Als er één hondje het predicaat Happy go lucky (vrolijk en onbezorgd) verdient, dan is het onze Roemer wel. Met een vrolijke zwaaistaart en een speelgoedje in zijn bek loopt hij menig ochtend door de winkelstraat op weg naar het losloopveldje. Onderweg bewonderende blikken oogstend. “Ach kijk nou, wat een schatje”, hoor ik vaak mensen zeggen die langslopen of -fietsen. Vaak komt er wel een 7- of 8-jarig meisje vragen of ze het hondje even mag aaien. Dat mag altijd want er zijn weinig dingen die Roemer leuker vindt dan geaaid worden door kinderen.
Hij heeft inmiddels geleerd dat hij rustig moet gaan zitten voordat hij door kinderen wordt geaaid, dus dat doet hij dan ook. Maar ook als ik een praatje aan het maken ben met een ander baasje of een buurman of -vrouw komt hij bij die persoon even een aai halen. Een heel vrolijk blij hondje dus dat ook nog bijna nergens bang voor is.
Dit is voor een groot deel te danken aan Cora van Nefoko’s die kosten noch moeite heeft gespaard om Roemer en zijn broertjes en zusje heel goed te socialiseren in de eerste weken van hun leven. Zo heeft ze het hele nestje een paar keer in de fietskar meegenomen naar een winkelcentrum en zijn ze ook eens op het station geweest. Mede daardoor hebben wij nu zo’n lieve sociale hond dat zelfs menig Kooikerliefhebber nog verbaasd staat.
Ze hebben weer iets bedacht hoor...
“Hé, wat een lief Kooikertje!”, horen we vaak. “Wij hebben er ook een, die is wel lief hoor, maar een stuk terughoudender.” En slim zijn ze ook allemaal. En ze hebben ook allemaal zo hun eigen ‘kuren’ die vaak heel vertederend zijn.
Zo vertelde een echtpaar dat ik in de dierenwinkel sprak (Roemer liet zich aan de voeten van de mijnheer op zijn rug vallen om over zijn buik gekriebeld te worden), dat hun Kooikerhondje, als een speeltje op haar pootje was gevallen of het haar op een andere manier pijn had gedaan, het gedecideerd oppakte en het in de verste hoek van de kamer legde. Alsof ze wilde zeggen: Zó, dáár spelen we voorlopig niet meer mee. Stout speelgoedje.
Aan dat verhaal moest ik gisterenavond met een glimlach van herkenning terugdenken. Er zijn weinig dingen waar Roemer bang voor is, maar we hebben er toch twee ontdekt: die wapperende hoezen om motoren heen (om ze te beschermen tegen de regen) en ‘dingen uit een doosje pakken’.
Dat eerste hebben we ontdekt doordat hij zich schap zet als we op straat een motor met hoes passeren, dat tweede doordat ik gisteren een zoekspelletje met hem deed. Ik had een klein kartonnen doosje en daar stopte ik dan een speeltje in. “Zoek aap!”, zei ik dan. Roemer had hem al snel gevonden, maar “pak hem maar” vond hij nog wel een beetje spannend. Hij pakte aap heel bedachtzaam bij het puntje van zijn staart en tilde hem het doosje uit.
Vriend denkt ‘s avonds dat dat makkelijk op te lossen is en laat Roemer een koekje zien dat hij vervolgens in het doosje legt. “Pak het maar”, zeggen we.
Ja, daar ligt het koekje....
Maar hij blijft vooral heel lang staren naar het doosje en dat geurige koekje dat er in ligt. Dan staat hij op en loopt naar de hoek van de kamer. Hij komt terug met zijn Kong (rubber speeltje waar snoepjes in kunnen) en legt die voor de voeten van vriend. Alsof hij zeggen wil: “Stop het hier maar in, grijze baas. Dat vind ik veel leuker.”
Kim in de pen blogt 