Het vorige boek dat ik besprak heeft waarschijnlijk de sterkste laatste zin van de shortlist van de Women’s Prize for Fiction, Brotherless Night heeft de beste eerste zin: ‘I recently sent a letter to a terrorist I used to know.’ Met die zin begint de hele wereld die de auteur voor de lezers schets: een wereld van jongens die op straat cricketen, mangobomen die in tuinen groeien, de geur van curry, de kleur van sari’s, het geklets van kinderen die naar school fietsen.
Hoofdpersoon is de 16-jarige Sashikala Kulenthiren, Sashi, die graag arts wil worden. Samen met één van haar vier broers en diens beste vriend, studeert ze dagelijks in de bibliotheek van Jaffna, een plaats in Shri Lanka. Ze is een gedreven en intelligente leerling, maar het zijn de jaren ’80 en zij en haar familie zijn Tamil. In de jaren, decennia, die volgen wordt haar leven een speelbal van het politieke klimaat als haar land wordt verscheurd door oorlog. Steunt ze de Tamil Tijgers, ook al doen ze qua geweld soms niet onder voor het regime? Of weet ze trouw te blijven aan haar eed do no harm?
Sommige romans lezen als een trein, anderen moet je lezen als poëzie omdat je anders te veel mist van de mooie stijl. Dit boek moest ik af en toe wegleggen om iets hersenloos te doen, een spelletje op mijn telefoon ofzo, omdat het anders te veel werd. Want het is heftig, dit verhaal. En dat is knap van de auteur: de lezer een fractie laten voelen van de wanhoop en het verdriet die de Shri Lankanen toen moeten hebben gevoeld.
Maar ik legde het boek nooit lang weg, daarvoor is het veel te goed. Sashi is een geweldig personage en er zijn nog veel meer sympathieke karakters van wie je wil weten hoe het verder gaat met ze. Ik was dan ook positief verrast toen ik gisteren las dat dit boek de Women’s Prize for Fiction heeft gewonnen. Terecht, ook al hoe ik zelf nog steeds het meest van Restless Dolly Maunder.
Hier volgt een spoiler voor de gevoelige lezers…
de hond blijft leven
Kim in de pen blogt 