Thrillers vind ik meestal niet zulk interessant leesvoer, maar omdat we op vakantie gingen naar Yorkshire las ik het boek ‘Ik tel tot tien’, dat zich daar afspeelt. De vertaling was redelijk, maar zoals altijd, vond ik toch een rammelende uitdrukking. Zo is er een scène waarin een vrijmoedig klein meisje in gesprek is met een ouderwetse mevrouw. Het meisje zegt dat ze naar de wc moet en de vrouw vraagt of het voor een nummer één of een nummer twee is. A number one or a number two?
Het meisje snapt niet zo goed wat die mevrouw bedoelt en zegt, als ik me goed herinner, dat ze moet poepen. Lekkere duidelijke communicatie, daar houd ik wel van. Maar waar ik dus niet zo van houd, is van rammelende vertalingen. Ik ging namelijk tijdens het lezen terug-vertalen, bij het lezen van ‘nummer één of nummer twee?’, zegt mijn brein per direct ‘a number one or a number two?‘ Terwijl mijn brein eigenlijk mijn oudtante op zou moeten roepen die aan mijn peuter-ik zou vragen ‘Moet je een kleine of een grote boodschap doen?’
Want dat is dus de juiste vertaling: number one (een plas) is een kleine boodschap en number 2 (poepen, drukken, schijten) is een grote boodschap.
Tot zover de noot van de vertaler.
Tekst: Kim in de pen
Illustratie: Oink Oink producties
Kim in de pen blogt 