Onlangs kwam acteur Alan Cumming in het nieuws: op zijn 58e verjaardag zijn OBE (oder of the British Empire, de Britse versie van ‘het lintje’) heeft teruggegeven omdat de recente gesprekken over de manier waarop de Britten zich hebben gedragen tegenover oorspronkelijke bewoners van de landen in ‘the Empire’ hem de ogen hebben geopend. Hij is dankbaar voor de eer die hem ten deel viel in 2009, hij kreeg zijn onderscheiding voor zijn werk voor de podiumkunsten en voor LGBTQI+-emancipatie, maar door de associatie met the empire heeft hij zijn lintje teruggegeven.
Zelf ken ik Alan vooral van zijn rol als Eli Gold in de serie ‘The Good Wife’ (en de spin-off ‘The Good Fight’) en onlangs hebben we het programma gekeken waarin hij samen met Miriam Margolyes in een camper door Schotland trekt, het land waarin hij is opgegroeid. Iedereen die dat programma gezien heeft zal weten dat een autobiografie van de vrolijke, lieve Alan geen lichte kost zal worden. Alan, zijn oudere broer Tom en zijn moeder Mary Darling (Darling is haar achternaam maar iedereen noemt haar bij haar volledige naam omdat die zo toepasselijk is) leven onder het juk van een tirannieke vader/echtgenoot.
De hoofdstukken ‘Then’, waarin hij vertelt over zijn jeugd, worden afgewisseld met ‘Now’, waarin het 2010 is en Alan meedoet aan het programma ‘Who do you think you are?’ (Verborgen Verleden) waarin zijn stamboom wordt nageplozen en hij samen met de makers van het programma in de voetsporen zal treden van de vader van zijn moeder: Tommy Darling. Van Tommy is bekend dat hij in een oorlog heeft gevochten en daarna niet is teruggekeerd naar zijn gezin maar naar Maleisië is gegaan, waar hij is overleden na een schietincident. Maar is dat hoe het gegaan is?
Intussen dropt de vader van Alan, die hij al jaren niet gesproken heeft, even een spreekwoordelijke bom waardoor het voorjaar van 2010 een veelbewogen periode in het leven van de acteur wordt.
Het was me al duidelijk dat Alan Cumming een talentvolle acteur is en een charismatisch presentator met een aanstekelijke lach naar we je wil blijven kijken en luisteren (en dan is hij ook nog vegan, iets wat onbesproken blijft in het boek maar voor mij een extra glans geeft aan het aura van iemand die ik toch al bewonderde), maar hij blijkt óók nog goed te kunnen schrijven. Blurbs van Stephen Fry en Neil Gaiman krijg je niet zomaar…
Kim in de pen blogt 
Geef een reactie