Doe de deur dicht, ga zitten

Bijna alle schrijvers, columnisten of mensen die zich ooit tot deze groep hopen te kunnen rekenen hebben er wel in meer of mindere mate ‘last’ van: een obsessie met alles wat je onder de noemer ‘schrijfwaar’ kunt scharen. Pennen (wat mij betreft vooral vulpennen), schrijfblokken, gelinieerd papier, ongelinieerd papier (voor schrijfster Isabelle Allende moet het zachtgeel zijn, doe je voordeel met deze informatie) en vooral notitieboekjes. Wat dat laatste betreft is de vraag dan Moleskine of Paperblanks? Daar hoef ik zelf niet lang over na te denken: van een stapel dezelfde zwarte boekjes zou ik niet vrolijk worden. Hoe illuster de lijst met artistieke fans uit het verleden ook is. Doe mij maar een mooi Paperblanks boekje met het patroon van een middeleeuwse kimono op de kaft of een detail uit een Marokkaans mozaïek.
Maar er is nog meer ‘basismateriaal’ dat belangrijk is voor je schrijverschap. Tijdens het schrijven ondersteun jij je (vul) pen. Maar wat ondersteunt jou? Precies, je schrijversstoel.
Zelf heb ik, natuurlijk, een hele fijne. Eentje waarin je goed rechtop kunt zitten als je in een vlaag van inspiratie achter elkaar door moet typen, maar waarin je ook achterover kunt leunen en je arm over de leuning kunt laten hangen. Al dan niet met een tumbler met bourbon of een wodka-gimlet erin. Want ja, mijn stoel heeft Mad Men allure. In de aflevering ‘shut the door, have a seat’ zag ik allemaal broertjes van mijn eigen stoel staan. Stoelen die honderden creatieve processen hebben ondersteund maar ook gewoon dienst kunnen doen als eetkamerstoel. Daar doet die van mij ook niet moeilijk over.
En zo’n stoel kun jij nu ook in huis halen. Hoe dan? Heel simpel; door te ruilen. Deze stoel was eerst een tas en daarvóór was het een boek. Uiteindelijk is het de bedoeling dat deze stoel een elektrische fiets wordt. Hoe? Dat lees je hier.
Dus graai in je eigen sociale overwaarde, doe een aanbod en haal je schrijf/eet/lees/drinkstoel in huis.

Read Full Post »

Kim durft te vragen

Mijn allereerste keer was ’s avonds, op mijn oppasadres. Kind lag te slapen en ik had tijd voor mijn andere werkzaamheden: het schrijven van een column, verder werken aan mijn boek dat in juni uitkomt, of een blog (nee, ik weet niet meer precies welke van deze opties het was).  Ik twijfelde over de spelling van een bepaalde term en aangezien ik google hierin niet volkomen vertrouwde, gooide ik het maar op twitter: Wat is de juiste spelling van Win-win-situatie? #durftevragen
Een typisch geval van klok en klepel, want ik wist hoe ik iets moest vragen aan ‘de hele wereld’, maar ik had geen idee waar ik de antwoorden kon lezen. Gelukkig weet ik het nu wel (bij mijn @mentions en ik had antwoord van @Vorkbaard inclusief smiley, want ik bleek het al goed geschreven te hebben). Wat ik óók niet wist is dat #durftevragen niet op twitter is ontstaan maar als een sessie op een beurs. Tijdens die sessie kon een groep mensen hun vraag aan elkaar stellen en de vragen werden tegelijk op twitter gezet. Daarna is de hashtag #durftevragen een eigen leven gaan leiden buiten de sessies om.
Hoe ik dat weet? Door het overzichtelijke en inspirerende boekje ‘Durf te vragen’ van Nils Roemen en Fanny Koerts. De ondertitel luidt:  de kracht van sociale overwaarde. En dat is precies waar de schrijvers vanuit gaan: iedereen heeft wel iets op zolder liggen waar hij/zij niets (meer) mee doet. Of kennis waar ze een ander mee kunnen helpen. Dit is sociale overwaarde. In het boek kun je lezen wat je er allemaal mee kunt bereiken en wat er allemaal al mee bereikt is.
Nils en Fanny roepen je op om vooral zelf ook gebruik te maken van #durftevragen en zo vrij te zijn je verlanglijst de wereld in te sturen. Dat is niet zo moeilijk: als Crohnpatiënt met een beperkte voorraad energie staat er al jaren één ding bovenaan mijn verlanglijst (ja, energie, maar dat krijg ik zelfs met de beste #durftevragen-sessie niet voor elkaar): een elektrische fiets.
In het boekje, dat overigens vrolijk geïllustreerd is door Kim Ravers, staat het inspirerende verhaal van Kyle MacDonald die een paperclip ruilde voor een huis. Hoe? Tja, het beste kun je dat in het boek lezen, maar het komt er op neer dat hij de paperclip ruilde voor iets waardevollers en dat voor iets wat nog meer waarde had.
Zou het echt werken? Ik neem de proef op de som: wie wil ‘Durf te vragen’ met me ruilen? Ik hoop natuurlijk te eindigen met een elektrische fiets…

