De volkswijheid dicteert dat kattenmensen sociaal zijn en van gezelligheid houden. Ook zouden ze eigenzinnig en creatief zijn. En, als je het mij vraagt, er is iets vreemd in hun karakter waardoor ze zich vrijwillig demoveren tot persoonlijke bediende van een mini-tijger.
Maar dat sociale, dat zie ik niet zo. Ik zou mezelf niet omschrijven als een socialio (dat is Emilio Guzman al), ik ben dan ook een hondenmens, maar ik probeer wel rekening te houden met anderen. Toen wij twaalf jaar geleden een hondje in huis haalden en hij de eerste nachten nog wel eens een blaf liet horen, heb ik aan de buurvrouw gevraagd of ze geen last van hem had (had ze niet). Als ik met mijn inmiddels bejaarde hond ga wandelen neem ik poepzakjes mee. Niet alleen omdat dat moet, ik wil ook gewoon niet dat anderen last hebben van het feit dat ik een hond heb.
Maar dan kattenbezitters. Die laten hun troeteldier gerust hele dagen en nachten zonder toezicht buiten lopen (ik kan me dat al niet eens indenken, dat je je viervoeter ergens laat lopen waar ie onder een auto kan komen of ergens van kan schrikken terwijl je er niet bij bent). Die beesten kakken vervolgens in iemands tuin (in mijn geval moet ik dus niet alleen de poep van mijn eigen hond opruimen maar ook die van andermens kat), vermoorden op jaarbasis miljoenen vogels en andere dieren (je hoeft mij niet te geloven, Arjen Lubach zegt het ook) en houden ook nog eens mensen wakker.
De aansporing van De Avondshow om katten ’s nachts binnen te houden en in het broedseizoen de hele dag, heeft niet iedereen ter harte genomen. Niet alleen zie ik overdag nog steeds katten lopen, de afgelopen drie nachten werden we wakkergekrijst door iemands poezenbeest. De afgelopen nacht was het zo erg dat het al begon voordat we gingen slapen en het om tien uur ’s ochtends nog steeds onverminderd doorging. En je zou denken dat één beest je niet een hele nacht wakker kan houden (of misschien alleen een mug op je kamer), maar het gaat om het sóórt geluid. Soms word ik ’s nachts een beetje wakker van het geschreeuw van een meeuw die voorbijvliegt. Dan denk ik even ‘meeuw, strand, leuk’ en slaap weer. De meeuw is dan ook al weg, heeft de sneltrein naar Zandvoort genomen denk ik. Maar die kat, die blijft de hele nacht op een schuur in de buurt zitten. En soms is hij even stil en dan dommel je in slaap, maar dan begint het weer. En het klinkt als het protest van een plat pratend kind: ‘nai, nai, naaaai!’ En ook plat pratende kinderen verdienen het om beschermd te worden. En soms klinkt het alsof iemand pijn heeft: au-au-auuuuaauuu!’ Dan maakt mijn onderbewuste me wakker, ook al is er niets dat ik doen kan. En dat gaat de hele nacht zo door.
Ik probeer zo vegan mogelijk te leven, dus ik ben tegen het afschieten van dieren, maar als komende nacht iemand die schijtkat van het schuurdak plukt, ‘m in de kofferbak van een auto stopt zodat we een nacht rustig kunnen slapen en ‘m de volgende ochtend naar een dierenarts brengt om ‘m te laten steriliseren, dan zou ik dat van harte toejuichen.
Kim in de pen blogt 
Geef een reactie