Ik stond in het Liverpoolse filiaal van de Waterstones met vijf boeken in mijn armen bij de kassa. En dat was onhandig want op elk van die boeken zat een sticker met ‘Buy one Get one HALF PRICE’. Een oneven aantal kopen zou dus dom zijn. Dus vroeg ik aan de jongere achter de kassa of zij me kon adviseren. Van één titel wist ze zeker dat die goed was, van een ander wist ze dat die goed verkocht was en de enige waar ze niets over zeggen kon was nou juist een titel waar ik zelf heel nieuwsgierig naar was (Cunning Women, ik heb mezelf niet teleurgesteld). Toen heb ik er nog maar een boek van de tafel bij gepakt.
Het boek dat zo goed verkocht had was ‘The Wolf Den’ en het omslag kwam me bekend voor, ik had het waarschijnlijk al een paar keer langs zien komen in GoodReads. Niet verwonderlijk want het genre is historische fictie, toch wel zo’n beetje mijn genre. Op de achterflap lees ik dat het tijdschrift Red het ‘A one-of-a-kind historical novel’ heeft genoemd ‘that fans of Circe will love’.
Nu ben ik absoluut een fan van Circe maar ‘love’ en ‘The Wolf Den’ zijn niet twee termen die ik snel in één zin zou gebruiken.
Amara is niet haar echte naam, het is de naam die ze heeft gekregen toen ze aankwam in Pompeï en te werk werd gesteld in het stadsbordeel. Ooit was ze het geliefd enigskind van een dokter in Griekenland. Nu is ze het eigendom van een man die ze haat. Ze weet dat ze veel slimmer is dan hij maar moet dat verborgen houden zodat ze zijn eigen trucjes tegen hem kan gebruiken. Lichtpunt in haar leven zijn de vrouwen met wie ze haar lot deelt: veerkrachtig, eensgezind en trouw aan elkaar moeten ze zien te overleven met weinig eten en verkrachting en mishandeling op dagelijkse basis. Want dat is wat het is als vrouwen er niet zelf voor kiezen om sekswerker te worden: verkrachting waar je voor betaalt aan een mensenhandelaar.
‘The Wolf Den’ schetst een rauw en levendig beeld van het Pompeï in het jaar 74, de klassieke Romeinse tijd die voor velen tot de verbeelding spreekt maar waarschijnlijk voor velen veel lelijker en bruter was dan we ons realiseren. En daar gaat de vergelijking met Circe mank. ‘The Wolf Den’ is absoluut een goede roman, maar waar Circe me heel blij maakte, maakte deze roman me vooral verdrietig. Ik sta dus niet echt te springen om aan deel twee van de trilogie te beginnen, al wil ik dan wel weer weten hoe het verder gaat.
Kim in de pen blogt 