 

Binnen een dag had ik al een reactie: Joan wilde graag het boek hebben in ruil voor deze tas: hij is ongeveer 40cm breed en 30cm hoog en heeft een leren hengsel, bloemetjesmotief en pailletjes. De tas is afsluitbaar met een rits. De tas is gekocht bij Sascha en is zo goed als nieuw omdat hij niet zo handig bleek als schooltas. Wie wil er ruilen???? 

Read Full Post »

Kim leest: Geld verdienen met sociale media van Cor Hospes

Of ik een blogje wilde schrijven over het nieuwste boekje van uitgeverij Haystack, luidde de vraag op Twitter. Haystack….Haystack, is dat niet de uitgeverij van dat leuke boekje over zakelijk twitteren dat ik in mijn ZZP-kerstpakket kreeg? Ja dus! En mijn antwoord op de vraag? Ja dus!
Net als ‘Zakelijk twitteren voor beginners’ (geschreven door Carlijn Postma) is het nieuwe boekje van Haystack ‘Geld verdienen met sociale media’ een fris vormgegeven en handzaam boekje. Het past dus niet alleen door de brievenbus (handig als je het als relatiegeschenk wil versturen), maar ook makkelijk in je jaszak voor een lange treinreis, of, zoals in mijn geval, in je tas als je een middagje gaat oppassen. Ik hoop dat dit boekje een beetje een vervolg is op ‘Zakelijk twitteren voor beginners’, ik ben nu aardig wegwijs op twitter en zou graag een stapje verder willen: hoe kan ik mijn ‘merk’ nog beter in de markt zetten en nog meer opdrachten binnenhalen? ‘Geld verdienen met sociale media’ leest in ieder geval net zo lekker makkelijk weg als ‘Zakelijk twitteren voor beginners’. En dat komt mooi uit, want vlak naast me staan 3 tienjarigen zich te verdringen rond een laptop. Ze spelen een spel op Hyves.
De belangrijkste boodschap van het boekje is dat sociale media een middel zijn om als bedrijf iets te geven aan de klant. Aandacht, tips of zelfs kortingen of iets anders leuk. Op die manier krijg je binding met je klant.
Mijn oppaskind en zijn vriendjes hebben dit boekje later niet nodig; zij begrijpen de kracht van sociale media al. “Als je dat nou aan mij geeft dan kan ik dat weer met jou delen en krijg ik coins en jij heel veel experience.”
Wat ze precies bedoelen weet ik niet, maar volgens mij is het wel de kern van de zaak.
Geven dus. En mijn bio aanpassen. Want dat is de eerste tip van Cor die ik ter harte heb genomen: je bio op Twitter moet passen bij je tweets. Dus aan ‘Columnnist voor de Crohnstichting, tekstschrijver voor Kim in de pen, houdt van sushi, yoga, kleur groen, boeken. Leeft met @Arjoh en konijn Pippa’ heb ik de zin ‘wil een hond’ toegevoegd. Want daar gingen mijn laatste tweets over.
Nu nog wat vaker bloggen, ik lees namelijk in het boekje dat 54% van de bloggers dagelijks iets nieuws op zijn of haar site zet. Ik ben al blij als ik 1 keer per week een column plaats. Gelukkig ben ik dankzij dit stukje weer voor een week klaar…
En dan nog een marketingstrategie. Heeft iemand er nog eentje over? #durftevragen Misschien even aan de schrijver zelf vragen, want dat hij een slimme verkoper is, is na het lezen van ‘Geld verdienen met sociale media’ wel duidelijk. Hij verwijst een paar keer heel strategisch naar het boekje ‘Alle 13 goed’, waar ik inmiddels ook wel nieuwsgierig naar ben geworden. Laat hij dat nou ook geschreven hebben…

Geld verdienen met sociale media –Cor Hospes
Met ‘visuals’ (tekeningen) door Kim Ravers
ISBN 9789077881965
Uitgeverij Haystack

De foto is gemaakt door Bart Zwemmer

Read Full Post »