Kooikerhondje wil niet wandelen

Soms schrijf ik een blog waarvan ik denk ‘nou, dat zal de tongen wel losmaken’ en blijft het opvallend stil. Een andere keer tik ik nietsvermoedend een stukje en zie ik tot mijn verbazing de staafdiagram die het aantal lezers weergeeft de lucht in schieten. Ik kan er eerlijk gezegd nog steeds geen peil op trekken.
Daarom is het ook zo interessant om regelmatig te kijken met welke Google-zoektermen mensen op mijn blog terechtkomen. Dat geeft een béétje inzicht in wat ‘de mensen’ willen lezen. En geloof me, dat zijn soms de raarste dingen. Maar van de week zag ik ineens een zoekterm die herinneringen naar boven bracht: kooikerhondje wil niet wandelen.
Zo eentje hadden wij er ruim twee jaar geleden ook: sleurpuppy noemden we Roemer toen. Daar gingen we, tig keer per dag dat blokje om met een niet-lopend hondje achter ons aan. Stil staan om te snuffelen, dat wilde hij wel, maar lopen ho maar.

Lopen? Nee toch? We zijn gisteren al geweest…

‘Dat is meestal zo bij die hele kleintjes’, zei de oude buurman die we regelmatig tegenkwamen (en van wie Roemer altijd een aai kreeg). Dat stelde me wel enigszins gerust. Ok, dit was ‘normaal’. Maar leuk was anders.
Wat Roemer wél heel leuk vond was het leren van trucjes. Zit, lig, sta, rol, rondje en ‘pootjes op’. En op een gegeven moment ben ik dat maar buiten gaan doen met hem. In het kleine speeltuintje waar hij ook slalom om de paaltjes kon lopen en in het klimhuisje kon klauteren. En na twee dagen liep hij al kwispelend naar de deur als ik zijn riem pakte.
En dat is nog steeds zo. ’s Ochtends zijn brokken met smaak opeten is echter weer een ánder verhaal….

Zijn er nog meer verzoeknummers? Waar zou jíj nou graag eens een blog over lezen? Ik lees je reactie graag.

Read Full Post »

En wat zegt het hondje dan?

Als we klein zijn wordt het er uitentreuren bij ons ingestampt, door Sesamstraat, ouders die ons educatief-verantwoord willen opvoeden en door vrolijk geïllustreerde boekjes: de eend zegt kwak, de koe zegt boe en het hondje zegt waf.
Nou mooi niet, hier in huis zegt het hondje al een week iets dat nog het meest lijkt op het boe van de koe. We zijn verkeerd voorgelicht. Het loeien begint meestal ’s ochtends vroeg en houdt pas op als vriend beneden is gekomen om met de loeiende hond te gaan lopen. Wat iets later is dan anders aangezien vriend nu vrij heeft. Na het lopen weigert de niet meer loeiende hond overigens om te eten.
Op zich kennen we het verschijnsel loeien-en-niet-eten als een lente-ritueel: er zijn dan verschillende teefjes loops en onze Don Juan raakt daardoor enigszins van slag. Zou er nu ook een lekker wijfje loops zijn? Voor de zekerheid nemen we hem elke dag mee op een flinke wandeling zodat hij zijn energie kwijt kan. Het helpt niet echt: nu is hij een móeie, loeiende hond.
Vriend denkt dat het door het vuurwerk komt en inderdaad is één ochtend om 6 uur een brandweersirene de aanleiding om alvast met loeien te gaan beginnen, maar het vuurwerk zelf doet hem niets. Zelfs op klokslag 12 uur op de oudjaarsavond geeft hij geen krimp en gaat vrolijk door met het zoeken van de koekjes die we voor hem in huis verstopt hebben.
En dan bedenk ik, op een te vroege ochtend waarop we het geloei proberen te negeren, me dat het niet zomaar een hondje is, maar een KOOIKERhondje. Er zijn een paar trekjes typerend voor kooikerhondjes: ze zijn graag bij de baas, ze houden ervan als dingen gaan zoals ze horen te gaan, en als ze niet gaan zoals ze horen te gaan dan zijn ze slim genoeg om te proberen ervoor te zorgen dat ze weer gaan zoals ze horen te gaan.
Zo weet ik me een verhaal te herinneren van een kooikerhondje dat van zijn baasjes elke ochtend een koekje kreeg als zij koffie hadden gezet. Op een ochtend duurde het hem allemaal te lang en begon hij zelf maar vast wat knoppen op het apparaat in te drukken.
Ik zie wat paralellen: normaalgesproken komt vriend eerder naar beneden en is het hondje dus minder lang alleen. Als we op vakantie zijn dan wordt er ook wel iets later op de ochtend gelopen, maar dan slaapt hij bij ons op de kamer.

Gisteren Duinvliet, vandaag zwemmen in Groenendaal en morgen naar Schoteroog. Loeien loont!

We besluiten hem iets minder vaak zijn zin te geven. Dus hem níet uit te nodigen op de bank als hij zijn kop erop legt en ons met grote bruine ogen aankijkt. Níet reageren op blaffen. En niet de deur naar de tuin voor hem opendoen als hij er veelbetekenend met zijn neus naar wijst. Eens kijken of wij onze zin (uitslapen) krijgen als hij het iets minder krijgt. Het enige waar ik nu nog wel even aan toegeef is het toevoegen van wat heet water en een kaassnoepje aan zijn brokjes als hij ze tegen het middaguur nóg niet heeft opgegeten.

Read Full Post »