Met je zeikfamilie

De laatste tijd heb ik niet zo veel inspiratie voor het schrijven van columns. Dat komt omdat ik bang ben om in herhaling te vervallen. Een beetje zoals de Peppi en Kokkie van onze regering, die steeds hetzelfde komen vertellen in steeds onsamenhangder metaforen.
En alle maatregelen díe ze treffen komen steevast te laat (de Speld schreef al ‘ter compensatie zal de regering de maatregelen ook te vroeg versoepelen’). Maar dat komt natuurlijk omdat ze het te druk hebben met het níet formeren van een nieuwe regering en het in de doofpot stoppen van de uitbraak van vogelgriep die dit jaar al tienduizenden kippen het leven heeft gekost.
En dat terwijl het zo simpel is. Een pandemie voorkom je door geen dieren in grote hoeveelheden in een kleine ruimte te stoppen. Dus moeten er minder dieren gefokt worden (en dan hoeft er ook geen regenwood gekapt of verbrand te worden om veel veevoer te verbouwen). En hoe krijg je dat voor elkaar: door ze niet te kopen.
Veganisme is dus het antwoord op uw problemen. Ook op een heleboel medische, maar dat is een ander verhaal. Gek genoeg lees ik in veel Facebook-groepjes voor vegans dat veel mensen nog wat ehm…raar reageren op plantaardig etende vrienden of familieleden. Het mildst nog zijn mensen die vragen stellen over het ‘waarom’ en als ze dan antwoord krijgen (haantjes gaan door de shredder, kalfjes worden van hun moeder afgepakt) zeuren dat die vegans zo belerend doen.
Daar heb ik gelukkig geen last van. Als we thee gaan drinken bij mijn schoonzusje of -moeder zeggen ze enthousiast ‘oh dan maak ik vegan taart voor jullie!’ mijn vader vindt mijn notenpaté nog lekkerder dan ‘reguliere’ en wil graag dat ik die maak als hij zijn verjaardag viert en vriendinnen willen graag mee naar het vergan restaurant bij mij in de stad.
Vorige week zat ik er met een flexi-etende vriendin en stortten we ons op een kaasplankje van Max & Bien ‘Deze kaas is echt super-lekker, daar hoef je geen kalfjes voor te stelen’, zei ze.
En het duurt even voordat je deze introverte autist zover hebt, maar ik wil die mensen zien in december. Ik heb namelijk geen zeikfamilie die zegt dat ik vlees moet eten of melk moet drinken, dus vandaag heb ik voor het eerst van mijn leven aan iemand gevraagd of ze plannen hebben met de kerst… En ik houd mijn vingers gekruist achter mijn rug want de mens wikt maar het OMT beschikt.
Daarom heb ik een voorstel: iedereen die van plan is om op de dag van vrede op aarde dode dieren te eten moet in quarantaine. Panteneters mogen gewoon bij elkaar op bezoek om chocoladetaart te eten en hun zus knuffelen (maar niet te lang in geval van autisme).

Read Full Post »

Column Crohniek zomer 2020

De column die ik schreef voor het zomernummer van Crohniek lees je hier:

2020-12-07-122605Download

Read Full Post »

We hebben mazzel

De meesten van ons hebben maar mooi mazzel deze dagen. We hebben onze dierbaren om ons heen, we hebben te eten, er komt zuiver water uit de kraan, als we slim zijn hebben we een stapel boeken op tafel liggen en anders is er altijd nog de tv. En in ons geval Netflix.
Als je mensen mist of je wil weten hoe het met ze gaat, dan kun je ze bellen, videobellen zelfs, of je stuurt ze een kaartje. Als in de tijd van onze verre voorouders er ergens pest heerste werd je huis, bij verdenking van besmetting, dichtgetimmerd en voorzien van een rood kruis. Dan was het maar afwachten of er ooit nog iemand naar buiten kwam. En hoe het de rest van de wereld, of je dorp, of zelfs de straat verging, daar had je geen weet van. En het was maar te hopen dat je een kruik water tot je beschikking had, want Appie kwam niets bezorgen. Dus als de pest je niet te pakken kreeg dan ging je misschien wel gewoon dood van de dorst of honger.
Minder lang geleden werden zolders en kelders bewoond door mensen die niet opgepakt wilden worden door de Duitse bezetter. Jarenlang zagen zij geen zonlicht, hun leven was in handen van anderen en het eten was schaars. Van Netflix had niemand nog gehoord.
Dus voor al die mensen die zeggen of denken dat het ondoenlijk is om hun pubers thuis te houden in deze tijd waarin juist dat van levensbelang is heb ik een tip. Je verandert het wachtwoord van de wifi, je neemt ze hun telefoon af en sluit ze op op hun kamer met als enige afleiding een exemplaar van Het Achterhuis. Mocht je dat niet in huis hebben (sowieso: foei), er zijn diverse lokale boekhandels die een bezorgservice hebben, dus dat is zo opgelost (ook iets wat vroegâh niet bestond, wat zou Anne dit geweldig hebben gevonden, maar dat terzijde).
Na enkele uren kun je even gaan navragen of de puber al iets contenter is met zijn/haar situatie en is. Mocht dat het geval zijn dan is dat misschien het juiste moment om even samen te gaan koken en blij te zijn dat er eten is. Dat de zon er is. Dat er boeken zijn en mooie tv-series. Dat de meeste mensen gezond zijn en de mensen die dat niet zijn graag willen helpen.

Read Full Post »