Mijn allereerste keer was ’s avonds, op mijn oppasadres. Kind lag te slapen en ik had tijd voor mijn andere werkzaamheden: het schrijven van een column, verder werken aan mijn boek dat in juni uitkomt, of een blog (nee, ik weet niet meer precies welke van deze opties het was). Ik twijfelde over de spelling van een bepaalde term en aangezien ik google hierin niet volkomen vertrouwde, gooide ik het maar op twitter: Wat is de juiste spelling van Win-win-situatie? 
#durftevragen
Een typisch geval van klok en klepel, want ik wist hoe ik iets moest vragen aan ‘de hele wereld’, maar ik had geen idee waar ik de antwoorden kon lezen. Gelukkig weet ik het nu wel (bij mijn @mentions en ik had antwoord van @Vorkbaard inclusief smiley, want ik bleek het al goed geschreven te hebben). Wat ik óók niet wist is dat #durftevragen niet op twitter is ontstaan maar als een sessie op een beurs. Tijdens die sessie kon een groep mensen hun vraag aan elkaar stellen en de vragen werden tegelijk op twitter gezet. Daarna is de hashtag #durftevragen een eigen leven gaan leiden buiten de sessies om.
Hoe ik dat weet? Door het overzichtelijke en inspirerende boekje ‘Durf te vragen’ van Nils Roemen en Fanny Koerts. De ondertitel luidt: de kracht van sociale overwaarde. En dat is precies waar de schrijvers vanuit gaan: iedereen heeft wel iets op zolder liggen waar hij/zij niets (meer) mee doet. Of kennis waar ze een ander mee kunnen helpen. Dit is sociale overwaarde. In het boek kun je lezen wat je er allemaal mee kunt bereiken en wat er allemaal al mee bereikt is.
Nils en Fanny roepen je op om vooral zelf ook gebruik te maken van #durftevragen en zo vrij te zijn je verlanglijst de wereld in te sturen. Dat is niet zo moeilijk: als Crohnpatiënt met een beperkte voorraad energie staat er al jaren één ding bovenaan mijn verlanglijst (ja, energie, maar dat krijg ik zelfs met de beste #durftevragen-sessie niet voor elkaar): een elektrische fiets.
In het boekje, dat overigens vrolijk geïllustreerd is door Kim Ravers, staat het inspirerende verhaal van Kyle MacDonald die een paperclip ruilde voor een huis. Hoe? Tja, het beste kun je dat in het boek lezen, maar het komt er op neer dat hij de paperclip ruilde voor iets waardevollers en 
dat voor iets wat nog meer waarde had.
Zou het echt werken? Ik neem de proef op de som: wie wil ‘Durf te vragen’ met me ruilen? Ik hoop natuurlijk te eindigen met een elektrische fiets…
Binnen een dag had ik al een reactie: Joan wilde graag het boek hebben in ruil voor deze tas: hij is ongeveer 40cm breed en 30cm hoog en heeft een leren hengsel, bloemetjesmotief en pailletjes. De tas is afsluitbaar met een rits. De tas is gekocht bij Sascha en is zo goed als nieuw omdat hij niet zo handig bleek als schooltas. Wie wil er ruilen???? 
Kim in de pen blogt 