Ik begrijp natuurlijk ook wel dat mensen op een verheugde reactie hopen als ze zeggen ‘Ik heb een verrassing voor je.’ Of als ze zeggen ‘Ik heb iets leuks voor je maar ik zeg nog niet wat het is.’ Mijn standaardvraag na een dergelijke opmerking is namelijk ‘Wat is het dan?’ en als daarop volgt dat dat nog een verrassing is dan moet ik het eerlijk bekennen: ik houd helemaal niet van verrassingen.
‘Oh maar de mijne is heel leuk’, krijg ik dan bijna altijd te horen. Tja, dat wil ik dus graag zelf beoordelen hè? Bovendien getuigt het niet echt van begrip. Als iemand tegen mij zegt ‘ik ben bang voor honden’ dan zeg ik toch ook niet ‘maar de mijne is heel lief’? Dan vraag ik ‘helpt het als ik hem aan de lijn houd of zal ik hem even buiten laten spelen zolang je in huis bent?’
Uitnodigingen met daarop teksten als ‘we zeggen nog niet wat we gaan doen maar neem je zwemspullen mee’, kan ik nog net aan. Maar andere verrassingsaankondigingen irriteren me mateloos: ik wil weten wat het is. En het laat me niet los tot ik het weet wat kan leiden tot twee uitkomsten: óf het is in mijn hoofd zó leuk en spectaculair geworden dat het alleen maar tegen kan vallen óf ik heb een nachtmerriescenario bedacht waardoor ik er van tevoren al zo huizenhoog tegenop ga zien dat ik blij zou zijn als ik zou horen dat het niet doorgaat.
Jaren geleden vertelde een vriendje me eens dat hij voor mijn verjaardag een verrassing had bedacht. ‘Maar ik wil geen verrassing, ik wil een cadeautje’
‘Maar ik vind het leuk om iets te gaan doen, dus heb ik een verrassing bedacht’, was het antwoord.
‘Ik niet.’
‘Maar dit is echt iets leuks’.
Het einde van het verhaal? Ik vond het niet leuk. Dat het voor een groot deel aan het vriendje lag dat ik er geen bal aan vond om met hem een weekend in een stad te zijn bedacht ik me al vrij snel dus de relatie duurde daarna niet lang meer.
Verloofde gelooft me tenminste als ik zeg dat ik niet van verrassingen houd, maar soms kan hij er niets aan doen, dan overkomt het hem ook een beetje…
Zo kreeg ik van de week een bericht van hem via de Google-chat:
‘We gaan een weekend weg met mijn werk’
‘Oh, wanneer en waar naartoe?’
‘waarnaartoe is altijd een groot geheim. het is het weekend van 12-14 dec’
‘oh jolly’
‘Waar we naar toe gaan en hoe dit weekend invulling zal krijgen blijft nog even een verrassing, uiteraard word je hier voortijdig over geïnformeerd. Aldus het mailtje dat ik heb gekregen.”
‘Ja, maar ik wil het nu weten want dan weet ik vast of ik het leuk vind.’
‘Oh ja. ik zal het de volgende keer pas zeggen als ik weet waar we naartoe gaan.’
Dank u. Dan ga ik me nu vast zorgen maken over campings waar ik blaasontstekingen oploop, de Ardennen waarin ik moet kajakken en Moskou waar ik in de bak wordt gegooid omdat ik onaardige blogs over Putin heb geschreven. En dat allemaal in één weekend.
Moet jij mee met een weekend van het werk van je vriend? Dat mag je toch altijd nog zelf beslissen… Ik zou sowieso niet meegaan.
Nee, het móet niet, dus als het een strafkamp in Syberie wordt ga ik niet mee maar dat zou wel enorm jammer zijn voor al die andere mensen natuurlijk. 😉 Een paar jaar geleden waren we op weekend-uitje in Maastricht en dat was erg leuk (Bonefantenmuseum!).
Heerlijk herkenbaar! Ik denk dat er veel meer mensen hun mening over verrassingen zouden moeten uitspreken (i.p.v. politiek correcte antwoorden geven 😉 )
Al moet ik bekennen dat ik me er zelf ook wel eens schuldig maak aan politiek correcte antwoorden.
Verrassingen moet je mij ook van te voren vertellen. Want daar hou ik dus totaal niet van. Of je moet het lekker voor mij houden en op het moment mij verrassen.
Oh, ik ben dol op verrassingen! Hoe gekker hoe beter… Enige probleem is, dat niemand dat kennelijk van mij weet. Dus tot die tijd doe ik maar leuke dingen voor andere mensen, waarvan ik zeker weet dat ze en verrassingen leuk vinden en ik zeker weet dat mijn verrassing in goede aarde valt…
Ik denk dat het van te voren aankondigen bij veel mensen die er niet van houden het grootste deel van het probleem is, overigens.
Klopt, ik vertel ook nooit dat er een verrassing komt, totdat de verrassing eraan komt en ik dus eigenlijk al meteen kan vertellen wat het is…
Dat is een stuk leuker 😉
Oh god ik snap het helemaal. Althans; in het geval van sommige mensen uit mijn omgeving is de ‘ik háát verrassingen’-opmerking (klinkt als moppersmurf) zeer van toepassing. Die hebben namelijk altijd van die verrassingen die ik dus niet leuk kan vinden….dat zeg ik dan vaak niet, maar het zal ongetwijfeld toch te zien zijn. Dat zijn van die mensen die mij dan gewoon denken te kennen (‘ik ken jou!’ – grrrrrr) maar dat dat dus uiteraard weer niet zo blijkt te zijn. In andere gevallen kan ik een verrassing wel leuk vinden. Dat ligt dus aan de persoon. Ik moet dan echter wel mijn stinkende best doen om geen verwachtingen te verzamelen in mijn hoofd. En ik probeer mijzelf niet teveel te kwellen met mijn nieuwsgierigheid.
[…] Engineering, stond op het boek dat vriend in handen hield. ‘Oh, dat is iets voor jou: een verrassing‘, zei de grapjurk. Blijkbaar houdt hij er zelf wél van want het boek ging mee en bleek […]