Fietskrat

Zo eens per jaar heeft onze favoriete supermarkt Marqt een fietskrat-actie: bij een X-bedrag aan boodschappen krijg je een zegel en bij inlevering van een volle kaart krijg je een gratis fietskrat. Ik geloof dat we inmiddels drie keer mee hebben gedaan: de eerste keer waren de kratten op voordat ons zegelboekje vol was en de tweede keer raakte het boekje niet vol voordat de actie afgelopen was.
Maar dit keer zou het toch moeten lukken? Ik wil namelijk heel graag zo’n krat: op de fiets van vriend zitten namelijk geen snelbinders meer dus moet ik alle boodschappentassen over mijn schouders hangen als ik inkopen heb gedaan in de stad. Ik heb namelijk een hekel aan fietstassen: ik heb ze ooit, tegen mijn wil, van mijn moeder gekregen en die dingen stonden continue vol regenwater en mijn fiets liep de hele tijd aan omdat de punt van de tas steevast tussen mijn spaken hing. Dus zodra ik vriend leerde kennen liet ik mijn eigen fiets met de felgekleurde ondingen voor de deur staan en koos voor zijn tasloze stalen ros.
Dit jaar gingen we midden in de kratten-actie een week op vakantie dus was ik even bang dat het ook dit jaar niet zou gaan lukken, maar tot mijn vreugde kreeg ik afgelopen week dubbele zegels omdat Marqt een zoveelste filiaal had geopend dus vrijdag was het ineens zover: een vol boekje, dus ik mocht een krat pakken. Dat deed ik dan ook maar snel, want zaterdag zouden we er niet komen en voordat je het weet zijn ze weer op. Maar toen… Toen stond ik bij de snelbinderloze fiets en was het even puzzelen hoe ik het mee zou krijgen. Het bakkersrek om het op te doen zat er namelijk niet bij (en al had het er wel bij gezeten dan was ik niet van plan om dat op het plein voor de bibliotheek even te gaan monteren). Dus dan maar op dezelfde manier als het vervoeren van alles wat ik uit de stad meesleep: over mijn schouder. Dus fiets ik met over mijn ene schouder mijn tas met Marqt-voedsel en over mijn andere schouder mijn ‘handbag’ met aan de schouderband een Marqt-fietskrat.  
En dat ging heel lang goed. Totdat ik onder het viaduct bij het station door reed en daarna een bocht moest maken. Toen kwam het handvat van mijn fiets tegen het krat aan en gleed de fiets onder me weg en kon ik pauselijke wijze de Haarlemse straatstenen kussen. Gevolg: een blauwe kin, geschaafde pols en schouder en een dikke knie met alle kleuren van de regenboog en ook nog een scheen vol krassen en bulten.
Tja, zo’n krat op je fiets is heel handig, maar zonder bijbehorend rek op z’n zachtst gezegd vrij onhandig. Maar ja…hoe krijg je ‘m anders thuis? Dus toch maar snel doorgefietst naar huis mét krat. Je moet er wat voor over hebben, maar we hebben ‘m eindelijk. En nu op de bank met wijnkoel-manchetten om mijn benen en een coolpack tegen mijn gezicht.