mijn kind hoogbegaafd is, maar dat spreekt voor zich. Maar op een

Met Roemer bij Parnassia

doodnormale doordeweekse avond kwam er ineens een kant van mij naar boven die het daglicht niet echt kon verdragen. In het bovenhuis tegenover ons woont een hond die, op z’n zachtst gezegd, niet zo goed opgevoed is. Die hond heeft afgelopen week een kat doodgebeten. En dit enge beest hing half uit het raam naar beneden te staren. Naar míjn hondje.
En toen werd er een soort oermoeder in mij wakker, want van die opvoedprogramma’s wist ik dat dit dominant gedrag is, dit pikte ik niet! Ik ging voor Roemer staan om duidelijk te maken dat hij van mij is en staarde terug naar de grote bruine vechthond. Toen hij een lip optrok, deed ik het ook. En toen hij gromde gromde ik terug. Net zolang tot hij als eerste wegkeek. En toen begonnen Roemer en ik aan ons ‘rondje’.
Halverwege het rondje kwam het besef: ik ben zo’n moeder die verhaal komt halen als haar kind gepest wordt! Ik ben een bemoeizuchtige rotmoeder… Als er ooit mensjes komen bij ons thuis moeten we er ook maar eens een boekje over lezen en misschien zelfs een nanny bellen….

*N.B.: Waar ik wiegje zei moet het bench zijn, waar ik school zei bedoel ik puppycursus en waar ik luiers zei bedoel ik puppypads. Ik zet twee Cesars in.

Read Full Post »