Soms schrijf ik een blog waarvan ik denk ‘nou, dat zal de tongen wel losmaken’ en blijft het opvallend stil. Een andere keer tik ik nietsvermoedend een stukje en zie ik tot mijn verbazing de staafdiagram die het aantal lezers weergeeft de lucht in schieten. Ik kan er eerlijk gezegd nog steeds geen peil op trekken.
Daarom is het ook zo interessant om regelmatig te kijken met welke Google-zoektermen mensen op mijn blog terechtkomen. Dat geeft een béétje inzicht in wat ‘de mensen’ willen lezen. En geloof me, dat zijn soms de raarste dingen. Maar van de week zag ik ineens een zoekterm die herinneringen naar boven bracht: kooikerhondje wil niet wandelen.
Zo eentje hadden wij er ruim twee jaar geleden ook: sleurpuppy noemden we Roemer toen. Daar gingen we, tig keer per dag dat blokje om met een niet-lopend hondje achter ons aan. Stil staan om te snuffelen, dat wilde hij wel, maar lopen ho maar.
Lopen? Nee toch? We zijn gisteren al geweest…
‘Dat is meestal zo bij die hele kleintjes’, zei de oude buurman die we regelmatig tegenkwamen (en van wie Roemer altijd een aai kreeg). Dat stelde me wel enigszins gerust. Ok, dit was ‘normaal’. Maar leuk was anders.
Wat Roemer wél heel leuk vond was het leren van trucjes. Zit, lig, sta, rol, rondje en ‘pootjes op’. En op een gegeven moment ben ik dat maar buiten gaan doen met hem. In het kleine speeltuintje waar hij ook slalom om de paaltjes kon lopen en in het klimhuisje kon klauteren. En na twee dagen liep hij al kwispelend naar de deur als ik zijn riem pakte.
En dat is nog steeds zo. ’s Ochtends zijn brokken met smaak opeten is echter weer een ánder verhaal….
Zijn er nog meer verzoeknummers? Waar zou jíj nou graag eens een blog over lezen? Ik lees je reactie graag.
Kim in de pen blogt 